ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΑΝΑΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

10+1 Παρατηρήσεις

πάνω στις 70+1 Θέσεις*

(Συμβολή στον Προσυνεδριακό

Διάλογο

του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.)* *

Κώστας Λάμπος

1. Το ΠΑΣΟΚ μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας και Ουμανισμού.

«Το 2008, 34 χρόνια μετά την ιδρυτική καινοτομία της 3ης του Σεπτέμβρη, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι. Σ’ έναν κόσμο που έχει μεταβληθεί ριζικά, σε μια ελληνική κοινωνία που έχει αλλάξει αντιμετωπίζουμε νέες προκλήσεις ιστορικής κλίμακας. Το κοινωνικό πρόβλημα…στην εποχή της κλιματικής αλλαγής…της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης…», (Θέση 1).

Ρωτάμε:
α. Ποίες δυνάμεις και με ποιες επιλογές διαμορφώνουν το σταυροδρόμι και ποιες επιλογές έχουμε;
β. Προς ποιά κατεύθυνση μεταβλήθηκε ο κόσμος και ποιός καθορίζει τις μεταβολές;
γ. Προς ποια κατεύθυνση έχει αλλάξει η κοινωνία και ποιός υπαγορεύει τις αλλαγές;
δ. Ποιά είναι και ποιός ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή;
ε. Ποιός είναι ο χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ποιές δυνάμεις καθοδηγούν τη συγκεκριμένη παγκοσμιοποίηση;

Να παρατηρήσουμε πως αυτή η κοινωνικά και πολιτικά αποφορτισμένη διατύπωση καταντάει πολιτική φλυαρία αφελών, αν δεν είναι σκόπιμη συγκάλυψη μιας φρικτής πραγματικότητας, της πραγματικότητας του μανιακού καπιταλισμού που καλπάζει ως νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ως αμερικανισμός, που λεηλατεί τον πλανήτη, φτωχοποιεί την ανθρωπότητα και πολτοποιεί τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Είναι ακριβώς αυτή η γλώσσα που υποβαθμίζει την ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 σε «ιδρυτική καινοτομία» γενικά και όχι σε ιδρυτική Διακήρυξη ενός Κινήματος, του ΠΑΣΟΚ ο κεντρικός πυρήνας της οποίας ήταν :
«H κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός αποτελεί θεμέλιο λίθο του κινήματός μας …για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της χώρας…Η σημερινή μας Διακήρυξη αποτελεί πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες»[1].

Και επειδή κάποιοι ξέχασαν ή επιδιώκουν να ξεχάσουμε εμείς τι εννοούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν μιλούσε για σοσιαλισμό, θα τους θυμίσουμε ότι:
«Θα πρέπει ή Ελλάδα να είναι σοσιαλιστική και όχι απλώς σοσιαλδημοκρατική και “δημοκρατική”...Αναφερόμαστε ταυτόχρονα στο κοινωνικό και στο πολιτικό σύστημα. Η σοσιαλδημοκρατία στη Δύση είναι βέβαια δημοκρατική στα κλασικά κοινοβουλευτικά πλαίσια. Παρά όμως τις επαγγελίες της στον κοινωνικό τομέα δεν είναι στην ουσία παρά μια μορφή καπιταλισμού …Στόχος μας δεν είναι η μίμηση του πατερναλιστικού ή κρατικού σοσιαλισμού που χαρακτηρίζει πολλές σοσιαλιστικές χώρες. Γιατί η κομματική και κρατική γραφειοκρατία σ’ αυτές τις χώρες έχει μεταβληθεί σε κατεστημένο…»[2]

Να υποθέσουμε, μετά από τα παραπάνω ερωτήματα και τις σχετικές διευκρινήσεις πως ο συντάκτης[3] των 70 + 1 θέσεων προτείνει στη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στους Συνέδρους του 8ου Συνεδρίου, να παραιτηθούν από το όραμα για μια σοσιαλιστική Ελλάδα που προϋποθέτει σύγκρουση με το κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού και του ηγεμονικού αμερικανισμού και να περιοριστεί να δρα ως σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του καπιταλισμού στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος και να «συγκρούεται» με τα άλλα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου για μια θητεία ή μια θέση στην κυβέρνηση του κεφαλαίου;
Η γνώμη μας είναι πως ο Ελληνικός λαός χόρτασε καπιταλισμό και αμερικανοφιλία και ζητάει λύσεις ριζικές-ριζοσπαστικές και με μακρόχρονη προοπτική, που θα βγάλουν την χώρα από τα αδιέξοδα και θα ανοίξουν το δρόμο για μια γνήσια σοσιαλιστική Ελλάδα και για έναν καλύτερο κόσμο.

Το Επικείμενο 8ο Συνέδριο θα πρέπει να απαντήσει θετικά και προοδευτικά στο δίλημμα: Θα πρέπει να αποφασίσει να αφήσει πίσω του το σταυροδρόμι και να επιλέξει τη νέα πορεία του από την οποία θα καθοριστεί και η στάση του Ελληνικού Λαού. Μια επιλογή για την οποία δεσμεύτηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου με το να διερωτάται «αν θέλουμε το κίνημα μας έναν καλύτερο διαχειριστή του συστήματος, ή ένα γνήσιο και αυθεντικό εκφραστή κοινωνικών και λαϊκών στρωμάτων[4]…μια Αριστερά που θα αγωνίζεται σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, να διαμορφώνει συνθήκες ισοπολιτείας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης …Για μια Αριστερά των δικαιωμάτων και των κινημάτων…Για μια Αριστερά που θα δημιουργεί ένα νέο δρόμο για την ανάπτυξη…με σοσιαλιστική προοπτική…μια Αριστερά του Ουμανισμού…»[5];

2. To ΠΑΣΟΚ μεταξύ σοσιαλιστικού οράματος και μιας νέας ιδεοληψίας τύπου «Μεγάλης Ιδέας»

Μετά από μερικές μερίδες πολιτικού χυλού, (Θέσεις 2,3,4,5 και 6), ο συντάκτης των 70+1 θέσεων καταλήγει πώς το ζητούμενο για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, στον 21ο Αιώνα, είναι μια «Δίκαιη και δυνατή Ελλάδᨻ (Θέση 5) που θα έχει ως «τελικό της θεμέλιο μια νέα ισορροπία μια νέα σύνθεση των βασικών αξιών…την αγορά και την δημόσια κοινωνική ρύθμιση… (Θέση 6) (που θα) αναδεικνύει μια νέα Ελληνικότητα…και ένα νέο Πατριωτισμό…που επεκτείνεται στην ενίσχυση του εθνικού μας ρόλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Μεσόγειο …και …τη βελτίωση της διεθνούς κατάταξης της χώρας …και της θέσης της στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας»,(Θέση 7).

Ρωτάμε:
α. Μπορεί να υπάρξει «Δίκαιη και δυνατή Ελλάδα» στα πλαίσια του συστήματος της αγοράς που κυριαρχείται από τον αμερικανισμό και το συντηρητικό Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ;
β. Τι σόι νέα Ελληνικότητα και νέος Πατριωτισμός, θα είναι αυτός που δεν αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική κυριαρχία του αμερικανισμού που καθορίζει με την πολεμική βία το διεθνή καταμερισμό εργασίας στα πλαίσια του οποίου στρατοκρατείται η μισή Κύπρος, αμφισβητείται το μισό Αιγαίο, ολόκληρη η Θράκη και οργανώνεται συστηματικά, από τους Αμερικανούς και τους τοπικούς «στρατηγικούς εταίρους» τους, η διεκδίκηση της Μακεδονίας και της ‘Tζαμουριάς’ και εξυφαίνονται ακόμα και σενάρια «σουδοποίησης» ολόκληρης της Κρήτης μέσο κάποιας νεκρανάστασης της «Κρητικής Πολιτείας».
γ. Ή μήπως η Ελλάδα θα επιδιώξει να γίνει αυτή δεκτή ως , «στρατηγικός εταίρος» του Ηγεμόνα στην περιοχή και ιδιαίτερα στα «Βαλκάνια…. (τα οποία ο συντάκτης των 70+1 θέσεων τα χαρακτηρίζει), ζωτικό χώρο Ελληνικού συμφέροντος…(και γι’ αυτό) υποστηρίζουμε την ευρωατλαντική πορεία της Π.Γ.Δ.Μ. και είμαστε υπέρ μιάς πραγματικής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση…»; (Θέση 9).

Να παρατηρήσουμε πως αυτές οι με πολλά καρυκεύματα πολιτικαντισμού γαρνιρισμένες πολιτικές θέσεις, κρύβουν ιδεοληψία μιας «Νέας Μεγάλης Ιδέας», η οποία μπορεί να ευδοκιμεί στα μυαλά δεξιών, ακροδεξιών και φονταμενταλιστικών ιερατείων, δεν μπορεί όμως να αποτελούν στοιχεία σοσιαλιστικού οράματος και μάλιστα στοιχεία οράματος ενός Λαού με τόση ιστορία και τόση προσφορά στη Δημοκρατία, στους αγώνες για την Ελευθερία, στην ανάπτυξη των επιστημών και γενικά με τόση προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Και μιάς και μιλάμε για νέα Eλληνικότητα, να καταθέσουμε και την άποψη πως το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να ενσωματωθούμε, σε αυτή ή την άλλη βαρβαρότητα, αλλά, ως Λαός με ιστορία και πολιτισμό οικουμενικών διαστάσεων, να αμφισβητήσουμε και να αγωνιστούμε με τους υπόλοιπους Λαούς του κόσμου να ανατραπεί ο καπιταλισμός σε κάθε δυνατή εκδοχή του και να ηττηθεί ο αμερικάνικος ηγεμονισμός που λεηλατεί τον Πλανήτη και καταδυναστεύει την Ανθρωπότητα.

Να καταθέσουμε επίσης τη θέση, πως θεωρούμε επικίνδυνη την αντίληψη γι’ αυτόν το ‘νέο πατριωτισμό’, όταν αυτός νοείται ως αναζήτηση ρόλου τοποτηρητή στα Βαλκάνια, για λογαριασμό του Ηγεμόνα. Του Ηγεμόνα που καταστρέφει συστηματικά, όχι μόνο τις μικρές πατρίδες, αλλά και τη μεγάλη και τη μοναδική πατρίδα της Ανθρωπότητας και της ζωής της ίδιας, τον πλανήτη Γη. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, η οποία προσδιορίζει και ορίζει το νέο πατριωτισμό, ως αγώνα για τη σωτηρία της κοινής πατρίδας όλων των Ανθρώπων και με αυτή την έννοια, νέος πατριωτισμός σημαίνει Νέος Οικουμενικός Ουμανισμός και όχι αναζήτηση ‘ζωτικού χώρου’, πολιτική που παραπέμπει σε εθνικοσοσιαλιστικές, ιμπεριαλιστικές και ηγεμονικές και όχι σε σοσιαλιστικές-ουμανιστικές αρχές και αξίες.

3. Το ΠΑΣΟΚ απολογητής του «Νέου Καπιταλισμού»; και της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης;

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων υιοθετεί τον όρο «νέος καπιταλισμός», ως αντιδιαστολή στον «παλιό» (κακός παλιοκαπιταλισμός - καλός νεοκαπιταλισμός !) και περνάει με τρόπο τη θέση πως «η παγκοσμιοποίηση δεν είναι…το ψευδώνυμο της γραμμικής επέκτασης της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ …(αλλά) νέες ευκαιρίες και νέες ισορροπίες…»,(Θέση 10), για να καταλήξει στο «αξίωμα» σύμφωνα με το οποίο «ο νέος καπιταλισμός απαιτεί ένα νέο ιστορικό σχέδιο μιας Νέας Δημοκρατικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς…για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική η οποία θα απαντά στις νέες ανταγωνιστικές πιέσεις..., για μια ανταγωνιστικότητα με προοδευτικό περιεχόμενο..., αξιοποιεί τα ‘κέρδη’ της παγκοσμιοποίησης..., ενισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο την ηγεμονία και την πρωτοβουλία της ΕΕ..., επιδιώκει την ‘δημοκρατικοποίηση’ του χρηματοοικονομικού τομέα, ώστε να μην αφορά μόνο την ελίτ του παγκόσμιου πλούτου, αλλά να δίνει ασφαλείς και αποδοτικές ευκαιρίες επένδυσης στα Ασφαλιστικά ταμεία και στη μεσαία και ευρύτερη λαϊκή αποταμίευση...., πρασινίζει το ΦΠΑ...», (Θέση 11-12).

Ρωτάμε :
α. Δεν είναι τουλάχιστον πολιτική αφέλεια να απενοχοποιεί κανείς με τόση ευκολία τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό, τη βαρβαρότητα του αμερικανισμού και της παγκοσμιοποίησης;
β. Δεν είναι αντιιστορικό και επικίνδυνο, για να μην πούμε ύποπτο, το να θεοποιεί ένας ‘σοσιαλιστής’ τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ως νέα ευκαιρία και περίπου ως μοίρα της ανθρωπότητας
γ. Δεν είναι αγοραίο να προτείνει κανείς σε συνέδριο σοσιαλιστικού κινήματος, ένα είδος «λαϊκού καπιταλισμού» (δημοκρατικοποίηση του χρηματοοικονομικού τομέα!!!), που μόνο νεοκλασικοί και νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Milton Friedman, o Georg Soros και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος τολμούν να προπαγανδίζουν, και να προτρέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση να υιοθετήσει την παγκοσμιοποίηση και να διεκδικήσει, (πως, κόντρα ή σε συνεργασία με τις ΕΠΑ;), ηγεμονικό ρόλο;

Να παρατηρήσουμε πως αυτές οι θέσεις σημαίνουν νέα φτώχεια, νέες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και νέους πολέμους και για αυτό αντιπροτείνουμε το ΠΑΣΟΚ να προσανατολιστεί σε μια πολιτική, για μια σταδιακή απαγκίστρωση από το άρμα του αμερικανισμού και μια προοδευτική σοσιαλιστική πορεία για την Ευρώπη και τον κόσμο, γιατί ούτε ο καπιταλισμός ούτε η αμερικανοκρατία είναι η μοίρα του κόσμου, τουλάχιστον για τους σοσιαλιστές και τα προοδευτικά, τα αριστερά και τα σοσιαλιστικά κόμματα.
4.Η καρναβαλοποίηση του ΠΑΣΟΚ

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων αφού τακτοποίησε τα παγκόσμια προβλήματα με την παγκοσμιοποίηση των νέων ευκαιριών και του λαϊκού καπιταλισμού, καταλήγει στο «Πράσινο Ελλαδιστάν» για το οποίο το ΠΑΣΟΚ «έχει ένα στρατηγικής σημασίας καθήκον : Nα εξασφαλίσει το πέρασμα της Ελληνικής οικονομίας σε ένα νέο (βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης με κινητήρα μια νέα πράσινη οικονομία…) η οποία «απαιτεί ήττα της Δεξιάς και αλλαγή του συσχετισμού των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων», όχι για την ανατροπή του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού, αλλά για τη «μετατόπιση των ισορροπιών στον ελληνικό καπιταλισμό», (Θέση 13), όπου «ένα δυναμικό παραλληλόγραμμο γνώσης και καινοτομίας, που έχει στις τέσσερις κορυφές του: το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ανερχόμενη μικρή και μεσαία επιχείρηση και τα Πανεπιστήμια…», (Θέση 14), για να καταλήξει σε ένα πράσινο ντελίριο με «πράσινους φόρους,...πράσινους κουμπαράδες ‘Αλληλεγγύης των Γενεών’,…πράσινα φουγάρα» (και πολλά άλλα «πράσινα άλογα»), που θα πρασινίσουν υποτίθεται τον κατάμαυρο ελληνικό καπιταλισμό, (Θέση 15).

Ρωτάμε :
Πιστεύει στα αλήθεια ο συντάκτης των 70+1 θέσεων πως τα σοσιαλιστικά οράματα της ανθρωπότητας και τα σοσιαλιστικά κινήματα των Λαών έχουν ως στρατηγικό χρέος τους να μετατρέψουν τον κατσούφικο, απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό σε χαρούμενο καρνάβαλο;

Kαταθέτουμε την άποψη πως τα σοσιαλιστικά οράματα και τα σοσιαλιστικά κινήματα γεννήθηκαν γιατί ακριβώς ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της ανθρωπότητας και συνεπώς δεν είναι σε θέση να οδηγήσει σε μια Νέα Ελευθερία και σε ένα καλύτερο κόσμο και γι αυτό το σοσιαλιστικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ξεκινάει από τον αγώνα για την βελτίωση της καθημερινότητας του Ελληνικού Λαού, για την ανατροπή του καπιταλισμού (την πηγή αυτής της άθλιας καθημερινότητας) και τη σταδιακή οικοδόμηση μιας αυτοδιαχειριζόμενης Λαϊκής Οικονομίας, που θα βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της Άμεσης Ουμανιστικής Δημοκρατίας.

5.Η σημερινή κρίση είναι καθολική-υποστασιακή κρίση του καπιταλισμού .

Δεν έχει δίκιο ο συντάκτης των 70+1 θέσεων όταν υποστηρίζει πως σήμερα «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα-εκλογικός μηχανισμός, κόμμα-παραγόντων», (Θέση 16), γιατί αν δεν είχε καταντήσει κόμμα παραγόντων και αξιωματούχων δεν θα βρισκόταν στη σημερινή κατάσταση. Έχει όμως απόλυτο δίκιο όταν διαπιστώνει πως σήμερα «έχουν διαλυθεί τα συμπαγή ταξικά μπλοκ, καμιά τάξη δεν έχει την κεντρικότητα ενός ιστορικού υποκειμένου της αλλαγής», μόνο που αυτό είναι η μισή αλήθεια. Κι’ αυτό γιατί η διατύπωση αυτή αποκρύπτει την άλλη μισή αλήθεια, την πραγματικότητα, ότι υπάρχει μια τάξη, η τάξη των καπιταλιστικών και πιο συγκεκριμένα ο σκληρός πυρήνας του ντόπιου και του παγκόσμιου καπιταλισμού, που έχουν την κεντρικότητα του ιστορικού υποκειμένου της συντήρησης και της βίαιης διατήρησης του καπιταλισμού.

Οπότε αναπόφευκτα ο συντάκτης των 70+1 θέσεων με μισές αλήθειες καταλήγει και σε λαθεμένα συμπεράσματα, όσον αφορά «στην κρίση του πολιτικού συστήματος που καταγράφεται ως κρίση εκπροσώπησης και νομιμοποίησης και τελικά γίνεται κρίση της δημοκρατίας…(και) κρίση των μεγάλων ιδεολογικών και συλλογικών ιδεών….Παθολογίες του πολιτικού συστήματος που καλούμαστε να υπερβούμε….γιατί …μπορεί να δημιουργήσουν κατάσταση ανοιχτής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης»,(Θέση 20).

Ρωτάμε :
Δεν είναι τουλάχιστον αφέλεια να μιλάμε στις μέρες μας για κρίσεις ιδεολογιών, για κρίση - παθογένεια του αστικού πολιτικού συστήματος και για κρίση της αστικής Δημοκρατίας, τις οποίες μάλιστα κατά το συγγραφέα των 70+1 θέσεων, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τις υπερβεί γιατί διαφορετικά μπορεί αυτές να οδηγήσουν σε κοινωνική κρίση και προφανώς να απειλήσουν το κοινωνικό σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό, λες και αποστολή του σοσιαλιστικού κινήματος είναι να είναι ο νυχτοφύλακας του καπιταλισμού;

Καταθέτουμε την άποψη πως κάθε μορφή και είδος κρίσης τόσο στο εποικοδόμημα (ιδεολογία, πολιτικό σύστημα, αστική Δημοκρατία, Κόμματα κλπ), όσο και στο οικοδόμημα (κοινωνικό σύστημα – καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός) προκαλείται από τα θεμέλια του όλου συστήματος που είναι ο σφετερισμός και η συσσώρευση όλου του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας, η οποία λεηλατεί τον πλανήτη , καταδυναστεύει την ανθρωπότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή, γι αυτό και η υπόθεση της αλλαγής δεν είναι υπόθεση μιας τάξης, ενός έθνους, μιας θρησκείας, ή μιας «συμμαχίας» και πολύ περισσότερο δεν είναι υπόθεση κάποιου Μεσσία ή κάποιας ‘φωτισμένης ελιτ’ και φυσικά δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας υποτιθέμενης παγκόσμιας κυβέρνησης στα πλαίσια του αντιδραστικού αμερικανοκρατούμενου ΟΗΕ. Και συνεπώς η αλλαγή, με την έννοια της αντικατάστασης του καπιταλισμού από ένα ανθρωποκεντρικό ουμανιστικό σύστημα, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο του «εργάτη», του όποιου επαγγελματία, του «αμερικανού» του μουσουλμάνου ,του «ευρωπαίου» του ασιάτη ή του χριστιανού αλλά είναι υπόθεση του οικουμενικού Ανθρώπου, δηλαδή όλων των Ανθρώπων, εκτός εκείνων των μειοψηφιών, που δεν θέλουν την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Με αυτή την έννοια αυτός ο αγώνας γίνεται υπόθεση ολόκληρης της Ανθρωπότητας, για ένα κόσμο καλύτερο, για ένα κόσμο της Ανθρωπιάς στα πλαίσια ενός νέου Πολιτισμού του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

6. Από το ιταλικό «compromisso storico» στον «ελληνικό-ΠΑΣΟΚικό»(;) ‘ιστορικό συμβιβασμό’, εργασίας-κεφαλαίου».

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων κάνει μια ακροβατική υπέρβαση προτείνοντας στο ΠΑΣΟΚ και γενικά στην παγκόσμια Αριστερά να σαλτάρει από τον ιταλικό πολιτικό–κομματικό συμβιβασμό στο νέο κοινωνικό–ταξικό συμβιβασμό, που ισοδυναμεί με την εθελούσια υποταγή της Εργασίας στο Κεφάλαιο. Βέβαια διαπιστώνει πως «η αντίθεση εργασίας κεφαλαίου μετασχηματίζεται, αλλά παραμένει ενεργός…, το ΠΑΣΟΚ και όλα τα σοσιαλιστικά και προοδευτικά κόμματα της Ευρώπης και όλου του κόσμου, τα κινήματα των εργαζομένων πρέπει να…οργανώσουν τον νέο προωθητικό ‘ιστορικό συμβιβασμό’ εργασίας – κεφαλαίου στη βάση του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου που θα συνδέει τους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης …με τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου μεταξύ μισθών και κερδών …», (Θέση 27).

Γι’ αυτό…θα…θα…θα…, μπλα, μπλα, μπλα και θα «εισάγουμε με το πρόγραμμα μας την καινοτομία του Προσωπικού Προθεσμιακού Επενδυτικού Λογαριασμού αυτόματη με τη γέννηση κάθε παιδιού με αρχική κατάθεση του κράτους, ανοικτού όμως στη συμβολή της αυτοδιοίκησης, των επιχειρήσεων (!)…» (Θέση 29), το «Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών και την κρατική χρηματοδότηση της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών(!) των νέων που εισέρχονται στην αγορά εργασίας» (Θέση 36) και «πρασινίζοντας το πράσινο (!), (αυτό κι’ αν είναι πρωτοτυπία !)…πρασινίζουμε το πρόγραμμά μας …πρασίνισμα του φορολογικού και εκπαιδευτικού συστήματος, πράσινος τρόπος ζωής….πράσινη στέγη ή κάθετη φύτευση…πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα… δίκτυα πρασίνου… πράσινους διαδρόμους…το ‘πράσινο’ και το ‘κόκκινο’, (Θέση 37), ‘πράσινη ανταγωνιστική πόλη στην οποία οι άνθρωποι αγαπούν να ζουν….να συνυπάρχουν ανεξάρτητα από το εισόδημα τους στις αίθουσες των συναυλιών και τις βιβλιοθήκες…να διασκεδάζουν …να κάνουν τουρισμό…Είναι αυτή (η πράσινη πόλη), που αφηγείται την ιστορία της…κεφαλαιοποιεί την κουλτούρα της, τον καθαρό αέρα και το νερό της» (Θέση 38), «πράσινη οικονομία-πράσινη συνείδηση…(μέχρι) και «πράσινο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν» (Θέση 54), υπόσχεται για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ ο συντάκτης των 70+1 θέσεων, φτάνει να δεχτούμε τον ‘ιστορικό συμβιβασμό κεφαλαίου και εργασίας’.

Ρωτάμε:
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά, να προσπαθεί ένα, κάποτε σοβαρό Κίνημα που κατάντησε Λάκκος αξιωματούχων στην υπηρεσία της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, να προσπαθεί, με αυτή την ακατάσχετη πολιτική φλυαρία, (που σχεδόν αγιοποιεί το Κεφάλαιο και δαιμονοποιεί την Εργασία, που δεν, όσο και όταν δεν, δέχεται ‘συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας’, σε βάρος φυσικά της Εργασίας), να πείσει τον Ελληνικό Λαό να το πάρει στα σοβαρά;

Καταθέτουμε την ελπίδα πως μέχρι το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα αποσυρθούν αυτές οι θέσεις που δημιουργούν ψευδαισθήσεις περί πρασινίσματος του καπιταλισμού και να αντικατασταθούν από πολιτικές θέσεις που θα ξεκινάνε από την σημερινή συγκεκριμένη πραγματικότητα και θα ρίχνουν τους προβολείς της κοινωνίας πέρα από τη σοσιαλδημοκρατία και τα χρεοκοπημένα τριτοτέταρτοδιεθνιστικά μοντέλα, τα οποία φαίνεται δεν κατάφερε ο συντάκτης των 70+1 θέσεων να ξεπεράσει παρ όλες τις πολιτικές κολοτούμπες του, όπως άλλωστε αποδείχνεται με τις προτάσεις που καταθέτει για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας και τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του λενινιστικού κόμματος με τη βοήθεια Σχολής Στελεχών και Τράπεζας Στελεχών, αλλά, για να είμαστε και ‘τρέντυ’ και να μας πάρει σοβαρά το Κεφάλαιο, τοποθετούμε και ένα ‘σύστημα ελέγχου ποιότητας, ΙS0 9001’, (Θέσεις 40-42), για την αξιολόγηση των μελών, των στελεχών του κόμματος και της κυβέρνησης.

Μετά από όλα αυτά δικαιούμαστε να υποθέσουμε πως για το συντάκτη των 70+1 θέσεων, το ΠΑΣΟΚ από κοινωνικό-πολιτικό, αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό κίνημα, θα πρέπει να μεταλλαχτεί σε Ανώνυμη Εταιρία, ή μήπως σε offshore company, για να είναι και πιο σύγχρονο;

7.Αριστερά στο δικομματισμό ή Αριστερά στο διπολισμό;

O Συντάκτης των 70+1 θέσεων μέσα στη γενική πολιτική θολούρα του προτρέπει το ΠΑΣΟΚ να μεταλλαχθεί από αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό κίνημα, σε «κυβερνώσα Αριστερά», στην ανάγκη ας είναι και Κεντροαριστερά, για να μπορεί να είναι «Αριστερά της αναδιανομής», γι αυτό «αναζητούμε πολιτικές συμμαχίες για να επιτύχουμε την απομάκρυνση της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία και να μοιραστούμε τις ευθύνες μιας νέας κυβέρνησης…να δώσουμε διπολικό χαρακτήρα στην πολιτική σύγκρουση και να δημιουργήσουμε μια ρεαλιστική προοπτική για προοδευτικές κυβερνήσεις συνεργασίας», (Θέση 57).

Ο συντάκτης μιλάει για ένα ‘διπολισμό’ σε πολιτικό–κομματικό επίπεδο και όχι για ένα κοινωνικό πολιτικό διπολισμό, γιατί αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του, δεν θα αρκούνταν μόνο στη διατύπωση της «απομάκρυνσης της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία», γιατί αυτό δεν φτάνει για μια διπολική σύγκρουση, γιατί απλούστατα την εξουσία στον καπιταλισμό την έχει το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση, θεσμοί και οικονομικό σύστημα. κλπ κλπ. Για το λόγο αυτό ο συντάκτης των 70+1 θέσεων βαφτίζοντας τον δικομματισμό σε διπολισμό, αποπροσανατολίζει και προσφέρει υπηρεσίες στα αφεντικά του συστήματος, που βολεύονται με το δικομματικό παιγνίδι στα πλαίσια ενός πολυκομματικού συστήματος, που υπάρχει ρόλος και για «μη–κυβερνητικές Αριστερές» και Αριστερές της διαμαρτυρίας, οπότε και ο σκύλος χορτάτος και η πίττα ολόκληρη.

Και επειδή φοβάται ο συντάκτης των 70+1 θέσεων πως θα μπορούσε να εμφανιστεί στον ορίζοντα η προοπτική ενός γνήσιου διπολισμού στη βάση της κοινωνικής πολιτικής σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, φροντίζει να αποκλείσει από τη σχετική διαδικασία την «άλλη» Αριστερά, όπως περιφρονητικά αποκαλεί το ΚΚΕ και το Συνασπισμό, κι αυτό γιατί «το ΚΚΕ έχει κλειστεί στο φρούριο του… και μια γενικευμένη πολιτική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ συναντά σοβαρές δυσκολίες, που έχουν σχέση με άλυτα προβλήματα της φυσιογνωμίας του ρόλου και της προοπτικής του…, αφού ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο βασικές επιλογές. Η μία προσεγγίζει …τα πολιτικά και ιδεολογικά σχήματα του ΚΚΕ και γενικά της δογματικής αριστεράς και …η άλλη δεσμεύεται περισσότερο από τις αναμνήσεις και τις ιδέες της κρατικής συμμετοχής των διαρθρωτικών αλλαγών και των συμμαχιών», (Θέση 58).

Αυτού του είδους η προσέγγιση του ‘διπολισμού΄’ και της ‘άλλης Αριστεράς’, ως υπόθεση ηγεσιών, δηλαδή ως υπόθεση κορυφής και όχι κοινωνικής βάσης, υπονομεύει ουσιαστικά την πρόταση για διπολισμό, γιατί παραπέμπει σε έναν ψευδώνυμο διπολισμό που δεν θα αναφέρεται στο κοινωνικό-οικονομικό, αλλά στο πολιτικό-κομματικό πεδίο. Αυτό προκύπτει και από το γεγονός πως ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν απορρίπτει την ‘άλλη Αριστερά’, ως ξεπερασμένη, ανιστόρητη και αποτυχημένη αντικαπιταλιστική πρόταση, αλλά την απορρίπτει ως αντικαπιταλιστικό λόγο, γιατί η παραδοσιακή Αριστερά, δεν υπάρχει άλλωστε παρά ως «δημοκρατικό άλλοθι», ως νομιμοποιητικός αντικαπιταλιστικός λόγος και μάλιστα ως λόγος ύπαρξής της στο καπιταλιστικό κοινοβούλιο και όχι ως πρόταγμα για μια μετακαπιταλιστική πραγματικότητα.

Ρωτάμε:
Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος σ’ αυτόν τον τόπο που να πιστεύει πως με τέτοιες πολιτικές φλυαρίες και τέτοιες ανιστόρητες αναλύσεις, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να πείσει την ελληνική κοινωνία, ότι μετεξελίχτηκε από κόμμα διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας, σε κόμμα της κοινωνικής σύγκρουσης για αλλαγή και κοινωνική απελευθέρωση, όταν μάλιστα οι χτεσινοί αξιωματούχοι, οι υπεύθυνοι για την ηθική και πολιτική αποτυχία του, πρωταγωνιστούν στην υποτιθέμενη ‘επανίδρυσή’ του;

Καταθέτουμε τη θέση πως αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να είναι σοσιαλιστικό, τότε θα πρέπει να γίνει αντικαπιταλιστικό και να μεταφέρει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο στο κοινωνικό πεδίο, πράγμα που σημαίνει πως, κατανοώντας τη σημερινή πραγματικότητα, επεξεργάζεται σοσιαλιστικές θέσεις, πέρα και από αυτές της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη και του Ανδρέα Παπανδρέου, αντί να προσπαθεί να βολευτεί σε μια ξεθωριασμένη Σοσιαλδημοκρατία πιο πίσω και από αυτή του Κώστα Σημίτη.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναγίνει σύγχρονο σοσιαλιστικό Κίνημα θα πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του και να συνθέσει τα πολιτικά και κοινωνικά οράματα του ΠΑΚ με τις σύγχρονες εμπειρίες και τις τεράστιες ιστορικές δυνατότητες που προσφέρουν οι επιστήμες και οι σύγχρονες τεχνολογίες.

Χωρίς, τέλος, αυτές τις επιλογές το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί σε «Αριστερά της διανομής», γιατί αριστερή, δηλαδή κοινωνικά δίκαιη διανομή της ευημερίας χωρίς ‘αριστερή’ δηλαδή κοινωνικά ελεγχόμενη παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό η άποψη περί ‘Αριστεράς της διανομής’ σε συνθήκες ‘δεξιάς , δηλαδή καπιταλιστικής παραγωγής’, δεν είναι παρά ένα απατηλό πολιτικάντικο πυροτέχνημα.

8. Από το ΠΑΣΟΚ-κόμμα μηχανισμός στο σύγχρονο Κίνημα κοινωνικής ανατροπής

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων προτείνει ένα «ανοιχτό, ενωμένο ΠΑΣΟΚ, όλων των ιδεών, όλων των ταλέντων, όλων των ηλικιών, (ως) πολιτική μορφή-κόμμα, που παραμένει αναντικατάστατη για τη λειτουργία της δημοκρατίας και τη σύγχρονη διακυβέρνηση στον 21ο αιώνα», (Θέση 61), αντίληψη που κατά τη γνώμη μας υποβαθμίζει ένα κοινωνικό αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό κίνημα σε supermarket πολιτικών υποσχέσεων, πράγμα που χαρακτηρίζει αστικά πελατειακά πολιτικά κόμματα και όχι σοσιαλιστικά κινήματα.

Το επικείμενο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αυτή την πολιτική θολούρα, γιατί η πολιτική δεν είναι παρά η έκφραση οικονομικών, κύρια, συμφερόντων και κατά συνέπεια σε συνθήκες καπιταλισμού δεν μπορεί κανένα κόμμα να είναι και με το κεφάλαιο και με την εργασία, και με την συντήρηση και με την πρόοδο, και με τον πόλεμο και με την ειρήνη και με το φασισμό και με τη Δημοκρατία, και με τον καπιταλισμό και με τον ανθρωπιστικό σοσιαλισμό, γιατί αυτό εκφράζεται ως πολιτικός ερμαφροδιτισμός, ως πολιτική σχιζοφρένεια, ως έλλειψη ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας. Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναβρεί τον ιστορικό σοσιαλιστικό βηματισμό του θα πρέπει να επιλέξει με ποιόν είναι και ποιόν έχει απέναντί του στο κοινωνικό και όχι απλά στο κομματικό επίπεδο.

Αν και ο συντάκτης των 70+1 θέσεων περιφέρεται από το ένα μοντέλο κόμματος στο άλλο, όπως λ.χ. του «ανοιχτού μαζικού κόμματος»…, του «κόμματος της εκλογικής και προγραμματικής πολυσυλλεκτικότητας»… και του «κόμματος αστερισμού, που πέρα από τη σταθερή κομματική δομή προσφέρει πολιτική ομπρέλα και σε …όσους δεν επιθυμούν τις δεσμεύσεις μιας πλήρους ένταξης», (Θέση 63). Αντιλαμβάνεται, όμως τις απαιτήσεις των καιρών, για άλλου, νέου τύπου κόμματος και σπεύδει να προτείνει, αλλά δυστυχώς μόνο για το επίπεδο της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, η οποία «πρέπει να αναπτύξει σε βάθος τα δίκτυά της σε όλους τους χώρους» (Θέση 64).

Στο τέλος φαίνεται να καταλήγει σε ένα αρχηγικό κόμμα, η πολυσυλλεκτικότητα του οποίου περιορίζεται στη μορφή της ομοσπονδίας κομματικών αξιωματούχων. Βάση του οποίου αποτελεί όχι η κοινωνία, αλλά το ξεκομμένο ή το φραξιονισμένο άτομο, ο οπαδός, το μέλος και γι’ αυτό «επιδιώκουμε να δώσουμε ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια του μέλους του κόμματος, ώστε να μην εξαντλείται σε μια στιγμή της ψηφοφορίας», (Θέση 65).

Δεν ρωτάμε αν αυτή η σύγχυση γύρω από τη φύση ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού κινήματος είναι σκόπιμη, γιατί ο συντάκτης συνεπής στα όσα μέχρι τώρα υποστήριξε έχει στο υποσυνείδητό του το κόμμα του λεγόμενου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» με τον ένα αρχηγό, με τους κολλητούς κομισάριους και τα μέλη ως αφισοκολλητές και χειροκροτητές προσωπολάτρες.

Καταθέτουμε την άποψη πως στη σημερινή πραγματικότητα, αποτέλεσμα της απόλυτης αποτυχίας του καπιταλισμού και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ήρθε η ώρα των δυνάμεων της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή της αποφασιστικής πλειοψηφίας της κοινωνίας να συγκροτηθούν σε κινήματα που θα εκφράζουν ολόκληρη τη θεσμικά συγκροτημένη κοινωνία. Και θα συναντώνται σε όλα τα επίπεδα για να προγραμματίσουν, σύμφωνα με τις παγκοσμιοτοπικές κοινωνικές ανάγκες, να υλοποιήσουν με βάση τον οικονομικό και κοινωνικό ορθολογισμό, να αξιολογούν, να επαναπρογραμματίζουν και να πορεύονται όλοι μαζί στην παγκοσμιοτοπική πρόοδο για τον Άνθρωπο και την ευτυχία του.

Αυτό σημαίνει ότι παρήλθε οριστικά η εποχή των αρχηγικών κομμάτων που συσπειρώνουν ένα μικρό ή μεγάλο αριθμό επαγγελματιών πολιτικών, στην υπηρεσία της λεγόμενης «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας», κάμποσων αξιωματούχων μελών και πολλών οπαδών που γίνονται τα ίδια βορά και πελατεία των κομματαρχών, των αξιωματούχων, των αρχηγίσιμων και των αρχηγών και όλοι μαζί καταντάνε αχυράνθρωποι του Κεφαλαίου και δυνάστες των Λαών.

9. Η Μελαγχολία

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων σε ένα κείμενο κουβάρι, ασπόνδυλο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, σε ένα κείμενο 34 πυκνογραμμένων σελίδων, μίλησε φλύαρα για πολλά και διάφορα διαχειριστικά, ασήμαντα και αποσημαντοποιημένα πράγματα, αλλά δεν μας είπε τίποτα ουσιαστικό¨
1. Για το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα και την ειδική μορφή του ως ελληνικός πλιατσικοκαπιταλισμός.
2. Για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τον αμερικανισμό.
3. Για το σοσιαλισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου, που οδήγησε τους Λαούς της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας στον πιο βάρβαρο, στο μανιακό καπιταλισμό και στην αμερικανοκρατία.
4. Για την Κύπρο, για το κυπριακό και για το εκκολαπτόμενο νέο «σχέδιο Αννάν».
5. Για τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη και στο Κρητικό πέλαγος.
6. Για το νεορθόδοξο φονταμενταλισμό και για τις εξουσιαστικές θρησκείες που στηρίζουν τις αντιδραστικές εξουσίες και λεηλατούν οικονομικά, πνευματικά και πολιτικά το λαό.
7. Για το ρόλο των Λαών και τη συντηρητική αντιδραστική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
8. Για το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, για τον αγώνα των Παλαιστίνιων, για την αγωνία της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής και για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
9. Για το έγκλημα του χρηματιστηρίου, για το πολιτικό χρήμα και για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΑΤΕ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Λιμάνια κ.λ.π.
10. Για την ανεργία, την βάρβαρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων υπέρ του Κεφαλαίου, την ακρίβεια, την μιντεοκρατία και τους εθνικούς εργολάβους.
11. Για τη Συμμετοχική Δημοκρατία, για την Αυτοδιαχείριση, για τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για την Κοινωνική Απελευθέρωση, για το Σοσιαλισμό και γιατί όχι και για τον Οικουμενικό Ουμανισμό.

Ή μήπως αυτά δεν ενδιαφέρουν τον ελληνικό λαό και δεν θα απασχολήσουν το ΠΑΣΟΚ; Οι αξιωματούχοι, παλιοί, νέοι, περιπλανώμενοι και βιαστικοί θέλουν να πιστέψουμε πως φτάνει να ανεβούν αυτοί στην εξουσία και ο καπιταλισμός θα γίνει με τον «ιστορικό συμβιβασμό κεφαλαίου και εργασίας» ένα άλλο ανθρώπινο σύστημα. Οι αξιωματούχοι κάνουν για μια ακόμα φορά ως επαγγελματίες πολιτικοί και ως πολιτικάντηδες λάθος και το χειρότερο είναι ότι οργανώνουν το επόμενο λάθος τους, με το να λυσσάνε για εξουσία με όρους Κεφαλαίου και όχι Εργασίας, με όρους κομματικού μηχανισμού και όχι κοινωνικού κινήματος, για μια εξουσία που αναπόφευκτα θα συνεχίσει να εξαθλιώνει το Λαό και να βλάπτει ανεπανόρθωτα τη σοσιαλιστική ιδέα, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

10. Η Υπόσχεση και η Ελπίδα

Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν μίλησε όμως ούτε και για όσα σημαντικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς υποσχέθηκε, όπως:
1. Το ΠΑΣΟΚ βάζει προτεραιότητα τη δημιουργία της μεγάλης, της σύγχρονης Κεντροαριστεράς του 21ου αιώνα, στην οποία θα συσπειρώνονται όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και Πολιτισμού.
2. Το ΠΑΣΟΚ δεν επιδιώκει να είναι διαχειριστής του συστήματος που σημαίνει ότι μεταξύ των άλλων θα είναι και αντικαπιταλιστικό.
3. Το ΠΑΣΟΚ δημιουργεί ένα νέο δρόμο ανάπτυξης με σοσιαλιστική προοπτική.
4.Το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για μια Νέα Αριστερά του Ουμανισμού.
5. Το ΠΑΣΟΚ θα αποκαταστήσει τη σχέση μεταξύ Κοινωνίας και Οικονομίας, όπως και τη σχέση μεταξύ Πολιτικής και Μιντιοκρατίας και θα κάνει πράξη την Κοινωνική Λογοδοσία, τη Συμμετοχική Δημοκρατία και την Άμεση Δημοκρατία για να είναι πράγματι ο λαός κυρίαρχος.
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν έτυχε να ακούσει τίποτα από αυτά, ή μήπως ανακαλεί στην τάξη τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όσους ακόμα ελπίζουμε στον ιστορικό ρόλο ενός σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και τον ελληνικό Λαό που αγωνίζεται να ανοίξει δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, στον αμερικανισμό, στην ελληνική ολιγαρχία και τα φερέφωνα της;

Να υπενθυμίσουμε, μόνο στους συνέδρους του 8ου Συνεδρίου πως το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα και ως κυβέρνηση, άλλαξε την κατεύθυνση της πορείας της χώρας, βελτίωσε τη ζωή του ελληνικού Λαού , αναβάθμισε τη θέση της χώρας στη διεθνή κοινότητα και έβαλε τη σφραγίδα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις διεθνείς εξελίξεις , ως σοσιαλιστικό κίνημα αλλαγής.

Από τότε που αποσοσιαλιστικοποιήθηκε και υποτάχτηκε στα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και κατάντησε ένας δεξιός διαχειριστής της, από τότε άρχισε και η κατρακύλα του, η οποία οδήγησε στην παλινόρθωση της πιο χυδαίας Δεξιάς, με τη βοήθεια πάντα της συντηρητικής-παραδοσιακής ‘αριστεράς’, δογματικής και ‘ανανεωτικής’ εκδοχής και φυσικά με αμοιβαίο όφελος.

Το ίδιο σενάριο συνεργασίας μεταξύ Δεξιάς και παραδοσιακής ‘αριστεράς’ και σχεδόν με τα ίδια πρόσωπα, σε διαφορετικούς ίσως ρόλους, παίζεται και σήμερα, με στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, στόχος που επιδιώκεται με την συστηματική και μεθοδική, προσωρινή μετακίνηση της κοινωνικής του βάσης προς ‘τα αριστερά’. Αυτή την εξέλιξη το ΠΑΣΟΚ μπορεί να την αποτρέψει μόνο αν ξαναγίνει η σοσιαλιστική αριστερά της αντικαπιταλιστικής αλλαγής. Αν το ΠΑΣΟΚ ξαναφέρει την πολιτική στις θέσεις του και στην κοινωνία.

11. Ποιά Οργανωτική Επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ;

Όπως είναι γνωστό η αρχιτεκτονική της κομματικής Οργάνωσης, αποτελεί έκφραση της κοσμοθεωρητικής αντίληψης, της κοινωνικής στρατηγικής και των πολιτικών στόχων κάθε κόμματος, πράγμα που σημαίνει πως το κυρίαρχο είναι η ιδεολογική-πολιτική , δηλαδή η κοινωνική στρατηγική του κόμματος και όχι ‘η οργάνωση’, η οποία δεν είναι παρά το εργαλείο που υλοποιεί τις κοινωνικές επιλογές και τις αποφάσεις του κόμματος.

Η αποϊδεολιγικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, η αφομοίωσή του από το καπιταλιστικό σύστημα και η παραίτησή του από το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, που ολοκληρώθηκε το 1996, ως «σημιτισμός», ουσιαστικά υποβάθμισε το ΠΑΣΟΚ από σοσιαλιστικό κοινωνικό-κίνημα που μπορούσε να δρα στο κοινωνικοοικονομικό παραμετρικό σύστημα, στον πυρήνα δηλαδή του κοινωνικοοικονομικού συστήματος και να το μετασχηματίζει, σε αστικό κόμμα-μηχανισμό, η δράση του οποίου αναγκαστικά περιορίζονταν στα πλαίσια του πολιτικού-κομματικού παραμετρικού συστήματος, πράγμα που ,φυσικά, οδήγησε στον εκφυλισμό και στην ουσιαστική διάλυση της Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ. Κατά συνέπεια η οργανωτική επανίδρυσή του, σήμερα, προϋποθέτει την επανασοσιαλιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που μένει να προσδιοριστεί από την ιδεολογική, πολιτική και την κοινωνική στρατηγική που θα αποφασιστεί στο επικείμενο 8ο Συνέδριό του.

Αν κρίνουμε από τις 70+1 θέσεις που κατεβαίνουν για Διάλογο, αλλά και από την προχειρότητα που χαρακτηρίζει αυτό το Διάλογο, τότε δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, πως θα συμβεί επανίδρυση του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε και η ‘Εισήγηση για τις καταστατικές αλλαγές’ που κατέβηκε για Διάλογο, δεν αφήνει περιθώρια για μια τέτοια ελπίδα, αφού κατηγορηματικά παραπέμπει σε ένα παραδοσιακό, αστικό, αρχηγικό κόμμα, αν και για πρώτη φορά γίνεται κάποιος αμυδρός λόγος για κάποια χαλαρή σύνδεση της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ με τα κοινωνικά κινήματα και τα διάφορα κοινωνικά Δίκτυα.

Η εκτίμησή μας είναι πως το σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι φορέας εξουσίας έξω και πάνω από την κοινωνία. Αντίθετα το σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι η έκφραση της δυναμικής των συνειδητών και των θεσμικά συγκροτημένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Πολιτισμού, για να μπορεί η κοινωνία:

α. να αντιστέκεται αποτελεσματικά απέναντι στην όποια εξουσία κατά τη διαδικασία της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό της Άμεσης Δημοκρατίας,

β. να αποτρέπει την καπιταλιστική παλινόρθωση και την αυτονόμηση της όποιας εξουσίας απέναντι στην κοινωνία και τέλος

γ. να συμβάλλει στην εμπέδωση της οικουμενικότητας του ανθρώπινου πολιτισμού κατά τη μετακαπιταλιστική περίοδο της ιστορίας της Ανθρωπότητας. Διαφορετικά δεν είναι σοσιαλιστικό.

Αυτό το ζητούμενο μοντέλο σοσιαλιστικής οργάνωσης, θα έπρεπε να συζητείται εδώ και χρόνια με τα Συνδικάτα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την επιστημονική κοινότητα και τα διάφορα προοδευτικά μαζικά κινήματα και δίκτυα, και μάλιστα παράλληλα με τη συζήτηση για την κοινωνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε. Γι’ αυτό θα προτείναμε να ανοίξει άμεσα η σχετική συζήτηση με στόχο να κλείσει με οριστικές αποφάσεις για την κοινωνική στρατηγική και για τη φύση-μορφή της Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ σε ένα επόμενο ειδικό Συνέδριο Επανίδρυσης που θα γίνει το αργότερο σε ένα χρόνο από σήμερα.

Η όποια πρόχειρη και επιπόλαιη αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, εξυπηρετεί τις ανάγκες λειτουργίας του πολιτικού συστήματος του καπιταλισμού, που θέλει τα πολιτικά κόμματα υποτακτικά και αναλώσιμα και κατά συνέπεια βλάπτει το Λαό, την Ελλάδα και το Σοσιαλισμό.

Στις κρίσιμες στιγμές για την Ανθρωπότητα, για την Ελλάδα και για το ΠΑΣΟΚ, ο καθένας μας μετριέται με την ιστορία, γι’ αυτό και φέρνει στο ακέραιο την ευθύνη των επιλογών του. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που Σήμερα θα αποφασίσουμε για το Αύριο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χτες, μια πραγματικότητα που υποδηλώνει πως οι επιλογές που δεν έγιναν και οι αγώνες που δεν δόθηκαν Σήμερα χάθηκαν και μ’ αυτό χάνεται και η προοπτική εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, γι’ αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι, (μας προειδοποιούσε ο Μιχάλης Κατσαρός) :
« ας φροντίσουμε να έχουμε μαζί μας στο ταξίδι ένα μπουκάλι νερό, γιατί έρχεται μεγάλη ξηρασία».

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
Προωθούμε το Διάλογο . Λέμε Παρών
Για περισσότερα επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες μας:
http://www.infonewhumanism.blogspot.com/
http://www.epithesh.blogspot.com/
http://www.globala.blogspot.com/
http://www.picturewforwordw.blogspot.com/
E-mail: prodial@gmail.com

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

[1] Βλέπε Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, 3 Σεπτέμβρη 1974.
[2] .Βλέπε, Παπανδρέου Ανδρέας ,Ελλάδα Σοσιαλιστική και Δημοκρατική, στη μπροσούρα: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, Έκδοση Αύγουστος1972,σελ. 7 και 8.
[3]Ακόμα κι’ αν πράγματι συντάκτης των 70+1 θέσεων ήταν μόνο ένα άτομο, η πολιτική ευθύνη για την πολιτική ουσία αυτών των θέσεων αναφέρεται στα Όργανα, συλλογικά ή ατομικά, του ΠΑΣΟΚ, που ενέκριναν και κατέβασαν αυτές τις θέσεις στην κοινωνία για συζήτηση στα πλαίσια του προσυνεδριακού Διαλόγου. Με αυτή την έννοια ‘ο συντάκτης’ είναι συλλογικός και όχι άτομο.
[4] Παπανδρέου Γιώργος, Ομιλία στη 12η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου Του ΠΑΣΟΚ
[5] Παπανδρέου Γιώργος Συνέντευξη στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, της 21.10.2007.

***********************************************************

* Αυτό το κείμενο φιλοξενειται και στις ιστοσελιδες:

www.monthlyreview.gr

www.politesenergoi.gr

http://diktyon.wordpress.com/

************************************************

** Αυτή η ανάρτηση έγινε δυνατή χάρη στην τεχνική υποστήριξη-επιμέλεια του κειμένου από τη Λίτσα, τη Ματίνα και τη Στέλλα