Από τον Χίτλερ στη Μέρκελ

Περικλής Κοροβέσης

 

Παρουσίαση από την Κρυσταλία Πατούλη 

tvxs.gr/node/121122/28 Φεβ 2013 |

Συνήθως, όταν μιλάμε για φασισμό και ναζισμό, αναφερόμαστε περισσότερο στις γενοκτονίες, τα ολοκαυτώματα, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενικά στον εγκληματικό αντιανθρωπισμό τους και λιγότερο ή καθόλου στην οικονομική πολιτική τους. Αλήθεια, πώς θα ήταν σήμερα η Ευρώπη αν είχε νικήσει ο Χίτλερ και είχε εγκαθιδρύσει την αυτοκρατορία του; Σε τι θα διέφερε η χιτλερική οικονομία για την Ευρώπη από την πολιτική της Μέρκελ;

Ο έγκυρος και αγαπητός ιστορικός στην Ελλάδα, Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη» (εκδ. «Αλεξάνδρεια», 2009) μελετά σε βάθος τα οικονομικά σχέδια του Χίτλερ για τη μεταπολεμική Ευρώπη.

Η Γερμανία σε σχέση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες ενοποιήθηκε αργά. Από το 1871 μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέκτησε Ναμίμπια, Τανζανία, Τόγκο, Καμερούν, Νέα Γουινέα και κάποια νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό. Με την καταστροφική ήττα της, η Γερμανία, το 1918, χάνει όλες τις αποικίες της, που τις παίρνουν λάφυρο οι νικητές.

Ο Γερμανικός Εθνικισμός ταπεινώνεται και αναδιπλώνεται μέσα από το ναζιστικό κόμμα. Το παλιό όραμα για μια παγκόσμια κυριαρχία «τσιμεντάρει» την ιδεολογία του ναζιστικού ρατσισμού και εμπεδώνει τη θεωρία της ανώτερης φυλής.

Σε πρώτο πλάνο ήταν η κατάκτηση της Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, που θα καθιστούσε τη Γερμανία τρίτη παγκόσμια δύναμη μετά τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Και από αυτήν τη θέση θα μπορούσε να εξολοθρεύει τις αντίπαλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και την πρώτη χρονιά του πολέμου ο ναζισμός θριαμβεύει εύκολα. Κατακτά Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Νορβηγία. Τα ναζιστικά στρατεύματα προελαύνουν ανατολικά και σαρώνουν Ουκρανία, Λευκορωσία, Βαλτικές Χώρες. Τα Βαλκάνια βρίσκονται σε πλήρη έλεγχο. Ανοιχτό ήταν μόνο το μέτωπο της Ρωσίας.

Η οικονομική πολιτική προς Ανατολάς ήταν διαφορετική από την προς Δυσμάς. Οι Σλάβοι, ως κατώτερη φυλή, έπρεπε να μειωθούν κατά 30 έως 45 εκατομμύρια και έπρεπε να πεθάνουν από πείνα και αρρώστιες (συνταγή που είχε εφαρμοστεί στις αποικίες).

Στην Πολωνία εξαφάνισαν τη διανόηση της χώρας με εκτελέσεις και εκτόπισαν εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνούς, παίρνοντας τα χωράφια τους, τις περιουσίες τους, τα εργοστάσιά τους και δίνοντάς τα σε Γερμανούς ναζί. Οι πελατειακές σχέσεις δεν είναι ελληνική ανακάλυψη. Κάθε κόμμα εξουσίας πρέπει να διορίζει (και η ΔΗΜΑΡ το κατάλαβε με την πρώτη).

Στη Δύση τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να ενοποιηθούν οι βιομηχανίες της Ευρώπης, κάτω από τη χιτλερική Γερμανία, για να κυριαρχήσουν παγκοσμίως. Το έργο αυτό ανέλαβε ένας νεαρός οικονομολόγος ονόματι Λούντβιχ Έρχαρντ, ο οποίος δημιούργησε ένα επιτελείο από διαπρεπείς ναζί οικονομολόγους.

Η ήττα των ναζί δεν επέτρεψε την υλοποίηση του σχεδίου για τη «Νέα Τάξη στην Ευρώπη». Αλλά οι οικονομολόγοι επέζησαν. Ο Έρχαρντ έγινε καγκελάριος της μεταπολεμικής Γερμανίας και ο Γκένσερ, με δεδηλωμένο ναζιστικό παρελθόν, έγινε ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Κράτησε το αξίωμά του κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια.

Το 2003, η Γερμανία αναδεικνύεται πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο και αφήνει πίσω ΗΠΑ και Κίνα. Η αγορά των 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίων απορροφά το 60% των γερμανικών προϊόντων.

Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Η νικημένη και κατεστραμμένη Γερμανία να ηγεμονεύει στην παγκόσμια οικονομία και η νικήτρια Ελλάδα να μετατρέπεται ταχύτατα σε Ναμίμπια και Τανζανία! Και εδώ ας θυμηθούμε τον Χορκχάιμερ που επιμένει: «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ναζισμό, αν προηγουμένως δεν μιλήσουμε για καπιταλισμό».

Οι νικήτριες δυνάμεις των Συμμάχων διασπάστηκαν (αν ποτέ ήταν ενωμένες σε κάποιο αντιναζιστικό μέτωπο). Η νέα υπερδύναμη που αναδεικνύεται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η ΕΣΣΔ και όχι το Γ΄ Ράιχ που υπολόγιζε ο Χίτλερ.

Και αρχίζει ο Ψυχρός Πόλεμος. Η Γερμανία ξεπλένεται ταχύτατα από το ναζιστικό παρελθόν της και τα παλιά στελέχη του ναζιστικού κόμματος γίνονται θιασώτες του Ελεύθερου Κόσμου (μέχρι και ο πάπας Βενέδικτος ήταν ναζί στρατιώτης που υπηρετούσε στην αντιαεροπορική άμυνα, καταρρίπτοντας αεροπλάνα των Συμμάχων).

Ο καπιταλισμός μπορεί να δημιουργεί καταστρεπτικούς πολέμους, πιστεύοντας πως έτσι θα εξουδετερώσει έναν ανταγωνιστή του, αλλά δεν πολεμάει ποτέ εναντίον του εαυτού του. Ξέρει να προσαρμόζεται, να υποχωρεί και να αντεπιτίθεται.

Η Ευρώπη του Χίτλερ με την Ευρώπη της Μέρκελ διαφέρουν στα μέσα. Ο,τι δεν μπόρεσε να κάνει ο Χίτλερ με τα τανκς και τα στούκας το κάνει η Μέρκελ με έναν αναίμακτο οικονομικό πόλεμο. Οι συνέπειες είναι ίδιες. Χώρες εξαφανίζονται, όπως σε Νότια και Ανατολική Ευρώπη, με κοιμισμένους λαούς που ψηφίζουν την καταστροφή τους.-

perkor29@gmail.com

Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε από την Εφημερίδα των Συντακτών

Το τέλος της Κύπρου;

«Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το 2007, τα στελέχη του ΑΚΕΛ υποστήριξαν την υποψηφιότητα Χριστόφια και, μαζί, τη στρατηγική της: διάσπαση κεντροαριστεράς, λύση κυπριακού με ελληνικές υποχωρήσεις, αντιμετώπιση των Ελλήνων ως υπεύθυνων για το κυπριακό και των Αγγλοαμερικανών ως ειρηνόφιλων. Το 2008, ο Χριστόφιας εξελέγη με την ενθουσιώδη συνηγορία διαφόρων τύπων, όπως ο Μάριος Κάρογιαν, που σήμερα συνιστούν Αναστασιάδη, να ολοκληρώσει την καταστροφή.

Σήμερα, το ΑΚΕΛ υπέστη ήδη τη μεγαλύτερη πολιτική ήττα της ιστορίας του και η Κύπρος ετοιμάζεται να μπει στα αποικιακά δεσμά του Μνημονίου, προσθέτοντας, στις γεωπολιτικές, τις οικονομικές απειλές προς το κράτος. Τώρα, όχι μόνο φορτώνουν στο ΑΚΕΛ όλα τα κακά που δεν του ανήκουν, αλλά και ο Χριστόφιας κατάφερε, εξ αντιδιαστολής, με τα λάθη του, να γίνει το «πλυντήριο» όπου ξεπλένονται οι, πολύ σοβαρότερες, προδοσίες της «άλλης πλευράς». Ιδίως, των δήθεν «εθνικιστών» δολοφόνων της ΕΟΚΑ Β’, που εργάστηκαν για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, για λογαριασμό των Αγγλοαμερικανών.

«Κομμουνιστές» υπέρ της Αγγλίας, «εθνικιστές» υπέρ της Αμερικής, έτσι που πάμε ο Εφιάλτης και ο Τσολάκογλου διεκδικούν επάξια το νησί από την Αφροδίτη! Κι ο Αναστασιάδης αποφεύγει να απαντήσει ξεκάθαρα και πειστικά σε ότι αφορά τις σχέσεις του με τους κύκλους των «ΕΟΚΑβιτών», π.χ. στα όσα του προσήψαν οι Κύπριοι αντιστασιακοί. Μια «αιμομικτική συνενοχή» βαραίνει το νησί.

Το 2007, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στήριξαν τον κατ’ εξοχήν άνθρωπο των Αμερικανών στην Ελλάδα ως αρχηγό τους, γνωρίζοντας ότι δεν είναι Ανδρέας κι ότι τα υποτυπώδη, αμερικάνικα ελληνικά του, αντανακλούν με ακρίβεια το συναισθηματικό και μορφωτικό  background του. Οι ψηφοφόροι αφέθηκαν να γελαστούν. Ο Γιώργος υιοθέτησε ενθουσιωδώς Δανειακή και Μνημόνια, ένα οικονομικό «σχέδιο Ανάν». Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε, η Ελλάδα καταστράφηκε, το ΔΝΤ κάνει κουμάντο στην Ευρώπη.

Οι ψηφοφόροι, σε Κύπρο και Ελλάδα, δεν μπορούν να μεταβάλλουν εκ των υστέρων τα αποτελέσματα της ψήφου τους. Μπορούν όμως να μη διαπράξουν άλλα λάθη. Οι Κύπριοι έχουν την εμπειρία της ελληνικής τραγωδίας. Γνωρίζουν, ή πρέπει να γνωρίζουν, ότι η πατρίδα τους, το κράτος τους, η δημοκρατία και η ίδια η επιβίωσή τους έχουν τεθεί εν αμέσω κινδύνω.

Ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις επιτίθενται κατά όλων των κρατών και εθνών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Σε Ελλάδα και Κύπρο, τα οικονομικο-πολιτικά, συνδυάζονται με γεωπολιτικά κίνητρα. Τα δικά μας προβλήματα βοηθάνε την επίθεση, αλλά δεν την προκάλεσαν. Οι ξένοι δεν είναι φίλοι, όπως υποστήριξε το 2008 ο Χριστόφιας και υποστηρίζει σήμερα ο Αναστασιάδης, είναι εχθροί. Ήθελαν και θέλουν πάντα το νησί.

Δημοκρατικό δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν Πρόεδρο, όπως ετοιμάζονται κατά τις δημοσκοπήσεις να κάνουν, τον πολιτικό που αγωνίστηκε, όσο κανείς, το 2004, να διαλύσει το κράτος τους.  Αλλά δεν θα πρέπει να παραπονεθούν μετά, αν χάσουν το κράτος κι αν μπει σε κίνδυνο η επιβίωσή τους. Ούτε να περιμένουν αλληλεγγύη και υποστήριξη, όταν οι ίδιοι θα έχουν  προσυπογράψει, εμμέσως πλην σαφώς, τον θάνατο της Δημοκρατίας. Αυτοί που τους ορμηνεύουν τώρα να τον ψηφίσουν, θα ’χουν τον τρόπο να ζήσουν, είτε ως αποικιακή διοίκηση, εντός Κύπρου, είτε εκτός Κύπρου, με τα λάφυρα της προδοσίας. Ο κυπριακός λαός δεν θα ξέρει που να πάει.

Δικαίωμα του ΔΗΚΟ να υποστηρίξει Αναστασιάδη, δικαίωμα όμως και κάθε τίμιου, στοιχειωδώς κατατοπισμένου ανθρώπου να θεωρεί αυτή την απόφαση προδοσία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του αγώνα του, δηλαδή προδοσία της Κύπρου. Δικαίωμα του ΕΥΡΩΚΟ, κόμματος που συγκροτήθηκε στη βάση του «’Οχι», να υποστηρίζει τον ηγέτη του «Ναι», αλλά και μένα δικαίωμά μου να προβλέπω ότι θα εξαφανιστεί σύντομα, μαζί με το ΔΗΚΟ, όπως εξαφανίστηκαν  προδίδοντας, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, στην Ελλάδα, εν μέσω των ερειπίων του κυπριακού ελληνισμού.

Δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν έναν πολιτικό που μετά βίας συγκαλύπτει, μιλώντας στη Monde, τη δυσφορία του για τις σχέσεις Χριστόφια-Μόσχας, κυριότερου διεθνούς στηρίγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, από τότε που υπάρχει. Αλλά δεν θα πρέπει οι ψηφοφόροι να εκπλαγούν αν το Κρεμλίνο γυρίσει αύριο την πλάτη του στην Κύπρο. Ορισμένοι στην Κύπρο (όπως και στην Ελλάδα) δεν συνειδητοποιούν το κόστος του οπορτουνισμού. Νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τον υπόλοιπο κόσμο. ‘Όταν έρθει μαζεμένος ο λογαριασμός θα ’ναι πολύ αργά – κανείς δεν θα μας λυπηθεί.

Δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν έναν πολιτικό που δεν βλέπει την ώρα να γίνει η χώρα του προτεκτοράτο Χρήματος και Τρόικας, επιδεικνύοντας τον ίδιο ενθουσιασμό με τον Γιωργάκη να βάλει την Κύπρο σε αποικιακό ζυγό και δηλώνοντας, βραβείο Νόμπελ ραγιαδισμού, ότι δεν βλέπει την ώρα να δει την Τρόικα στην Κύπρο και να υπογράψει ότι του ζητάνε. Να μην παραπονούνται όμως αύριο οι Κύπριοι όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να πέφτουν από τα μπαλκόνια και τις ταράτσες στην Κύπρο, όπως έγινε στην Ελλάδα, όταν τους αρπάξουν τα πετρέλαια, όταν τους διαλύσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία ή όταν τους υποχρεώσουν να άρουν το βέτο στην Τουρκία και να διαλύσουν, με νέο σχέδιο Ανάν, το κράτος τους. Αν ανοίξουν, έστω και την υστάτη, τα μάτια τους, θα έχουν τη σπάνια ευκαιρία να δουν στη σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας το μέλλον της Κύπρου.

Αναντίρρητο δικαίωμα των Κυπρίων, τη μια να απορρίπτουν με 76% ένα σχέδιο κατάλυσης του κράτους και εξανδραποδισμού του λαού, και, μια δεκαετία αργότερα, να επιβραβεύουν τον ηγέτη του «Ναι», που, αφού επετέθη διεθνώς κατά του κράτους του το 2004, συνεννοείται, όπως απεκαλύφθη, με τον Αμερικανό Πρέσβη και τον απεσταλμένο του ΟΗΕ Ντάουνερ, πώς θα κάνει το ‘Όχι Ναι. Ναι σε τι ακριβώς; Σε σχέδιο που κανένα σοβαρό κράτος, κανείς σοβαρός πολιτικός, στην Ευρώπη ή τον Τρίτο Κόσμο, δεν θα είχε ποτέ αποδεχθεί ως βάση συζήτησης! ‘Ένα σύνταγμα 10.000 σελίδων, που ούτε ο ‘Οργουελ θα μπορούσε να σκεφτεί να θέσει στην κρίση ψηφοφόρων!

Μπορούμε να δεχτούμε όλες τις επιφυλάξεις του κόσμου για τον α’ ή β’ πολιτικό – δεν είμαστε μέντιουμ για να ξέρουμε τι θα κάνει κάποιος, τυχόν εκλεγόμενος. Αλλά τόσο το περελθόν, όσο και οι δηλώσεις του κ. Νίκου Αναστασιάδη, πείθουν ότι αντιπροσωπεύει αναντίρρητα τη συντομότερη οδό προς την αυτοκτονία του κυπριακού ελληνισμού. Δυστυχώς βέβαια, ουδείς μπορεί να εμποδίσει έναν άνθρωπο, μια ομάδα, ένα λαό, να αυτοκτονήσουν, αν διακαώς το επιθυμούν. ‘Όπως είπε ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, είμαστε «μετααποικιακό υποκείμενο», δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και ταυτόχρονα δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον εαυτό μας.

Ζήσαμε, μετά το 1974, σε συνθήκες σχετικής ασφάλειας και ευμάρειας. Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο άγρια είναι η εποχή που μπήκαμε, ότι ζούμε κιόλας πόλεμο άλλου τύπου. Αν δεν το καταλάβουμε εγκαίρως, δεν θα έχουμε, σύντομα, τίποτα να σώσουμε και τίποτα να υπερασπιστούμε. 

 http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2013/02/blog-post_12.html,