Δεκαεξάρηδες επαναστάτες με αιτία: «Τώρα θα ακουστεί η φωνή μας. Έχουν αλλάξει τα πάντα μέσα μας και έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ξυπνήσαμε»

"Η εικόνα των χιλιάδων μαθητών που έχουν κατακλύσει τους δρόμους της Αθήνας και σε πολλές περιπτώσεις συγκρούονται με τα ΜΑΤ ήρθε να ανατρέψει την άποψη ότι είναι η γενιά του Ρlaystation, της αδράνειας και της αδιαφορίας "
_________________________________________
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΘΟΔΩΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ thnikolaou@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ TA NEA : Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
__________________________________________

«Βγήκαμε στους δρόμους για να ακουστεί η φωνή μας. Είμαστε οργισμένοι. Ζούμε σε ένα κράτος που αντί πάνω μας να σχεδιάσει το μέλλον του, μας αντιμετωπίζει σαν εχθρούς». Ο δρόμος, όπως λένε στα «ΝΕΑ» οι 16χρονοι μαθητές, είναι πλέον η μόνη διέξοδός τους για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Από την κριτική και την πολεμική τους δεν ξεφεύγει τίποτα και κανένας. Το εκπαιδευτικό σύστημα, η ποιότητα της Δημοκρατίας, η συμπεριφορά των αστυνομικών αρχών, οι 300 της Βουλής «που αδιαφορούν για τα προβλήματα και τις ανησυχίες του κόσμου». Το θέμα Όχι στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Η Νάσια είναι μόλις 15 ετών. Μαζί με τους συνομηλίκους της Οδυσσέα, Ηλία και Γιάννα συμμετέχει από την πρώτη στιγμή στις διαδηλώσεις και τις πορείες με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα πυρά του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια. Τα αρχικά δάκρυα των τεσσάρων νέων, όμως, γρήγορα μετατράπηκαν σε θυμό «για ένα μέλλον που κάποιοι μας έχουν επιφυλάξει και προσπαθούμε να αρνηθούμε». Η εικόνα των χιλιάδων μαθητών που έχουν κατακλύσει τους δρόμους της Αθήνας και σε πολλές περιπτώσεις συγκρούονται σώμα με σώμα με τις δυνάμεις των ΜΑΤ είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Ήρθε να ανατρέψει την άποψη που είχαν ορισμένοι, όταν τους χαρακτήριζαν γενιά του Ρlaystation, της αδράνειας και της αδιαφορίας. Έτσι πολύ γρήγορα, οι μικροί μαθητές μετατράπηκαν στους μεγάλους «πρωταγωνιστές».

Δεν είμαστε τα τσογλάνια που παρουσιάζουν «Δεν είμαστε τα τσογλάνια που θέλουν ορισμένοι να παρουσιάσουν. Είμαστε νέοι και έχουμε όνειρα. Τόσον καιρό προσπαθούσαν να μας κάνουν να πιστεύουμε σε τυφλά πράγματα. Σε καταστάσεις που ούτε μας αρέσουν ούτε μας αξίζουν. Οι μεγαλύτεροι μας έμαθαν πως κάθε αλλαγή είναι ουτοπική. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε το αντίθετο», λέει ο Οδυσσέας Παντελίδης. Τα μαθήματα που διδάσκεται στο σχολείο τα χαρακτηρίζει «κατευθυνόμενη παιδεία», τους μαθητές «ρομποτάκια» και δεν κρύβει την έκδηλη ανησυχία του για το μέλλον. «Οι νέοι διαβάζουν με τις ώρες, τρέχουν στα φροντιστήρια και όλα αυτά για να γίνουν στο τέλος η γενιά των 700 ευρώ. Αυτό δεν το θέλουμε. Αυτό πρέπει να αλλάξουμε», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Τα σχολεία μας μοιάζουν με φυλακές «Οι οικογένειές μάς γεμίζουν άγχος για ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα. Τα περισσότερα παιδιά νιώθουμε πιεσμένα από τους γονείς μας. Σπίτι- σχολείο- φροντιστήριο- σπίτι είναι η μόνιμη διαδρομή για τους περισσότερους. Και όλα αυτά για ποιο μέλλον;», λέει η Γιάννα Μεσιάκα και συμπληρώνει: «Υπάρχουν καθηγητές που μας αντιμετωπίζουν με τον χειρότερο τρόπο. Μας πιέζουν και πολλές φορές φτάνουν στο σημείο ακόμα και να μας βρίζουν. Κοιτάξτε τα σχολεία μας. Τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν με φυλακές. Παντού ψηλά κάγκελα. Όμως έχουν αλλάξει τα πάντα μέσα μας και έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ξυπνήσαμε», σημειώνει.

Γιατί κανείς δεν μιλά για την κατεστραμμένη μας Παιδεία; «Θέλουμε ελεύθερο χρόνο. Λιγότερες υποχρεώσεις. Να μας αφήσουν να πάρουμε λίγο αέρα. Νιώθουμε τεράστια πίεση από το σχολείο. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Βγαίνοντας από τα πανεπιστήμια να καταλήγουμε άνεργοι. Άνθρωποι γεμάτοι ανασφάλεια», λέει ο Ηλίας Βενιέρης. Ο θάνατος του Αλέξανδρου για τον Ηλία ήταν μόνο η αφορμή. «Αυτό το γεγονός μάς έδωσε την ευκαιρία να ακουστούμε, να διεκδικήσουμε». Και ένα μήνυμα προς τους 300 της Βουλής: «Να κοιτάξουν τα βαθύτερα αίτια της αντίδρασής μας. Κάθε φορά που ξεσπά η νεολαία το κάθε κόμμα προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί». Όσο για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, αν και τις καταδικάζουν, ο Ηλίας και οι τρεις φίλοι του αναρωτιούνται γιατί «οι περισσότεροι μιλάνε συνέχεια για τις κατεστραμμένες τράπεζες και τα καταστήματα, αλλά κανείς δεν αναφέρεται στην κατεστραμμένη μας Παιδεία».

Αυτοί οπλίσανε τα χέρια μας με πέτρες Η συμμετοχή δεκαπεντάρηδων και δεκαεξάρηδων στα επεισόδια που έχουν παραλύσει από το Σάββατο το βράδυ την Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά. Οι νεαροί αυτοί διαφέρουν από τους συνήθεις κουκουλοφόρους, στον τρόπο που καλύπτουν τα πρόσωπά τους, στο ντύσιμό τους, όσο και στην άγνοια κινδύνου που επιδεικνύουν. Δεν φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες, fullface και μαύρα ρούχα, όπως συνηθίζεται, αλλά φούτερ και κασκόλ- ακόμα και ομάδων- και δεν διστάζουν να πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής τις δυνάμεις της Αστυνομίας. Ο Μάριος είναι ένας από αυτούς. Την Τετάρτη το πρωί βρέθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει για τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, βλέποντάς τον κάποιος στον δρόμο με την παρέα του, θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει και τρέντι, στη γλώσσα της νεολαίας. «Πήγα με κάποιους φίλους μου να δω τι γίνεται. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα βρεθώ απέναντι από τους αστυνομικούς και θα τους πετροβολώ. Βλέποντας τους υπόλοιπους, θέλησα να κάνω και εγώ το ίδιο», λέει στα «ΝΕΑ» ο 16χρονος Μάριος. Και ο συνομήλικός του Θανάσης πετώντας πέτρες στα ΜΑΤ τις τελευταίες ημέρες, δείχνει την αντίδρασή του, όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξανδρου στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό, αλλά όπως λέει ενάντια σε μια κοινωνία που δεν σέβεται τους νέους.

«Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Δεν είμαστε αλήτες που τα σπάμε. Πρέπει επιτέλους να μας ακούσει η κοινωνία», λέει στα «ΝΕΑ». Στην ερώτηση αν πετώντας πέτρες πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές προς το συμφέρον της νεολαίας, δείχνει αρκετά συγχυσμένος. «Αυτό δεν το ξέρω. Αλλά να σκεφτείτε ότι αυτοί οπλίσανε τα χέρια μας». Τις ώρες που βρίσκεται στους δρόμους ο Θανάσης και συγκρούεται με την Αστυνομία, οι γονείς του νομίζουν ότι διαδηλώνει ειρηνικά. «Στους γονείς μου λέω ότι κατεβαίνω με τους φίλους μου στην πορεία και πως θα είμαι ήσυχος. Δεν μπορούν να με κρατήσουν στο σπίτι. Πολλά παιδιά από το σχολείο μου κάνουν το ίδιο». Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα αφήσω τις πέτρες και θα πιάσω τις μολότοφ Ανάμεσα στους εκατοντάδες νεαρούς μαθητές που από τη Δευτέρα έχουν αφήσει τις αίθουσες διδασκαλίας και έχουν κατακλύσει τους δρόμους της Αθήνας υπάρχουν και ορισμένοι «σκληροπυρηνικοί», όπως ο Διονύσης. «Αυτό που κάνουμε είναι μια εξέγερση ενάντια στο σύστημα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Τα γεγονότα έπρεπε να πάρουν τόσο μεγάλη έκταση. Να καταλάβουν οι μπάτσοι ότι δεν μπορούν να εκτελούν όποιον θέλουν», λέει. Υποστηρίζει δε πως αν μπορούσε, ακόμα και ο ίδιος θα πετούσε βόμβες μολότοφ προς τους αστυνομικούς και τις τράπεζες. «Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει αν έχουν καεί οι τράπεζες και τα αστυνομικά τμήματα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε θα αφήσω τις πέτρες και θα πιάσω τις μολότοφ», συμπληρώνει. Αυτό που τον «αγριεύει» περισσότερο, λέει, είναι οι δυνάμεις των ΜΑΤ που προσάγουν στην Αστυνομία και όπως καταγγέλλει ξυλοκοπούν νέους ανθρώπους, «κάτι που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο και θα το πληρώσουν».