Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ "ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ"


ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

ΤΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΣΤΑ 16, ΚΑΝΕΙ

ΚΑΚΟ ΣΤΟ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ


"ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει κάτι που πίστευες στα 16 σου και αποδείχτηκε πλάνη ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ναι, στα 16 διάβαζα Μαρξ και πίστευα ότι κάποια στιγμή ο καπιταλισμός θα σταματήσει και θα πάμε στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης της κοινωνίας που είναι ο σοσιαλισμός. Για μένα ήταν νομοτελειακό αυτό. Πίστευα ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο θα σταματήσει.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Διαψεύστηκες;

Ναι διαψεύστηκα. Τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει νομοτέλεια. Μπορεί να γίνει, μπορεί και να μην γίνει".


ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ "ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΘΡΑΝΙΟΥ", SCHOOLIGANS, τεύχος 11, ΑΠΡΙΛΗΣ 2008,
(Ένθετο ΣΤΑ ΝΕΑ 19-20.04.2008)

Ένα μικρό σχόλιο.

Ο κ.Τσίπρας μας πληροφορεί, πως όταν ήταν δεκάξι χρονών διάβαζε Μαρξ. Ας δεχτούμε πως δεν είπε ψέματα για να εντυπωσιάσει τους αναγνώστες του SCHOOLIGANS, που είναι κυρίως έφηβοι και φυσικά δεν διαβάζουν ακόμα, όπως έκανε ο κ. Τσίπρας, το Κεφάλαιο του Μαρξ.
Ας δεχτούμε πως ο κ. Τσίπρας διάβαζε στα 16 του το Κεφάλαιο, ή τις Grundrisse der politischen Oekonomie, ή το Κομουνιστικό Μανιφέστο,πράγμα που τον έπεισε πως νομοτελειακά, (και όχι αιτιοκρατικά), που σημαίνει, πως ο καπιταλισμός από κάποια στιγμή και μετά, που δεν θα μπορεί να οδηγεί την κοινωνία στην πρόοδο, αλλά θα στέκεται εμπόδιο σ΄ αυτήν, θα αναγκάσει την Ανθρωπότητα να τον αντικαταστήσει με το ¨επόμενο στάδιο της εξέλιξης τη κοινωνίας που είναι ο σοσιαλισμός¨, όπου ¨θα καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο¨ .
Το σημείο που χρειάζεται ανάλυση είναι η απάντηση στην επόμενη ερώτηση, όπου λέει το αμίμητο, για άνθρωπο που διαβάζει από τα 16 του Μαρξ και αγωνίστηκε για το σοσιαλισμό, τόσο ώστε να αναδειχτεί στα 33 του χρόνια πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος, ότι δηλαδή διαψεύστηκε, γιατί ¨τώρα ξέρει πως δεν υπάρχει νομοτέλεια¨, που σημαίνει πως δεν χρειάζεται θετική κοινωνική αντίδραση, δηλαδή αγώνας απέναντι στην απάνθρωπη και καταστροφική δράση του καπιταλισμού, για να περάσει η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί ¨αυτό μπορεί να γίνει, μπορεί και να μην γίνει¨, λες και πρόκειται για μανιτάρια, που μπορεί να φυτρώσουν, μπορεί και να μην φυτρώσουν, αν δεν βρέξει.
Το ερώτημα εδώ είναι: Ο κ. Τσίπρας διαψεύστηκε από τον Μαρξ, ή μήπως από τα νεανικά του οράματα, τα οποία προφανώς δεν είχαν ζημιωθεί με αυτά που ο Μαρξ, και πολλοί άλλοι, πρόσφεραν στην επιστημονική σκέψη για την κατανόηση των νόμων της κίνησης της κοινωνίας γενικά και του καπιταλισμού ιδιαίτερα, αλλά με τα δόγματα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, γνωστού και ως πρώην πιά ΅υπαρκτού σοσιαλισμού¨, τα οποία φυσικά καμιά σχέση δεν είχαν με το σοσιαλισμό.
Εκτός και αν όλα αυτά, μαζί με διάφορα άλλα 'ελαφρολαϊκά' που διατυπώνει στη συγκεκριμένη συνέντευξη, που δείχνουν την ιδεολογική σύγχυση και φυσικά την πολιτική ρηχότητα του κ. Τσίπρα, αποσκοπούν στο να σπείρουν σύγχυση στους έφηβους και στους οπαδούς του, γύρω από το σοσιαλισμό και τον ποιό σοσιαλισμό, ώστε να γίνουν ¨ρεαλιστές¨, γιατί ο καπιταλισμός, σύμφωνα με τα λεγόμενα αλλά και τα συμφραζόμενα του κ. Τσίπρα, είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, οπότε, αφού μπορεί και να μην αλλάξει, τότε ας κάτσουμε στα αυγά μας, να κοιτάξουμε ο καθένας το τομαράκι του, για να μπορούν τελικά οι πολιτικάντηδες να περνάνε καλά, να έχουν 'βύσματα' και 'προστάτες' και να διεκδικούν την εξουσία , για να ¨βελτιώσουν΄ τον καπιταλισμό, αφού το τραίνο του σοσιαλισμού ¨μπορεί να περάσει, μπορεί και να μην περάσει¨ .
Διερωτώμαι τελικά, γιατί, ενώ σ΄αυτό το χώρο υπάρχουν ακόμα αξιόλογοι άνθρωποι με αγωνιστικές περγαμηνές, με επιστημονική και πολιτική συγκρότηση που θα μπορούσαν να εκφράσουν με συνέπεια τις αγωνίες ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, η πλειοψηφία του υποτάχτηκε στους νόμους του πολιτικού Marketing και του life style, δηλαδή στην αστική πολιτική μόδα που από μόνη της είναι προσωρινή , αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός ανακύκλωσης των μνηστήρων και των κομμάτων της καπιταλιστικής εξουσίας και κατά συνέπεια ως στυλοβάτης της κεφαλαιοκρατίας.
Εκτός κι' αν ισχύουν οι φήμες-εκτιμήσεις πως το "φαινόμενο Τσίπρας", είναι δημιούργημα του συστήματος με στόχο "να χτυπηθεί ο δικομματισμός", δηλαδή να λεηλατηθεί ο ένας πόλος του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, για να ηγεμονεύει μόνιμα η Δεξιά με στήριγμα τις πολλές αλληλοσπαρασσόμενες και βολεμένες στο αστικό κοινοβούλιο "Αριστερές Νομενκλατούρες".
Η ιστορία θα αποφανθεί μετά από μερικά χρόνια, ότι ο κ. Τσίπρας ήταν μιά λάθος επιλογή. Αυτό όμως δεν θα αλλάξει τίποτα, γιατί οι σύντροφοι του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, στο μεταξύ θα έχουν οργανώσει τα επόμενα λάθη τους...
Γι' αυτό σας λέμε πάμε να φύγουμε από αυτό το πολιτικό τσίρκο, κι' ας αρχίσουμε να χτίζουμε από κάτω, χωρίς ηγέτες και εξουσίες, μιά Νέα Λαϊκή Αριστερά, την Αριστερά της Άμεσης Δημοκρατίας, την Ουμανιστική Αριστερά, για να αποκτήσουν προοπτική οι αγώνες μας.
Κώστας Λάμπος

1 σχόλιο:

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

ΜΑΊΡΗ, mm said,


on Απριλίου 23rd, 2008 at 7:51 μμ

Καθώς καταγράφεται από πολλές πλευρές μιά αριστερή τάση στην κοινωνία μας , και με την ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό κράτος-με βάση όμως τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και με ανοιχτό το στοίχημα ως προς τη δυνατότητα υπολοίησής του και τον βαθμό ριζοσπαστικότητάς του - να φαίνεται στον ορίζοντα ύστερα από την ανασφάλεια του νεοφιλελευθερισμού, το “παιχνίδι” δεν εμπεριέχει , νομίζω, τον κ.Τσίπρα…είναι πολύ “ελαφρολαικός”…και δεν μπορεί παρα΄να συρρικνώσει τον Συνασπισμό στα γνωστά ποσοστά πρό των εκλογών του 2007 ..και ακόμα μικρότερα.


DimitrisKypriotis said,


on Απριλίου 24th, 2008 at 1:14 πμ

Αγαπητέ σύντροφε,
νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω ότι συμφωνώ με την ανάλυση σου.Πάντοτε έχεις κάτι καινούργιο να μας δώσεις.
Μιας και δε βλέπω να ακούγεται εδώ κάποια φωνή που να αντιτάσσει, με τα όποια επιχειρήματα θα είχε, το κάτι το διαφορετικό , θα προσπαθήσω να πάρω τις απαντήσεις σου ,λειτουργώντας αντίθετα.
Θα πρέπει να δοθούν και ακόμη δεν το έχω δει, πειστικές απαντήσεις, συμπεράσματα και διδάγματα, από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη γειτονική Ιταλία.
Τι άραγε μας λέει αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα,όταν παρατηρούμε ότι η επί πολλές δεκαετίες Αριστερά ,σε όλες τις εκφράσεις της,που αποτελούσε τη κύρια συνιστώσα της πολιτικής ζωής και αρκετές φορές με κυβερνητική συμμετοχή,για πρώτη φορά βρέθηκε εκτός κοινοβουλίου.
Η εκτόπισή της μάλιστα ,συνοδεύεται από τη παρουσία ,για δεύτερη φορά του ανεκδιήγητου Μπερλουσκόνι και μάλιστα αυτή η επιστροφή του συνοδεύτηκε από την πλήρη επικράτηση του πλέον του Μπερλικονισμού.
Πως προσεγγίζει σε αυτό το φαινόμενο, μια αριστερή φωνή, με ειλικρινή όμως προσέγγιση και χωρίς ιδεολογικούς αφορισμούς;
Καλό θα ήταν , η όποια ανάλυση να γίνει σε συνδυασμό,αν υπάρχει, του δικού μας Τσίπρα που πήγε ή πάει να δημιουργηθεί, από την αντίθετη όμως πλευρά, που ήδη όμως την έχουμε χαρακτηρίσει ως ρηχή, αλλά ακούγεται,γράφεται και προβάλλεται σαν καταλύτης του δικομματισμού στη χώρα μας.

DimitrisKypriotis said,


on Απριλίου 24th, 2008 at 1:19 πμ

Συμπλήρωση
….του πλέον….
…δικού μας Τσίπρα…

DimitrisKypriotis said,


on Απριλίου 24th, 2008 at 1:21 πμ

Συγχωρέστε μου το επαναλαμβανόμενο λάθος…του φαινομένου ,,σε εισαγωγικά
δε ξέρω γιατί αλλά μπλοκάρει η λέξη με εισαγωγικά.

Κώστας Λάμπος said,


on Απριλίου 24th, 2008 at 3:23 μμ

Αγαπητοί μου, Μαίρη και Δημήτρη,
το “φαινόμενο” Τσίπρας δεν είναι τόσο απλό όσο φανταζόμαστε, ή θα θέλανε κάποιοι να είναι. Και προ πάντων μην υποτιμάμε την πανουργία του σκληρού πυρήνα του συστήματος, που είναι ικανή να ανακατώνει και να αναδιατάσσει τις συνισταμένες της εξουσίας της με τρόπο που να ξεπερνάει τις κρίσεις τόσο του πολιτικού, όσο και του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της κεφαλαιοκρατίας.
Και φυσικά δεν πρέπει να στρουθοκαμηλίζουμε για τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες και την ανικανότητα της “άλλης πλευράς”, της δικής μας πλευράς, της υποτιθέμενης “Αριστεράς”.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Ιταλίας, αλλά και της Γαλλίας, της Γερμανίας, κλπ.κλπ.

Τι έφταιξε;

1.Έφταιξε το γεγονός πως η Αριστερά ταυτίστηκε με τη σοσιαλδημοκρατία ή την τριτοτεταρτοδιεθνιστική αντίληψη για το σοσιαλισμό, πράγμα που την παράσυρε στην περιφρόνηση, ιδιαίτερα μετά την πλήρη κατάρρευση του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
2. Έφταιξε επίσης το γεγονός, ότι η Αριστερά δεν κατάφερε ακόμα να συνέρθει, να ανασυνταχθεί και να επεξεργαστεί ένα σύγχρονο αριστερό-αντικαπιταλιστικό όραμα και την αντίστοιχη αριστερή-αντικαπιταλιστική πολιτική που θα καλεί την κοινωνία να στρατευτεί στον αγώνα αντικατάστασης του βάρβαρου και καταστροφικού καπιταλισμού από την Άμεση Σοσιαλιστική Δημοκρατία στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
3. Έφταιξε , ακόμα, το γεγονός, ότι η “Αριστερά”, από μαζικό Λαϊκό Κίνημα κατάντησε ένα είδος ομοσπονδίας , ή άτυπης συνομοσπονδίας ΄συμμοριών΄ αξιωματούχων, που ξεκόπηκαν από την κοινωνική τους βάση, για να μονοπωλήσουν τις κομματικές εξουσίες και με αυτό τον τρόπο να πείσουν το σκληρό πυρήνα της κεφαλαιοκρατίας να τους εμπιστευτεί την κυβερνητική εξουσία με αντάλλαγμα την “κοινωνική ειρήνη”, που σημαίνει την κοινωνική σκλαβιά των εργαζόμενων.
4. Τέλος φταίει το γεγονός πως η αντιπροσωπευτική “Δημοκρατία” μας εκπαιδεύει να αρκούμαστε σε υποκατάστατα, να είμαστε μοιρολάτρες, να περιορίζουμε την αυτοπεποίθησή μας, δηλαδή τον αυτοσεβασμό μας και να τρέχουμε πίσω από Χρτιστόδουλους, Τριανταφυλλόπουλους, Λαζόπουλους, Βαρδινογιάννηδες και λοιπούς ΠΑΕδάρχες και στην καλύτερη των περιπτώσεων να στριμωχνόμαστε σε διάφορες πολιτικές κλίκες-μαγαζιά κομματικών αξιωματούχων, έτοιμοι να κατασπαράξουμε τους ομοίους μας με αντάλλαγμα κάποιο μικρό ή μεγάλο ρουσφετάκι.
Συμπέρασμα: Το μεγαλύτερο επαναστατικό καθήκον της σύγχρονης Αριστεράς είναι να αναγνωρίσει πως πρώτιστος στόχος της είναι να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τους μύθους του σκοταδισμού και της καπιταλιστικής εξουσίας, να τους μορφώσει πολιτικά, να τους εμπνεύσει αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση και να τους εκπαιδεύσει αλληλεγγύη και συντροφικότητα, αρετές που θα τους κάνουν ικανούς να ονειρευτούν και να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, ξεκινώντας φυσικά από τις υφιστάμενες δομές στα πλαίσια των οποίων λειτουργούν , αλλά όχι ως όργανα, βουβοί-οπαδοί και κλακαδόροι, αλλά ως συνειδητοί αγωνιστές της ζωής και του πολιτισμού. Σε ατομική βάση το μεγαλύτερο επαναστατικό καθήκον είναι η ασυμβίβαστη καταγγελία του βάρβαρου και καταστροφικού καπιταλισμού, η αποκάλυψη όλων των αλλοτριωτικών μηχανισμών του, η καλλιέργεια της συντροφικότητας και η πίστη στις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες της Ανθρωπότητας να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο. Όλα τα άλλα, χωρίς αυτά, είναι υποκρισίες και θερμοκήπια «τσιπροκαλλιεργητών».
Να είστε καλά
Κώστας Λάμπος