Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης.
Οι μικροί πιάνονται, οι μεγάλοι τους ξεσκίζουν»
Σόλων ο Νομοθέτης
Πρώτος ο Θρασύμαχος[2] μας δίδαξε πως το Δίκαιο δεν εκφράζει παρά το συμφέρον του ισχυρότερου. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διερμηνεύοντας την περιπέτεια των Αφροαμερικανών συμπολιτών του διακήρυξε πως «ο νόμος και η τάξη υπάρχουν για να εδραιώνουν τη Δικαιοσύνη. Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτόν τους το σκοπό, γίνονται τα φράγματα που μπλοκάρουν τη ροή της κοινωνικής προόδου» και συνεπώς χρέος της εργαζόμενης ανθρωπότητας είναι να ανατρέψει τα συμφέροντα των ισχυρών και να αλλάξει τους άδικους νόμους.Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο νόμος εκφράζει το δίκαιο του ισχυρότερου, το δίκαιο του εξουσιαστή, το δίκαιο του κατέχοντος, δηλαδή το δίκαιο του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του κεφαλαιοκράτη και του γραφειοκράτη, αυτό σημαίνει πως εμπεριέχει βία και αδικία, οπότε είναι φυσικό για τους πολλούς, για τους εξουσιαζόμενους και οικονομικά και κοινωνικά εκμεταλλευόμενους δούλους, δουλοπάροικους και μισθωτούς, που δεν έχουν δικούς τους νόμους και ζουν με τους ξένους νόμους, να αφήνει μια αίσθηση αδικίας και μάλιστα μιας «αδικίας που την επιβάλλει ο Νόμος», του εκάστοτε νομοθέτη, ως ιστός της εκάστοτε «Μαρμάγκας».
Το ρόλο της «Μαρμάγκας» η άρχουσα τάξη τον αναθέτει στο μηχανισμό της «Δικαιοσύνης», η ηγεσία της οποίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, σε αντίθεση με την «αρχή της διάκρισης των εξουσιών». Άμεση συνέπεια αυτής της σχέσης εξάρτησης της «Δικαιοσύνης» από την εκτελεστική εξουσία είναι, οι δοτές ηγεσίες της «Δικαιοσύνης», να καταδικάζουν τον Κολοκοτρώνη, ή τον Μπελογιάννη, τον εκάστοτε πολιτικό, κομματικό και οπωσδήποτε πάντα τον ταξικό αντίπαλο.
Έτσι όμως είναι φυσικό, πως με το πέρασμα του χρόνου, η αδικία που συσσωρεύεται, να «πνίγει» τους αδικούμενους και να εκφράζεται ως παράπονο, διαμαρτυρία, αγωνιστική διεκδίκηση, οπότε οι εξουσιαστές αρχίζουν να ανησυχούν, να «παίρνουν μέτρα», συνήθως αυταρχικότερα, να φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμια, ίσως και την εξουσία. Και όταν ο Φόβος τους εξελίσσεται σε Εφιάλτη, τότε κινούν τους μηχανισμούς καταστολής, περιορίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, συρρικνώνουν τα ατομικά δικαιώματα των εργαζομένων και κάποια στιγμή κάνουν χρήση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, φυλακίζοντας μέσα στις ταξικές θεσμικές φυλακές τους ολόκληρες κοινωνίες.
Σε τέτοιες στιγμές κοινωνικής κρίσης, όπου οι άδικοι νόμοι αποδεσμεύουν την κρυμμένη σ’ αυτούς βία, οπότε, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της δράσης που προκαλεί αντίδραση, οι αποδέκτες της κρατικής βίας και τρομοκρατίας αναγκάζονται να αντισταθούν, εμπλεκόμενοι έτσι σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου και της Βίας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κοινωνική σύγκρουση γίνεται συχνά αναπόφευκτη και ανάλογα με το «νικητή», η συγκεκριμένη οικονομική, κοινωνική και νομική τάξη καταρρέει και τη θέση της παίρνει μια καινούργια τάξη, μια καινούργια πραγματικότητα.
Έτσι γράφεται μέχρι σήμερα η ιστορία των κοινωνιών και της Ανθρωπότητας. Πιθανότατα θα συνεχίσει και στο ορατό μέλλον, να γράφεται με τον ίδιο τρόπο. Όσο τουλάχιστον οι νομοθέτες θα παράγουν «Δίκαιο της ανισότητας και της αδικίας», Δίκαιο ταξικό, όσο θα νομιμοποιούν την ιδιοποίηση, δηλαδή την κλοπή του κοινωνικού πλεονάσματος και θα επιβάλλουν έναν άδικο καταμερισμό του παγκόσμιου, του εθνικού και του τοπικού κοινωνικού πλούτου, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των εργαζομένων, της κοινωνίας και των επόμενων γενεών.
Για να μπορέσει να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι Λαοί να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκυβερνώνται και να συμβιώνουν ειρηνικά, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να καταργήσουν τους ελέφαντες, τους σταβλίτες, τους «ιστούς της Μαρμάγκας», κατά συνέπεια και τις «Μαρμάγκες» και να χτίσουν τους δικούς τους Νόμους και τη δική τους Δικαιοσύνη, που θα καταργεί κάθε εξουσιαστική δομή και βία και θα σέβεται τον Άνθρωπο, την κοινωνία του και τον πολιτισμό του.
Τα τελευταία χρόνια οι Λαοί μπαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτον και καλύτερο τον Ελληνικό Λαό, στο καλούπι του ‘παγκόσμιου νομοθέτη’, από το οποίο βγαίνουν, ως σύγχρονοι αφροαμερικάνοι δούλοι στερημένοι κάθε δικαιώματος και καταδικασμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή την κατάσταση μόνο μια Νέα Μεγάλη Έξοδος προς μια Νέα Ελευθερία μπορεί να ανατρέψει το ρου της ιστορίας και να οδηγήσει σε ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
Με δεδομένο πως η λεγόμενη Αριστερά, ως όλον εκ των άπειρων συνιστωσών της, σε τοπική και σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργεί ως ζαλισμένη πολυκέφαλη σαρανταποδαρούσα (που θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί, να πορευτεί ταυτόχρονα προς σαράντα κατευθύνσεις για να εφαρμόσει σαράντα τακτικές και χιλιάδες πρακτικές για ένα θολό σοσιαλισμό που βολοδέρνει μεταξύ της άθλιας σοσιαλδημοκρατίας και ενός κάποιου αποκρουστικού κρατικοκαπιταλισμού μασκαρεμένου με μια κάποια «δικτατορία του προλεταριάτου» για να καταλήξουμε σαν τη σημερινή Ρωσία, την λεγόμενη λαϊκή Κίνα, ή ακόμα και την ‘σοσιαλιστική’ Κούβα), στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν απομένει άλλη επιλογή από αυτήν της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτονόμησής της από όλα τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και τη χάραξη μιάς Νέας Αντικαπιταλιστικής Πορείας με κατεύθυνση τον Ουμανισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, πράγμα που προϋποθέτει τη δημιουργία μιάς Νέας Αριστεράς, της Ουμανιστικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει πιά καιρός για αρχηγικά παιχνίδια και για άλλες αυταπάτες…
[1] Για μια διεξοδικότερη ανάλυση βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
[2] «Φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι, ή το του κρείττονος συμφέρον.»
[3] Παπασπύρου Σταυρούλα, «Και η σιωπή είναι συνενοχή», παρουσίαση του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 26. 03 06, Ένθετο «&7», σελ. 26 και 27.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, ODIOUS DEPT ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, http://epithesh.blogspot.com/2010/06/odious-dept.html .
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ο ασθενής καπιταλισμός και ο Δόκτωρ Θάνατος, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 15/Ιούνης 2010.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η Μεγάλη Καμπή, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 13/Απρίλης 2010.
8 σχόλια:
Δημήτρης Ταννής προς Εμένα
Πολύ καλό το κείμενο,πολύ εύστοχο και μ'αρέσει η σαφήνεια με την οποία γράφεις(για να μην καταλήξουμε να τα λέμε μεταξύ μας).Το θέμα είναι πως οι διαδικασίες όντως πρέπει να γίνουν,όπως τις περιγράφεις,αλλά δυστυχώς το υπάρχον κίνημα έχει εκφυλιστεί και βρίσκεται σε ''μουδιασμα''.Λόγω αυτού δεν υπάρχουν και οι αντίστοιχες κινηματικές δομές(δεν εννοώ κόμματα,πρωτοπορίες και λοιπα),που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν αυτη την οργή.Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι η ''λα'ι'κή ακροδεξιά'' θα έχει ανοδική πορεία και θα πρέπει να αντιπαλέψουμε τον απλο'ι'κό,γελοίο αλλά πολύ άμεσο,για τις λα'ι'κές τάξεις,λόγο της.Προσωπικά περιμένω πολλά απ'τον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό στην παρούσα φάση.Ιδωμεν...
Αγαπητέ μου Δημήτρη,
σε ευχαριστώ για την επικοινωνία και το σύντομο αλλά σημαντικό σχόλιο.
Σωστά βάζεις το θέμα για το ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ, στις τρέχουσες συνθήκες που προσδιορίζουν το ΠΩΣ;
Είναι αλήθεια πως ο σύγχρονος καπιταλισμός με την υπερτίμηση του ΕΓΩ σε βάρος του ΕΜΕΙΣ κατάφερε να συντηρητικοποιήσει μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας και να δώσει ρόλο σε ακροδεξιά σχήματα που τα χρησιμοποιεί ως πολιτικές εφεδρείες σωτηρίας του συστήματος.
Νομίζω όμως πως και ο ρόλος των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχει ιστορικά κριθεί και αποτύχει, γιατί σε δευτεροβάθμιο, τριτοβάθμιο και διεθνές επίπεδο έχει ενσωματωθεί στο σύστημα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πιά ουσιαστικά πρωτοβάθμιο επίπεδο, αλλά μόνο σφραγίδες υπερκείμενων επιπέδων που συναλλάσσονται σε ατομικό επίπεδο με το σύστημα προδίδοντας τον ταξικό τους ρόλο. . Συνεπώς πρέπει να αναζητήσουμε νέα σχήματα έκφρασης των δυνάμεων της Εργασίας , της Επιστήμης και του Πολιτισμού που καλούνται να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να ανοίξουν το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, ή τέλος πάντων να τα αναζητήσουν αυτές ως το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο, όταν και εφόσον το αποφασίσουν.
Για να κατανοήσουμε και να συμβάλουμε στο συγκεκριμένο ιστορικό γίγνεσθαι πρώτιστο καθήκον μας είναι η μόρφωση-αυτομόρφωση και η εκλαΐκευση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης με την οποία θα μπορέσουν να αποφασίσουν σωστά και να δράσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά οι εργαζόμενες κοινωνίες προς ένα καλύτερο κόσμο.
Θα χαρώ να τα ξαναπούμε και να μεταφέρουμε το διάλογο αυτόν στα σχόλια του κειμένου.
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος
Δημήτρης Ταννής προς Εμένα
Αγαπητέ Κώστα,
Σίγουρα οι αιτιάσεις σου για την πορεία του συνδικαλισμού είναι σωστές, κι ούτε μπορεί να αποτελέσει από μόνος του, ακόμα και στις ριζοσπαστικότερες μορφές του, επαναστατική "εμπροσθοφυλακή" μιας και ο ρόλος του έχει κατά βάση διεκδικητικό και όχι καθαρά ανατρεπτικό χαρακτήρα.
Ωστόσο δεν μπορούμε να μιλήσουμε για πλήρη αποτυχία παρά μόνο για εκφυλισμό που προήλθε απ' την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, που δεν ακολουθήθηκε από μια αντίστοιχη εξέλιξη του ανατρεπτικού λόγου, ο οποίος έμεινε εγκλωβισμένος σε φαντασιακά κάπου μεταξύ τού '17 και του '36.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια με το απόλυτο ξεπούλημα του επίσημου συνδικαλισμού, έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σύλλογοι και συνδικάτα εργαζομένων που κάνουν πολύ αξιόλογη δουλειά και καλλιεργούν την άμεση ταξική αλληλεγγύη, που είναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος συνειδητοποίησης του εργαζόμενου. Να αντιλαμβάνεται δηλαδή μέσω του ''εμείς'' ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του στην παραγωγική διαδικασία, ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί. Και το πιο σημαντικό να καταλάβει ότι μπορεί μέσω της συλλογικότητας να επιτύχει, έστω και μικρές, νίκες.
Επί παραδείγματι, ο σύλλογος υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου φαίνεται να κάνει πολύ καλή δουλειά, ή το συνδικάτο των ''ντελιβεράδων'' ή και το σωματείο σερβιτόρων-μαγείρων. Τα δυο τελευταία είναι και εργασιακά πεδία που ήταν ανέκαθεν ''ακάλυπτα'' και ''μαύρα'', ενώ τώρα διεκδικούν και πετυχαίνουν ακόμα και κόντρα σε απίστευτους τραμπουκισμούς διάφορων ''μπράβων'' των αφεντικών(χαρακτηριστική η περίπτωση μιας αλυσίδας καφετεριών, με τον ξυλοδαρμό μιας εργαζόμενης από μπράβους όταν γύριζε το βράδυ στο σπίτι της, την απειλή με όπλο μελών του σωματείου από τον ιδιοκτήτη και τις πολύ δυναμικές απαντήσεις που δόθηκαν πολύμορφα, μέχρι την τελική υποχώρηση της ''επιχείρησης'' και τη καταβολή των δεδουλευμένων)
Το θέμα είναι ότι στα μόνα πεδία που κινείται κάτι είναι τα μικρά σωματεία τέτοιου είδους, οι διάφορες τοπικές κινήσεις γειτονιών και κοινοτήτων και οι μαχητικές διαδηλώσεις στον δρόμο, που μετά τη Mάρφιν έχουν υποχωρήσει (πρόσκαιρα πιστεύω). Από κει και πέρα υπάρχουν και ομάδες σκέψης και δράσης που όμως, παρ’ όλη την αδιαμφισβήτητη χρησιμότητά τους, έχουν σοβαρό έλλειμμα στην προσέγγισή τους με την κοινωνία, την κίνηση της οποίας δεν αντιλαμβάνονται υλικά αλλά εν πολλοίς ιδεαλιστικά.
Δυστυχώς ύστερα από 30 χρόνια άνευ όρων συναίνεσης και μουσειακής συντήρησης του κινήματος, θα πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι απ’ το μηδέν και επειδή οι λακέδες πασόκοι πάνε την κοινωνία 50 χρόνια πίσω, ίσως να αναβιώσουν και κάποιες πιο απαρχαιωμένες μέθοδοι αγώνα σε εκσυγχρονισμένη μορφή, τις οποίες μέχρι πριν από 10 χρόνια θεωρούσαμε πως έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο.
Να είσαι καλά Κώστα, θα τα ξαναπούμε
Αγαπητέ Δημήτρη,
Δεν υποστηρίζω την άποψη της ευνουχισμένης κοινωνίας και συνεπώς του τέλους της επανάστασης και συνεπώς δεν πιστεύω πως φτάσαμε στο «τέλος της ιστορίας». Αντίθετα εκτιμώ πως ως ανθρωπότητα ζούμε ακόμα την προϊστορία μας, εποχή που θα τελειώσει με την ανατροπή του καπιταλισμού και την διαμόρφωση μιάς ουμανιστικής κοινωνίας σε τοπικό και οικουμενικό επίπεδο.
Πιστεύω όμως πως τα παραδοσιακά σχήματα έκφρασης της εργαζόμενης κοινωνίας δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το όραμα και συνεπώς όσο υπάρχουν ή τα αναζωογονούμε τόσο καθυστερούμε τη γέννα της ιστορίας. Έχω υπόψη μου πολλά από τα σκιρτήματα που αναφέρεις, κι’ όχι μόνο τα ελλαδικά, και θεωρώ σημαντική τη συμβολή τους ακόμα και στη διαμόρφωση μιάς νέας συνείδησης, της ουμανιστικής συνείδησης, της μήτρας, δηλαδή, που θα κυοφορήσει το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο. Μόνο που τα φοβάμαι στο βαθμό που χειραγωγούνται από φορείς, πολιτικούς, κομματικούς, οικονομικούς, σκοταδιστικούς κλπ. κλπ., ή ακόμα και από καλοπροαίρετους ανθρώπους, που κουβαλάνε «αμαρτίες», σκοπιμότητες, οράματα και αντιλήψεις του μεσαίωνα ή το πολύ του 19ου αιώνα, πράγμα που και πάλι εμποδίζει τη γέννα της ιστορίας.
Αν το Σήμερα και το Αύριο δεν το δούμε με τους όρους, τις δυνατότητες και τις ανάγκες του Σήμερα και του Αύριο-Μεθαύριο τότε δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αναπαράγουμε το Χθες και το Φαύλο Κύκλο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό επιμένω στην ανάγκη της διαμόρφωσης ενός Νέου Επαναστατικού Διαφωτισμού και μια Νέας Αναγέννησης, που θα φέρουν τη Νέα Γνώση και συνεπώς τη Νέα Δύναμη ανατροπής του παλιού και ταυτόχρονα δημιουργίας ενός καινούργιου καλύτερου κόσμου. Κι’ αυτό το έργο δεν μπορεί παρά να είναι έργο μιάς Νέας Αριστεράς, μια Αριστεράς του Ουμανισμού.
Γι’ αυτό και προσπαθώ, μετά από πολλά παθήματα-μαθήματα, να βλέπω τα πράγματα από τη σκοπιά της εργαζόμενης κοινωνίας συνολικά, και έξω από τις κομματικές στρούγκες, γιατί αυτές εγκλωβίζουν τη νεολαία, έντιμους αγωνιστές και καθαρά μυαλά που θα μπορούσαν απεγκλωβιζόμενοι να συνδιαμορφώνουν το κοινό μας μέλλον και γι’ αυτό, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω με το χαρακτηρισμό που δίνεις σε όσους είναι εγκλωβισμένοι στο συγκεκριμένο κόμμα, γιατί με την ίδια λογική αυτοί δικαιούνται να χαρακτηρίσουν με τον ίδιο τρόπο «εσένα» και τους «άλλους», οπότε έτσι παίζουμε το παιχνίδι των κομματικών τσοπαναραίων και φυσικά του συστήματος που μας θέλει διασπασμένους και εξαρτημένους από τις διάφορες κομματικές στρούγκες του. Προφανώς ήθελες να χαρακτηρίσεις την ηγεσία τους, αλλά και πάλι έτσι φορτώνοντας τη μια ηγεσία, ως τη μόνη υπεύθυνη για την κατάντια της χώρας, τότε είναι σαν να απαλλάσσεις τις υπόλοιπες και πάνω από όλα είναι σαν να απαλλάσσεις το καπιταλιστικό σύστημα, υπάλληλοι του οποίου αποτελούν όλοι αυτοί οι αχυράνθρωποι.
Κλείνοντας, βρίσκω πως αυτός ο διάλογός μας θα έχει ενδιαφέρον και για τους επισκέπτες του κειμένου που κέντρισε και το δικό σου ενδιαφέρον, και γι’ αυτό τον μεταφέρω στα σχόλια του κειμένου (Νόμοι, Μνημόνια, κλπ , http://www.epithesh.blogspot.com) με την ελπίδα πως θα μπουν σ’ αυτόν και άλλοι για να εμπλουτιστεί με ιδέες και απόψεις που θα τον κάνουν πιο γόνιμο, πράγμα που άλλωστε αποτελεί και το ζητούμενο.
Να είσαι καλά και θα χαρώ πολύ να υα ξαναπούμε.
Κώστας Λάμπος
Δημήτρης Ταννής
προς Εμένα
Αγαπητέ Κώστα,
πίστεψέ με ότι καταλαβαίνω απόλυτα τους ενδοιασμούς σου και έχω υπάρξει ώς και απορριπτικός στο παρελθόν απέναντι στον συνδικαλισμό, ωστόσο οι εργαζόμενοι πρέπει με κάποιο τρόπο να οργανώσουν την άμυνά τους εκεί που παράγεται ο πλούτος και εκεί που καθημερινά χάνουν τη ζωή τους, δηλαδή στους χώρους δουλειάς. Πώς λοιπόν θα οργανωθούν αν όχι με συνδικαλισμό, προκειμένου να δράσουν συλλογικά απέναντι στην εργοδοσία; Το θέμα είναι οι διαδικασίες να είναι αμεσοδημοκρατικές, με γενικές συνελεύσεις εργαζομένων, που στηρίζονται σε συλλογική δράση κι όχι σε εκπροσώπους και πάσης φύσεως ηγεμονεύοντες.
Δεν μπορεί να αποκλειστεί η τάδε ή η δείνα τάση(από τον σταλινικό ως τον αναρχικό),αλλά το θέμα είναι να μην υπάρχει ηγεμονία.
Σε τέτοια ζητήματα άμεσης δράσης, όπως τα εργασιακά, δεν πιστεύω ότι πρέπει το πρώτο κριτήριο να είναι το τι φαντάζεται ο καθένας από μας ως μετεπαναστατική κοινωνία αλλά πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ευρύτερες συμμαχίες με όσους θα είναι δίπλα μας, αλληλέγγυοι απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Μέσω της τριβής του αγώνα που αμφισβητεί το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού, θα προκύψουν, πιστεύω, και νέες αξίες οι οποίες θα κληθούν να ανταγωνιστούν και τις υπάρχουσες καπιταλιστικές στην πράξη. Η αλληλεγγύη απέναντι στον φιλοτομαρισμό, το συλλογικό συμφέρον απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό κ.ο.κ
Όσο για τους λακέδες πασόκους (μιλάμε για τον κομματικό μηχανισμό προφανώς) δεν παίρνω πίσω τον χαρακτηρισμό μου, αφ' ενός επειδή πιστεύω ότι είναι ο πιο εύστοχος-κόσμιος- χαρακτηρισμός για τους συγκεκριμένους και αφ' ετέρου γιατί μπορεί ο καπιταλισμός να είναι ενιαίο σύστημα, ωστόσο τον πιο βρώμικο ρόλο μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ τον έπαιξε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που πούλησε ακραίο νεοφιλελευθερισμό με αριστερές κορόνες, εξαπατώντας χυδαία τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η παραδοσιακή δεξιά ποτέ δεν θα κατάφερνε να είναι τόσο αποτελεσματική όσο οι διάφοροι Σρέντερ, Μπλαιρ, Πρόντι, Σημίτηδες και τα λοιπά
Επί των μαύρων ημερών του Σημίτη, φωνάζαμε μερικοί γραφικοί(διαφόρων τάσεων του εξωκοινοβουλίου) για το νέο μοντέλο εργαζόμενου που κατασκευάζουν (αναλωσιμος-απασχολήσιμος-διά βίου εκπαιδεύσιμος), φωνάζαμε για το άθλιο πανηγύρι των ολυμπιακών, που θα το πληρώνουν και τα δισέγγονά μας, φωνάζαμε για την αναδιάρθρωση της καταστολής, που στόχευε να προστατέψει το κεφάλαιο σε ''κρίσεις'' σαν τη σημερινή, φωνάζαμε για τα πανεπιστήμια-επιχειρήσεις και για την επερχόμενη δικτατορία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Τώρα στα 30,που τα ''λούζομαι'', και πληρώνω 23 % φπα και 420 εισφορά στο τεβε-δουλέψω, δεν δουλέψω-,προφανώς δεν είμαι καθόλου νηφάλιος απέναντι σε όλους αυτούς και δεν δέχομαι την άποψή ότι θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί τα ίδια για μένα, γιατί πολύ απλά εγώ ποτέ δεν διαχειρίστηκα δημόσιο χρήμα, ούτε διαπλέχθηκα ποτέ με την εξουσία. Δεν είναι ιδεολογικό το θέμα, είναι πρακτικό...αυτοί είναι πάνω εμείς είμαστε από κάτω και μας πατάνε στο κεφάλι, άρα δεν μιλάμε και επί ίσοις όροις.
Κάτι άλλο που ήθελα να σου θέσω είναι η γνώμη μου ότι για να καλλιεργηθούν ανώτερες αξίες σε συνθήκες εξαθλίωσης(η φτώχεια ως γνωστόν παράγει κοινωνικό συντηρητισμό),χρειάζεται οπωσδήποτε ένας αγώνας με σαφείς και άμεσες υλικές αναφορές στην καθημερινότητα και μέσω αυτού θα μπορούσαν να αναδυθούν και οι αντικαπιταλιστικές αξίες, αφού πρώτα το ''εμείς'' γίνει στέρεο υποκείμενο πάλης(χωρίς να έχω στο μυαλό μου ''νομοτέλειες'' και ''βεβαιότητες'')
Εξάλλου ότι είναι να γίνει, σίγουρα δεν θα είναι γραμμικό και ''καθαρό'' αλλά μια σύνθεση ριζοσπαστικών δυνάμεων, πρακτικών και αντιλήψεων πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενων και ανταγωνιστικών μεταξύ τους.
Θα τα ξαναπούμε, Κώστα, να είσαι καλά
υ.γ:τα σωματεία που σου ανέφερα δεν ελέγχονται από κόμματα ή οργανώσεις και λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά
Δημήτρης Ταννής
προς Εμένα
Αγαπητέ Κώστα,
σου στέλνω και τα υπόλοιπα άρθρα που έχω δημοσιεύσει στην "Ε" http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=193355
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=167950
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=136203
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=155473
Αγαπητέ μου Δημήτρη,
συγνώμην για τη χρονικά καθυστερημένη απάντηση.
Δεν διαφωνώ με την προσέγγισή σου για το ότι κάτι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι. Μόνο που επιμένω πως αυτό που θα κάνουν πρέπει να είναι δική τους κατάκτηση, επιλογή και απόφαση, διαφορετικά είναι καταδικασμένοι να ξαναπροδοθούν. Αυτό προκύπτει άλλωστε και από το δικό σου προβληματισμό, όπως αυτός διατυπώνεται και στα άρθρα που μου έστειλες.
Η ουσιαστική αμεσοδημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων είναι μιά εγγύηση για το λειτουργικό μέρος, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και με τη στρατηγική του αγώνα που δεν πρέπει απλά να είναι διεκδικητική, αλλά να στοχεύει στην κατάργηση κάθε μορφής καπιταλισμού και στην αντικατάστασή του από ένα σύστημα ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με ότι και όσα αυτό συνεπάγεται.
Και είναι αυτό το όραμα που πρέπει πρώτα να κατακτηθεί μέσα από τους αγώνες για την καθημερινότητα σε συνδυασμό με τον κοινωνικό μετασχηματισμό, διαφορετικά η 'άμεση δημοκρατία' κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε ελβετικού τύπου ή το πολύ-πολύ σε κουβανικού τύπου, οπότε προσφέρει άλλοθι στον καπιταλισμό ή σε μιά ‘σοσιαλιστική’ γραφειοκρατία, αλλά στους εργαζόμενους δεν θα προσφέρει τίποτα περισσότερο από καινούργιες απογοητεύσεις και επιπλέον τη χρεοκοπία της ίδιας της ιδέας της άμεσης δημοκρατίας.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο συζητείται η αναγκαιότητα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά υπάρχουν ακόμα τόσα ιδεολογικοπολιτικοργανωτικά οδοφράγματα που εμποδίζουν τη σχετική συζήτηση στο όνομα μιάς κάποιας μεσσιανικής πρωτοπορίας που
λειτουργεί στη λογική των πολιτικών αντιλήψεων και οραμάτων του 19ου αιώνα.
Πρόκειται για τις αντιλήψεις και τις πολιτικές με τις οποίες οι τριτοτεταρτοδιεθνιστικές και λοιπές "πρωτοπορίες" δημιούργησαν τον πρώην "υπαρκτό σοσιαλισμό" μέσα από τον οποίο μεταμορφώθηκαν σε καπιταλιστική τάξη και πισωγύρισαν τους Λαούς της Σοβιετικής Ένωσης και σήμερα της Κίνας στον καπιταλισμό, την ώρα που οι Λαοί είχαν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα βήμα προς το σοσιαλισμό της άμεσης δημοκρατίας και επιπλέον έδωσαν το φιλί της ζωής στον καπιταλισμό να ξανασηκώσει κεφάλι την ώρα που ιστορικά "μέτραγε μέρες".
Αυτά τα μαθήματα της ιστορίας πρέπει να αποτρέψουν καινούργια παθήματα των Λαών, γιατί τη στιγμή που ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοπιημένου κεφάλαιου χτίζει σταδιακά το 4ο Ράιχ, δεν ξέρω ποιά χρονικά περιθώρια έχουμε οι εργαζόμενοι για να αντιδράσουμε αποτρεπτικά .
Όσον αφορά το ρόλο των μηχανισμών δεν έχεις άδικο για το συγκεκριμένο μηχανισμό. Άδικο αρχίζεις να έχεις από τη στιγμή που αποσιωπάς ή δεν βλέπεις πως και οι άλλοι μηχανισμοί είναι λίγο-πολύ ίδιοι. Και το λέω έτσι γιατί η οργισμένη αντίδρασή σου ενάντια στον ένα μπορεί να εκληφθεί ως απώλεια ψυχραιμίας και αποδοχή των άλλων, πράγμα που πιστεύω θα αδικούσε τον πολιτικό Λόγο σου κι' εσένα.
Προσωπικά πιστεύω πως για να κατακτήσουμε την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, θα πρέπει πρώτα να απορρίψουμε συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα σε όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές του, ( από το φασισμό, το νεοφιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους διάφορους αριστοκρατικούς σοσιαλισμούς), τους πρωταγωνιστές αλλά και τους καθεστωτικούς κομπάρσους και φυσικά όλες τις πολιτικές θεωρίες που αντιστρατεύονται την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτό είναι προϋπόθεση για τη στρατηγική του αγώνα, για τις συμμαχίες , για τις τακτικές και για τις μορφές που αυτός θα πάρει στην πορεία. Θέλω να πως δηλαδή πως ένα ταξίδι ξεκινάει αφού πρώτα ξέρουμε χοντρικά που θέλουμε να πάμε. Τα άλλα περί του "θα τα βρούμε στο δρόμο" ή αυτά τα γνωρίζει η ηγεσία" και γι' αυτό "σκάσε και κολύμπα" είναι εκ του πονηρού και δυστυχώς πολλοί κάνουν ακόμα τον πονηρό.
Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος αλλά και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με το πρώτο μικρό μας βήμα. Αυτός ο διάλογος δυναμώνει σταδιακά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αλλά και ο δικός μας νομίζω πως συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση, γι’ αυτό και χαίρομαι που επικοινωνούμε.
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος
http://gf1957.wordpress.com/2011/08/27/%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%86/#more-5920
Συγχαρητήρια, και πάλι, Κώστα.
Δημοσίευση σχολίου