Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
http://www.epithesh.blogspot.com
prodial21@gmail.com



Μπλογκόσφαιρα, 26 Μάιου 2010

ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Αγαπητοί μας φίλοι,
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσουμε, πως η μικρή περιπέτεια του Μπλογκ της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ σχεδόν τελείωσε. Μετά από μια μεγάλη περιπλάνηση στη δαιδαλώδη αρχιτεκτονική της πλατφόρμας Google και χάρη στη συγκινητική, αλλά και ουσιαστική συμβολή πολλών φίλων με περισσότερες γνώσεις στα τεχνικά, στα διαδικαστικά αλλά και στα νομικά θέματα του διαδικτύου, κύρια όμως χάρη στη συμπαράσταση όσων προωθήσατε, ή φιλοξενήσατε στα Μπλογκ σας την ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΣ ( http://ourgreecetoday.blogspot.com/2010/05/blog-post_9646.html, http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2010/05/blog-post_8634.html, http://liondani.blogspot.com/2010/05/blog-post_5442.html , http://deltio11.blogspot.com/2010/05/blog-post_5840.html) , και μας ενισχύσατε με τα μηνύματά σας, καταφέραμε να επανενεργοποιήσουμε τις 11 από τις 12 σελίδες του ιστολογίου μας, περιμένοντας και την επανενεργοποίηση της 12ης (στην αγγλική γλώσσα), με θέμα HUMANISM-ΗUMANISMUS-UOMANISMO-ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ, η οποία τελεί ακόμα υπό έλεγχο.
Αυτή η μικρή περιπέτεια ήταν για εμάς μια μεγάλη εμπειρία, που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ακόμα και ο «Μεγάλος Αδερφός» δεν είναι τεχνικά, διαδικαστικά, νομικά και σε τελική ανάλυση πολιτικά αήττητος. Διεκδικήσαμε το δίκιο μας και τελικά το βρήκαμε σήμερα το απόγευμα, όταν η συλλογική προσπάθεια και οι ενέργειές μας, επέτρεψαν το ξεκλείδωμα του ιστολογίου μας.
Σας ευχαριστούμε όλους και ιδιαίτερα ευχαριστούμε το Δημήτρη,  την Πέπη, τον Αντώνη και τον Κώστα για την τεχνική υποστήριξη, τον Παύλο για την υποστήριξη στα διαδικαστικά θέματα και τον νομικό μας σύμβουλο κ. Βασίλη Σωτηρόπουλο για τις αποτελεσματικές νομικές συμβουλές του.
Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν, και ο αγώνας για το Διάλογο για ένα Νέο Ουμανισμό συνεχίζεται με όλους εσάς, από το ίδιο το γνωστό σας μετερίζι.
Να είστε καλά
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
1. Κώστας Λάμπος, Οικονομολόγος –Συγγραφέας και διαχειριστής του Μπλογκ
2. Δημήτρης Πράτσος, Οικονομολόγος
3. Γρηγόρης Βαλλιάνος, Μηχανικός-Αεροναυπηγός
4. Μιχάλης Μπερδελής, Μηχανικός Ηλεκτρολόγος
5. Σταύρος Κυριαζής, Οικονομολόγος
6. Θόδωρος Κωνσταντινίδης, Γιατρός, Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου. Θράκης
7. Παύλος Νεράντζης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
8. Παναγιώτης Παπαγεωργίου, Επίτιμος Εφέτης
9. Βασίλης Μυλόπουλος, Οικονομολόγος
10. Βασίλης Σωτηρόπουλος, Δικηγόρος

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ




Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η υποταγή όλων σχεδόν των εθνικών οικονομιών του πλανήτη στη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, που στην τρέχουσα φάση εμφανίζεται ως αμερικανισμός[1], είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την παγκοσμιοποίηση της κρίσης η οποία εκδηλώνεται πολλαπλά ως οικονομική και διαχέεται στη συνέχεια ως περιβαλλοντική, κοινωνική, πολιτική, ηθική και πολιτισμική, για να καταλήξει σε αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή, σε κρίση συστημική, σε κρίση του καπιταλιστικού συστήματος[2].
Η αντίδραση του καθενός μπροστά στην κρίση προσδιορίζεται:
·        α. Από το κοινωνικό του Είναι, από τη πραγματική θέση του, δηλαδή, στην παραγωγή και στη διανομή του πλούτου, όπως αυτή αποτυπώνεται ως ταξική συνείδηση,
·        β. Από τις προσδοκίες του, δηλαδή, από τους Φόβους και τις ελπίδες του, όπως αυτή αποτυπώνεται ως ταξική-εθνική συνείδηση και
·        γ. Από το μορφωτικό του επίπεδο και την επεξεργασμένη στάση ζωής του, όπως αυτή διαμορφώνεται ως πατριωτική-ανθρωπιστική-οικουμενική συνείδηση.
Αυτοί οι παράγοντες διαφοροποίησης της στάσης μας απέναντι στην κρίση, διαφοροποιούν και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την κρίση και γι’ αυτό άλλοι την αντιμετωπίζουν ως απειλή και άλλοι ως ευκαιρία. Άλλοι την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά με αφορισμούς κατά των πολιτικών και των κομμάτων που ψήφισαν, άλλοι με κριτική του πολιτικού συστήματος[3], άλλοι με κατάρες εναντίον των «κερδοσκόπων και των Golden Boys» και άλλοι, οι κερδισμένοι εξουσιαστές κεφαλαιοκράτες, την αντιμετωπίζουν με το ΝΑΤΟ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα μέτρα μακροπρόθεσμης λιτότητας, την κατάργηση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους, την περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών της Εργασίας και με το βαρύ πυροβολικό του αποπροσανατολισμού και της αποβλάκωσης τα ΜΜΕ.
Κι’ όμως η πραγματικότητα είναι απλή και στοιχειοθετείται από το Κεφάλαιο, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, τους αρματολούς και τους κλέφτες του, από τη μιά μεριά και την Εργασία με τους συνδικαλιστικούς, τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς ηγέτες της που την προδίδουν ασύστολα για μια θέση αξιωματούχου στο πολιτικό σύστημα, στη Βουλή και στο κράτος του Κεφαλαίου. Υπάρχει όμως και μια άλλη συνεπαγόμενη πραγματικότητα που έχει σχέση με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, το σύστημα του καπιταλισμού, το οποίο, αιχμάλωτο της ίδιας της φύσης του, αδυνατεί να θρέψει την εργαζόμενη ανθρωπότητα, να υπερασπισθεί τη Φύση και να προάγει τον ανθρώπινο πολιτισμό και για να κρύψει τον ιστορικό του θάνατο οργανώνει θερμούς και ψυχρούς πολέμους, με κανόνια και δάνεια, για να αναδιατάξει χώρες και πληθυσμούς με κριτήρια παγκόσμιας ηγεμονίας του Κεφάλαιου, να καθυποτάξει την εργαζόμενη ανθρωπότητα και να την οδηγήσει σε ένα νέο Μεσαίωνα, στην απόλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μπορεί κάποιοι και για πολλούς, κύρια ιδιοτελείς, λόγους να μην αρέσει αυτή η πραγματικότητα και να μην θέλουν να την αποδεχτούν και γι’ αυτό παπαγαλίζουν διάφορα ιδεολογήματα περί «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», ή περί «σοσιαλισμού της αγοράς» και προτείνουν «προγράμματα για πράσινη ανάπτυξη» του καπιταλισμού και στην ουσία να εργάζονται για την υλοποίηση των σχεδίων της Ηγεμονίας.
Κάποιοι άλλοι βλέπουν τη σημερινή κρίση μέσα από τα ματογυάλια των αναλύσεων του καπιταλισμού του 19ου αιώνα και προτείνουν ιστορικά χρεοκοπημένα μοντέλα σοσιαλδημοκρατικής ή τριτοτεταρτοδιεθνιστικής κοπής, βολεμένοι ως καθεστωτική αριστερά στη νομή των κρατικών επιδοτήσεων για τη «λειτουργία της αστικής δημοκρατίας», δηλαδή της δικτατορίας του Κεφαλαίου πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία.
Ένα σημαντικό μέρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας αδυνατεί να δει την αντικειμενική πραγματικότητα και να κατανοήσει το δικό του ρόλο ως πρωταγωνιστής της ζωής του, γιατί οι μηχανισμοί του σκοταδισμού και του εξουσιαστικού Φόβου και η αποπροσανατολιστική λειτουργία του εποικοδομήματος του καπιταλισμού το έχει μετακινήσει σε μια εικονική πραγματικότητα στην οποία έχει υιοθετήσει μια στάση ζωής μικρού και ανυπεράσπιστου παιδιού, το οποίο περιμένει κάποιον θεό-μεσσία, ή κάποιον πατερούλη-ηγέτη-σωτήρα, να το βγάλει από τη μίζερη κατάστασή του και γι’ αυτό λειτουργεί ενάντια στα ίδια του τα συμφέροντα, συχνά μάλιστα και ως δύναμη κρούσης και υποστήριξης των δυνάμεων κάποιου φασιστικού καπιταλισμού, ή ολοκληρωτικού κρατικοκαπιταλισμού.
Ένα μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας αντιλαμβάνεται πως αυτή η κρίση είναι μια κρίση παρακμής του καπιταλισμού, η οποία εξελίσσεται σε απειλή για την Εργασία, τη Φύση και τον Πολιτισμό, σε κίνδυνο για την ανθρωπότητα συνολικά, αλλά δεν μπορεί ακόμα να αυτονομηθεί πνευματικά, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και να μετεξελιχθεί σε αυτενεργό παράγοντα του κοινωνικού του εθνικού και του οικουμενικού Γίγνεσθαι.
Υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο πλήθος σκεπτόμενων, ενημερωμένων και υποψιασμένων ανθρώπων που γνωρίζουν πως η δύναμη του εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού και καταστροφικού καπιταλιστικού συστήματος πηγάζει από την άγνοια του μεγάλου όγκου των εργαζόμενων αναφορικά με τους όρους λειτουργίας και ανατροπής του καπιταλισμού και τις δυνατότητες οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου. Το κακό με αυτό το κομμάτι, των λεγόμενων «διανοούμενων», της κοινωνίας-ανθρωπότητας είναι πως δεν είναι ακόμα σε θέση, εξαιτίας του εξαγορασμένου ιδιωτισμού, του ελιτισμού, και του διανοουμενισμού, να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων που θα προκαλέσει την εκλαΐκευση της κρίσιμης μάζας της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, η οποία με τη σειρά της θα μετασχηματισθεί σε επίγνωση του ιστορικού ρόλου των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από το τυμπανιαίο πτώμα του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού και να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της Άμεσης Δημοκρατίας στην οικονομία και στην κοινωνία, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Σημασία, όμως, έχει πως η εργαζόμενη ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά όλο και περισσότερο την επικινδυνότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και το τέλος του Κεφαλαίου[4] και επειδή την ενδιαφέρει το μέλλον της Εργασίας και του Πολιτισμού της, αναζητά διαδικασίες τρόπους και μορφές διαμόρφωσης και έκφρασης ενός καινούργιου οράματος, ενός καινούργιου Σχεδίου για το Μέλλον της με το οποίο θα ξεσηκωθεί ένα καινούργιο ριζοσπαστικό επαναστατικό Κίνημα Διαφωτισμού που θα ξεριζώσει συθέμελα το παλιό καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και θα ανοίξει το δρόμο για τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου και για τον καινούργιο κόσμου της ευημερίας, της ανθρωπιάς, της Ειρήνης και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.


[1] Βλέπε αναλυτικά στο: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας. Για το συστημικό χαρακτήρα της τρέχουσας κρίσης του καπιταλισμού, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/02/blog-post.html
[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, «Κρίση του πολιτικού συστήματος».Μύθος και πραγματικότητα, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Το τέλος του Κεφαλαίου και το μέλλον της Εργασίας, στη ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ MONTHLY REVIEW, τεύχος 46/2008, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2008/10/blog-post_22.html και αγγλικά στο: http://newecumenicalhumanism.blogspot.com/2010/03/capitalist-barbarism-or-ecumenical_07.html και στο: http://coto2.wordpress.com/2009/09/29/the-end-of-capital-and-the-future-of-work/

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (04.05.2010) και ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (06.05.2010) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΝΟΤΗΝΗ (07.05.2010)










ΖΗΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
Ομότιμος Καθηγητής του  Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης


Στο επίκεντρο του βιβλίου του Κώστα Λάμπου «Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση-Οικονομία του φόβου και της παρακμής» βρίσκεται η σχέση φόβου και εξουσίας, όπως αυτή διαμορφώνεται υπό την επίδραση του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης των οικονομικών και πολιτικών δομών με κυρίαρχο το πολυεθνικό κεφάλαιο καθώς και οι επιπτώσεις της στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της ανθρωπότητας. Η άκρως εμπεριστατωμένη αυτή μελέτη αποτελείται από συνολικά έντεκα κεφάλαια, εκ των οποίων τα οχτώ αναφέρονται σε επιμέρους εκφάνσεις της σχέσης αυτής, ενώ στα υπόλοιπα τρία κεφάλαια ο συγγραφέας αναφέρεται διεξοδικά στην ανάγκη ενός νέου Οράματος-Σχεδίου, προκειμένου η ανθρωπότητα να αφήσει πίσω της τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος και να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός Νέου Διαφωτισμού, με στόχο έναν νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό, «πέρα και έξω από κάθε μορφή ταξικής οικονομίας και κοινωνίας, για μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς βία, χωρίς πείνα, χωρίς πόλεμο, για έναν Πολιτισμό χωρίς εξουσιαστικούς φόβους»…..
στα τρία τελευταία κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας αναφέρεται στην προοπτική εμφάνισης και στις προϋποθέσεις υλοποίησης ενός Νέου Ουμανισμού, απαλλαγμένου από τις αγκυλώσεις και τις διαστροφές του πάλαι ποτέ «υπαρκτού σοσιαλισμού» όλων των αποχρώσεων. Σχεδιάζοντας τη μετάβαση στην  Ουτοπία, επισημαίνει την ανάγκη να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από το φετιχισμό της εξουσίας, αξιολογεί τον πιθανό ρόλο της διανόησης στην πορεία αναζήτησης και οργάνωσης της Νέας Εξόδου, όπως ποιητικά, θα έλεγα, τη χαρακτηρίζει, «από τις δομικές και θεσμικές σπηλιές του καπιταλισμού» και καλεί όλους εμάς να διεκδικήσουμε από κοινού και χωρίς ατομικές εξουσιαστικές παρωπίδες το «Δικαίωμα στο Όνειρο». Μας καλεί «να τολμήσουμε να αναγνωρίσουμε και να αναλάβουμε ατομικά και συλλογικά τις ευθύνες μας, να βγούμε από τη θέση του βολεμένου, του συμβιβασμένου, η του παραιτημένου και με τη δράση μας να διεκδικήσουμε-όπως εμφατικά αναφέρει- το δικαίωμα στο Όνειρο, πως ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος χωρίς Φόβο, χωρίς πείνα και πόλεμο. Ένας αντάξιος του Ανθρώπου καινούργιος πολιτισμός»
Κλείνοντας τη σύντομη εισήγησή μου θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στο συγγραφέα που μου έδωσε, διαβάζοντας το πόνημά του, τη δυνατότητα να βιώσω ξανά, έστω και νοερά, την πορεία προς το μέλλον, όπως κάποτε την ονειρευόμουν, όντας νέος και στρατευμένος πολιτικά στο όνομα της πανανθρώπινης ελευθερίας. Ευχής έργον θα ήταν το βιβλίο του Κώστα Λάμπου που παρουσιάζομε σήμερα να διαβαστεί, ει δυνατόν, από πολλούς ανθρώπους, κυρίως από το χώρο της διανόησης, η οποία περί άλλων τυρβάζει, παίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα το παιχνίδι της εξουσίας.
_______________________________________________________


ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ,
Δημοσιογράφος


Στο βιβλίο του Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ο συγγραφέας Κώστας Λάμπος επισημαίνει δύο περιπτώσεις όπου η αντίστροφη πορεία δεν ενδείκνυται.
Η μια είναι η περίπτωση Φουκουγιάμα και τα όσα γραφικά εν τέλει είπε και έγραψε περί του τέλους της ιστορίας, με την έννοια ότι αφού εισήλθαμε στη φάση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, η ανθρωπότητα επέτυχε το μέγιστο των πολιτισμικών της δυνατοτήτων και άλλο δεν έχει. Το πόσο μετέωρο ήταν το επιχείρημα του Φουκουγιάμα, ο οποίος θεωρείται και από τα δυνατότερα μυαλά του νεοφιλελευθερισμού, το βιώνουμε αυτές τις ημέρες με δραματικό τρόπο εμείς οι έλληνες αλλά και πολλοί άλλοι λαοί.
Το άλλο, που με εξέπληξε, καθώς διάβαζα το βιβλίο, είναι η επίκληση του Βέλους του Χρόνου, της θεωρίας του Ιλία Πριγκοζίν, ότι ο χρόνος έχει κατεύθυνση. Πίσω δεν μπορούμε να πάμε.
Την μεν πρώτη περίπτωση, την περίπτωση δηλαδή του Φουκουγιάμα ο συγγραφέας τη βλέπει κριτικά, και καλώς πράττει, τη δεύτερη δε θετικά, επίσης καλώς.
Αλλά δεν ήταν ο έπαινος η πρόθεσή μου. Και οι δύο αναφορές βρίσκονται προς το τέλος του βιβλίου, αφού ο συγγραφέας διέτρεξε μακρύ δρόμο για να μας αποκαλύψει το ρόλο του φόβου και της διαχείρισής του ως παράγοντα ιστορικής εξέλιξης. Κατηγορεί δε το Φουκουγιάμα, πως η περί τέλους της ιστορίας  αυταπάτη του είναι μια πρόσληψή της από το τέλος προς την αρχή. Ενώ φυσικά το ορθόν είναι το βέλος του χρόνου. Από την αρχή προς το τέλος. Αν και προσωπικά πιστεύω πως ο κ. Φουκουγιάμα πρώτα αποφάσισε τι ήθελε να πεί και μετά το αναζήτησε σε οικονομικούς και φιλοσοφικούς συλλογισμούς.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Θα προσεγγίσω και εγώ με τη σχετική αταξία το βιβλίο διότι αυτό επιβάλλει η επικαιρότητα. Και αποτελεί, ίσως, επαγγελματική διαστροφή ενός δημοσιογράφου ο σεβασμός της επικαιρότητας. Δημοσιογράφος που δεν σέβεται την επικαιρότητα, μπορεί να είναι καλός αναλυτής, μπορεί να είναι καλός επιστήμονας, δεν είναι, όμως, δημοσιογράφος.
Είμαστε εδώ για δύο λόγους. Να σας πούμε δύο λόγια για το περιεχόμενο του βιβλίου και να προσπαθήσουμε να σας πείσουμε για το ενδιαφέρον και την εγκυρότητά του. Θα μπορούσα να προσθέσω πως περνάμε και μια ωραία βραδιά σε έναν ευχάριστο και φιλόξενο χώρο αλλά αυτό εννοείται.
Την εγκυρότητα αυτού του βιβλίου την επιβεβαιώνει μια εκτίμηση του συγγραφέα στο κεφάλαιο «για το ρόλο του τραπεζικού συστήματος στην καπιταλιστική οικονομία» Στην αρχή γράφει: «η συγκέντρωση του ελέγχου της αγοράς, δηλαδή του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια έχει ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση της κοινωνίας- ανθρωπότητας από τον πλούτο της, πράγμα που αποτυπώνεται στην καθημερινή διεύρυνση της παγκόσμιας εξαθλίωσης αλλά και στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της οικονομικής δραστηριότητας από τους τομείς παραγωγής αγαθών για κοινωνική ευημερία στους τομείς της εξουσίας, της ‘ασφάλειας’ και του πολέμου, για λογαριασμό της παγκόσμιας ηγεμονίας».
Αλλά το ενδιαφέρον είναι το συμπέρασμα:
«Αυτό βέβαια σημαίνει-και εδώ βρίσκεται η επιτυχής πρόβλεψη του συγγραφέα- πως δεκάδες χώρες θα χρεοκοπήσουν, ή θα αναγκαστούν, προκειμένου να αποφύγουν τη χρεοκοπία να καταφύγουν στην αναζήτηση προστασίας και στο δανεισμό από τους ισχυρούς και να τεθούν υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πράγμα που αναγκαστικά οδηγεί στην εκχώρηση και στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας τους»….
Τέλος, μας προτείνει να αναζητήσουμε έναν Νέο Οικουμενικό Ουμανισμό, τον Ουμανισμό του 21ου αιώνα τον οποίο ονομάζει ουμανισμό του homo humanisticus universalis και ο οποίος «δεν μπορεί παρά να σημαίνει τη λαχτάρα, την προσπάθεια και την ικανότητά μας ως ανθρωπότητα, να σκουπίσουμε το δάκρυ από τα μάτια της Μάνας-Φύσης και να ξανακάνουμε το άδολο χαμόγελό της, το συναρπαστικό χαμόγελο της ζωής, τη ζωή μας την ίδια έργο τέχνης, πηγή δημιουργικής οικουμενικής ευτυχίας και αιώνιο στολίδι αυτού του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς σύμπαντος».
Πως θα γίνει αυτό;
Σας αφήνω να το διαβάσετε…
______________________________________________________

ΠΑΥΛΟΣ ΝΕΡΑΝΤΖΗΣ,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας 



Υπάρχει κάτι που διακρίνει το βιβλίο του Κώστα Λάμπου, είναι πρώτον ότι μιλά για όλα, για το Όλον της παγκοσμιοποίησης και δεύτερον ότι δεν διστάζει να προτείνει λύσεις στο πλαίσιο αυτού που ο ίδιος ο συγγραφέας ορίζει ως οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό χωρίς φόβο στον 21ο αιώνα…
Ο Κώστας Λάμπος ξεκινά από τον φυσικό φόβο του ανθρώπου για επιβίωση, μιλά για το φόβο του πολέμου, της οικολογικής βόμβας, το φόβο της εξουσίας, του αμερικανισμού και την απειλή της Pax Americana, του αμερικανικού ολοκληρωτισμού για να αναπτύξει στη συνέχεια τις παρενέργειες του εξουσιαστικού φόβου, δηλαδή την προσφυγή στις θρησκείες, την υποταγή στους εργοδότες στους χώρους εργασίας, στους γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών, στους εφιάλτες της παραπαιδείας και των τεχνητών παραδείσων (ναρκωτικά, ποδόσφαιρο, προϊόντα τεχνητής υποκουλτούρας)…
Ο Κώστας Λάμπος μέσα από την παράθεση στοιχείων και πληθώρας παραπομπών σε δημοσιεύματα του Τύπου και μελετών άλλων σύγχρονων στοχαστών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ουσία των δεινών είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Ανάλογη μεθοδολογικά είναι η προσέγγιση του συγγραφέα στην περιγραφή της ελληνική εκδοχή του καπιταλισμού, αυτού που αποκαλεί πολύ εύστοχα «πλιατσικοκαπιταλισμός» με αναφορές στα μείζονα γεγονότα, πολιτικά και κοινωνικά, που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας μετά τη μεταπολίτευση…
Ο Κώστας Λάμπος παίρνει θέση, τολμά και θίγει την ουσία των πραγμάτων. Οι σωστές απαντήσεις προϋποθέτουν σωστές ερωτήσεις. Και ο φόβος, όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας σε κάθε σχεδόν σελίδα του βιβλίο του, αποτελεί, ή καλύτερα αποδεικνύεται η λέξη κλειδί για την ερμηνεία πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, είτε αυτά οριοθετούνται στις σχέσεις των κρατών και την υποταγή στο «Μεγάλο Αδελφό», είτε στις προσπάθειες ανατροπής τους, είτε ακόμη στις αναταραχές και τις κοινωνικές εκρήξεις.
Ο Κώστας Λάμπος μιλά για έναν νέο οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Η προσέγγισή του είναι αμιγώς ανθρωποκεντρική και δεν επιδέχεται αντιρρήσεων. Υπάρχουν, όμως, θα σκεφτεί κανείς, επιφυλάξεις. Πόσο μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι ζήτημα συνείδησης και συνειδητοποίησης της κατάστασης στην οποία ζούμε. Αυτά που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Να κοιταχθούμε στον καθρέφτη και να διεκδικήσουμε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο. Ένας καλύτερος κόσμος είναι σήμερα εφικτός, αρκεί να συσπειρώσουμε τις δυνάμεις μας με τις όποιες επιμέρους διαφωνίες και επιφυλάξεις μας.



Την 
εκδήλωση 
συντόνισε 
ο Επίτιμος Εφέτης 
Παναγιώτης Παπαγεωργίου 


 
Αποσπάσματα 
από 
το βιβλίο 
διάβασε 
η  Ηθοποιός 
Σοφία Στεφανίδου





ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 
ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 
ΚΑΙ 
ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ