Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΑΝΑΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

10+1 Παρατηρήσεις
πάνω στις 70+1 Θέσεις*

(Συμβολή στον Προσυνεδριακό
Διάλογο
του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.)* *


Κώστας Λάμπος


1. Το ΠΑΣΟΚ μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας και Ουμανισμού.

«Το 2008, 34 χρόνια μετά την ιδρυτική καινοτομία της 3ης του Σεπτέμβρη, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σ’ ένα σταυροδρόμι. Σ’ έναν κόσμο που έχει μεταβληθεί ριζικά, σε μια ελληνική κοινωνία που έχει αλλάξει αντιμετωπίζουμε νέες προκλήσεις ιστορικής κλίμακας. Το κοινωνικό πρόβλημα…στην εποχή της κλιματικής αλλαγής…της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης…», (Θέση 1).
Ρωτάμε:
α. Ποίες δυνάμεις και με ποιες επιλογές διαμορφώνουν το σταυροδρόμι και ποιες επιλογές έχουμε;
β. Προς ποιά κατεύθυνση μεταβλήθηκε ο κόσμος και ποιός καθορίζει τις μεταβολές;
γ. Προς ποια κατεύθυνση έχει αλλάξει η κοινωνία και ποιός υπαγορεύει τις αλλαγές;
δ. Ποιά είναι και ποιός ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή;
ε. Ποιός είναι ο χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ποιές δυνάμεις καθοδηγούν τη συγκεκριμένη παγκοσμιοποίηση;
Να παρατηρήσουμε πως αυτή η κοινωνικά και πολιτικά αποφορτισμένη διατύπωση καταντάει πολιτική φλυαρία αφελών, αν δεν είναι σκόπιμη συγκάλυψη μιας φρικτής πραγματικότητας, της πραγματικότητας του μανιακού καπιταλισμού που καλπάζει ως νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ως αμερικανισμός, που λεηλατεί τον πλανήτη, φτωχοποιεί την ανθρωπότητα και πολτοποιεί τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Είναι ακριβώς αυτή η γλώσσα που υποβαθμίζει την ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 σε «ιδρυτική καινοτομία» γενικά και όχι σε ιδρυτική Διακήρυξη ενός Κινήματος, του ΠΑΣΟΚ ο κεντρικός πυρήνας της οποίας ήταν :
«H κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός αποτελεί θεμέλιο λίθο του κινήματός μας …για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της χώρας…Η σημερινή μας Διακήρυξη αποτελεί πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες»
[1].
Και επειδή κάποιοι ξέχασαν ή επιδιώκουν να ξεχάσουμε εμείς τι εννοούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν μιλούσε για σοσιαλισμό, θα τους θυμίσουμε ότι:
«Θα πρέπει ή Ελλάδα να είναι σοσιαλιστική και όχι απλώς σοσιαλδημοκρατική και “δημοκρατική”...Αναφερόμαστε ταυτόχρονα στο κοινωνικό και στο πολιτικό σύστημα. Η σοσιαλδημοκρατία στη Δύση είναι βέβαια δημοκρατική στα κλασικά κοινοβουλευτικά πλαίσια. Παρά όμως τις επαγγελίες της στον κοινωνικό τομέα δεν είναι στην ουσία παρά μια μορφή καπιταλισμού …Στόχος μας δεν είναι η μίμηση του πατερναλιστικού ή κρατικού σοσιαλισμού που χαρακτηρίζει πολλές σοσιαλιστικές χώρες. Γιατί η κομματική και κρατική γραφειοκρατία σ’ αυτές τις χώρες έχει μεταβληθεί σε κατεστημένο…»
[2]
Να υποθέσουμε, μετά από τα παραπάνω ερωτήματα και τις σχετικές διευκρινήσεις πως ο συντάκτης[3] των 70 + 1 θέσεων προτείνει στη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στους Συνέδρους του 8ου Συνεδρίου, να παραιτηθούν από το όραμα για μια σοσιαλιστική Ελλάδα που προϋποθέτει σύγκρουση με το κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού και του ηγεμονικού αμερικανισμού και να περιοριστεί να δρα ως σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του καπιταλισμού στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος και να «συγκρούεται» με τα άλλα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου για μια θητεία ή μια θέση στην κυβέρνηση του κεφαλαίου;
Η γνώμη μας είναι πως ο Ελληνικός λαός χόρτασε καπιταλισμό και αμερικανοφιλία και ζητάει λύσεις ριζικές-ριζοσπαστικές και με μακρόχρονη προοπτική, που θα βγάλουν την χώρα από τα αδιέξοδα και θα ανοίξουν το δρόμο για μια γνήσια σοσιαλιστική Ελλάδα και για έναν καλύτερο κόσμο.
Το Επικείμενο 8ο Συνέδριο θα πρέπει να απαντήσει θετικά και προοδευτικά στο δίλημμα: Θα πρέπει να αποφασίσει να αφήσει πίσω του το σταυροδρόμι και να επιλέξει τη νέα πορεία του από την οποία θα καθοριστεί και η στάση του Ελληνικού Λαού. Μια επιλογή για την οποία δεσμεύτηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου με το να διερωτάται «αν θέλουμε το κίνημα μας έναν καλύτερο διαχειριστή του συστήματος, ή ένα γνήσιο και αυθεντικό εκφραστή κοινωνικών και λαϊκών στρωμάτων[4]…μια Αριστερά που θα αγωνίζεται σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, να διαμορφώνει συνθήκες ισοπολιτείας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης …Για μια Αριστερά των δικαιωμάτων και των κινημάτων…Για μια Αριστερά που θα δημιουργεί ένα νέο δρόμο για την ανάπτυξη…με σοσιαλιστική προοπτική…μια Αριστερά του Ουμανισμού…»[5];
2. To ΠΑΣΟΚ μεταξύ σοσιαλιστικού οράματος και μιας νέας ιδεοληψίας τύπου «Μεγάλης Ιδέας»
Μετά από μερικές μερίδες πολιτικού χυλού, (Θέσεις 2,3,4,5 και 6), ο συντάκτης των 70+1 θέσεων καταλήγει πώς το ζητούμενο για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, στον 21ο Αιώνα, είναι μια «Δίκαιη και δυνατή Ελλάδᨻ (Θέση 5) που θα έχει ως «τελικό της θεμέλιο μια νέα ισορροπία μια νέα σύνθεση των βασικών αξιών…την αγορά και την δημόσια κοινωνική ρύθμιση… (Θέση 6) (που θα) αναδεικνύει μια νέα Ελληνικότητα…και ένα νέο Πατριωτισμό…που επεκτείνεται στην ενίσχυση του εθνικού μας ρόλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Μεσόγειο …και …τη βελτίωση της διεθνούς κατάταξης της χώρας …και της θέσης της στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας»,(Θέση 7).
Ρωτάμε:
α. Μπορεί να υπάρξει «Δίκαιη και δυνατή Ελλάδα» στα πλαίσια του συστήματος της αγοράς που κυριαρχείται από τον αμερικανισμό και το συντηρητικό Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ;
β. Τι σόι νέα Ελληνικότητα και νέος Πατριωτισμός, θα είναι αυτός που δεν αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική κυριαρχία του αμερικανισμού που καθορίζει με την πολεμική βία το διεθνή καταμερισμό εργασίας στα πλαίσια του οποίου στρατοκρατείται η μισή Κύπρος, αμφισβητείται το μισό Αιγαίο, ολόκληρη η Θράκη και οργανώνεται συστηματικά, από τους Αμερικανούς και τους τοπικούς «στρατηγικούς εταίρους» τους, η διεκδίκηση της Μακεδονίας και της ‘Tζαμουριάς’ και εξυφαίνονται ακόμα και σενάρια «σουδοποίησης» ολόκληρης της Κρήτης μέσο κάποιας νεκρανάστασης της «Κρητικής Πολιτείας».
γ. Ή μήπως η Ελλάδα θα επιδιώξει να γίνει αυτή δεκτή ως , «στρατηγικός εταίρος» του Ηγεμόνα στην περιοχή και ιδιαίτερα στα «Βαλκάνια…. (τα οποία ο συντάκτης των 70+1 θέσεων τα χαρακτηρίζει), ζωτικό χώρο Ελληνικού συμφέροντος…(και γι’ αυτό) υποστηρίζουμε την ευρωατλαντική πορεία της Π.Γ.Δ.Μ. και είμαστε υπέρ μιάς πραγματικής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση…»; (Θέση 9).
Να παρατηρήσουμε πως αυτές οι με πολλά καρυκεύματα πολιτικαντισμού γαρνιρισμένες πολιτικές θέσεις, κρύβουν ιδεοληψία μιας «Νέας Μεγάλης Ιδέας», η οποία μπορεί να ευδοκιμεί στα μυαλά δεξιών, ακροδεξιών και φονταμενταλιστικών ιερατείων, δεν μπορεί όμως να αποτελούν στοιχεία σοσιαλιστικού οράματος και μάλιστα στοιχεία οράματος ενός Λαού με τόση ιστορία και τόση προσφορά στη Δημοκρατία, στους αγώνες για την Ελευθερία, στην ανάπτυξη των επιστημών και γενικά με τόση προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Και μιάς και μιλάμε για νέα Eλληνικότητα, να καταθέσουμε και την άποψη πως το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να ενσωματωθούμε, σε αυτή ή την άλλη βαρβαρότητα, αλλά, ως Λαός με ιστορία και πολιτισμό οικουμενικών διαστάσεων, να αμφισβητήσουμε και να αγωνιστούμε με τους υπόλοιπους Λαούς του κόσμου να ανατραπεί ο καπιταλισμός σε κάθε δυνατή εκδοχή του και να ηττηθεί ο αμερικάνικος ηγεμονισμός που λεηλατεί τον Πλανήτη και καταδυναστεύει την Ανθρωπότητα.
Να καταθέσουμε επίσης τη θέση, πως θεωρούμε επικίνδυνη την αντίληψη γι’ αυτόν το ‘νέο πατριωτισμό’, όταν αυτός νοείται ως αναζήτηση ρόλου τοποτηρητή στα Βαλκάνια, για λογαριασμό του Ηγεμόνα. Του Ηγεμόνα που καταστρέφει συστηματικά, όχι μόνο τις μικρές πατρίδες, αλλά και τη μεγάλη και τη μοναδική πατρίδα της Ανθρωπότητας και της ζωής της ίδιας, τον πλανήτη Γη. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, η οποία προσδιορίζει και ορίζει το νέο πατριωτισμό, ως αγώνα για τη σωτηρία της κοινής πατρίδας όλων των Ανθρώπων και με αυτή την έννοια, νέος πατριωτισμός σημαίνει Νέος Οικουμενικός Ουμανισμός και όχι αναζήτηση ‘ζωτικού χώρου’, πολιτική που παραπέμπει σε εθνικοσοσιαλιστικές, ιμπεριαλιστικές και ηγεμονικές και όχι σε σοσιαλιστικές-ουμανιστικές αρχές και αξίες.
3. Το ΠΑΣΟΚ απολογητής του «Νέου Καπιταλισμού»; και της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης;
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων υιοθετεί τον όρο «νέος καπιταλισμός», ως αντιδιαστολή στον «παλιό» (κακός παλιοκαπιταλισμός - καλός νεοκαπιταλισμός !) και περνάει με τρόπο τη θέση πως «η παγκοσμιοποίηση δεν είναι…το ψευδώνυμο της γραμμικής επέκτασης της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ …(αλλά) νέες ευκαιρίες και νέες ισορροπίες…»,(Θέση 10), για να καταλήξει στο «αξίωμα» σύμφωνα με το οποίο «ο νέος καπιταλισμός απαιτεί ένα νέο ιστορικό σχέδιο μιας Νέας Δημοκρατικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς…για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική η οποία θα απαντά στις νέες ανταγωνιστικές πιέσεις..., για μια ανταγωνιστικότητα με προοδευτικό περιεχόμενο..., αξιοποιεί τα ‘κέρδη’ της παγκοσμιοποίησης..., ενισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο την ηγεμονία και την πρωτοβουλία της ΕΕ..., επιδιώκει την ‘δημοκρατικοποίηση’ του χρηματοοικονομικού τομέα, ώστε να μην αφορά μόνο την ελίτ του παγκόσμιου πλούτου, αλλά να δίνει ασφαλείς και αποδοτικές ευκαιρίες επένδυσης στα Ασφαλιστικά ταμεία και στη μεσαία και ευρύτερη λαϊκή αποταμίευση...., πρασινίζει το ΦΠΑ...», (Θέση 11-12).
Ρωτάμε :
α. Δεν είναι τουλάχιστον πολιτική αφέλεια να απενοχοποιεί κανείς με τόση ευκολία τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό, τη βαρβαρότητα του αμερικανισμού και της παγκοσμιοποίησης;
β. Δεν είναι αντιιστορικό και επικίνδυνο, για να μην πούμε ύποπτο, το να θεοποιεί ένας ‘σοσιαλιστής’ τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ως νέα ευκαιρία και περίπου ως μοίρα της ανθρωπότητας
γ. Δεν είναι αγοραίο να προτείνει κανείς σε συνέδριο σοσιαλιστικού κινήματος, ένα είδος «λαϊκού καπιταλισμού» (δημοκρατικοποίηση του χρηματοοικονομικού τομέα!!!), που μόνο νεοκλασικοί και νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Milton Friedman, o Georg Soros και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος τολμούν να προπαγανδίζουν, και να προτρέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση να υιοθετήσει την παγκοσμιοποίηση και να διεκδικήσει, (πως, κόντρα ή σε συνεργασία με τις ΕΠΑ;), ηγεμονικό ρόλο;
Να παρατηρήσουμε πως αυτές οι θέσεις σημαίνουν νέα φτώχεια, νέες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και νέους πολέμους και για αυτό αντιπροτείνουμε το ΠΑΣΟΚ να προσανατολιστεί σε μια πολιτική, για μια σταδιακή απαγκίστρωση από το άρμα του αμερικανισμού και μια προοδευτική σοσιαλιστική πορεία για την Ευρώπη και τον κόσμο, γιατί ούτε ο καπιταλισμός ούτε η αμερικανοκρατία είναι η μοίρα του κόσμου, τουλάχιστον για τους σοσιαλιστές και τα προοδευτικά, τα αριστερά και τα σοσιαλιστικά κόμματα.
4.Η καρναβαλοποίηση του ΠΑΣΟΚ
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων αφού τακτοποίησε τα παγκόσμια προβλήματα με την παγκοσμιοποίηση των νέων ευκαιριών και του λαϊκού καπιταλισμού, καταλήγει στο «Πράσινο Ελλαδιστάν» για το οποίο το ΠΑΣΟΚ «έχει ένα στρατηγικής σημασίας καθήκον : Nα εξασφαλίσει το πέρασμα της Ελληνικής οικονομίας σε ένα νέο (βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης με κινητήρα μια νέα πράσινη οικονομία…) η οποία «απαιτεί ήττα της Δεξιάς και αλλαγή του συσχετισμού των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων», όχι για την ανατροπή του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού, αλλά για τη «μετατόπιση των ισορροπιών στον ελληνικό καπιταλισμό», (Θέση 13), όπου «ένα δυναμικό παραλληλόγραμμο γνώσης και καινοτομίας, που έχει στις τέσσερις κορυφές του: το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ανερχόμενη μικρή και μεσαία επιχείρηση και τα Πανεπιστήμια…», (Θέση 14), για να καταλήξει σε ένα πράσινο ντελίριο με «πράσινους φόρους,...πράσινους κουμπαράδες ‘Αλληλεγγύης των Γενεών’,…πράσινα φουγάρα» (και πολλά άλλα «πράσινα άλογα»), που θα πρασινίσουν υποτίθεται τον κατάμαυρο ελληνικό καπιταλισμό, (Θέση 15).
Ρωτάμε :
Πιστεύει στα αλήθεια ο συντάκτης των 70+1 θέσεων πως τα σοσιαλιστικά οράματα της ανθρωπότητας και τα σοσιαλιστικά κινήματα των Λαών έχουν ως στρατηγικό χρέος τους να μετατρέψουν τον κατσούφικο, απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό σε χαρούμενο καρνάβαλο;
Kαταθέτουμε την άποψη πως τα σοσιαλιστικά οράματα και τα σοσιαλιστικά κινήματα γεννήθηκαν γιατί ακριβώς ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της ανθρωπότητας και συνεπώς δεν είναι σε θέση να οδηγήσει σε μια Νέα Ελευθερία και σε ένα καλύτερο κόσμο και γι αυτό το σοσιαλιστικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ξεκινάει από τον αγώνα για την βελτίωση της καθημερινότητας του Ελληνικού Λαού, για την ανατροπή του καπιταλισμού (την πηγή αυτής της άθλιας καθημερινότητας) και τη σταδιακή οικοδόμηση μιας αυτοδιαχειριζόμενης Λαϊκής Οικονομίας, που θα βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της Άμεσης Ουμανιστικής Δημοκρατίας.

5.Η σημερινή κρίση είναι καθολική-υποστασιακή κρίση του καπιταλισμού .
Δεν έχει δίκιο ο συντάκτης των 70+1 θέσεων όταν υποστηρίζει πως σήμερα «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα-εκλογικός μηχανισμός, κόμμα-παραγόντων», (Θέση 16), γιατί αν δεν είχε καταντήσει κόμμα παραγόντων και αξιωματούχων δεν θα βρισκόταν στη σημερινή κατάσταση. Έχει όμως απόλυτο δίκιο όταν διαπιστώνει πως σήμερα «έχουν διαλυθεί τα συμπαγή ταξικά μπλοκ, καμιά τάξη δεν έχει την κεντρικότητα ενός ιστορικού υποκειμένου της αλλαγής», μόνο που αυτό είναι η μισή αλήθεια. Κι’ αυτό γιατί η διατύπωση αυτή αποκρύπτει την άλλη μισή αλήθεια, την πραγματικότητα, ότι υπάρχει μια τάξη, η τάξη των καπιταλιστικών και πιο συγκεκριμένα ο σκληρός πυρήνας του ντόπιου και του παγκόσμιου καπιταλισμού, που έχουν την κεντρικότητα του ιστορικού υποκειμένου της συντήρησης και της βίαιης διατήρησης του καπιταλισμού.
Οπότε αναπόφευκτα ο συντάκτης των 70+1 θέσεων με μισές αλήθειες καταλήγει και σε λαθεμένα συμπεράσματα, όσον αφορά «στην κρίση του πολιτικού συστήματος που καταγράφεται ως κρίση εκπροσώπησης και νομιμοποίησης και τελικά γίνεται κρίση της δημοκρατίας…(και) κρίση των μεγάλων ιδεολογικών και συλλογικών ιδεών….Παθολογίες του πολιτικού συστήματος που καλούμαστε να υπερβούμε….γιατί …μπορεί να δημιουργήσουν κατάσταση ανοιχτής πολιτικής και κοινωνικής κρίσης»,(Θέση 20).
Ρωτάμε :
Δεν είναι τουλάχιστον αφέλεια να μιλάμε στις μέρες μας για κρίσεις ιδεολογιών, για κρίση - παθογένεια του αστικού πολιτικού συστήματος και για κρίση της αστικής Δημοκρατίας, τις οποίες μάλιστα κατά το συγγραφέα των 70+1 θέσεων, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τις υπερβεί γιατί διαφορετικά μπορεί αυτές να οδηγήσουν σε κοινωνική κρίση και προφανώς να απειλήσουν το κοινωνικό σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό, λες και αποστολή του σοσιαλιστικού κινήματος είναι να είναι ο νυχτοφύλακας του καπιταλισμού;
Καταθέτουμε την άποψη πως κάθε μορφή και είδος κρίσης τόσο στο εποικοδόμημα (ιδεολογία, πολιτικό σύστημα, αστική Δημοκρατία, Κόμματα κλπ), όσο και στο οικοδόμημα (κοινωνικό σύστημα – καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός) προκαλείται από τα θεμέλια του όλου συστήματος που είναι ο σφετερισμός και η συσσώρευση όλου του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας, η οποία λεηλατεί τον πλανήτη , καταδυναστεύει την ανθρωπότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή, γι αυτό και η υπόθεση της αλλαγής δεν είναι υπόθεση μιας τάξης, ενός έθνους, μιας θρησκείας, ή μιας «συμμαχίας» και πολύ περισσότερο δεν είναι υπόθεση κάποιου Μεσσία ή κάποιας ‘φωτισμένης ελιτ’ και φυσικά δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας υποτιθέμενης παγκόσμιας κυβέρνησης στα πλαίσια του αντιδραστικού αμερικανοκρατούμενου ΟΗΕ. Και συνεπώς η αλλαγή, με την έννοια της αντικατάστασης του καπιταλισμού από ένα ανθρωποκεντρικό ουμανιστικό σύστημα, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο του «εργάτη», του όποιου επαγγελματία, του «αμερικανού» του μουσουλμάνου ,του «ευρωπαίου» του ασιάτη ή του χριστιανού αλλά είναι υπόθεση του οικουμενικού Ανθρώπου, δηλαδή όλων των Ανθρώπων, εκτός εκείνων των μειοψηφιών, που δεν θέλουν την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Με αυτή την έννοια αυτός ο αγώνας γίνεται υπόθεση ολόκληρης της Ανθρωπότητας, για ένα κόσμο καλύτερο, για ένα κόσμο της Ανθρωπιάς στα πλαίσια ενός νέου Πολιτισμού του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
6. Από το ιταλικό «compromisso storico» στον «ελληνικό-ΠΑΣΟΚικό»(;) ‘ιστορικό συμβιβασμό’, εργασίας-κεφαλαίου».
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων κάνει μια ακροβατική υπέρβαση προτείνοντας στο ΠΑΣΟΚ και γενικά στην παγκόσμια Αριστερά να σαλτάρει από τον ιταλικό πολιτικό–κομματικό συμβιβασμό στο νέο κοινωνικό–ταξικό συμβιβασμό, που ισοδυναμεί με την εθελούσια υποταγή της Εργασίας στο Κεφάλαιο. Βέβαια διαπιστώνει πως «η αντίθεση εργασίας κεφαλαίου μετασχηματίζεται, αλλά παραμένει ενεργός…, το ΠΑΣΟΚ και όλα τα σοσιαλιστικά και προοδευτικά κόμματα της Ευρώπης και όλου του κόσμου, τα κινήματα των εργαζομένων πρέπει να…οργανώσουν τον νέο προωθητικό ‘ιστορικό συμβιβασμό’ εργασίας – κεφαλαίου στη βάση του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου που θα συνδέει τους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης …με τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου μεταξύ μισθών και κερδών …», (Θέση 27).
Γι’ αυτό…θα…θα…θα…, μπλα, μπλα, μπλα και θα «εισάγουμε με το πρόγραμμα μας την καινοτομία του Προσωπικού Προθεσμιακού Επενδυτικού Λογαριασμού αυτόματη με τη γέννηση κάθε παιδιού με αρχική κατάθεση του κράτους, ανοικτού όμως στη συμβολή της αυτοδιοίκησης, των επιχειρήσεων (!)…» (Θέση 29), το «Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών και την κρατική χρηματοδότηση της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών(!) των νέων που εισέρχονται στην αγορά εργασίας» (Θέση 36) και «πρασινίζοντας το πράσινο (!), (αυτό κι’ αν είναι πρωτοτυπία !)…πρασινίζουμε το πρόγραμμά μας …πρασίνισμα του φορολογικού και εκπαιδευτικού συστήματος, πράσινος τρόπος ζωής….πράσινη στέγη ή κάθετη φύτευση…πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα… δίκτυα πρασίνου… πράσινους διαδρόμους…το ‘πράσινο’ και το ‘κόκκινο’, (Θέση 37), ‘πράσινη ανταγωνιστική πόλη στην οποία οι άνθρωποι αγαπούν να ζουν….να συνυπάρχουν ανεξάρτητα από το εισόδημα τους στις αίθουσες των συναυλιών και τις βιβλιοθήκες…να διασκεδάζουν …να κάνουν τουρισμό…Είναι αυτή (η πράσινη πόλη), που αφηγείται την ιστορία της…κεφαλαιοποιεί την κουλτούρα της, τον καθαρό αέρα και το νερό της» (Θέση 38), «πράσινη οικονομία-πράσινη συνείδηση…(μέχρι) και «πράσινο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν» (Θέση 54), υπόσχεται για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ ο συντάκτης των 70+1 θέσεων, φτάνει να δεχτούμε τον ‘ιστορικό συμβιβασμό κεφαλαίου και εργασίας’.
Ρωτάμε:
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά, να προσπαθεί ένα, κάποτε σοβαρό Κίνημα που κατάντησε Λάκκος αξιωματούχων στην υπηρεσία της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, να προσπαθεί, με αυτή την ακατάσχετη πολιτική φλυαρία, (που σχεδόν αγιοποιεί το Κεφάλαιο και δαιμονοποιεί την Εργασία, που δεν, όσο και όταν δεν, δέχεται ‘συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας’, σε βάρος φυσικά της Εργασίας), να πείσει τον Ελληνικό Λαό να το πάρει στα σοβαρά;
Καταθέτουμε την ελπίδα πως μέχρι το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα αποσυρθούν αυτές οι θέσεις που δημιουργούν ψευδαισθήσεις περί πρασινίσματος του καπιταλισμού και να αντικατασταθούν από πολιτικές θέσεις που θα ξεκινάνε από την σημερινή συγκεκριμένη πραγματικότητα και θα ρίχνουν τους προβολείς της κοινωνίας πέρα από τη σοσιαλδημοκρατία και τα χρεοκοπημένα τριτοτέταρτοδιεθνιστικά μοντέλα, τα οποία φαίνεται δεν κατάφερε ο συντάκτης των 70+1 θέσεων να ξεπεράσει παρ όλες τις πολιτικές κολοτούμπες του, όπως άλλωστε αποδείχνεται με τις προτάσεις που καταθέτει για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας και τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του λενινιστικού κόμματος με τη βοήθεια Σχολής Στελεχών και Τράπεζας Στελεχών, αλλά, για να είμαστε και ‘τρέντυ’ και να μας πάρει σοβαρά το Κεφάλαιο, τοποθετούμε και ένα ‘σύστημα ελέγχου ποιότητας, ΙS0 9001’, (Θέσεις 40-42), για την αξιολόγηση των μελών, των στελεχών του κόμματος και της κυβέρνησης.
Μετά από όλα αυτά δικαιούμαστε να υποθέσουμε πως για το συντάκτη των 70+1 θέσεων, το ΠΑΣΟΚ από κοινωνικό-πολιτικό, αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό κίνημα, θα πρέπει να μεταλλαχτεί σε Ανώνυμη Εταιρία, ή μήπως σε offshore company, για να είναι και πιο σύγχρονο;

7.Αριστερά στο δικομματισμό ή Αριστερά στο διπολισμό;
O Συντάκτης των 70+1 θέσεων μέσα στη γενική πολιτική θολούρα του προτρέπει το ΠΑΣΟΚ να μεταλλαχθεί από αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό κίνημα, σε «κυβερνώσα Αριστερά», στην ανάγκη ας είναι και Κεντροαριστερά, για να μπορεί να είναι «Αριστερά της αναδιανομής», γι αυτό «αναζητούμε πολιτικές συμμαχίες για να επιτύχουμε την απομάκρυνση της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία και να μοιραστούμε τις ευθύνες μιας νέας κυβέρνησης…να δώσουμε διπολικό χαρακτήρα στην πολιτική σύγκρουση και να δημιουργήσουμε μια ρεαλιστική προοπτική για προοδευτικές κυβερνήσεις συνεργασίας», (Θέση 57).
Ο συντάκτης μιλάει για ένα ‘διπολισμό’ σε πολιτικό–κομματικό επίπεδο και όχι για ένα κοινωνικό πολιτικό διπολισμό, γιατί αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του, δεν θα αρκούνταν μόνο στη διατύπωση της «απομάκρυνσης της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία», γιατί αυτό δεν φτάνει για μια διπολική σύγκρουση, γιατί απλούστατα την εξουσία στον καπιταλισμό την έχει το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση, θεσμοί και οικονομικό σύστημα. κλπ κλπ. Για το λόγο αυτό ο συντάκτης των 70+1 θέσεων βαφτίζοντας τον δικομματισμό σε διπολισμό, αποπροσανατολίζει και προσφέρει υπηρεσίες στα αφεντικά του συστήματος, που βολεύονται με το δικομματικό παιγνίδι στα πλαίσια ενός πολυκομματικού συστήματος, που υπάρχει ρόλος και για «μη–κυβερνητικές Αριστερές» και Αριστερές της διαμαρτυρίας, οπότε και ο σκύλος χορτάτος και η πίττα ολόκληρη.
Και επειδή φοβάται ο συντάκτης των 70+1 θέσεων πως θα μπορούσε να εμφανιστεί στον ορίζοντα η προοπτική ενός γνήσιου διπολισμού στη βάση της κοινωνικής πολιτικής σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, φροντίζει να αποκλείσει από τη σχετική διαδικασία την «άλλη» Αριστερά, όπως περιφρονητικά αποκαλεί το ΚΚΕ και το Συνασπισμό, κι αυτό γιατί «το ΚΚΕ έχει κλειστεί στο φρούριο του… και μια γενικευμένη πολιτική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ συναντά σοβαρές δυσκολίες, που έχουν σχέση με άλυτα προβλήματα της φυσιογνωμίας του ρόλου και της προοπτικής του…, αφού ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο βασικές επιλογές. Η μία προσεγγίζει …τα πολιτικά και ιδεολογικά σχήματα του ΚΚΕ και γενικά της δογματικής αριστεράς και …η άλλη δεσμεύεται περισσότερο από τις αναμνήσεις και τις ιδέες της κρατικής συμμετοχής των διαρθρωτικών αλλαγών και των συμμαχιών», (Θέση 58).
Αυτού του είδους η προσέγγιση του ‘διπολισμού΄’ και της ‘άλλης Αριστεράς’, ως υπόθεση ηγεσιών, δηλαδή ως υπόθεση κορυφής και όχι κοινωνικής βάσης, υπονομεύει ουσιαστικά την πρόταση για διπολισμό, γιατί παραπέμπει σε έναν ψευδώνυμο διπολισμό που δεν θα αναφέρεται στο κοινωνικό-οικονομικό, αλλά στο πολιτικό-κομματικό πεδίο. Αυτό προκύπτει και από το γεγονός πως ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν απορρίπτει την ‘άλλη Αριστερά’, ως ξεπερασμένη, ανιστόρητη και αποτυχημένη αντικαπιταλιστική πρόταση, αλλά την απορρίπτει ως αντικαπιταλιστικό λόγο, γιατί η παραδοσιακή Αριστερά, δεν υπάρχει άλλωστε παρά ως «δημοκρατικό άλλοθι», ως νομιμοποιητικός αντικαπιταλιστικός λόγος και μάλιστα ως λόγος ύπαρξής της στο καπιταλιστικό κοινοβούλιο και όχι ως πρόταγμα για μια μετακαπιταλιστική πραγματικότητα.
Ρωτάμε:
Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος σ’ αυτόν τον τόπο που να πιστεύει πως με τέτοιες πολιτικές φλυαρίες και τέτοιες ανιστόρητες αναλύσεις, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να πείσει την ελληνική κοινωνία, ότι μετεξελίχτηκε από κόμμα διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας, σε κόμμα της κοινωνικής σύγκρουσης για αλλαγή και κοινωνική απελευθέρωση, όταν μάλιστα οι χτεσινοί αξιωματούχοι, οι υπεύθυνοι για την ηθική και πολιτική αποτυχία του, πρωταγωνιστούν στην υποτιθέμενη ‘επανίδρυσή’ του;
Καταθέτουμε τη θέση πως αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να είναι σοσιαλιστικό, τότε θα πρέπει να γίνει αντικαπιταλιστικό και να μεταφέρει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο στο κοινωνικό πεδίο, πράγμα που σημαίνει πως, κατανοώντας τη σημερινή πραγματικότητα, επεξεργάζεται σοσιαλιστικές θέσεις, πέρα και από αυτές της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη και του Ανδρέα Παπανδρέου, αντί να προσπαθεί να βολευτεί σε μια ξεθωριασμένη Σοσιαλδημοκρατία πιο πίσω και από αυτή του Κώστα Σημίτη.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναγίνει σύγχρονο σοσιαλιστικό Κίνημα θα πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του και να συνθέσει τα πολιτικά και κοινωνικά οράματα του ΠΑΚ με τις σύγχρονες εμπειρίες και τις τεράστιες ιστορικές δυνατότητες που προσφέρουν οι επιστήμες και οι σύγχρονες τεχνολογίες.
Χωρίς, τέλος, αυτές τις επιλογές το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει ποτέ να εξελιχθεί σε «Αριστερά της διανομής», γιατί αριστερή, δηλαδή κοινωνικά δίκαιη διανομή της ευημερίας χωρίς ‘αριστερή’ δηλαδή κοινωνικά ελεγχόμενη παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό η άποψη περί ‘Αριστεράς της διανομής’ σε συνθήκες ‘δεξιάς , δηλαδή καπιταλιστικής παραγωγής’, δεν είναι παρά ένα απατηλό πολιτικάντικο πυροτέχνημα.
8. Από το ΠΑΣΟΚ-κόμμα μηχανισμός στο σύγχρονο Κίνημα κοινωνικής ανατροπής
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων προτείνει ένα «ανοιχτό, ενωμένο ΠΑΣΟΚ, όλων των ιδεών, όλων των ταλέντων, όλων των ηλικιών, (ως) πολιτική μορφή-κόμμα, που παραμένει αναντικατάστατη για τη λειτουργία της δημοκρατίας και τη σύγχρονη διακυβέρνηση στον 21ο αιώνα», (Θέση 61), αντίληψη που κατά τη γνώμη μας υποβαθμίζει ένα κοινωνικό αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό κίνημα σε supermarket πολιτικών υποσχέσεων, πράγμα που χαρακτηρίζει αστικά πελατειακά πολιτικά κόμματα και όχι σοσιαλιστικά κινήματα.
Το επικείμενο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αυτή την πολιτική θολούρα, γιατί η πολιτική δεν είναι παρά η έκφραση οικονομικών, κύρια, συμφερόντων και κατά συνέπεια σε συνθήκες καπιταλισμού δεν μπορεί κανένα κόμμα να είναι και με το κεφάλαιο και με την εργασία, και με την συντήρηση και με την πρόοδο, και με τον πόλεμο και με την ειρήνη και με το φασισμό και με τη Δημοκρατία, και με τον καπιταλισμό και με τον ανθρωπιστικό σοσιαλισμό, γιατί αυτό εκφράζεται ως πολιτικός ερμαφροδιτισμός, ως πολιτική σχιζοφρένεια, ως έλλειψη ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας. Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναβρεί τον ιστορικό σοσιαλιστικό βηματισμό του θα πρέπει να επιλέξει με ποιόν είναι και ποιόν έχει απέναντί του στο κοινωνικό και όχι απλά στο κομματικό επίπεδο.
Αν και ο συντάκτης των 70+1 θέσεων περιφέρεται από το ένα μοντέλο κόμματος στο άλλο, όπως λ.χ. του «ανοιχτού μαζικού κόμματος»…, του «κόμματος της εκλογικής και προγραμματικής πολυσυλλεκτικότητας»… και του «κόμματος αστερισμού, που πέρα από τη σταθερή κομματική δομή προσφέρει πολιτική ομπρέλα και σε …όσους δεν επιθυμούν τις δεσμεύσεις μιας πλήρους ένταξης», (Θέση 63). Αντιλαμβάνεται, όμως τις απαιτήσεις των καιρών, για άλλου, νέου τύπου κόμματος και σπεύδει να προτείνει, αλλά δυστυχώς μόνο για το επίπεδο της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, η οποία «πρέπει να αναπτύξει σε βάθος τα δίκτυά της σε όλους τους χώρους» (Θέση 64).
Στο τέλος φαίνεται να καταλήγει σε ένα αρχηγικό κόμμα, η πολυσυλλεκτικότητα του οποίου περιορίζεται στη μορφή της ομοσπονδίας κομματικών αξιωματούχων. Βάση του οποίου αποτελεί όχι η κοινωνία, αλλά το ξεκομμένο ή το φραξιονισμένο άτομο, ο οπαδός, το μέλος και γι’ αυτό «επιδιώκουμε να δώσουμε ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια του μέλους του κόμματος, ώστε να μην εξαντλείται σε μια στιγμή της ψηφοφορίας», (Θέση 65).
Δεν ρωτάμε αν αυτή η σύγχυση γύρω από τη φύση ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού κινήματος είναι σκόπιμη, γιατί ο συντάκτης συνεπής στα όσα μέχρι τώρα υποστήριξε έχει στο υποσυνείδητό του το κόμμα του λεγόμενου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» με τον ένα αρχηγό, με τους κολλητούς κομισάριους και τα μέλη ως αφισοκολλητές και χειροκροτητές προσωπολάτρες.
Καταθέτουμε την άποψη πως στη σημερινή πραγματικότητα, αποτέλεσμα της απόλυτης αποτυχίας του καπιταλισμού και του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ήρθε η ώρα των δυνάμεων της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή της αποφασιστικής πλειοψηφίας της κοινωνίας να συγκροτηθούν σε κινήματα που θα εκφράζουν ολόκληρη τη θεσμικά συγκροτημένη κοινωνία. Και θα συναντώνται σε όλα τα επίπεδα για να προγραμματίσουν, σύμφωνα με τις παγκοσμιοτοπικές κοινωνικές ανάγκες, να υλοποιήσουν με βάση τον οικονομικό και κοινωνικό ορθολογισμό, να αξιολογούν, να επαναπρογραμματίζουν και να πορεύονται όλοι μαζί στην παγκοσμιοτοπική πρόοδο για τον Άνθρωπο και την ευτυχία του.
Αυτό σημαίνει ότι παρήλθε οριστικά η εποχή των αρχηγικών κομμάτων που συσπειρώνουν ένα μικρό ή μεγάλο αριθμό επαγγελματιών πολιτικών, στην υπηρεσία της λεγόμενης «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας», κάμποσων αξιωματούχων μελών και πολλών οπαδών που γίνονται τα ίδια βορά και πελατεία των κομματαρχών, των αξιωματούχων, των αρχηγίσιμων και των αρχηγών και όλοι μαζί καταντάνε αχυράνθρωποι του Κεφαλαίου και δυνάστες των Λαών.
9. Η Μελαγχολία
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων σε ένα κείμενο κουβάρι, ασπόνδυλο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, σε ένα κείμενο 34 πυκνογραμμένων σελίδων, μίλησε φλύαρα για πολλά και διάφορα διαχειριστικά, ασήμαντα και αποσημαντοποιημένα πράγματα, αλλά δεν μας είπε τίποτα ουσιαστικό¨
1. Για το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα και την ειδική μορφή του ως ελληνικός πλιατσικοκαπιταλισμός.
2. Για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τον αμερικανισμό.
3. Για το σοσιαλισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου, που οδήγησε τους Λαούς της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας στον πιο βάρβαρο, στο μανιακό καπιταλισμό και στην αμερικανοκρατία.
4. Για την Κύπρο, για το κυπριακό και για το εκκολαπτόμενο νέο «σχέδιο Αννάν».
5. Για τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη και στο Κρητικό πέλαγος.
6. Για το νεορθόδοξο φονταμενταλισμό και για τις εξουσιαστικές θρησκείες που στηρίζουν τις αντιδραστικές εξουσίες και λεηλατούν οικονομικά, πνευματικά και πολιτικά το λαό.
7. Για το ρόλο των Λαών και τη συντηρητική αντιδραστική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
8. Για το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, για τον αγώνα των Παλαιστίνιων, για την αγωνία της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής και για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
9. Για το έγκλημα του χρηματιστηρίου, για το πολιτικό χρήμα και για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΑΤΕ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Λιμάνια κ.λ.π.
10. Για την ανεργία, την βάρβαρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων υπέρ του Κεφαλαίου, την ακρίβεια, την μιντεοκρατία και τους εθνικούς εργολάβους.
11. Για τη Συμμετοχική Δημοκρατία, για την Αυτοδιαχείριση, για τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για την Κοινωνική Απελευθέρωση, για το Σοσιαλισμό και γιατί όχι και για τον Οικουμενικό Ουμανισμό.
Ή μήπως αυτά δεν ενδιαφέρουν τον ελληνικό λαό και δεν θα απασχολήσουν το ΠΑΣΟΚ; Οι αξιωματούχοι, παλιοί, νέοι, περιπλανώμενοι και βιαστικοί θέλουν να πιστέψουμε πως φτάνει να ανεβούν αυτοί στην εξουσία και ο καπιταλισμός θα γίνει με τον «ιστορικό συμβιβασμό κεφαλαίου και εργασίας» ένα άλλο ανθρώπινο σύστημα. Οι αξιωματούχοι κάνουν για μια ακόμα φορά ως επαγγελματίες πολιτικοί και ως πολιτικάντηδες λάθος και το χειρότερο είναι ότι οργανώνουν το επόμενο λάθος τους, με το να λυσσάνε για εξουσία με όρους Κεφαλαίου και όχι Εργασίας, με όρους κομματικού μηχανισμού και όχι κοινωνικού κινήματος, για μια εξουσία που αναπόφευκτα θα συνεχίσει να εξαθλιώνει το Λαό και να βλάπτει ανεπανόρθωτα τη σοσιαλιστική ιδέα, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
10. Η Υπόσχεση και η Ελπίδα
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν μίλησε όμως ούτε και για όσα σημαντικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς υποσχέθηκε, όπως:
1. Το ΠΑΣΟΚ βάζει προτεραιότητα τη δημιουργία της μεγάλης, της σύγχρονης Κεντροαριστεράς του 21ου αιώνα, στην οποία θα συσπειρώνονται όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και Πολιτισμού.
2. Το ΠΑΣΟΚ δεν επιδιώκει να είναι διαχειριστής του συστήματος που σημαίνει ότι μεταξύ των άλλων θα είναι και αντικαπιταλιστικό.
3. Το ΠΑΣΟΚ δημιουργεί ένα νέο δρόμο ανάπτυξης με σοσιαλιστική προοπτική.
4.Το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για μια Νέα Αριστερά του Ουμανισμού.
5. Το ΠΑΣΟΚ θα αποκαταστήσει τη σχέση μεταξύ Κοινωνίας και Οικονομίας, όπως και τη σχέση μεταξύ Πολιτικής και Μιντιοκρατίας και θα κάνει πράξη την Κοινωνική Λογοδοσία, τη Συμμετοχική Δημοκρατία και την Άμεση Δημοκρατία για να είναι πράγματι ο λαός κυρίαρχος.
Ο συντάκτης των 70+1 θέσεων δεν έτυχε να ακούσει τίποτα από αυτά, ή μήπως ανακαλεί στην τάξη τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όσους ακόμα ελπίζουμε στον ιστορικό ρόλο ενός σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και τον ελληνικό Λαό που αγωνίζεται να ανοίξει δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, στον αμερικανισμό, στην ελληνική ολιγαρχία και τα φερέφωνα της;
Να υπενθυμίσουμε, μόνο στους συνέδρους του 8ου Συνεδρίου πως το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα και ως κυβέρνηση, άλλαξε την κατεύθυνση της πορείας της χώρας, βελτίωσε τη ζωή του ελληνικού Λαού , αναβάθμισε τη θέση της χώρας στη διεθνή κοινότητα και έβαλε τη σφραγίδα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις διεθνείς εξελίξεις , ως σοσιαλιστικό κίνημα αλλαγής.
Από τότε που αποσοσιαλιστικοποιήθηκε και υποτάχτηκε στα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και κατάντησε ένας δεξιός διαχειριστής της, από τότε άρχισε και η κατρακύλα του, η οποία οδήγησε στην παλινόρθωση της πιο χυδαίας Δεξιάς, με τη βοήθεια πάντα της συντηρητικής-παραδοσιακής ‘αριστεράς’, δογματικής και ‘ανανεωτικής’ εκδοχής και φυσικά με αμοιβαίο όφελος.
Το ίδιο σενάριο συνεργασίας μεταξύ Δεξιάς και παραδοσιακής ‘αριστεράς’ και σχεδόν με τα ίδια πρόσωπα, σε διαφορετικούς ίσως ρόλους, παίζεται και σήμερα, με στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, στόχος που επιδιώκεται με την συστηματική και μεθοδική, προσωρινή μετακίνηση της κοινωνικής του βάσης προς ‘τα αριστερά’. Αυτή την εξέλιξη το ΠΑΣΟΚ μπορεί να την αποτρέψει μόνο αν ξαναγίνει η σοσιαλιστική αριστερά της αντικαπιταλιστικής αλλαγής. Αν το ΠΑΣΟΚ ξαναφέρει την πολιτική στις θέσεις του και στην κοινωνία.
11. Ποιά Οργανωτική Επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ;
Όπως είναι γνωστό η αρχιτεκτονική της κομματικής Οργάνωσης, αποτελεί έκφραση της κοσμοθεωρητικής αντίληψης, της κοινωνικής στρατηγικής και των πολιτικών στόχων κάθε κόμματος, πράγμα που σημαίνει πως το κυρίαρχο είναι η ιδεολογική-πολιτική , δηλαδή η κοινωνική στρατηγική του κόμματος και όχι ‘η οργάνωση’, η οποία δεν είναι παρά το εργαλείο που υλοποιεί τις κοινωνικές επιλογές και τις αποφάσεις του κόμματος.
Η αποϊδεολιγικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, η αφομοίωσή του από το καπιταλιστικό σύστημα και η παραίτησή του από το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, που ολοκληρώθηκε το 1996, ως «σημιτισμός», ουσιαστικά υποβάθμισε το ΠΑΣΟΚ από σοσιαλιστικό κοινωνικό-κίνημα που μπορούσε να δρα στο κοινωνικοοικονομικό παραμετρικό σύστημα, στον πυρήνα δηλαδή του κοινωνικοοικονομικού συστήματος και να το μετασχηματίζει, σε αστικό κόμμα-μηχανισμό, η δράση του οποίου αναγκαστικά περιορίζονταν στα πλαίσια του πολιτικού-κομματικού παραμετρικού συστήματος, πράγμα που ,φυσικά, οδήγησε στον εκφυλισμό και στην ουσιαστική διάλυση της Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ. Κατά συνέπεια η οργανωτική επανίδρυσή του, σήμερα, προϋποθέτει την επανασοσιαλιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που μένει να προσδιοριστεί από την ιδεολογική, πολιτική και την κοινωνική στρατηγική που θα αποφασιστεί στο επικείμενο 8ο Συνέδριό του.

Αν κρίνουμε από τις 70+1 θέσεις που κατεβαίνουν για Διάλογο, αλλά και από την προχειρότητα που χαρακτηρίζει αυτό το Διάλογο, τότε δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, πως θα συμβεί επανίδρυση του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε και η ‘Εισήγηση για τις καταστατικές αλλαγές’ που κατέβηκε για Διάλογο, δεν αφήνει περιθώρια για μια τέτοια ελπίδα, αφού κατηγορηματικά παραπέμπει σε ένα παραδοσιακό, αστικό, αρχηγικό κόμμα, αν και για πρώτη φορά γίνεται κάποιος αμυδρός λόγος για κάποια χαλαρή σύνδεση της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ με τα κοινωνικά κινήματα και τα διάφορα κοινωνικά Δίκτυα.
Η εκτίμησή μας είναι πως το σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι φορέας εξουσίας έξω και πάνω από την κοινωνία. Αντίθετα το σύγχρονο σοσιαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι η έκφραση της δυναμικής των συνειδητών και των θεσμικά συγκροτημένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Πολιτισμού, για να μπορεί η κοινωνία:
α. να αντιστέκεται αποτελεσματικά απέναντι στην όποια εξουσία κατά τη διαδικασία της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό της Άμεσης Δημοκρατίας,
β. να αποτρέπει την καπιταλιστική παλινόρθωση και την αυτονόμηση της όποιας εξουσίας απέναντι στην κοινωνία και τέλος
γ. να συμβάλλει στην εμπέδωση της οικουμενικότητας του ανθρώπινου πολιτισμού κατά τη μετακαπιταλιστική περίοδο της ιστορίας της Ανθρωπότητας. Διαφορετικά δεν είναι σοσιαλιστικό.
Αυτό το ζητούμενο μοντέλο σοσιαλιστικής οργάνωσης, θα έπρεπε να συζητείται εδώ και χρόνια με τα Συνδικάτα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την επιστημονική κοινότητα και τα διάφορα προοδευτικά μαζικά κινήματα και δίκτυα, και μάλιστα παράλληλα με τη συζήτηση για την κοινωνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε. Γι’ αυτό θα προτείναμε να ανοίξει άμεσα η σχετική συζήτηση με στόχο να κλείσει με οριστικές αποφάσεις για την κοινωνική στρατηγική και για τη φύση-μορφή της Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ σε ένα επόμενο ειδικό Συνέδριο Επανίδρυσης που θα γίνει το αργότερο σε ένα χρόνο από σήμερα.
Η όποια πρόχειρη και επιπόλαιη αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, εξυπηρετεί τις ανάγκες λειτουργίας του πολιτικού συστήματος του καπιταλισμού, που θέλει τα πολιτικά κόμματα υποτακτικά και αναλώσιμα και κατά συνέπεια βλάπτει το Λαό, την Ελλάδα και το Σοσιαλισμό.
Στις κρίσιμες στιγμές για την Ανθρωπότητα, για την Ελλάδα και για το ΠΑΣΟΚ, ο καθένας μας μετριέται με την ιστορία, γι’ αυτό και φέρνει στο ακέραιο την ευθύνη των επιλογών του. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που Σήμερα θα αποφασίσουμε για το Αύριο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χτες, μια πραγματικότητα που υποδηλώνει πως οι επιλογές που δεν έγιναν και οι αγώνες που δεν δόθηκαν Σήμερα χάθηκαν και μ’ αυτό χάνεται και η προοπτική εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, γι’ αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι, (μας προειδοποιούσε ο Μιχάλης Κατσαρός) :
« ας φροντίσουμε να έχουμε μαζί μας στο ταξίδι ένα μπουκάλι νερό, γιατί έρχεται μεγάλη ξηρασία».

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
Προωθούμε το Διάλογο . Λέμε Παρών
Για περισσότερα επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες μας:
http://www.infonewhumanism.blogspot.com/
http://www.epithesh.blogspot.com/
http://www.globala.blogspot.com/
http://www.picturewforwordw.blogspot.com/
E-mail: prodial@gmail.com
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
[1] Βλέπε Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, 3 Σεπτέμβρη 1974.
[2] .Βλέπε, Παπανδρέου Ανδρέας ,Ελλάδα Σοσιαλιστική και Δημοκρατική, στη μπροσούρα: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, Έκδοση Αύγουστος1972,σελ. 7 και 8.
[3]Ακόμα κι’ αν πράγματι συντάκτης των 70+1 θέσεων ήταν μόνο ένα άτομο, η πολιτική ευθύνη για την πολιτική ουσία αυτών των θέσεων αναφέρεται στα Όργανα, συλλογικά ή ατομικά, του ΠΑΣΟΚ, που ενέκριναν και κατέβασαν αυτές τις θέσεις στην κοινωνία για συζήτηση στα πλαίσια του προσυνεδριακού Διαλόγου. Με αυτή την έννοια ‘ο συντάκτης’ είναι συλλογικός και όχι άτομο.
[4] Παπανδρέου Γιώργος, Ομιλία στη 12η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου Του ΠΑΣΟΚ
[5] Παπανδρέου Γιώργος Συνέντευξη στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, της 21.10.2007.
***********************************************************
* Αυτό το κείμενο φιλοξενειται και στις ιστοσελιδες:
************************************************
** Αυτή η ανάρτηση έγινε δυνατή χάρη στην τεχνική υποστήριξη-επιμέλεια του κειμένου από τη Λίτσα, τη Ματίνα και τη Στέλλα

4 σχόλια:

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Γιάννης Μαυρο..., είπε:


Κώστα γειά σου.

Η γνώμη μου γιά τις 70+1; Ανιαρές και βερμπαλιστικές.
Όχι όμως και για πέταμα. Πρέπει όμως να ξεχωρίσει
κανείς την ήρα από το στάρι.
Γι' αυτό και διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τις 10+1
παρατηρήσεις σου.
Δυστυχώς απέχουμε πολύ από τη ριζοσπαστικοποίηση που
περιγράφουν οι θέσεις σου, με τις περισσότερες από τις
οποίες συμφωνώ.
Έχω τη γνώμη όμως πως η υιοθέτησή τους θα μπορούσε να
γίνει μόνο από ένα κόμμα αμφισβήτησης, με ποσοστά
μικρότερα του 10%, και όχι από ένα κόμμα παραγόντων
και του ευρύτερου περιβάλλοντος αυτών, που ακόμα διψά
για την εξουσία, ως εξουσία.
Για πές τα αυτά όμως στους ΠΑΣΟΚους που ξέρεις. Θα
πέσουν να σε φάνε. "Εμείς που είμαστε οι καλοί...",
ενώ "αυτοί (ΝΔ) που είναι οι κακοί...", ή "οι άλλοι οι
καβαλημένοι (ΣΥΡΙΖΑ) που δεν ξέρουν τι τους
γίνεται...", άσε δε "τους άλλους (ΚΚΕ) τους
παλαιολιθικούς...", ενώ απαξιούμε καν να αναφερθούμε
στους άλλους (ΛΑΟΣ) τους "φασίστες".
Αλήθεια, γιατί δεν εμφανίστηκες στις προσυνεδριακές
δημοτικές κομματικές δραστηριότητες; Υπέθετα ότι θα
ήσουν υποψήφιος.
Η διαδικασία πάντως της ψηφοφορίας ήταν πολύ
"χαρούμενη". Ένας αγώνας συλλογής ψήφων για καλύτερη
θέση ισχύος στον ανταγωνισμό Γιωργακικών -
Βεγγελακικών, αλλά και προσωπικής θέσης ισχύος στις
μελλούμενες κομματικές δραστηριότητες (κόμμα-δήμος).
Κι ύστερα σε ρωτάω για την απουσία σου ως υποψήφιος
σύνεδρος...
Άσε δε για το δημοψήφισμα, με τις ενδιαφέρουσες αλλά
θολές και μισοεπεξεργασμένες θέσεις, που δεν έγινε,
γιατί, λέει, "δεν τους έστειλαν έντυπα από τη
Νομαρχιακή". Σιγά μην ενδιαφέρθηκε φυσικά και η
Δημοτική οργάνωση, να σπεύσει να τα παραλάβει.
Είναι κι' αυτό πάντως άλλο ένα ωραίο σύμπτωμα του
ανύπαρκτου κόμματος.

Μέσα σ' αυτόν τον κουρνιαχτό, σα να είδα μιά ξαφνική
λάμψη ελπίδας τον τελευταίο καιρό. Τ' ονομά του;
Ιερώνυμος. Μακάρι να μπορούσε να αγκαλιαστεί ο λόγος
του. Όχι ως θεοκρατικός, αλλά ως κοινωνικός λόγος και
κυρίως ως ηθικός λόγος. Γιατί αν μη τι άλλο η
αναζήτηση ήθους στο λόγο και τη συμπεριφορά, και η
ηθική συγκρότηση του ατόμου είναι ίσως το μεγαλύτερο
ζητούμενο στην εποχή μας του άκρατου ατομισμού.

Τέλος πάντων, αυτά προς το παρόν.
Νά 'σαι καλά.

ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Γιάννη,

Σε ευχαριστώ για το μήνυμά σου.
Δεν έχω πολλά να παρατηρήσω, γιατί βασικά συμφωνώ
στις προσεγγίσεις σου, όμως:
1. Θεωρώ κοντόφθαλμη για τους ίδιους και καταστροφική για τον τόπο, την άρνηση των αξιωματούχων να ριζοσπαστικοιποιήσουν το ΠΑΣΟΚ, γιατί κάτι τέτοιο δεν θα τους οδηγούσε άμεσα στην «εξουσία». Η γνώμη μου είναι πως με τις σκόπιμα ασαφείς πολιτικές θέσεις δεν θα ξαναδούν «εξουσία», τόσο γιατί «τα αφεντικά» δεν θα τους εμπιστευτούν, όσο και κύρια γιατί δεν θα τους ψηφίσει ο κόσμος.
2. Οι , για την εποχή τους, ριζοσπαστικές θέσεις της 3ης του Σεπτέμβρη 1974 ήταν, όπως είναι γνωστό, μειοψηφικές, πράγμα, όμως, που δεν τις εμπόδισε να γίνουν υπόθεση της αποφασιστικής πλειοψηφίας του ελληνικού Λαού και να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία για πολλές τετραετίες, το συνολικό ισοζύγιο των οποίων ήταν για το Λαό και τον τόπο θετικό, παρά τις προσπάθειες πολλών ‘αξιωματούχων’ να σπιλώσουν με τη συμπεριφορά τους σοσιαλιστικές αξίας και σοσιαλιστικό ήθος.
3. Όλα όσα περιγράφεις για το κομματικό σύστημα και τις κομματικές ηγεσίες, προτιμώ να τα αντιμετωπίζω, ως συμπτώματα της κρίσης του πολιτικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της ανάγεται στην καθολική υποστασιακή κρίση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της κεφαλαιοκρατίας και όχι ως ατομικές, ή ‘ηγετικές’ ιδιαιτερότητες, οι οποίες ασφαλώς και υπάρχουν, άλλα, ως αντικατοπτρισμός των ιδιαιτεροτήτων του σκληρού πυρήνα της πρωτογενούς, της ουσιαστικής εξουσίας.
4. Μετά από αυτά αντιλαμβάνεσαι γιατί «δεν έκανα την εμφάνισή μου ως υποψήφιος στις διαδικασίες», όπως δεν έκανες και εσύ και τόσες χιλιάδες άλλοι έντιμοι άνθρωποι.
5. Αν παρατηρείς πως όλα αυτά έχουν άρωμα απογοήτευσης, σωστά παρατηρείς και δεν μου κάνει εντύπωση πως ένας επιστήμονας με ευρύτερη παιδεία και τεράστια εμπειρία ζωής ‘ακουμπάει’ την ελπίδα του στον Ιερώνυμο. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν, φίλε Γιάννη, να παρατηρήσω κι’ εγώ με τη σειρά μου, πως «τον κοινωνικό και ηθικό λόγο» του Ιερώνυμο τον διδασκόμαστε όλοι μας, γενιά προς γενιά, από τους γονείς μας και τον διδάσκουμε και στα παιδιά μας, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, γιατί κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές και υποτίθεται ηθικές δυνάμεις στο στίβο της ζωής και στον «πάγκο» της εργασίας επιβάλλουν την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την ανηθικότητα, την ανελευθερία, την απάτη, την κλοπή και στους ‘ανυπότακτους’ επιβάλλουν την ανεργία, την πείνα, τη φτώχεια, την εξορία , ακόμα και το θάνατο.
6. Αυτή την πραγματικότητα ο Ιερώνυμος, ως θεσμός και ως εκπρόσωπος θρησκείας, την αντιμετωπίζει όπως κάθε θεσμός και εκπρόσωπος εξουσιαστικής θρησκείας, δίνοντας «άφεση αμαρτιών» στους θύτες, παρηγοριά και ελπίδες παραδείσου για την ανύπαρκτη «μετά θάνατον ζωή» στα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δηλαδή της επίγειας κόλασης. Από αυτή την άποψη δεν ξέρω ποιοός λόγος, μεταξύ εκείνου του εξουσιομανή Αγιοταλάχ Χριστόδουλου, και αυτού του ομολογουμένως σεμνού Ιερώνυμου, είναι πιο ειλικρινής. Και φυσικά τα γηροκομεία και τα συσσίτια για τους απόκληρους της κοινωνίας, ανακουφίζουν κάποιους συνανθρώπους μας, ακόμα και όταν αυτά γίνονται για να δικαιολογηθούν καταχρήσεις και κλοπές κοινωνικού και δημόσιου πλούτου, το ζητούμενο όμως είναι να μην υπάρχουν απόκληροι, πράγμα που προϋποθέτει διαφορετική «κοινωνική και ηθική πράξη» από την πράξη και την «ηθική» που επιβάλλει ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός.
7. Ξέρω πως είναι δύσκολο, ακόμα και επικίνδυνο να μιλάμε εμείς οι κοινοί θνητοί στις μέρες μας για τέτοια ζητήματα και να λέμε τέτοιες αλήθειες. Πολύ δυσκολότερο είναι φυσικά για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να πει ολόκληρη την κοινωνική αλήθεια, ακόμα κι’ αν σαν άνθρωπος θα ήθελε να το κάνει, γι’ αυτό περιορίζεται στις μισές αλήθειες, οι οποίες συνήθως είναι το ίδιο επικίνδυνες με το ψέμα, γιατί γνωρίζει, πως αν το παρατραβήξει τότε θα τον κατασπαράξει το ίδιο το ιερατείο, όπως άλλωστε προσπάθησε να κάνει πριν από μερικά χρόνια. Για το τι άλλο μπορεί και πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να κάνει ο Ιερώνυμος σε παραπέμπω στο κείμενό μου με τίτλο ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ Σ’ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΕΝΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ (www.epithesh.blogspot.com, www.montlyreview.gr).
8. Καταλήγοντας ,φίλε Γιάννη, συμφωνώ και με την άποψή σου πως το μεγαλύτερο ζητούμενο στην εποχή μας είναι μια άλλη ηθική, η οποία φυσικά δεν μπορεί να προκύψει από ανήθικους θεσμούς και γι’ αυτό χρειαζόμαστε σαν Ανθρωπότητα πιά μια άλλη κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, η ηθική της οποίας θα προσδιορίζεται από το σεβασμό στον Άνθρωπο, στη ζωή και στη Φύση και θα εκφράζεται ως επιδίωξη ενός Οικουμενικού Ουμανισμού, που θα ενώνει τις ανθρώπινες κοινωνίες και τους Λαούς, σ’ αντίθεση με τις θρησκείες και τις εκμεταλλευτικές εξουσίες που τους χωρίζουν και τους αναγκάζουν να αλληλοεξοντώνονται , σήμερα, για λογαριασμό του κέρδους των πολυεθνικών του καπιταλισμού. Κι’ αυτό όταν σήμερα συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις να καταργηθεί η επίγεια κόλαση και να γίνει ο πλανήτης μας ένας επίγειος παράδεισος.
Σε ευχαριστώ και πάλι για το μήνυμα και για την ευκαιρία που μου έδωσες να επικοινωνήσω μαζί σου.
Να είσαι καλά , εσύ και η φαμίλια σου.
Κώστας Λάμπος

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Ο/Η Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος είπε...
Αγαπητέ Λάμπο,

Διαβάζοντας κάποιος την διακήρυξή σας θεωρεί οτι βρήκε αγγέλους επι γής.

Λετε οτι «Προσπαθούμε να δώσουμε μορφή και περιεχόμενο στην Ουτοπία»

Μακάρι.

Κάνετε όμως το αντίθετο και δεν πρόκειται για κάτι νέο.

Παρατηρώ την αντίθεσή σας στον λεγόμενο Καπιταλισμό και στον Αμερικανισμό.

Κατ αρχήν να πω οτι δεν ξέρω που είδατε τον Καπιταλισμό στην Ελλάδα.

Ωχαδελφισμό, εγωκεντρισμό, συμφεροντολογισμό, καφρισμό ναι... είμαι σίγουρος οτι είδατε πολύ...

Λαϊκισμό της αριστεράς και της (αυτοαποκαλούμενης) προόδου ακόμα περισσότερο...

Λαϊκισμό της αριστεράς και της αντίδρασης... ακόμα περισσότερο...

Δεξιά της αρλουμπολογίας και του μακάρι να ήξερα τι λεω... Θεέ μου συγχώρεσε με για τις αηδίες που λεω... ναι, ακόμα περισσότερο...

Καπιταλισμό που είδατε δεν ξέρω εκτός εάν δεν σας αρέσει να έχετε π.χ. τα Lidle στην Ελλάδα απο όπου εγώ ψωνίζω διότι αυτά τα χρήματα διαθέτω... και τρωω οτι βρίσκω σε προσφορά διοτι επαναλαμβάνω, αυτά τα χρήματα διαθέτω...

Θεωρώ όμως πολυ σημαντικό οτι κάθεσαι μαζί με τους υπογράφοντες την διακήρυξη και κάνετε πολυ δουλειά.

Δεν είχα ποτέ καμία ψευδαίσθηση οτι είσθε καλοί άνθρωποι και γιαυτό σας διαβάζω... διότι μου αρέσει η ουτοπία σας... είναι σαν ανάσα μέσα απο στην μπόχα της καθημερινότητας.

Όμως φαντάσου να εργάζεσαι σε εργοτάξιο και να πεις στον εργοδότη σου ότι πρέπει να έχει ένα βάζο με λουλούδια κάθε μέρα σε ένα κεντρικό σημείο του εργοταξίου... μέσα στην σκόνη και στην βρώμα...

Μοιάζει με παραμύθι... αλλά μόνο με παραμύθι.

Ο λόγος είναι απλός.

Στη ζωή προσγειωνόμαστε στον μέσο όρο και παλεύουμε άλλοι λίγο ποιο αριστερά και άλλοι λίγο ποιο δεξιά.

Μερικοί ξεχωρίζουν διοτι το παλεύουν περισσότερο... παίρνουν την ηγεσία στο δεξιά ή αριστερά και έχουμε τους μεγάλους αγώνες με εμπνευσμένους ηγέτες ενω καμιά φορά μας προκύπτει και καμιά επανάσταση... και παμε ποιο ορμητικά προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση... Είναι θέμα θερμοκρασίας στη μήτρα της ανθρωπότητας... είναι θέμα συνθηκών της στιγμής... Μόνο συνθηκών αλλά οχι μοίρας... Είναι ένα χαοτικό συμβάν σε μια τάση ανέλιξης... μια τάση προόδου και εξέλιξης του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Μερικοί αφήνονται εκεί που είναι... βολεύονται...

Αυτούς να τους παλέψουμε, να τους ενημερώσουμε..., να τους ξυπνήσουμε...

Όμως να τους αλλάξουμε λέγοντάς τους οτι όλα είναι χάλια, όλα είναι απαίσια και να κάνουν επανάσταση... ε οχι.. δεν κολλάει πουθενά αυτό.

Όμως ο μέσος άνθρωπος θέλει να έχει τους φάρους του, στα σημεία αναφοράς τους στον ορίζοντα και θα βρει τον δρόμο του...

Οταν βλέπουν εσάς να αγωνίζεστε για αυτά που αγωνίζεστε βλέπουν ποιες είναι οι συντεταγμένες οι δικές τους και λενε... Ε πολυ αριστερά το πήγα το καράβι ή πολυ δεξιά με τράβηξε ο άνεμος...

Με άλλα λόγια το καράβι βάζει πορεία με δυο τρόπους με ένα σύνολο συντεταγμένων που έχει προκαθορίσει ο καπετάνιος (αυτόματο πιλότο) ή με το να βλέπει και να αποφασίζει ανα πάσα στιγμή.

Σε αυτόν τον δεύτερο τρόπο αυτοπροσδιορισμού της πορείας νομίζω οτι κάνετε πολυ καλή δουλειά.

Προσέχω τις κορόνες σας... που συχνά μπλέκουν τα σοσιαλιστικά με τα εθνικιστικά...

Όμως σας διαβάζω και σας μελετάω διοτι μου αρέσει να ονειρεύομαι και εν πάση περιπτώσει με κάνετε να σκέφτομαι..

Και αυτό σας διαβεβαιώ, είναι μεγάλη υπόθεση στην εποχή μας.

Δεν θα σας ακολουθήσω σε οτι λετε, δεν θα ασπαστώ ότι λέτε αλλα θα ακούω προσεχτικά αυτά που λετε διοτι με κάνουν να σκέπτομαι και να γίνομαι περισσότερο άνθρωπος.

Συμφωνώ με την γενική σας θέση οτι το κείμενο του Μιμη Ανδρουλάκη για τις 70 συν 1 θέσεις είναι εξαιρετικά βερμπαλιστικό.

Θα έπρεπε να έχει ποιο διακριτές και συνοπτικές θέσεις και υποσημειώσεις με τα πολλά τα λόγια τα μεγάλα...

Να έχει δηλαδή πάνω - κάτω τη μορφή που εσείς ακολουθήσατε στα σχόλια σας... Σημεία θέσεων / αντιθέσεων και διακριτές αναφορές / σχόλια απο κάτω...

Έτσι θα ήταν ποιο διακριτό... ποιο σαφές..

Όσο για την δραματικά αντικαπιταλιστική σου / σας θέση και τα τόσα άλλα δεν θα μπω στις λεπτομέρειες διότι απαντώ γενικά και σύντομα μέσα απο τα παραπάνω σχόλια / θέσεις μου.

Να θυμίσω βέβαια οτι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν Λαϊκιστής σε σημείο που σήμερα δεν είναι δυνατόν να γίνει κοινωνικά αποδεκτό.

Τα περί σοσιαλισμού του Ανδρέα ήταν αμπελοφιλοσοφίες για την κατάληψη και την διατήρηση της εξουσίας... και στον βαθμό που τα εφάρμοσε, γύρισε την Ελλάδα πίσω απο πλευράς ανάπτυξης ενω ανέδειξε μια νέα και πολυ χυδαία κάστα νεόπλουτων και ακαλλιέργητων Ελλήνων που ευτελίζει ακόμα κάθε αρχή και κάθε κανόνα ισοπολιτείας και ήθους.

Είναι αλήθεια ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει ηγέτη.

Ας μην αστειευόμαστε... ο Βενιζέλος δεν μπορεί να γίνει ηγέτης... διοτι έχει μυαλό και μόνο... Αν τους αρέσει το μυαλό του ας το βάλουν σε ένα «humanoid» για να δούμε κάποια μεταμοντέρνα έκδοση πολιτικού...

Μετα τον αποτελεσματικό τεχνοκρατισμό του Σημίτη ήλθε η ύπνωση αλλά και η συνειδητοποίηση ότι η τελευταία οκταετία του ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε εν πολλοίς σε ένα νέο για τα Ελληνικά δεδομένα είδος φαυλοκρατίας και αναξιοκρατίας.

Σήμερα η Ελλάδα θέλει έναν αρχηγό σαν τον Ομπάμα των ΗΠΑ που να συγκινεί τα πλήθη και τους νέους αλλά δεν τον έχει.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το αν ο Ομπάμα είναι Αριστερά ή Δεξιά κατά τα γούστα του καθενός... Άλλωστε όλοι μας θέλουμε τον Ψυχίατρό μας...

Αφήνω αυτήν την συστηματική ανοησιολογία του Αριστερά – Δεξιά σε αθεράπευτους πολιτικαντολόγους... και ας αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές ή οτι άλλο, ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής...

Κλείνοντας την σύντομη παρέμβασή μου θα έλεγα οτι έχουμε ανάγκη απο ρεαλισμό.

Το λέτε, το αναφέρετε αλλα δεν το πιστεύετε. Τα λόγια σας δείχνουν οτι δεν το πιστεύετε... Και ο Σπάρτακος Ουμανιστής ήταν αλλα πόσο άντεξε στην δύναμη της Ρώμης;

Αυτό να θυμάστε… οτι δηλαδή πρέπει να αντέχει η πρόταση που κάνετε αλλα όπως και νάχει, εγώ θα σας βλέπω πάντα ως συντεταγμένες του αυτοπροσδιορισμού μου.

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός Ερευνητής
http://www.bazioto.blogspot.com

11:31 μμ, Φεβρουάριος 14, 2008


Ο/Η Κώστας Λάμπος είπε...
Αγαπητέ φίλε Παναγιώτη,

σε ευχαριστώ για το μήνυμά σου και χαίρομαι που είσαι καλά. Χαίρομαι επίσης που παρακολουθείς τις ιστοσελίδες της Πρωτοβουλίας Διαλόγου και διατυπώνεις τις απόψεις σου.Λοιπόν:

1. Βρίσκω άκομψο, αν όχι προσβλητικό, να αποκαλεί κάποιος το συνομιλητή του με το επώνυμό του. Θυμίζει προσφώνηση λοχία προς στρατιώτη, τσιφλικά προς κολίγα-αγρεργάτη, αγροίκου προϊσταμένου προς υφιστάμενο, Θεοφιλογιαννάκου προς κρατούμενο στην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Βρίσκω μάλιστα πως δεν σου πάει κανένας από αυτούς τους ρόλους, γι' αυτό , αγαπητέ φίλε Παναγιώτη, αντιπαρέρχομαι την αγένειά σου.

2.Έχεις δίκιο. Εμείς εδώ στην Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, πετάμε στα σύνεφα της Ουτοπίας και χαιρόμαστε όταν κάποιοι, όπως εσύ, βρίσκουν ενδιαφέρουσα αυτή την προσπάθεια και μάλιστα σε βαθμό που 'αυτοπροσδιορίζονται'.

3. Στις περί καπιταλισμού παρατηρήσεις σου, διακρίνω (αν κάνω λάθος σου ζητάω προκαταβολικά συγνώνη) ένα παράπονο, ή ακόμα και διαμαρτυρία, γιατί μιλώντας εμείς για 'ελληνικό καπιταλισμο', δυσφημούμε τον (ποιόν ;) καλό καπιταλισμό;Δεν διαφωνούμε στους χαρακτηρισμούς σου αναφορικά με τον ελληνικό καπιταλισμό. Απλά εμείς τον αποκαλόυμε 'περιφερειακό καπιταλισμό', σύμφωνα με τη θεωρία της εξάρτησης, κέντρου και περιφέρειας κλπ, και όταν θυμώνουμε λίγο τότε τον λέμε , όπως θα έχεις διαπιστώσει,και πλιάτσικοκαπιταλισμό. Αυτό όμως δεν αλλάζει την καπιταλιστική του φύση. Κι' αυτό γιατί, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας,(αν και η πίστη δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη) ο καπιταλισμός στον πυρήνα του είναι παντού ο ίδιος.Οι διαφοροποιήσεις του από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν αλλάζουν την απάνθρωπη και καταστροφική φύση του.

4.Γιά τον Ανδρέα Παπανδρέου, αν και ο καθένας μας έχει την άποψή του , η οποία διαμορφώνεται από τα συμφέροντά του, την ικανότητά του να συγκρίνει, τα οράματά του και όπωσδήποτε από τα βιώματά του, νομίζω πως η αδέκαστη ιστορία θα αποφανθεί, όταν θα έχει ολοκληρώσει το έργο της καταγραφής, της ταξινόμησης, της σύγκρισης και της αξιολόγησης του Πολιτικού Ανδρέα Παπανδρέου και του έργου του, όπως κάνει άλλωστε η ιστορία για τον κάθε πολιτικό και όχι μόνο.

5. Γιά το λαϊκισμό και τα αδιέξοδα της 'λεγόμενης Αριστεράς', δεν θα απολογηθώ εγώ, γιατί δεν υπήρξα ποτέ στέλεχός της, αλλά και για το λόγο πως αποτελεί ένα σοβαρό κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο δεν έχει ακόμα κλείσει. Πρέπι όμως να ομολογήσω πως λυπάμαι βαθύτατα για τα αδιέξοδά της. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που προτείνω να ρίξουμε τους προβολείς μας πέρα από την 'αρλουμποδεξιά' , όπως την αποκαλείς και την 'αδιέξοδη Αριστερά', γιατί η κοινωνία και η Ανθρωπότητα πρέπει να κάνουν κάτι για να βγουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, τη μπόχα όπως επιεικώς τη χαρακτηρίζεις και να συναντήσουν την ουμανιστική ουτοπία, την οποία εσύ περιφρονητικά χαρακτηρίζεις 'παραμύθι'. Κι' 'ομως αγαπητέ φίλε Παναγιώτη,
κι' ο καπιταλισμός σου κάποτε ήταν ένα παραμύθι, το οποίο η Ανθρωπότητα το έκανε πραγματικότητα. Θα ξέρεις ασφαλώς πως τόσο τα παραμύθια, όσο και οι πραγματικότητες, γενιώνται, εξελίσσονται, χαλάνε , γιατί όλα έχουν ημερομηνία ληξης, γίνονται 'μπόχα', όπως λες, και πρέπει , ως παλιά, να πεθάνουν, για να έρθουν τα καινούργια. Αυτή είναι η εξέλιξη.


6. Τα περι επανάστασης που λες, δεν ξέρω που τα διάβασες, αλλά ναι στην ιστορία της Ανθρωπότητας και στιην εξέλιξή της οι επαναστάσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο, κι' αυτό γιατί συνήθως "οι μπόχες" δεν θέλουν να αδειάσουν την γωνιά, οπότε οι κατά περίπτωση κοινωνίες αποφασίζουν να ανοίξουν τα πορτοπαράθυρα να μπει καθαρός , φρέσκος αέρας και σκουπίζουν το κονάκι τους και τις αυλές τους από τα σκουπίδια που προκαλούν τη μ΄πόχα. Επειδή όμως η ιστορία διδάσκει, πως οι "αγράμματες επαναστάσεις", εξελίσσονται συνήθως σε καταπιεστικές εξουσίες και σε 'μπόχες', που τρώνε τα παιδιά τους και λεηλατούν τους απλούς αγωνιστές τους, γι' αυτό νομίζουμε πως η αναγκαία σήμερα επανάσταση είναιή επανάσταση της γνώσης, όχι φυσικά της όποιας γνώσης, αλλά της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης. Αν οι κοινωνικές πλειοψηφίες κατακτήσουν την κρίσιμη μάζα αυτής της επαναστατικής γνώσης, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο κόσμο. Διαφορετικά η ιστορία θα επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ως ακόμα περισσότερη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Με αυτή την έννοια και ο Σπάρτακος, αυτή η κορυφαία μορφή της ιστορίας, αν νικούσε θα γινόταν ένας ακόμα ρωμαίος αυτοκράτορας, κι'αυτό γιατί το παραμύθι, όπως αποκαλείς την ουμανιστική ουτοπία, για να γίνει πραγματικότητα ,προϋπόθετε τεράστιο υλικό, πνευματικό και τεχνολογικό πλούτο, που η Ανθρωπότητα μόλις σήμερα μπορεί να διαθέσει. Να γιατί σήμερα χρειάζεται ένα νέος Σίφουνας Διαφωτισμού.

7. Ο ισχυρισμός σου ότι κάπου μπερδεύουμε το σοσιαλισμό με τον εθνικισμό, είναι απόλυτα λαθεμένος,(σσίγουρα κάτι έχεις μπερδέψει, γίνε όμως σαφέστερος) κι' αυτό γιατί εμείς μιλάμε για την οικουμενικότητα του Ανθρώπου και της Ανθρωπότητας, πράγματα που δεν συμβιβάζονται με εθνικιστικές αντιληψεις. Ακόμα και ο πατριωτισμός μας, οπως θα διαπίστωνες αν διάβαζες σωστά τα κείομενά μας, έχει ένα οικουμενικό περιεχόμενο.


8. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως ματαιοπονεί, όποιος περιμένει από τον εργοδότη του να βάλει έστω ένα βάζο με λουλούδια στους εργασιακούς χώρους που παράγεται ο πλούτος. Έτσι βέβαια καταδικάζεις το συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής και συμφωνώ μαζί σου, αν εννοείς πως πρέπει η Ανθρωπότητα να υπερβεί τον απάνθρωπο, βάρβαρο και καταστροφικό καπιταλισμό και να περάσει σε ένα τρόπο παραγωγής που θα σέβεται τον Άνθρωπο και τη Φύση. Ένα τρόπο παραγωγής που η εργασία δεν θα είναι κατπίεση, αλλοτρίωση , πνευματική, οικονομική και πολιτική λεηλασία, αλλά δημιουργική ελευθερία , ευχάριστη δημιουργία , πολιτισμός και ευτυχία, πράγμα που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση της οικονομίας και σχέσεις αυτοδιεύθυνσης της εργασίας.

9. Στο LIDL αγοράζω κι' εγώ τα χρειώδη , αγαπητέ φίλε Παναγιώτη. Πόσοι όμως δεν μπορούν να φτάσουν ούτε μέχρι εκεί;Και μη μου πεις πως γι' αυτό φταίνε οι ίδιοι γιατί δεν θα σε πιστέψουν πολλοί.

Να είσαι καλά και να ξανάρθεις για καθαρό αέρα στις ιστοσελίδες μας. Η μπόχα κάνει κακό σε όλους μας ακόμα και στους "ωχαδερφιστές",
στους βολεμένους, στους παραιτημένους κλπ κλπ κλπ.

Κώστας Λάμπος

2:46 μμ, Φεβρουάριος 15, 2008


Ο/Η Κώστας Λάμπος είπε...
Λήψη του αρχικού συνημμένου αρχείου

Αγαπητέ Κώστα Λάμπο,



Ονομάζομαι Σταύρος Κυριαζής και θεωρώ ως εντελώς αφύσικο να μην γνωριζόμαστε, αφού έχουμε τόσα πολλά κοινά - όπως θα δεις παρακάτω.

Παρ' όλα αυτά, το σημείο που κίνησε το ενδιαφέρον μου ώστε έψαξα να μάθω για σένα κυρίως από τα περιεχόμενα στους 4 συνδέσμους με τα ιστολόγια που δίνεις για επικοινωνία και να σου στείλω αυτό το mail, σχετίζεται καθαρά με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ σου ΑΠΟΨΗ και ΘΕΣΗ. Όλα σχετίζονται με καθαρές συμπτώσεις και εξ αιτίας της διαστροφικής εμμονής και προσκόλλησής μου στη Σημειωτική Επιστήμη, ώστε τελικά να επαληθευθεί το φαινόμενο της πεταλούδας.

Διάβασα προσεκτικά και εγώ όπως και εσύ σίγουρα, τις περίεργες - χωρίς εισαγωγικά πράγματι - 70 + 1 θέσεις για τον προσυνεδριακό διάλογο και προσπάθησα να δω τι κρύβεται πίσω από τις αριστοτεχνικά γραμμένες σκέψεις, όπως τις χρωμάτισε ο συγγραφικός οίστρος του Μίμη.

Αν και συμμετείχα σε 4 διαδικασίες όπου φυσικά εξέφρασα τις ενστάσεις μου για την ιδεολογικοπολιτική κατεύθυνση - όπως έντεχνα, αλλά και αποκαλυπτικά σκιαγραφείται στις σελίδες του παραπάνω κειμένου - τα "υψηλόβαθμα στελέχη" που συμμετείχαν σε αυτές τις συναντήσεις, με κοίταζαν με ανοιχτό στόμα σαν να τους μιλούσα για θεωρίες Κοσμολογίας. Όσον αφορά στους "κοινούς θνητούς" σαν εμένα, όσοι μεν με γνώριζαν καλά με ενεθάρρυναν με παροτρύνσεις του τύπου «πες τους τα», ενώ άλλοι με ρωτούσαν «τι είναι αυτά που μας λες τώρα και που μπορούμε να βρούμε τις πηγές».

Πολύ γρήγορα κατάλαβα, πόσο ανεκπαίδευτο είναι το πολιτικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ (μεσαίο αλλά και υψηλόβαθμο), αλλά και ανεπίδεκτο μαθήσεως. Για παράδειγμα, αν και σε αρκετούς έδωσα τις πηγές, μήπως και μάθουν τελικά να "ψαρεύουν μόνοι τους και να μην έχουν ανάγκη να τους ταΐζουν οι άλλοι στο στόμα", όταν ξαναβρισκόμασταν την επόμενη φορά, η συμπεριφορά τους δεν είχε βελτιωθεί (veil of ignorance), εφ’ όσον από όσο φάνηκε δεν είχαν κάνει ούτε τον κόπο να ψάξουν μήπως τελικά μπορέσουν τουλάχιστον να αποδείξουν ότι δεν καταπίνουν τα πάντα σαν… καλύτερα να μην πω τι.

Αδιαφορία, ωχαδερφισμός, βόλεμα, φαινόμενο του ‘’τζαμπατζή’’ ή όλα αυτά μαζί δεν ξέρω τι συμβαίνει, εξ ού και οι ανησυχίες μου για το μέλλον της παράταξης.

Τέλος πάντων, αφού σε μια συνάντηση κόντραρα και τον ίδιο το Μίμη, συνέχισα να ψάχνω απεγνωσμένα για κριτικές απόψεις που να συμφωνούν κάπως με τις δικές μου. Μόλις χθες, ψάχνοντας πάλι στο ιστολόγιο του Ανδρουλάκη, πρόσεξα τις 10 + 1 θέσεις που απέστειλες, τις οποίες και προσυπογράφω άμεσα. Και βέβαια - για να μην το ξεχάσω - είναι προς τιμήν του Μίμη που τις δημοσιεύει.

Διεπίστωσα την πληρότητα της κριτικής που ασκείς σε όλα τα επίπεδα, στενά σχετιζόμενη με τον πυρήνα των δικών μου απόψεων και της κριτικής όπως την εξέφραζα μέχρι σήμερα.

Θα ήθελα να συμβάλλω στην κριτική αυτή, προσθέτοντας ένα λιθαράκι το οποίο θεωρώ ακρογωνιαίο, γιατί και μεγάλη ιδεολογικοπολιτική αξία έχει, αλλά και διαποτίζει το κείμενο των 70 + 1 θέσεων σε όλες του τις διαστάσεις.

Πρόκειται για το σύμπλεγμα των τριών λέξεων «Νέα Δημόσια Διαχείριση», τις οποίες εάν βάλεις ξεχωριστά και αυτοτελώς μπορεί και να έχουν μικρή σημασία, αλλά με τη δεδομένη σειρά που παρατίθενται, αποκτούν μεγάλη σημασία, με δεδομένο ότι επιχειρούν μια δραματική ιδεολογική μετάλλαξη στον πυρήνα των πολιτικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, δεν πρόκειται απλά για τρεις λέξεις, αλλά για ολοκληρωμένη θεωρία (όπως για παράδειγμα, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με άλλες τρεις ‘’αθώες’’ λεξούλες, δηλ. «Νέα Δημοκρατία Μακεδονίας»).

Πίσω από το συγκεκριμένο τίτλο, κρύβεται η θεωρία του αγοραίου προτύπου διοίκησης (Osborne & Gaebler, 1992), η οποία αντλεί τις ρίζες της από την «ελιτίστικη» εκδοχή δημοκρατίας (κυρίως τον Schumpeter) και από την οικονομική θεωρία της δημοκρατίας. Πρόκειται για μια χαλαρή και όχι συνεκτική στην εφαρμογή της θεωρία, η οποία προσπαθεί να συνδέσει τα κυριότερα στοιχεία της Διαχειρισιολογικής Σχολής Σκέψης (Aucoin, 1990) και της θεωρίας της Δημόσιας Επιλογής (Niskanen, 1973).

Γίνεται αντιληπτή, ως ικανότητα ανταπόκρισης σε ατομικές επί μέρους προτιμήσεις και δυνατότητες επιλογής (Choice Theory) και δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε οικονομικής φύσεως αξίες, έναντι όλων των άλλων (πολιτικές, ηθικές, δεοντολογικές κ.ά.).

Για να μην λέω πολλά και κουράζω, το λήμμα μπορεί να το βρει κανείς σε όλες τις ηλεκτρονικές και σύγχρονες βιβλιοθήκες και εγκυκλοπαίδειες, με εναλλακτικές μορφές, όπως: Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ / Νέα Δημόσια Διαχείριση / New Public Management / NPM.

Δείτε λοιπόν, το κείμενο των 70 + 1 θέσεων, για να κατανοήσετε την επιρροή τους κυρίως στη Δημόσια Διοίκηση, στην Υγεία και στην Παιδεία.

Επίσης, θα παρατηρήσετε ότι εισάγει ξεκάθαρα ζητήματα πρωτόγνωρα για το ΠΑΣΟΚ, όπως πολίτες - καταναλωτές κοινωνικών Υπηρεσιών (41), στην ανάγκη εισαγωγής των αρχών του ανταγωνισμού ποιότητας και δημιουργίας δημοσίων ή ηµιδηµοσίων «αγορών» σε χώρους δηµόσιας ευθύνης (42), στο μετασχηµατισµό του δημοσίου μάνατζμεντ της Υγείας (50), κ.ά.

Όπως είναι ευνόητο, η προαναφερόμενη έννοια - και όχι μόνον αυτοτελώς αλλά το συνολικό πνεύμα των θέσεων - επηρεάζει εγκάρσια όλες τις σχέσεις μεταξύ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΩΝ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ …και από εκεί και πέρα ότι ήθελε προκύψει…





Πηγές


Aucoin P. (1990), Administrative Reform in Public Management: Paradigms, Paradoxes and Pendulums, Governance 3 (2), April (115-137)
Niskanen William A. (1973), Bureaucracy: Servant or Master? Institute of Economic Affairs.
Osborne D. & Gaebler T. (1992), Reinventing Government, Addison Wesley, Reading M.A.
Rhodes R. (1996), The New Governance. Governing Without Government, Political Studies 44 (4), September (652-667)

10:30 μμ, Φεβρουάριος 26, 2008


Ο/Η Κώστας Λάμπος είπε...
Αγαπητέ φίλε Σταύρο,

Χάρηκα ιδιαίτερα για το μήνυμά σου. Βρίσκω κι’ εγώ πράγματι ‘αφύσικο’ που δεν γνωριζόμαστε, όχι τόσο για τις κοινές θέσεις και τις παράλληλες διαδρομές, αλλά για το γεγονός, όπως προέκυψε, ότι είμαστε από το ίδιο χωριό. Όμως βλέπεις η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και η κάποια διαφορά ηλικίας, έχει αποξενώσει ακόμα κα μέλη οικογενειών. Θεωρώ σημαντικό το ότι δυό άγνωστοι μεταξύ τους συγχωριανοί συναντηθήκαμε στην αναζήτηση απαντήσεων, στο Διαδίκτυο, ενδεικτικό των δυνατοτήτων αυτής της τόσο, υπό προϋποθέσεις, σημαντικής κατάκτησης της Ανθρωπότητας.
Σημαντικές βρίσκω τις παρατηρήσεις σου σχετικά με τον τρόπο που σκέφτονται και δρουν οι ‘αξιωματούχοι’ του ΠΑΣΟΚ, που δεν βλέπουν μπροστά τους τίποτα άλλο από εξουσία και συμπεριφέρονται σαν τον ποντικό που βλέπει το τυρί, αλλά δεν βλέπει τη φάκα, κι’ αυτό φυσικά στο βαθμό που ισχυρίζονται πως είναι σοσιαλιστές και ‘αγωνίζονται’ για τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας.
Το γεγονός πως δεν διδάχτηκαν τίποτα από τα καμώματά τους και τα παθήματά τους και δεν αναλογίζονται τις ευθύνες τους που έσυραν ένα μεγάλο λαϊκό προοδευτικό κίνημα στην παρακμή και τον ελληνικό Λαό στη σημερινή περιπέτεια, σίγουρα έχει να κάνει, όπως παρατηρείς και με το μορφωτικό επίπεδο των περισσότερων από αυτούς, πράγμα που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας ‘έξω από την πολιτική’ στην αποστασιοποίηση, στην ‘ιδιώτευση’ και στον ‘ωχαδερφισμό’, ακόμα και στην αποχή από τις διαδικασίες ανάδειξης των συνέδρων, που σημαίνει πως δεν πείστηκαν για να κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να συμμετάσχουν.
Με τον κ. Ανδρουλάκη δεν έχω καμιά προσωπική διαφορά και δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, όπως δεν ξέρω επίσης γιατί κάθε φορά που τον βλέπω, ακούω τον Νίκο τον Ξυλούρη να τραγουδάει το «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, φωτιές ανάψαν οι οχτροί», παρά το γεγονός πως πιστεύω ότι στη ζωή και στην πολιτική τα πράγματα είναι δυναμικά και όχι στατικά, πράγμα που σημαίνει πως σε ένα ΠΑΣΟΚ που προχωράει δυναμικά θα είχε θέση και ο κάθε Ανδρουλάκης, ως πράξη έμπρακτης συγνώμης από τον Ανδρέα Παπανδρέου που τον έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο, «ως απατεώνα» και από τα εκατομμύρια των Ελλήνων της Δημοκρατικής Παράταξης που ο Ανδρουλάκης και η παρέα του τους χαρακτήριζαν, ‘γύφτους’, ψυχοπαθείς’ και κλέφτες.
Το κακό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αποσοσιαλιστικοποιήθηκε και, με τη βοήθεια των εθνικών εργολάβων, της Μιντιοκρατίας και των εκλεκτών ανδριανοπουλοανδρουλάκηδων και λοιπών βουλευτίσιμων, υπουργήσιμων, πρωθυπουργήσιμων ‘θεατών’, νεοφιλελευθεροποιήθηκε σε βαθμό που ένας, κατά τα άλλα ανοιχτομάτης Λαός, έκλεισε τα μάτια , έπαιξε ρώσικη ρουλέτα και επέλεξε να τον κυβερνήσει η πιο χυδαία μορφή της ελληνικής Δεξιάς.
Αναφορικά με τις 70+1 θέσεις έκανα κάποιες βασικές παρατηρήσεις. Θα μπορούσε κανείς να πει περισσότερα, για πολλά άλλα ζητήματα που δείχνουν πως το καράβι που λέγεται ΠΑΣΟΚ το οδηγούν στις ξέρες και δεν προβληματίζονται γιατί οι επιβάτες και πολλοί από το πλήρωμα πηδάνε στη θάλασσα.
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου, πως κάποιες ‘θέσεις’ από τις 70+1, είναι κοπιαρισμένες από ‘νεοκαπιταλιστικές’ θεωρίες ΜANAGEMENT, αλλά δεν το θεωρώ τυχαίο. Θέση στο νεοκαπιταλισμό ψάχνουν να βρούνε οι ‘αξιωματούχοι’, θέσεις αντίστοιχες πλασάρουν.
Από ‘κει και πέρα το πρόβλημα το έχει ο ελληνικός Λαός, ο οποίος και ,αργά ή γρήγορα, θα αναζητήσει τη λύση που τον συμφέρει. Στο μεταξύ «διακόπτουμε για διαφημίσεις» με τον Τσίπρα στη σκηνή, «έτσι χωρίς πρόγραμμα» και με ‘νέα’ σοσιαλδημοκρατία στο φόντο.
Αυτά αγαπητέ φίλε Σταύρο και σου εύχομαι ότι καλύτερο.
Κώστας Λάμπος

12:26 πμ, Φεβρουάριος 27, 2008

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.