"ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ"

8ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ :

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ* ;


Κώστας Λάμπος
e-mail : prodial21@gmail.com
www.epithesh.blogspot.com


Το 8ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπως άλλωστε και κάθε συνέδριο ενός κοινοβουλευτικού, κι’ όχι μόνο, κόμματος, ήταν από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός:

1. Ήταν ένα σημαντικό γεγονός, πρώτα-πρώτα για τις δυνάμεις, τα συμφέροντα των οποίων ταυτίζονται ή συμπλέουν με το υφιστάμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα της οικονομικής ολιγαρχίας, (καπιταλισμός) και το πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού, με κύρια έκφρασή του την Αστική Δημοκρατία.

2. Σημαντικό ήταν επίσης για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η Ελλάδα και ο Ελληνισμός αντιμετωπίζουν ολομέτωπη επίθεση από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού με πρωταγωνιστή τον αμερικανισμό. Μια επίθεση που κλιμακώνεται από την Κύπρο, την Κρήτη, το Αιγαίο, τη Θράκη , μέχρι τη Μακεδονία και την Ήπειρο

3. Σημαντικό ήταν ακόμα και για την αποφασιστική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία υφίσταται καθημερινά:
α. Τις οικονομικές συνέπειες, που ξεκινούν από την απαξίωση και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και καταλήγουν στη λεηλασία του οικογενειακού προϋπολογισμού
β. Τις κοινωνικές συνέπειες, που ξεκινούν από την υπονόμευση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, συνεχίζουν ως λεηλασία ελευθεριών και δικαιωμάτων και καταλήγουν στην πλήρη εγκατάλειψη της ελληνικής οικογένειας στη μάστιγα της ανεργίας, της ακρίβειας και της ανασφάλειας, πραγματικότητες που οδηγούν στην αποδυνάμωση της οικογένειας ως μηχανισμού κοινωνικής συνοχής και άμυνας και παράλληλα στην πλήρη ανατροπή της ηλικιακής πυραμίδας και στην έκρηξη του δημογραφικού προβλήματος, εξελίξεις που καταλήγουν αναπόφευκτα σε επικίνδυνες εθνικές περιπέτειες..
γ. Τις πολιτικές συνέπειες, που ξεκινούν από τη χειραγώγηση της πληροφορίας και της ενημέρωσης μέσω των καναλιών της κρατικοδίαιτης μιντιοκρατίας και του επίσης κρατικοδίαιτου σκοταδιστικού ιερατείου για να καταλήξουν μέχρι την ακύρωση ακόμα και αυτής της περιορισμένης «Λαϊκής Κυριαρχίας», μέσω της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας, αλλά και μέσω του πολιτικού χρήματος, της προβολής και της «ευλογίας», με τα οποία το σύστημα δημιουργεί ‘βουλευτίσιμους’, ‘υπουργίσιμους’ και ‘πρωθυπουργίσιμους’ και ελέγχει τόσο τις εσωκομματικές διαδικασίες, όσο και τις διαδικασίες εκλογής των μελών της λεγόμενης ‘εθνικής αντιπροσωπείας’ και κατά συνέπεια ελέγχει και τις λειτουργίες των κομμάτων και της κυβέρνησης.

4.Σημαντικό ήταν, τέλος, το 8ο συνέδριο και για το ίδιο ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετά από μια μακρά πορεία κυβερνητικών ευθυνών, δυό αλλεπάλληλες σοβαρές ήττες και μια σοβαρότατη κρίση ταυτότητας, καλείται να αναμετρηθεί και πάλι με την ιστορία, δηλαδή με τον εαυτό του, με τα προβλήματα και τις ανάγκες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και κατά συνέπεια και με το κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας μας.

5. Το 8ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τελείωσε, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αποδειχθεί σημαντικό ούτε για τον εαυτό του, ούτε για την ελληνική κοινωνία, ούτε για τη χώρα κι’ ούτε για το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, κι’ αυτό γιατί:
α. Αδίκησε τον εαυτό του διατηρώντας το χαρακτήρα της ‘εμφύλιας σύγκρουσης μηχανισμών αξιωματούχων’, όπως έδειξαν περίτρανα οι σχετικές ψηφοφορίες, πράγμα , φυσικά, που δεν του επέτρεψε να ξεκολλήσει από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, με ολίγη από σοσιαλδημοκρατία και ολίγο από κέϊνσιανισμό, περιορίζοντας το σοσιαλισμό μόνο στον τίτλο του. Έτσι, όμως, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική ιδεολογία, το μόνο που κατάφερε είναι η απενεργοποίηση των αμυντικών μηχανισμών του και η αποκοπή του από την κοινωνία, οπότε παραμένει εκτεθειμένο στη σκύλευση και στα σχέδια κατεδάφισής του.
β. Δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αναδείξει τα εθνικά θέματα της χώρας, να αποκαλύψει το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή και να τα συνδέσει με τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας, αφήνοντας έτσι στη Νέα Δημοκρατία περιθώρια υποχωρήσεων απέναντι στην αμερικανονατοϊκή συμμορία. Έτσι το ΠΑΣΟΚ έχασε την ευκαιρία να δώσει αντιιμπεριαλιστικό, προοδευτικό περιεχόμενο στο «νέο πατριωτισμό».
γ. Αδιαφόρησε για τα σύγχρονα προβλήματα και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, περιοριζόμενο σε γενικούς αφορισμούς και σε πολιτικάντικους θεατρινισμούς, πράγματα που το υποβάθμισαν από πρωταγωνιστή της αντιπολίτευσης σε κομπάρσο των εξελίξεων. Έτσι το ΠΑΣΟΚ δείχνει να επέλεξε να κινηθεί με πολιτικούς όρους «εντός του συστήματος της κεφαλαιοκρατίας και των εθνικών εξαρτήσεων» και όχι με κοινωνικούς όρους ενάντια στο σύστημα και στο πλευρό της κοινωνίας και , τέλος
δ. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν κατανόησε, πως αφού δεν είχε τα κότσια, ή αφού δεν ήθελε να αμφισβητήσει το σύστημα και να αναδειχθεί στο σημαντικότερο, στον κύριο αντίπαλό του, τότε ας προσπαθούσε ανοιχτά τουλάχιστον να το πείσει, πως θα μπορούσε να του προσφέρει, ως σημαντικός σύμμαχος, καλύτερες υπηρεσίες από τη Νέα Δημοκρατία. Το αποτέλεσμα αυτής της παλινωδίας είναι το ΠΑΣΟΚ να βγει από το 8ο συνέδριό του, ως αδιάφορος αντίπαλος ή σύμμαχος του συστήματος της ενταγμένης στον αμερικανισμό ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.

6. Υπάρχει όμως ένα υπόλοιπο λογαριασμού με το σύστημα, που προβληματίζει ιδιαίτερα τα κέντρα σχεδιασμού, κι’ αυτό δεν έχει να κάνει με το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, γιατί αυτό το έχει πλήρως υπονομευμένο, αλλά το ΠΑΣΟΚ ως κοινωνία που επιμένει αντικαπιταλιστικά, σοσιαλιστικά και διεκδικεί μια αριστερή διέξοδο. Τα πιο ανήσυχα τμήματα αυτής της κοινωνίας, το σύστημα με τη βοήθεια των ΜΜΕ προσπαθεί να τα διοχετεύσει, σε συνθήκες πολιτικής προσφυγιάς, προς διάφορες κατευθύνσεις και κύρια προς το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ξαφνικά διαπιστώνει πως χρειάζεται έστω ένα «συνοπτικό πολιτικό σχέδιο» για να στεγάσει τους ‘πολιτικούς πρόσφυγες’ που του χτυπάνε την πόρτα.

7. Το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα για την τρέχουσα περίοδο, περιστρέφεται γύρω από δυό πόλους, ο ένας που εκφράζει τη στρατηγική του συστήματος του κεφαλαίου, που θέλει μια Δεξιά , πολλές Αριστερές και μια διασπασμένη και αδύναμη κοινωνία και ο άλλος πόλος, που εκφράζει τη στρατηγική της κοινωνίας που διεκδικεί μια Νέα, Μεγάλη Αριστερά , που θα συσπειρώνει το σύνολο των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, την αποφασιστική πλειοψηφία της κοινωνίας σε μια επαναστατική αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική προοπτική, με περιεχόμενο ένα Νέο Ανθρωπισμό, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. Από την έκβαση της σύγκρουσης των δύο πόλων, των δύο στρατηγικών θα κριθεί όχι τόσο η ‘αριστεροσύνη΄ των ηγεσιών των λεγόμενων αριστερών κομμάτων, αλλά η ικανότητα της ελληνικής κοινωνίας να αυτονομηθεί πολιτικά από λογικές αποπροσανατολισμού και διάσπασής της και να οδηγήσει η ίδια τις εξελίξεις στην έξοδο από τον καπιταλισμό, στην έξοδο προς μια Νέα Ελευθερία και σε ένα καλύτερο κόσμο.

8. Πολλοί, ως άτομα, εδώ και αρκετές δεκαετίες δείχναμε τη λάθος πορεία, αλλά μας έκοβαν τα δάχτυλα.
Ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, (www.infonewhumanism.blogspot.com), προσπαθούμε εδώ και αρκετό καιρό να μεταφέρουμε τον προβληματισμό της βάσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της κοινωνίας στον προσυνεδριακό του διάλογο, φαίνεται όμως πως υποτιμήσαμε το μέγεθος της παρακμής του. Όσοι παρακολουθούν την πορεία μας γνωρίζουν πως ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για τον καπιταλισμό και τα πολιτικά κόμματα που τον εκφράζουν, αλλά ούτε και για τις εξουσιαστικές και αρχομανείς ηγεσίες των λεγόμενων αριστερών κομμάτων, γιατί παραγνωρίζουν το μορφωτικό ρόλο των αριστερών κομμάτων, αφού την κοινωνία την αντιμετωπίζουν, ως «μάζες» και ως δεξαμενή στρατολόγησης οπαδών και όχι ως το υπέρτατο υποκείμενο της ιστορίας.

9. Και φυσικά δεν παραγνωρίζουμε ‘το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία’ και όσον αφορά στον πολιτικό αγώνα δεν παραγνωρίζουμε ‘το ρόλο του ηγέτη’. Όσοι τυχεροί κατάφεραν, πατώντας πάνω στα δημιουργήματα των προηγούμενων γενιών και στις αγωνίες της κοινωνίας και της ανθρωπότητας συνολικά, να φτάσουν στις κορυφές[1] της επιστήμης, της τέχνης και της πολιτικής πρέπει να αντιληφθούν, πως δεν έχουν δικαίωμα να ιδιοποιηθούν τίποτα από αυτά, γιατί αυτά που απόκτησαν ανήκουν στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα, δηλαδή σε όλους μας, μέχρι και τον αριθμητικά τελευταίο κάτοικο αυτού του πλανήτη, για να μπορούν και να δικαιούνται να είναι και ηγέτες μας, δηλαδή οδηγητές μας. Όσοι όμως ‘ηγέτες’, ιδιοποιούμενοι τον κοινωνικό πλούτο αυτοί στρέφονται ενάντια στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα και συμπεριφέρονται ως εξουσιαστές, αυτοί γίνονται αυτόματα εχθροί της κοινωνίας, της προόδου και της ανθρωπότητας. Στην παραγωγή της γνώσης, της προόδου και της ελευθερίας συμμετέχουμε ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, στη διανομή, όμως, της γνώσης, της προόδου και της ελευθερίας συμμετέχουμε όλοι εξίσου και ανάλογα με τις ανάγκες μας, γιατί μόνο μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ανθρώπινες κοινωνίες θα πάψουν να ετεροπροσδιορίζονται και θα μπορούν να αυτοδιευθύνονται με την έννοια να αυτοπροσδιορίζονται στην πορεία τους για ένα καλύτερο κόσμο. Με όσα προηγήθηκαν σ ΄αυτή την παράγραφο, γίνεται φανερό πως, οι ‘γόνοι’, οι ‘κολλητοί και προστατευόμενοι’, οι ‘προτεινόμενοι’, ‘οι πανελίστες’, οι ‘παραθυράτοι’, τα ‘εξαπτέρυγα’, οι ‘ευλογημένοι’, οι ‘λίσταρχοι’, οι ‘αυλοκόλακες’, τα ‘ξεσκονόπανα’, οι ‘λομπίστες’, οι ‘αγαπητικοί και αγαπημένοι’, δεν μπορούν, ως γυμνοσάλιαγκες, να αποτελούν την ηγεσία ενός προοδευτικού και μάλιστα αριστερού κόμματος.

Κι’ όσοι , Γιώργο μου, δεν το κατάλαβαν και προτίμησαν να μείνουν ηγέτες μιάς αγέλης διψασμένων για δοτή εξουσία λύκων, αντί να αρπάξουν την ιστορική ευκαιρία και να γίνουν ηγέτες μιάς ολόκληρης κοινωνίας που διψάει για "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", δηλαδή γιά σοσιαλισμό της ανθρωπιάς, κακό του κεφαλιού τους.

10. Σήμερα όλες οι εξελίξεις δικαιώνουν την εκτίμησή μας, πως ‘μεσσίες δεν υπάρχουν πιά’, αλλά είναι αναγκαίο ένα Νέο Κίνημα Διαφωτισμού που θα κάνει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας, δύναμη αλλαγής, μια νέα οικουμενική, ουμανιστική κοινωνική συνείδηση, που θα βρει καινούργιους τρόπους πολιτικής έκφρασης και δράσης, όπου ο καθένας μας δεν θα είναι «τακτοποιήσιμο στέλεχος», χειραγωγίσιμος οπαδός και «πολίτης μια φορά κάθε 4 χρόνια», αλλά καθημερινά μάχιμο μέλος μιας κοινωνίας που οργανώνει τη ζωή και την πρόοδό της, όχι στη βάση ‘κομματικών ιδεοληψιών’, ή αρχηγικών φαντασιώσεων, αλλά στη βάση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης και φυσικά μέσα στα πλαίσια της Άμεσης Αταξικής Δημοκρατίας. Αυτός είναι ο προβληματισμός μας τον οποίο καταθέτουμε στο σχετικό διάλογο που ανοίξαμε και συνεχίζουμε, με τη βεβαιότητα πως στο δρόμο μας θα συναντάμε κι’ άλλους, κι’ άλλους, ώσπου να αφομοιωθούμε ως Πρωτοβουλίες Διαλόγου, από μια Κοινωνία Ανθρωπιάς, Συντροφικότητας, Διαλόγου, αντικαπιταλιστικής δράσης και ουμανιστικής προοπτικής.

[1] Και φυσικά εννοούμε, όσοι μόχθησαν να γίνουν ‘σταυραετοί’ και δεν εννοούμε τους γυμνοσάλιαγκες που φτάνουν στις κορυφές στις πλάτες των νταντάδων ή των ντάντηδων, ή «γλύφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους» για να είναι αφεντικά και δυνάστες. Ελευθερία για όλους για μια τάξη Ελευθερίας.
_______________________
* Αυτό το κείμενο φιλοξενείται και στις ιστοσελιδες:
www.monthlyreview.gr
www.politesenergoi.gr
http://diktyon.wordpress.com/