ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Νο 2: ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟΣ,

Ο ΜΙΚΡΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ,

Ο «ΝΕΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» ΚΑΙ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΥΝΕΙΑΣ
___________________________________
Δρ Κώστας Λάμπος
E-mail: prodial21@gmail.com
E.: www.epithesh,blogspot.com
_________________________________

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο φωτισμένος πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, έβαλε τις βάσεις για μιά διοικητική διάρθρωση της χώρας, που στηρίζονταν στις αρχές της γεωγραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ενότητας των επιμέρους διοικητικών ενοτήτων και με σκοπό την απρόσκοπτη συμμετρική και ισόρροπη τοπική, περιφερειακή και εθνική ανάπτυξή της. Γι' αυτό οι Άγγλοι αποικιοκράτες-ιμπεριαλιστές και τα τοπικά όργανά τους, οι κοντζαμπάσηδες τον σκότωσαν.

Η εξάρτηση της χώρας, ο πολιτικαντισμός και ο ξάδερφός του ο τοπικός παραγοντισμός ανάτρεψαν στην ιστορική διαδρομή του νεοελληνικού κράτους, αντί να συμπληρώσουν το έργο του Καποδίστρια, και δημιούργησαν ένα υδροκέφαλο διοικητικό τερατούργημα, που διάσπασε τις τοπικές κοινωνίες καταδικάζοντάς τες στην καθυστέρηση, πράγμα που διευκόλυνε τη διάχυση ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, προϋπόθεση αναγκαία για τη συνέχιση της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης της Ελλάδας από τις εκάστοτε «προστάτιδες δυνάμεις».


Σε τοπική κλίμακα, το ρόλο του μικρο-ιμπεριαλιστή, το ρόλο δηλαδή των «προστάτιδων δυνάμεων» τον αναλάμβαναν, με τη βοήθεια του πολιτικαντισμού, τα διάφορα αστικά κέντρα, που εμπόδιζαν και εμποδίζουν ακόμα σήμερα την ανάπτυξη της δικής τους ενδοχώρας, για να καταδυναστεύουν τον πλούτο και τον πληθυσμό της «επαρχίας τους».

Χρειάστηκε να περάσουν εκατόνενενήντατόσα χρόνια για να αποπειραθεί το «γκουβέρνο» μιά σοβαρή διοικητική αναδιάρθρωση με το σχέδιο «Καποδίστριας», η οποία όμως «κολοβώθηκε», γιατί ο πολιτικαντισμός και ο τοπικός παραγοντισμός «έβαλε το χεράκι του», αναζωπύρωσε τοπικισμούς, που συχνά φτάνουν μέχρι βίαιες τοπικές συγκρούσεις, για ψηφοθηρικούς λόγους και αποδυνάμωσε το όλο εγχείρημα. Είναι ο ίδιος ο πολιτικαντισμός που για τον ίδιο λόγο επιχειρεί μιά αναθεώρηση του σχέδιου «Καποδίστριας» με το παραπλανητικό όνομα «Καποδίστριας 2».

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη διοικητική ενότητα η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστή ως «Επαρχία Μακρυνείας» στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας, και η οποία αποτελείται από είκοσι περίπου μικρά και μεγάλα χωριά, από το Ζευγαράκι μέχρι το Καλούδι, και τα οποία βρίσκονται όλα σε μια κλειστή γεωγραφική, οικονομική, ιστορική και πολιτιστική ενότητα που σχηματίζεται μεταξύ του Αράκυνθου και της Λίμνης Τριχωνίδας. Αυτή η ενότητα ήταν, από την γέννηση του νεοελληνικού κράτους μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ένας ενιαίος Δήμος, ο «Δήμος Μακρυνείας».

Ο πολιτικαντισμός και τα πλησιέστερα αστικά κέντρα, που είχαν λόγους να φοβούνται την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη της ενιαίας Μακρυνείας, την ξαναδιάσπασαν σε χωριά και χωριουδάκια, τα οποία αποδεκατίστηκαν, εξαιτίας, της «ευλογίας του θεού» του κεφαλαίου και της συντήρησης, δηλαδή, της αστυφιλίας και της μετανάστευσης, παρά το γεγονός πως έχει τεράστιες δυνατότητες πολυσχιδούς ανάπτυξης.

Δυστυχώς οι ίδιοι λόγοι και παράγοντες έβαλαν το χεράκι τους και στο πρόσφατο σχέδιο Καποδίστριας. Η Επαρχία Μακρυνείας σπάστηκε σε δυό Δήμους, στο Δήμο Μακρυνείας και στο Δήμο Αρακύνθου, με την προοπτική πως με την πάροδο του χρόνου και την οικονομική ανάπτυξη θα ενωθούν σε ένα δυναμικό Δήμο Μακρυνείας.

Κι’ ενώ θα περίμενε κανείς το «νέο» σχέδιο «Καποδίστριας 2» να ωθεί τα πράγματα προς τη διοικητική ενότητα του ενιαίου γεωγραφικά, οικονομικά και πολιτιστικά χώρου πληροφορούμαστε πως οι δυό Δήμοι διαλύονται και τα χωριά που τους απαρτίζουν τα μεν προσκολλώνται στο Δήμο Θέρμου και τα δε στο Δήμο Μεσολογγίου, οι οποίοι, σημειωτέον, χωρίζονται από τη Μακρυνεία από αντίστοιχους ορεινούς όγκους που κάνουν την επικοινωνία και την οικονομική συνεργασία από δύσκολη μέχρι ασύμφορη.

Ασφαλώς, για όποιον ζει σ’ αυτή τη Γη της επαγγελίας, ή γνωρίζει το γεωγραφικό χώρο, πρόκειται για έργο διεστραμμένων εγκεφάλων και για «δάκτυλο» παρακείμενων «προστάτιδων δυνάμεων». Αυτό το παράδειγμα έχει σε όλη τη χώρα τα όμοιά του και στοιχειοθετεί την άποψη πως το σημερινό «γκουβέρνο» δεν σχεδιάζει με βάση τα τοπικά και εθνικά αναπτυξιακά συμφέροντα, αλλά με βάση τη μικροπολιτική και τα κομματικά συμφέροντά του.

Το ερώτημα είναι ποιός θα σταματήσει αυτό το τερατούργημα;
Η ταπεινή άποψή μου είναι πως ο πληθυσμός της γεωγραφικής, οικονομικής και πολιτιστικής ενότητας Μακρυνείας δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από τον πολιτικαντισμό και τον πολλαπλά διαπλεκόμενο τοπικό παραγοντισμό, γιατί τα συμφέροντα του πολιτικαντισμού και του παραγοντισμού είναι συνυφασμένα με τις συντηρητικές πολιτικές και με την καθυστέρηση του τόπου.

Αναμφίβολα υπάρχουν αρκετοί έντιμοι και ικανοί άνθρωποι στην περιοχή, όπως και παντού, που φωνάζουν για το σωστό και καταδικάζουν τα έργα των τοπικών μαφιών, αλλά αυτοί είναι περιθωριοποιημένοι και αποδυναμωμένοι. Κι’ όμως αυτοί είναι η ελπίδα του τόπου , του κάθε τόπου.

Απομένει στον «κυρίαρχο» Λαό να αποδείξει πως είναι πράγματι κυρίαρχος και να συνταχθεί με τα πραγματικά συμφέροντά του. Αυτό όμως προϋποθέτει απαγκίστρωση από το τοπικό παραγοντισμό και τον πολιτικαντισμό, σαν το απαραίτητο βήμα για τη διαμόρφωση μιάς Λαϊκής Πολιτικής Αυτενέργειας, που θα καταστήσει τις Λαϊκές Δυνάμεις διαμορφωτές του δικού τους αναπτυξιακού σχεδίου και δημιουργούς ενός καλύτερου κόσμου, του δικού τους κόσμου.

Όσον αφορά τους Μακρύνειους, νομίζω, πως είναι η ΄ύστατη στιγμή να γυρίσουν την πλάτη στον πολιτικαντισμό και στον παραγοντισμό, να πάψουν να ακούνε τους δήθεν πατριώτες που άλλοι θέλουν έδρα του ενιαίου Δήμου το «χωριό τους» και άλλοι το σπίτι τους και να πουν το μεγάλο ΟΧΙ στα σχέδια που επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό τους. Κι’ αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να αρχίσει από αύριο κιόλας με ένα από τα κάτω Λαϊκό Δημοψήφισμα, με αίτημα τη συγκρότηση ενός ενιαίου Δήμου Μακρυνείας. Στη συνέχεια ο αγώνας αυτός μπορεί να πάρει ακόμα πιο ριζοσπαστικές μορφές που θα πρέπει να αποφασίζονται μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και τοπικά Δημοψηφίσματα.

Για όσους, πρόσωπα ή φορείς, κόπτονται για «το καλό του τόπου», ιδού «πεδίο δόξης λαμπρόν», με άλλα λόγια «ιδού η Μακρυνεία, η κάθε Μακρυνεία, ιδού και το πήδημα».