Yυπάρχει ένα άτυπο παγκόσμιο διευθυντήριο που αντλεί την εξουσία του από τον σκληρό πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης

ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΓΝΩΜΗ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΕ 

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ OΛΟ ΤOΝ ΚOΣΜΟ

ELLINIKI  GNOMI

Die Zeitung der Griechen in Europa.

«Η εκάστοτε άρχουσα τάξη της 

Ελλάδας λειτουργούσε εξαρτημένα, 

συμπληρωματικά και υπαλληλικά»

Μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ 

ο Κώστας  Λάμπος, 

συγγραφέας, πανεπιστημιακός, διδάκτορας της 

Σχολής Οικονομικών Επιστημών 

του FREIE UNIVERSITÄT BERLIN.

Ο Κώστας Λάμπος είναι συγγραφέας, διδάκτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του FREIE UNIVERSITÄT BERLIN. Δίδαξε Ιστορία Οικονομικών Θεωριών και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, στην ΑΒΣΘ, (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), Κράτος και αναπτυξιακή εμπειρία της Ελλάδας και Τεχνολογία και Εργασιακές σχέσεις, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, Οικονομικό Προγραμματισμό και Συνεταιριστική Οικονομία στο ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ. Έχει δημοσιεύσει βιβλία, μελέτες και άρθρα, στα ελληνικά και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Σήμερα μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ.

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη.

Πού οδηγείται ο κόσμος κ. Λάμπο; Πόλεμοι, φτώχεια και δυστυχία, λίγα χρόνια μετά την έλευση του 21ου αιώνα. Ποιοι ευθύνονται για αυτή την κατάσταση;

Ο κόσμος είναι φανερό ότι, με τη σημερινή του ολιγαρχική αρχιτεκτονική που διασπά τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά στους ελάχιστους ευημερούντες και στους πολλούς καταπιεζόμενους και δυστυχούντες και υπό την καθοδήγηση του, επιμελώς κρυπτόμενου πίσω από κυβερνήσεις αχυρανθρώπων, σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ο οποίος αποτελείται από μερικές δεκάδες παγκόσμιας εμβέλειας διαπλεκόμενους οικονομικούς ομίλους, οδηγείται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα χαρακτηριστικά της οποίας είναι η ακραία όξυνση των ανισοτήτων, η γενίκευση των καταστροφικών πολέμων και η μη αναστρέψιμη καταστροφή της Φύσης με αποτέλεσμα την προϊούσα ερημοποίηση του πλανήτη και τη συνεχώς διευρυνόμενη φτωχοποίηση της αποφασιστικής πλειοψηφίας των κατοίκων του. Όλα αυτά έχουν ως αφετηρία τους το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βεβαίως δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά ένα οικονομικό σύστημα που επιβλήθηκε και συντηρείται με τη βία των θεσμών της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, της εξαρτημένης εργασίας και των δομών της εμπορευματικής παραγωγής με σκοπό τη μεγιστοποίηση του ατομικού κέρδους και των λειτουργιών του ανταγωνισμού που οδηγούν σε πόλεμο όλων εναντίον όλων και στο ‘ο θάνατός σου ή ζωή μου’. Αυτό το οικονομικό σύστημα δεν είναι αφηρημένη έννοια, αντίθετα έχει το πρόσωπο, το όνομα και τη διεύθυνση των περίπου εκατό πολυεθνικών συγκροτημάτων που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία. lampos-foto1

Υπάρχει φως στον ορίζοντα; Και η πνευματική ηγεσία του κάθε τόπου πού βρίσκεται; Γιατί δεν αναλαμβάνει δράση;

Στην μακραίωνη, αργόσυρτη και βασανιστική πορεία της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της πατριαρχικής οικογένειας, του καταπιεστικού-ταξικού κράτους και των εξουσιαστικών σκοταδιστικών θρησκειών, τόσο οι επιμέρους κοινωνίες όσο και η ανθρωπότητα συνολικά αντιμετώπισαν πολλές φορές αντίστοιχες καταστάσεις, τηρουμένων βέβαια των ιστορικών αναλογιών, αλλά πάντα στο παρά πέντε, κάποτε μάλιστα στο και πέντε, κατάφερναν να γκρεμίζουν κραταιές αυτοκρατορίες και να ξεμπλοκάρουν την βήμα-βήμα πορεία του ανθρώπου προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας. Προσωπικά συμμερίζομαι αυτή την αισιοδοξία της ιστορίας και παρατηρώντας τα σκιρτήματα των νέων κοινωνικών κινημάτων που συνοδεύουν τη σταδιακή αφύπνιση των δημιουργικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, διαπιστώνω πως στους κόλπους του παλιού επωάζεται το καινούργιο, ένας καλύτερος κόσμος της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της οικονομικής-κοινωνικής ισότητας, της ελευθερίας και της καθολικής ευημερίας. Σ’ αυτή την προσπάθεια στρατεύονται όλο και περισσότεροι και όλο και περισσότερο, όσοι γνωρίζουν πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος εκτός από εκείνους που δεν δόθηκαν. Βέβαια όπως όλες οι ηγεσίες έτσι και η λεγόμενη ‘πνευματική ηγεσία’ υπηρετούν το σύστημα της εκμετάλλευσης και του αποπροσανατολισμού της εργαζόμενης ανθρωπότητας, γιατί αυτό τους χρήζει ηγεσίες και τους μπουκώνει το στόμα με προνόμια για να σιωπούν ή για να παράγουν και να αναπαράγουν σκοταδισμούς και ταξικές ιδεολογίες. Όσο, όμως, οι επιστήμες και η τεχνολογία εξελίσσονται και στο βαθμό που γίνονται κτήμα μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, τόσο οι κοινωνίες αποκτούν γνώση, αυτοπεποίθηση και επίγνωση του δικού τους ρόλου για την κοινωνική απελευθέρωσή τους, οπότε και σταδιακά συνειδητοποιούν πως πρέπει να μετακινηθούν από τον ετεροπροσδιορισμό μέσω των ‘ηγεσιών’ προς τον αυτοπροσδιορισμό των κοινωνιών που δεν χρειάζονται μεσσίες, ηγέτες, ‘πρωτοπορίες’, ‘νονούς’ και ‘νταβαντζήδες’.

Εκτιμάτε ότι έρχονται χειρότερες μέρες για τους αδύναμους λαούς; Και η Ελλάδα που βρίσκεται σε όλες αυτές τις εξελίξεις;

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση με αιχμή τον αμερικανισμό, (όπως αναλυτικά έχω εξηγήσει στο βιβλίο μου «Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, εκδόσεις Παπαζήση) επιδιώκει την παγκόσμια και αιώνια ηγεμονία του κεφαλαίου, των ελάχιστων μεγαλοκαπιταλιστών πάνω στην εργασία και συνεπώς πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα και το επιδιώκει με την κτηνώδη βία, όπως όλοι τη βιώνουμε καθημερινά. Στόχος αυτής της βίας δεν είναι μόνο οι λεγόμενοι αδύναμοι λαοί, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι άνθρωποι, των καπιταλιστικών μητροπόλεων μη εξαιρουμένων, που αδιάκριτα σχεδόν ρίχνονται σταθερά και μεθοδικά στην ανεργία, στην απλήρωτη εργασία, στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στερημένοι από τα πιο βασικά κατακτημένα δικαιώματά τους, ένα φαινόμενο που το αποκαλώ ‘κινεζοποίηση της εργασίας’, ως το αναγκαίο συμπλήρωμα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. Η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο όλων των σκοταδιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων της ιστορίας και σήμερα ιδιαίτερα του σκληρού πυρήνα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, γιατί στο κοσμοθεωρητικό DNA της διαχρονικής Ελλάδας, βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο ανθρωπισμός, όπως τον διακήρυξε ο Πρωταγόρας «πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος» και χιλιάδες χρόνια τον υπερασπίστηκαν οι Έλληνες ενάντια σε κάθε κατακτητή, προστάτη και ηγεμόνα, ενάντια στη βαρβαρότητα που θέλει το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο. Και επί πλέον γιατί η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας, ως το σημείο συνάντησης Βορά-Νότου και Ανατολής Δύσης, αποτελεί κλειδί για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, αλλά και γιατί αποτελεί μια από τις πιο προικισμένες από τη φύση γωνιές του πλανήτη, με το μεσογειακό κλίμα και με τον στρατηγικής σημασίας ορυκτό πλούτο όπως το ουράνιο, ο βωξίτης, ο λιγνίτης, ο χρυσός, το νικέλιο, το μαγγάνιο, το μαγνήσιο, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τόσα άλλα σημαντικά μεταλλεύματα. Η αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας βρίσκεται στο γεγονός ότι η εκάστοτε άρχουσα τάξη της λειτουργούσε εξαρτημένα, συμπληρωματικά και υπαλληλικά προς τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μεγάλης δύναμης, παρά τους ατέλειωτους αγώνες του ελληνικού λαού να κατακτήσει την εθνική ανεξαρτησία του και την κοινωνική απελευθέρωσή του, πρόταγμα από το οποίο δεν έχει ποτέ παραιτηθεί και εξαιτίας του ειδικού βάρους του διαχρονικού Ελληνισμού στην ανθρώπινη ιστορία, ως ανθρωποκεντρική κοσμοαντίληψη και αμεσοδημοκρατική πρόταση ζωής, κοινωνικής συμβίωσης και οικουμενικής συνεργασίας.

Σε ένα άρθρο σας αναφέρετε ότι ο αμερικανισμός αποτελεί θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα… Μπορείτε εν συντομία να στηρίξετε αυτή τη σκέψη σας;

Ως αμερικανισμό ορίζω την πολιτική του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής που έχει βάλει στόχο να καθυποτάξει την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια την ανθρωπότητα στα σχέδια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία του. Τα μέσα που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τον σκοπό είναι ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ, οι πολυάριθμες μυστικές υπηρεσίες της, η ισχυρή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διπλωματία και οι περισσότερες από τις χίλιες (1000) στρατιωτικές βάσεις που συντηρεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σημαντικότερο εργαλείο του αμερικανισμού, βέβαια, παραμένει η ‘πέμπτη φάλαγγα των ορκισμένων αμερικανόφιλων’, η οποία συνδέει τις οικονομίες, την πολιτική, το στρατό, την εκπαίδευση, τους μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής των επιμέρους χωρών με την ιδεολογία και τις επιλογές της μητρόπολης, με τη βοήθειά της οποίας αναρριχώνται στα αξιώματα της χώρας τους για να την προδώσουν και όχι να την προστατέψουν από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Τα αποτελέσματα αυτής της ηγεμονικής στρατηγικής του αμερικανισμού τα βλέπουμε καθημερινά στη Γάζα, στην Ουκρανία και στη Συρία σήμερα, στο Ιράκ, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο χθες, στο Αφγανιστάν και στη Γιουγκοσλαβία προχθές, αλλά και σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, με τη μια ή την άλλη μορφή αποσταθεροποίησης και καταστροφής, του αμερικανικού λαού μη εξαιρουμένου που υποχρεώνεται να παίζει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα-δημίου και να συγκεντρώνει πάνω του το αναπόφευκτο μίσος του αντιαμερικανισμού των λαών του πλανήτη που αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, για την κοινωνική ισότητα και για την παγκόσμια ειρήνη. Τα ανοικτά μέτωπα του αμερικανισμού ενάντια στην ανθρωπότητα τα βρίσκει κανείς:

* στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και κύρια των ορυκτών καυσίμων, θέμα για το οποίο ξαναμιλήσαμε οι δυό μας με αφορμή το πρόσφατο βιβλίο μου «Ποιος φοβάται το Υδρογόνο;» των εκδόσεων ΝΗΣΙΔΕΣ,

* στη διπλωματία για τον έλεγχο των σπόρων και της αγροτικής τεχνολογίας, δηλαδή στη διατροφική εξάρτηση του παγκόσμιου πληθυσμού από πέντε-δέκα πολυεθνικές εταιρείες,

* στην προϊούσα ρύπανση και καταστροφή του περιβάλλοντος μέσω ασύδοτης και χαοτικής καπιταλιστικής παραγωγής και της αγοραπωλησίας ρύπων από τις φτωχές χώρες,

* στον ακήρυκτο πόλεμο για την ενίσχυση της παγκόσμιας συσσώρευσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου μέσω των άδικων όρων εμπορίου και του ελεγχόμενου διεθνούς τραπεζικού συστήματος και

* στον έλεγχο του ανθρώπινου νου μέσω του εξουσιαστικού φόβου, των παραισθησιογόνων, της προπαγάνδας, του έλεγχου της πληροφόρησης, του

θρησκευτικού φανατισμού και της παραπληροφόρησης.

Όλα αυτά και πολλά άλλα που αποσκοπούν στην αδρανοποίηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, προκειμένου να εγκλωβιστεί η ανθρωπότητα σε ένα καινούργιο μεσαίωνα. Πρόκειται, όπως αναλύω στο βιβλίο μου «Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία» των εκδόσεων ΝΗΣΙΔΕΣ, προφανώς για τη χίμαιρα του αμερικανισμού, η τύχη της οποίας τελικά θα είναι όμοια με όλων των άλλων ομοίων του της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί η ανθρωπότητα δεν θα αποδεχτεί ποτέ θεωρίες και πολιτικές που θέλουν ‘το τέλος της ιστορίας’ ως καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσες θυσίες κι’ αν χρειαστούν.

Σε διαπίστωση που κάνουν και οι Financial Times: «υπάρχει μια de facto παγκόσμια κυβέρνηση, την οποία αποτελούν οι υπερεθνικές εταιρείες» και υπάρχει, συμπληρώνει ο Νόαμ Τσόμσκι «μια πραγματική παγκόσμια κεντρική εξουσία, αυτή των υπερεθνικών εταιρειών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη». Μπορείτε να σχολιάσετε αυτές τις διαπιστώσεις;

Είναι προφανές πως υπάρχει ένα άτυπο παγκόσμιο διευθυντήριο που αντλεί την εξουσία του από τον σκληρό πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, το συσσωρευμένο πλούτο και τη στρατιωτική ισχύ του ΝΑΤΟ και του αμερικανισμού και δρα ως εγκληματική συμμορία πάνω στον άξονα της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης των χωρών του πλανήτη υπό την ενιαία καθοδήγηση του παγκόσμιου ηγεμόνα. Όμως ο κόσμος μας παραμένει ακόμα πολυπολικός δεδομένου ότι υπάρχουν δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα που δεν έχουν ακόμα υποταχθεί στο σχέδιο του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία του και δεν φαίνεται να μπορεί να συμβεί αυτό χωρίς έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, το ρίσκο του οποίου δεν φαίνεται ικανός να το αναλάβει ο αμερικανισμός, γιατί τα όπλα μαζικής καταστροφής του πλανήτη είναι πολλά και διάσπαρτα και ο κίνδυνος να ηττηθεί και ο επιτιθέμενος είναι ο πιθανότερος. Βέβαια μιλάμε για ένα πόλεμο που θα αποδεκατίσει το σημερινό πληθυσμό, θα ρημάξει τον πλανήτη και θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην απόλυτη παρακμή. Από την άλλη μεριά οι λαοί με πρωτοπορία τους λαούς της Λατινικής Αμερικής έχουν κάνει βήματα προς την εθνική και κοινωνική αυτοχειραφέτησή τους, αλλά και οι λαοί της Ευρώπης, ακόμα και των Ενωμένων Πολιτειών φαίνεται να έχουν φτάσει στα όρια της ανοχής και της αντοχής τους και φαίνονται αποφασισμένοι σε κάποιο από τα επόμενα βήματα του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης να ματαιώσουν τα σχέδια αμερικανοποίησης του πλανήτη. Προσωπικά εκτιμώ ότι το κλειδί των επόμενων εξελίξεων το κρατάει η Ευρωπαϊκή Ένωση που κινείται μεταξύ της φιλοαμερικανικής πολιτικής της ηγεσίας της με αιχμή την αγγλική και γερμανική κυβέρνηση από τη μια μεριά και το φρόνημα των ευρωπαϊκών λαών από την άλλη, για μια ανεξάρτητη, αντικαπιταλιστική και προοδευτική-αμεσοδημοκρατική Ευρώπη, όπως έδειξαν τα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων ετών που έφυγαν από τις πλατείες και χτίζουν μεθοδικά και διακριτικά θεσμούς και δομές του καινούργιου κόσμου που σταδιακά γεννιέται μέσα στους κόλπους του παλιού που παρακμάζει και πεθαίνει.

Ο αμερικανισμός γνωρίζει καλύτερα από όλους μας την αχίλλειο πτέρνα του που σχετίζεται με την αναπόφευκτη παρακμή και το θάνατό του και γι’ αυτό παίρνει μέτρα πολιτικής σχιζοφρένειας, επιβάλλοντας σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας ελάχιστων πολυεθνικών εταιρειών πάνω από το 60% του πλανήτη, όπως μας πληροφορούν ο Νόαμ Τσόμσκι και πολλοί άλλοι, οξύνοντας έτσι την φτώχεια και την εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού που μέχρι τώρα το εγκλώβιζε με θεωρίες και τερτίπια περί λαϊκού και εταιρικού καπιταλισμού και με ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας της μορφής της παράνομης ‘καμαρούλας μια σταλιά’, μιας τηλεόρασης και κάποιου τροχοφόρου. Τώρα που η παρακμή του καπιταλισμού δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις και ‘παχιές αγελάδες’, τώρα που ξεφτίζει η λάμψη του μύθου της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς και οι καινούργιες θεότητες, οι λεγόμενες απρόσωπες τάχα ‘αγορές’ δείχνουν τα δόντια τους, τώρα ήρθε η ώρα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να αναλάβουν δράση και αφοπλίζοντας ηθικά, ιδεολογικά και κυριολεκτικά τον καπιταλισμό να τον σπρώξουν στο περιθώριο της ιστορίας, χτίζοντας ταυτόχρονα έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινοκτημοσύνης με την έννοια του κοινωνικού ελέγχου πάνω στα μέσα παραγωγής, της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. Περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν και ο καθένας μας ξεχωριστά πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του για τη ζωή του και για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, γνωρίζοντας πως για κοινωνικά προβλήματα ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν ούτε για ατομικά προβλήματα ατομικές λύσεις σε συνθήκες μανιακού, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Η ζωή όλων μας και των επόμενων γενιών βρίσκεται στη στάση και στη δράση του Εγώ που ωριμάζει μέσα στο Εμείς και αυτοπροσδιορίζεται ως ενιαίο Όλον, ως οικουμενικό Εμείς, στο κοινό μας μέλλον, έξω και πέρα από σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες.

Ευχαριστώ κύριε Λάμπο γι’ αυτή τη συζήτησή μας

Εγώ σας ευχαριστώ κύριε Ζώη για την ευκαιρία που με δώσατε να συζητήσω μαζί σας και να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες.

------------------------------------------

 
http://www.elliniki-gnomi.eu/i-ekastote-archousa-taxi-tis-ellados-litourgouse-exartimena-simpliromatika-ke-ipallilika/

KAI   http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=31&aid=78123#.VBP4CVeAlHA

Ερωτήματα εξ Ανατολών . Μια ανάλυση του Κώστα Σβόλη

Η απάνθρωπη και καταστροφική στρατηγική του αμερικανισμού, (βλέπε Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ 2009), για την παγκόσμια ηγεμονία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε όλο τον πλανήτη με έξαρση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ανατολική Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας προ πολλού χάσει την ευρωπαϊκότητά της σέρνεται από τον νεογερμανισμό πίσω από τον αμερικανισμό σαν ξεπεσμένος μισθοφόρος και η Ρωσία προσπαθεί απεγνωσμένα να περισώσει περασμένα και χρεοκοπημένα μεγαλεία σε μια μανιακο-καπιταλιστική περιχαράκωση.

Ως μήλο της Έριδας παραμένουν τα υπόλοιπα φθίνοντα κοιτάσματα των ορυκτών καυσίμων και ο έλεγχός του παγκόσμιου συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος που βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα, χωρίς τα οποία ο καπιταλισμός κινδυνεύει και η παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού καθίσταται αδύνατη. Η παραδοσιακή αριστερά και η φετιχοποιημένη εργατική τάξη έχουν μείνει στις ιδεολογικές φαντασιώσεις του 19ου και του 20ου αιώνα, έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα και αδυνατούν να αρθρώσουν εναλλακτική αντικαπιταλιστική στρατηγική πρόταση και να δώσουν καινούργια προοπτική στην ανθρωπότητα, ενεργοποιώντας την αντίθεση μεταξύ των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και των παρωχημένων καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, διεκδικώντας τον κοινωνικό έλεγχο της επιστήμης και της τεχνολογίας που θα δώσει στην κοινωνία-ανθρωπότητα τη δυνατότητα να αλλάξει το ενεργειακό μοντέλο με βάση την υδρογονοενέργεια (βλέπε Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013), να εγκαθιδρύσει σχέσεις οικονομικής αυτοδιαχείρισης και κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, ανοίγοντας το δρόμο για την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία. Αυτή η αντικαπιταλιστική προοπτική δεν μπορεί να είναι έργο καμιάς πρωτοπορίας και κανενός κόμματος, αλλά υπόθεση των συνειδητών, ενεργών και ενωμένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, που έχουν ξεπεράσει το επίπεδο της στείρας πολιτικής των διεκδικήσεων και ανοίγουν ρωγμές στο σύστημα οικοδομώντας θεσμούς και δομές του καινούργιου μέσα στο παλιό, (βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012).

Φιλοξενούμε την παρακάτω ανάλυση του Κώστα Σβόλη, γιατί πιστεύουμε πως συμβάλλει στον αναγκαίο διάλογο για μια ξεκάθαρη θεώρηση των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή και με αυτό τον τρόπο βοηθά τον αναπροσανατολισμό μας μέσα στην πραγματικότητα του 21^ου αιώνα.

Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό

Ερωτήματα εξ Ανατολών

(σε μια προσπάθεια να ξεθολώσουμε τα ταξικά γυαλιά μας )

Για την αναγκαιότητα μετατόπισης της οπτικής μας 

Γράφει ο Κώστας Σβόλης

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Ουκρανία; Ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος «δια αντιπροσώπων»;

Η σύγκρουσή δυο εθνικισμών; Η αντιπαράθεση δυο ολοκληρωτισμών (βλ Νεοναζισμού και των απολιθωμάτων του Σταλινισμού); Η συμπύκνωση της παγκόσμιας αντιπαράθεσης του Νεοφασισμού ενάντιων Αντιφασισμού σε επίπεδο ένοπλης σύγκρουσης; Τι σηματοδοτεί η δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ν.Α Ουκρανία; είναι παραρτήματα του Κρεμλίνου ή μορφές λαϊκής αυτοδιάθεσης; Διαφορετικά ερωτήματα, τις ίδιας όμως υφής, θα μπορούσαμε να θέσουμε και για την προσπάθεια δημιουργίας Ισλαμικού Κράτους στην Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ) από τους Τζιχαντιστές. Τελικά ποιους ενισχύουν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, τους Κούρδους του Ιράκ; ή τους Ισλαμιστές; που στην προηγούμενη περίοδο είχαν εξοπλίσει για να πολεμήσουν το καθεστώς του Άσαντ; θα αλλάξει τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στον λαό του Κουρδιστάν η αμερικάνικη βοήθεια; αναδύονται μορφές οργάνωσης στο Συριακό Κουρδιστάν η οποίες μάλιστα έχουν την προοπτική να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος απέναντι τόσο στους Τζιχαντιστές όσο και στον Άσαντ; ποία η σχέση των Τζιχαντιστών με τα αυταρχικά σουνίτικα και ταυτόχρονα συμμαχικά στις ΗΠΑ καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων και του Κουβέιτ; γιατί την Αραβική άνοιξη την διαδέχθηκε η προέλαση των Τζιχαντιστών; είναι άραγε η δημιουργία του Ισλαμικού κράτους μια μορφής αντεπανάστασης;

Επειδή η ιστορία κινείται μέσω την αντιφάσεων της και τα δίπολα «καλός»-«κακός» υπάρχουν μονάχα στο Χόλιγουντ, οι αντιμαχόμενες πλευρές στα μέτωπα που περιέγραψα είναι πολυσήμαντες, περίπλοκες και αντιφατικές και δεν προσφέρονται για «ταυτίσεις» με βάση το «καθαρό επαναστατικό φαντασιακό μας», ειδικά όταν είμαστε πρόθυμοι να αντικαταστήσουμε την κοινωνικοπολιτική- ταξική ανάλυση μας, με την γεωπολιτικό-στρατιωτική. Για να κατανοήσουμε λοιπόν το ιστορικό γίγνεσθαι σ' αυτές τις περιοχές από την δικιά μας σκοπιά, από την σκοπιά του ανταγωνιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής χειραφετητικής προοπτικής, έχοντας παράλληλα και την δυσκολία της ελλιπούς πληροφόρησης και γνώσης για την ταξική σύνθεση και αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και πολιτικές δυνάμεις στις συγκεκριμένες περιοχές, είναι απαραίτητη μια μετατόπιση της οπτικής μας, τόσο πάνω στα ίδια τα γεγονότα, όσο και στην αξιολόγηση τους, ακριβώς για να ξεφύγουμε από την παγίδα της κυρίαρχης αστικής ανάλυσης που αναγάγειτις συγκεκριμένες συγκρούσεις σε καθαρά γεωπολιτικές εξαφανίζοντας το «Κοινωνικό Ζήτημα». Αυτό το «Κοινωνικό Ζήτημα» πρέπει να ξαναβάλουμε στο κέντρο της οπτικής και της αναζήτησης μας, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε το επίπεδο της «ποδοσφαιροποίησης» και του «οπαδισμού» της πολιτικής στα διαδικτυακά καφενεία της εποχής μας και να αναλογιστούμε προς τα πού και πως πρέπει να κατευθύνουμε την διεθνιστική μας αλληλεγγύη με κριτήριο το δικό μας πολιτικό πρόταγμα και όχι το θυμικό και τις ιδεοληψίες μας. Για να μην παρεξηγηθούμε, τα ζητήματα που θέτει η γεωπολιτικό- στρατιωτική οπτική και οι σχέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού των κρατών και του κεφαλαίου είναι υπαρκτά, αλλά από την δικιά μας σκοπιά δεν είναι στο επίκεντρο, ακριβώς γιατί δεν ασκούμε «κατά φαντασίαν» εξωτερική πολιτική όπως αυταπατώνται διάφοροι αναλυτές της Αριστεράς που επικεντρώνουν στην γεωπολιτική ανάλυση. 

Ουκρανία 

Ας εξετάσουμε καταρχάς το θέμα της Ουκρανίας. Προφανώς τόσο οι ΗΠΑ, ΕΕ από την μία και η Ρωσία από την άλλη προσπαθούν μέσα από αυτή την σύγκρουση να να προωθήσουν τα δικά τους γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Θα ήταν όμως τραγικό λάθος να θεωρήσουμε ότι οι κοινωνίες και οι λαοί είναι απλά μαριονέτες στους σχεδιασμούς κάποιον «κέντρων» που κινούν απλά τα πούλια στην γεωπολιτική τους σκακιέρα. Μια τέτοια συνωμοσιολογική αντίληψη θα αδικούσε όλη την επαναστατική κριτική θεωρία που αποτελεί την γενεαλογία του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ούτε η εξέγερση του Μέινταν ήταν μια «κατασκευή των Δυτικών» ούτε οι κινήσεις αυτονόμησης απέναντι στην εθνικιστική κυβέρνηση του Κιέβου ήταν μια παραγγελία του Πούτιν. Προφανώς και οι δύο (ή τρεις πλευρές μιας και δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πλήρη ταύτιση ΗΠΑ ΕΕ, πόσο μάλλον αφού δεν υπάρχει ταύτιση εντός της ΕΕ) προσπαθούν να χειριστούν και να εντάξουν τα γεγονότα στις στρατηγικές τους, αλλά δεν τα κατασκευάζουν. Και οι δυο αντίρροπες αυτές κινήσεις εκφράζουν αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που διαπερνούσαν την Ουκρανική κοινωνία και τα μέρη που την αποτελούν εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται για ζητήματα για τα οποία στην πραγματικότητα ελάχιστη γνώση και πληροφορίες έχουμε και, εάν πραγματικά θέλουμε να κατανοήσουμε αυτή την σύγκρουση πέρα από τα δίπολα Δύση-Ρωσία, Σβάστικες-Σφυροδρέπανα, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να τα διερευνήσουμε σε όσο μεγαλύτερο βάθος μπορούμε. Αυτή η διερεύνηση είναι αναγκαία διότι εάν μείνουμε απλά στο συνδυασμό αυτών των δύο διπόλων, θα οδηγηθούμε στο εξής σχήμα: Οι αυτονομιστές έχουν σφυροδρέπανα (και Αλφάδια) άρα ταυτιζόμαστε με αυτούς. Επιπλέον, και εφόσον ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, ο Πούτιν είναι καλύτερος από την Δύση, άρα είμαστε με τον Πούτιν. Αντιστοίχως: Ο Πούτιν εκφράζει έναν πιο μαφιόζικο-λούμπεν  κεφάλαιο γιαυτό επιλέγουμε να ταυτιστούμε με το κεφάλαιο της Δύσης, και αποσιωπούμε την αναβίωσή των φασιστικών ιδεολογιών αλλά και πρακτικών στην Ουκρανία και την στήριξη που παρέχουν στην κυβέρνηση του Κιέβου.

Οι παραπάνω επισημάνσεις μπορεί να μας απομακρύνουν από την λογική των ταυτίσεων, χωρίς να μας ρίχνουν στην παγίδα των «ίσων αποστάσεων», για δύο πολύ βασικούς λόγους. Πρώτον, μπορεί να έχουμε πολύ λίγη γνώση για την γενεαλογία της αντιπαράθεσης, τουλάχιστον από την κοινωνικοταξική σκοπιά που μας ενδιαφέρει, αλλά μπορούμε να πάρουμε υπόψιν μας τα αποτελέσματα που παράγονται από αυτή την σύγκρουσή για να καθορίσουμε την στάση μας. Επίσης μας επιτρέπουν να πάρουμε υπόψιν μας τις εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις της κάθε μεριάς και να τις αξιολογήσουμε σε σχέση με την δικιά μας οπτική και αντικαπιταλιστική στρατηγική. Για τον προσανατολισμό τη δικιάς στάσης αλλά και πρακτικής σε σχέση με το Ουκρανικό ζήτημα, το θέμα δεν περιορίζεται μονάχα στην αντιπαράθεση Κιέβου-Αυτονομιστών, αλλά και στους εσωτερικούς συσχετισμούς των δυο μετώπων.

Ας κρατήσουμε όμως ένα στοιχείο που μπορεί να έχει μεγάλη σημασία και για τα τεκταινόμενα στον Ελληνικό Κοινωνικό Σχηματισμό: καμία επιφύλαξη στην ενίσχυση της κυβέρνησης του Κιέβου από την ΕΕ δεν προκάλεσε ο κομβικός ρόλος του νεοναζιστικού «Δεξιού Τομέα», στο βαθμό που αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της απέναντι στην Ρωσία. Αυτό ας το έχουν υπόψιν τους όσοι θεωρούν ότι για την Ευρώπη του κεφαλαίου και των διάφορων αποχρώσεων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων θα ήταν ταμπού η συμμετοχή(ή έστω η στήριξη) της Χρυσής Αυγής σ' ένα κυβερνητικό σχήμα.

Αλλά ας πάμε στην Ουκρανική περίπτωση καθ' αυτή. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με υποχείρια και εντεταλμένους ξένων συμφερόντων, παρόλο που οι κυβερνήσεις της Δύσης θα ήθελαν πολύ στην θέση του «Δεξιού Τομέα» να υπήρχε ένα πιο «πολιτισμένο ακροδεξιό κόμμα» που να συμμορφώνεται στα πρότυπα της τηλεοπτικής δημοκρατίας και να μην κατεβαίνει στις μάχες με το σύμβολο του αγκυλωτού σταυρού. Αντίστοιχα, η Ρωσία θα προτιμούσε οι αυτονομιστές να συνδέουν πιο πολύ την δράση τους με την εθνοτική τους ταυτότητα ως Ρώσοι, παρά με τον αντιφασιστικό και αυτοδιαχειριστικό προσανατολισμό.

Αυτός σηματοδοτείται, όχι μόνο με την επιλογή του ονόματος Λαϊκές Δημοκρατίες, αλλά και με το πρόγραμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Αυτό, φαίνεται να αποτελεί σημαντικό επίδικο στο εσωτερικό τους. Ο αντιφασιστικός και αυτοδιαχειριστικός τους προσανατολισμός σηματοδοτείται επίσης από τον ρόλο που διαδραματίζουν οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης σ' αυτές τις περιοχές, όπως οι ανθρακωρύχοι του Ντόνετσκ. Οι τελευταίοι είχαν κατέβει σε απεργίες από τα τέλη του Μάη καταγγέλλοντας την πολιτική της νέας κυβέρνησης του Κιέβου. Η κυβέρνηση της Ρωσίας ξέρει ότι εάν τελικά οι πολιτοφυλακές είναι αυτές που θα εξασφαλίσουν την αυτονομία των Λαϊκών Δημοκρατιών θα θέλουν να έχουν λόγο και στην πολιτική που αυτές θα ακολουθήσουν, και όχι απλά να προσδεθούν στο Ρώσικο άρμα. Ένας τρίτος παράγοντας που έχει ενδιαφέρον και πρέπει να εξετάσουμε είναι η διεθνοποίηση του πολέμου μέσω της συμμετοχής, και από τις δυο πλευρές, εθελοντών.

Αν από την πλευρά της κυβέρνησης της Ουκρανίας τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, αφού οι εθελοντές που έρχονται να ενισχύσουν, βασικά τον «Δεξιό Τομέα», προέρχονται από τα απανταχού νεοναζιστικά μορφώματα, από την πλευρά των αυτονομιστών έχουμε μια πολύ περίπλοκη κατάσταση. Παράλληλα με τους αντιφασίστες εθελοντές που καταφτάνουν να ενισχύσουν τις πολιτοφυλακές, έχουμε και την δράση Ρώσων «εθελοντών» απόστρατων ή και εν ενεργεία μελών του Ρώσικου Στρατού καθώς και Σέρβων και Ελλήνων που φυσικά δεν εκκινούνται από αντιφασιστικά ή σοσιαλιστικά κίνητρα, αλλά από εθνοτικά και θρησκευτικά.

Κρατάμε μεγάλη επιφύλαξη για τις πηγές σε σχέση με το ζήτημα των εθελοντών, στο βαθμό μάλιστα που αναπαράγονται στο διαδίκτυο χωρίς καμία διασταύρωση. Έχουμε την εντύπωση ότι από όλες τις πλευρές πάνω σ' αυτό το θέμα κτίζεται ένας μεθοδευμένος επικοινωνιακός πόλεμος. Πέρα όμως από ενδεχόμενες υπερβολές, ανακρίβειες και σκοπιμότητες των πηγών, το σίγουρο είναι η συμμετοχή αμφότερα εθελοντών στην σύγκρουση.

Όχι, δεν έχουμε να κάνουμε με μια επανάληψη της Ισπανικής Επανάστασης και όσοι πέφτουν σ' αυτή την παγίδα ξεχνάνε ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτό γίνεται ως φάρσα. Οι Λαϊκές Δημοκρατίες δεν είναι στα πρόθυρα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πόσο δε μάλλον στην προοπτική μιας αυτοδιαχειριζόμενης αταξικής κοινωνίας. Όμως, στο εσωτερικό τους υπάρχουν δυνάμεις που στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με διαφορετικές ίσως αφετηρίες και εστιάσεις από εμάς, ξαναθέτουν το κοινωνικό & ταξικό ζήτημα και σε αυτές πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και με αυτές να ανοίξουμε έναν πολιτικό διάλογο, να τις βγάλουμε από την αφάνεια των επίσημων ΜΜΕ και να τους δώσουμε βήμα στην διεθνή συζήτηση για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα.

Μια νίκη του Κιέβου επί των Αυτονομιστών θα είχε πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα. Ο ρόλος του «Δεξιού Τομέα» θα αναβαθμιζόταν σημαντικά και, στο όνομα της αποτελεσματικότητας του, η Δύση θα του πρόσφερε και επίσημα «συγχωροχάρτι» για την νεοναζιστική του φυσιογνωμία. Τα νεοναζιστικά μορφώματα της Ευρώπης θα γινόντουσαν πιο επιθετικά βλέποντας την επιτυχία τους στην Ουκρανία και θα διεκδικούσαν να παίξουν πιο κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, ακριβώς βάζοντας μπροστά το παράδειγμα της Ουκρανίας. Στο εσωτερικό των κατοίκων και των πολιτικών δυνάμεων, στις περιοχές των Αυτονομιστών, θα κέρδιζαν έδαφος αυτοί που θα θέλανε να προσδεθούν στο άρμα της «μαμάς Ρωσίας» και θα θυσίαζαν τα βήματα της Κοινωνικής μεταρρύθμισης ακριβώς στην ελπίδα ενίσχυσης από τον Πούτιν. Το εθνοτικό και θρησκευτικό στοιχείο θα κυριαρχούσε πάνω στην κοινωνική και αντιφασιστική ατζέντα. Η ομοσπονδοποίηση με την Ρωσία θα φαινόταν ως η μοναδική λύση και οι αυτοδιαχειριστικές λογικές και πρακτικές θα εγκαταλείπονταν. Η συγκρότηση ενός ταχτικού στρατού, υπό την κηδεμονία Ρώσων συμβούλων, θα ερχόταν να αντικαταστήσει τις πολιτοφυλακές. Το παιχνίδι θα ήταν αποκλειστικά στα χέρια του Πούτιν και του παζαριού των δικών του συμφερόντων. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε μια ενδεχόμενη επέμβαση του ΝΑΤΟ αν οι δυνάμεις του Κιέβου τα βρούνε σκούρα. Για μια ακόμα φορά θα σταλεί το μήνυμα του διεθνούς κεφαλαίου για την καταστολή των εξεγέρσεων και την ύπαρξη του ΝΑΤΟ σε ρόλο παγκόσμιας αστυνομίας.

Αντίθετα μια νίκη των Λαϊκών Δημοκρατιών, και των ένοπλων πολιτοφυλακών τους, θα υποβάθμιζε το ρόλο της Ρωσίας, θα ενίσχυε τις τάσεις μιας εναλλακτικής αυτοδιαχειριστικής προοπτικής, θα έδινε το παράδειγμα ότι οι λαοί δεν υπόκεινται απλά στις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων, αλλά μπορούν να καθορίζουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Θα αυξανόταν η λαϊκή δυσαρέσκιά απέναντι στην κυβέρνηση του Κιέβου στην υπόλοιπη Ουκρανία και ίσως πυροδοτείτο μια αντίρροπη λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο και τον φασισμό.

Οι Τζιχαντιστές και το Ισλαμικό κράτος 

Η επέλαση των Τζιχαντιστών στις περιοχές της Συρίας και του Ιράκ με σκοπό την δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους φαίνεται να ξάφνιασε πολλούς και να αύξησε τα ισλαμοφοβικά αντανακλαστικά της Δύσης. Όμως αυτοί που σίγουρα δεν θα έπρεπε να ξαφνιαστούν ήταν οι ίδιες οι δυτικές κυβερνήσεις και τα μέλη του ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι δεν ήξεραν την υποστήριξη που προσφέρουν τα αυταρχικά θεοκρατικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων κλπ -σύμμαχοι κατά τα άλλα της Δύσης- στις ομάδες των φανατικών ισλαμιστών, ή το ότι η Τουρκία άφησε ανεμπόδιστα τους μαχητές της ISIS να περάσουν μέσα από το έδαφος της στην Συρία για να μπορέσουν να ανατρέψουν το καθεστώς του Άσαντ. Ακόμα, δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι η άρση του εμπάργκο στο Συριακό πετρέλαιο από την ΕΕ έγινε χωρίς να λάβει υπόψιν της τους οικονομικούς πόρους που θα έφταναν στα χέρια των Τζιχαντιστών μέσω των κοιτασμάτων των περιοχών που είχαν υπό τον έλεγχο τους. Είναι άραγε τόσο παρανοϊκή η στρατηγική του ΝΑΤΟ ώστε να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το λάθος του Φρανκενστάιν, βοηθώντας να δημιουργηθεί ένα «τέρας» που στο τέλος δεν ελέγχει; Μπορεί και ναι, ίσως γιατί οι θεωρίες του καπιταλισμού καζίνου, όπου το μεγαλύτερο κέρδος συνυπάρχει με το μεγαλύτερο ρίσκο, έχουν διαπεράσει ακόμα και τους γεωπολιτικούς – στρατιωτικούς σχεδιασμούς.

Θα προσπαθήσουμε και αυτή την φορά να αποφύγουμε να αυτοπαγιδευτούμε σε σενάρια συνωμοσίας. Η άνοδος του εξτρεμιστικού ισλαμισμού δεν συντελέστηκε σ' ένα «εργαστήριο» κάποιων μυστικών υπηρεσιών. Η ανάπτυξη τους οφείλεται στις ιδιαίτερες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών, τόσο στις Αραβικές χώρες όσο και στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στις χώρες της Δύσης. Η ήττα της Αραβικής αριστεράς, το ξεθώριασμα του Αραβικού Εθνικισμού και η αδυναμία του να αντιταχθεί στον Δυτικό Ιμπεριαλισμό με όρους εθνικής αστικής ανεξαρτησίας, οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν που συνοδεύτηκαν από απάνθρωπες πρακτικές ταπείνωσης, εξευτελισμού και κατάργησης κάθε καθεστώτος δικαίου (ποιος μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες από το Αμπού Γκράιμπ ή την no mans land του Γκουαντάναμο και των άλλων ειδικών φυλακών εκτός οποιουδήποτε νομικού καθεστώτος;), η αδιαφορία των δυτικών απέναντι στο όλο και πιο έντονο καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, οι συνεχόμενες διακρίσεις, ο υποβιβασμός σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας και το καθεστώς εξαίρεσής για τους μουσουλμάνους της Δύσης διαμόρφωσαν τους όρους για την ανάδυση και την ενδυνάμωση αυτού του ρεύματος. Όμως, οι κυβερνήσεις της Δύσης δεν βλέπουν στους Τζιχαντιστές μόνο έναν κίνδυνο, αλλά βλέπουν πάντα και μια ευκαιρία, και δεν σταματάνε να παίζουν μαζί τους το παιχνίδι με το καρότο και το μαστίγιο. Από την μια τους ενισχύουν ή κλείνουν τα μάτια σ' αυτούς που τους ενισχύουν, από την άλλη τους δαιμονοποιούν και δια-χειρίζονται τον τρόμο που αυτοί σκορπούν.

Οι Αραβικοί Λαοί απέχουν πολύ από την εικόνα που κατασκευάζει γι' αυτούς η Δύση. Οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, όπως και η εξέγερση στην Ισταμπούλ και την υπόλοιπη Τουρκία μας έφεραν σε επαφή με μια σειρά από ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, ριζοσπαστικές πρακτικές, αντικαπιταλιστικές οργανώσεις και έναν πλούτο κινηματικών εμπειριών που θα θεωρούσε κανείς αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχει σ' αυτές της χώρες, αν ενστερνιζόταν την εικόνα που κατασκεύαζαν τα διεθνή ΜΜΕ. Είδαμε μια σφριγηλή νεολαία να διεκδικεί το μέλλον της, είδαμε ένα εργατικό κίνημα να αναβιώνει πρακτικές άγριων απεργιών που η εργατική τάξη στην Δύση φαίνεται να έχει λησμονήσει, είδαμε γυναίκες να ανατρέπουν τόσο τον κοινωνικό τους ρόλο όσο και την κατασκευασμένη εικόνα που είχαμε για αυτές, είδαμε τις διαφορετικές θρησκείες να αποτελούν πεδίο συνάντησης μέσα στο κίνημα και όχι διαχωρισμού (είναι χαρακτηριστικές οι περιγραφές κατά την εξέγερση στην Αίγυπτο χριστιανών να περιφρουρούν μουσουλμάνους την ώρα της προσευχής και το αντίστροφο), είδαμε ισλαμιστές να συνυφαίνουν την θρησκεία με τον πολιτικό ριζοσπαστισμό, όπως τμήματα τη νεολαίας των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο ή οι Μουσουλμάνοι Αντικαπιταλιστές στην Ισταμπούλ. Εν ολίγοις, είδαμε να δημιουργούνται ρωγμές τόσο στην εξουσία των παραδοσιακών ελίτ των αραβικών καθεστώτων όσο και στην θεοκρατική αντιδραστική προοπτική εκτροπής τους. Οι ρωγμές όμως δεν μπόρεσαν να μετασχηματιστούν σε εναλλακτική προοπτική, οι εξεγέρσεις ηττήθηκαν και τα κινήματα υποχώρησαν. Τα παλιά καθεστώτα ανασυγκροτήθηκαν έστω και μεταμφιεσμένα, όπως στην Αίγυπτο, ή βρίσκονται σε διαδικασία αποδιάρθρωσης με την μετατροπή των κοινωνικών εξεγέρσεων σε στρατιωτικές συγκρούσεις των καθεστώτων με τους Ισλαμιστές, όπως στην Συρία. Οι κοινωνικές διεκδικήσεις ενάντια στην φτώχεια, στην τεράστια ανεργία και την υπερεκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και οι διεκδικήσεις για πολιτικές ελευθερίες, που είχαν φέρει στο προσκήνιο οι εξεγερμένοι, κρύφτηκαν και πάλι πίσω από τις φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές συγκρούσεις. Ο αέρας ελευθερίας και χειραφέτησης που φύσηξε για λίγο πάνω από τον Αραβικό κόσμο χάθηκε ξανά μέσα στα σύννεφα του πολέμου και της καταστολής. Ο ρόλος των Τζιχαντιστών δεν είναι αντιθετικός αλλά συμπληρωματικός στην παλινόρθωση των ανελεύθερων καθεστώτων στον Αραβικό κόσμο, ακόμα και εάν αυτό γίνεται με συγκρουσιακό τρόπο και μέσω της ανάδυσης μιας νέας στρατιωτικό-θρησκευτικής ελίτ. Αυτή όπως είναι φυσικό θα προσπαθήσει να κατοχυρώσει την παρουσία και να διαπραγματευτεί την θέση της μέσω της στρατιωτικής ισχύος, αλλά κυρίως του τρόμου, απέναντι όχι μόνο στα παλιά καθεστώτα αλλά και στην Δύση.

Οι πολεμικές συγκρούσεις, η μαζική φυγή στην προσφυγιά, οι σφαγές των αμάχων, οι βιασμοί των γυναικών, οι παραδειγματικές δολοφονίες μελών θρησκευτικών και πολιτικών αντιπάλων από τους Τζιχαντιστές, είναι φυσικό ότι δρουν ανασταλτικά για οποιαδήποτε κοινωνική κινητοποίηση και πολιτικό ριζοσπαστισμό. Στην πραγματικότητα, οι παραδοσιακές ελίτ του Αραβικού κόσμου κινδυνεύουν πολύ λιγότερο από τον ακραίο φανατικό Ισλαμισμό από ότι κινδυνεύουν τα λαϊκά στρώματα, πόσο δε μάλλον αυτά που ανήκουν σε θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, όπως οι Κούρδοι, οι Γιεζίντι, οι Σιίτες κλπ.

Στην πραγματικότητα, και παρά τις υστερίες των Δυτικών ΜΜΕ, η στάση των κυβερνήσεων της Δύσης και του ΝΑΤΟ είναι αντιφατική σε σχέση με τους Τζιχαντιστές γιατί και τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα είναι αντιφατικά. Το παιχνίδι είναι οριακό και επικίνδυνο μεν, προσοδοφόρο και χρήσιμο δε. Η Δύση ανοικτά, αλλά και συγκεκαλυμμένα, ενίσχυσε στην αρχή τους Τζιχαντιστές με στόχο να ανατρέψει το καθεστώς του Άσαντ. Η επέκταση της δράσης τους και η επικράτηση των Τζιχαντιστών σ' ένα μεγάλο μέρος του Ιράκ προφανώς και είναι σημαντικό πρόβλημα, και ιδιαίτερα για τις ΗΠΑ. Ο ρόλος του «εγγυητή της ειρήνης και της ασφάλειας» στην ευρύτερη περιοχή αποδεικνύεται μια σισύφεια προσπάθεια για τον στρατό των ΗΠΑ που συνεχώς υπονομεύεται από αστάθμητους παράγοντες. Από την άλλη, τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Τζιχαντιστές και η πρόθεση τους να δημιουργήσουν ένα καθαρά Ισλαμικό κράτος σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής λειτουργούν σαν άλλοθι στις εγκληματικές πολιτικές της «τελικής λύσης» που προσπαθεί να εφαρμόσει το, επίσης μιλιταριστικό και θεοκρατικό, κράτος του Ισραήλ. Όσο θα επεκτείνεται η ισχύς των Τζιχαντιστών τόσο θα αυξάνουν οι φωνές για την αναγκαιότητα ύπαρξης της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ και αποδοχής των μεθόδων του. Ισραήλ και Τζιχαντιστές ανατροφοδοτούν ο ένας την ισχύ του άλλου ακριβώς μέσω της τρομοκρατικής βιοπολιτικής που ασκούν.

Σ' αυτό το σημείο πρέπει να εστιάσουμε λίγο περισσότερο, καθώς νομίζουμε πως είναι κομβικό. Δεν έχουμε να κάνουμε μονάχα με την θηριωδία του πολέμου. Δεν μιλάμε για “παράπλευρες απώλειες” ή για εγκλήματα πολέμου που έγιναν ως παρεκτροπές. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια από την μεριά των Τζιχαντιστών να κρύψουν, να δικαιολογήσουν ή να διαψεύσουν τις πρακτικές τρόμου που χρησιμοποιούν. Αντίθετα, τις εισάγουν ως μέρος της στρατηγικής τους σ' αυτό τον πόλεμο. Έξω, όμως, από αυτό το παιχνίδι της βιοπολιτικής του τρόμου δεν μένει ούτε η Δύση, αφού μέσω των ΜΜΕ δια- χειρίζεται την εικόνα του τρόμου που παράγουν οι Τζιχαντιστές για να πειθαρχήσει αλλά και διαχωρίσει τους κατοίκους των δυτικών κρατών και να ενισχύσει τον πατερναλιστικό ρόλο του κράτους ως «εγγυητή της ασφάλειας» από έναν «ακατανόητο και παράφρονα» εχθρό.

Στην δεδομένη στιγμή η μόνη δύναμη που μπορεί να αναχαιτίσει τους Τζιχαντιστές και να συσπειρώσει όλα τα ριζοσπαστικά πολιτικά και κοινωνικά τμήματα της ευρύτερης περιοχής φαίνεται να είναι οι Κούρδοι. Ο Κουρδικός λαός ζει σε τέσσερα κράτη της περιοχής: την Τουρκία, την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Για δεκαετίες τώρα αντιμετωπίζει την κρατική και θρησκευτική καταπίεση των κρατών κάτω από την κυριαρχία των οποίων ζει. Έχει έντονα κοσμικά χαρακτηριστικά, μεγάλη εμπειρία στον ένοπλο αντάρτικο αγώνα και ο ρόλος των γυναικών στο εσωτερικό του είναι αναβαθμισμένος σε σχέση με πολλές από τις θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες στην ευρύτερη περιοχή. Χαρακτηρίζεται από έντονη θρησκευτική ανεκτικότητα, ενώ η Αριστερά έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό του. Λόγω της εθνοτικής και θρησκευτικής καταπίεσης η εργατική τάξη κατέχει σημαντικό ρόλο στην ταξική σύνθεση του κουρδικού λαού. Η επικράτηση της Αριστεράς στους Κούρδους της Τουρκίας και της Συρίας δεν έχει να κάνει μόνο με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πρώην μαοϊκού PKK στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αλλά και με την συμμετοχή των Κούρδων των μεγάλων αστικών κέντρων(πχ Ισταμπούλ) στους εργατικούς αγώνες και σε άλλες οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς. Ακόμα και στο Ιράκ, όπου οι δυτικόφιλοι ηγέτες των Κούρδων παίζουν σημαντικό ρόλο, στην εξέγερση των Κούρδων ενάντια στον Σαντάμ το 1991 τα εργατικά συμβούλια και οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς είχαν καθοριστική συμβολή στον ταξικό προσανατολισμό της εξέγερσης(για την άγνωστη σχετικά αυτή πτυχή του Κουρδικού κινήματος βλ «Ιρακινές Αντιστάσεις» εκδ Στάσεις Εκπίπτοντες 2008).

Οι Κούρδοι της Συρίας απέναντι στην απειλή των Τζιχαντιστών δημιούργησαν τις ένοπλες «Μονάδες Άμυνας του Λαού» στις οποίες συμμετέχουν και γυναίκες ως μαχήτριες. Άρχισαν, ακόμα, να συγκροτούν ένα μοντέλο δημοκρατικής αυτοδιοίκησης των περιοχών που ελέγχουν μέσα από το «Κίνημα της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Δυτικού Κουρδιστάν»(TEV- DEM). Σε αυτό καλούν Άραβες, Αρμένιους και Ασσυροχαλδαίους να συμμετάσχουν ισότιμα χωρίς διάκριση, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη τους για μια χώρα ενωμένη και δημοκρατική, όπου οι λαοί ζουν μαζί. Αν οι Κούρδοι ξεπεράσουν το στενό εθνικό προσδιορισμό, μπορούν να δημιουργήσουν έναν πόλο συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που να επαναφέρει την δυναμική μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής προοπτικής στην περιοχή της Μ. Ανατολής; Προφανώς αυτό το ενδεχόμενο είναι ανοικτό και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι οι εσωτερικοί συσχετισμοί ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του Κουρδικού λαού. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία πως η βοήθεια σε στρατιωτικό εξοπλισμό που τρέχουν να προσφέρουν τώρα διάφορα κράτη της Δύσης, έχει να κάνει ακριβώς μ' αυτούς τους συσχετισμούς. Με άλλα λόγια επιλέγουν να ενισχύσουν ακριβώς εκείνες της δυνάμεις που εκτός από μια δυτικόφιλη στάση θα τονίζουν την εθνική προοπτική και όχι την προοπτική μιας πολυσυλλεκτικής κοινωνικής δημοκρατίας. Η ενίσχυση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ανάμεσα στους Κούρδους που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ενδυνάμωση αυτής της εναλλακτικής προοπτικής είναι η στάση που θα έπρεπε να κρατήσει το αντικαπιταλιστικό κίνημα διεθνώς, αν θα ήθελε να ξεφύγει από τον ρόλο του απλού παρατηρητή και να ανασυγκροτήσει την διεθνιστική παράδοση του.