ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ:

Να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη  για να  επιβάλλονται  ευκολότερα  συντηρητικές   λύσεις

Γράφει η  Ευγενία Καλογερία - Μόσχου

Η συστηματική και διαρκής επίθεση πολλών μέσων μαζικής ενημέρωσης, δημόσιων και ιδιωτικών, στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων  και η δημιουργία μιας εντελώς απαξιωμένης  εικόνας για τη μεγάλη αυτή κατηγορία των εργαζομένων καθώς και για τον τομέα εργασίας τους, δεν είναι τόσο αθώα και τόσο αυθόρμητη όσο κατ' αρχήν φαίνεται. Αντιθέτως, γίνεται πλέον αντιληπτή  η σκοπιμότητα του  εγχειρήματος και συγκεκριμένα,  ότι  έχει στόχο να αποπροσανατολίσει την ελληνική κοινωνία, ενόψει  σκληρών  μέτρων  που θα παρθούν στο άμεσο μέλλον, για το δήθεν  ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης και με  πρόθεση,  τα μέτρα αυτά να αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τα εύκολα θύματα αυτής της χώρας, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Εάν μέχρι πρόσφατα  υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι  τα τελευταία είκοσι  χρόνια  έγιναν αρκετά  θετικά βήματα στη χώρα μας στον τομέα της οικονομικής  ανάπτυξης, σήμερα αυτή η άποψη έχει πλήρως διαψευστεί,  γιατί έγινε πια  φανερό ότι η ανάπτυξη αυτή είχε  πήλινα πόδια.    Τα  στηρίγματά της κατέρρευσαν  χωρίς  να μας αφήνουν πλέον περιθώρια  αισιοδοξίας.  Στην εκμετάλλευση του τόπου από το μεγάλο κεφάλαιο, όταν προσθέσουμε τον υπέρμετρο δανεισμό, τη  διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τα κόμματα εξουσίας,  τα  σκάνδαλα στο χρηματιστήριο, την  κλοπή μέσω ομολόγων και χρηματιστηρίου των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τη  διοικητική αποδιάρθρωση, τη διαφθορά, τους  άσκοπους Ολυμπιακούς  αγώνες, τον κομματισμό, το ξεπούλημα ΔΕΚΟ, την ποδηγέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε έχουμε  τα κυριότερα   από τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν τη σημερινή εικόνα της χώρας μας.

 Όμως, που χωρά σ' αυτό το παζλ  η κατηγορία των εργαζόμενων που λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι; Στην ουσία, σχεδόν πουθενά, διότι οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως εργαζόμενοι, δεν είναι μέρος της κρίσης, η οποία είναι βεβαίως  συστημική,  αλλά,  δεν είναι και τελείως   άσχετη με τα  προβληματικά  χαρακτηριστικά της  καθυστερημένης διοικητικής δομής της χώρας μας.

Είναι γνωστό, ότι στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, κτίστηκε, όχι χωρίς στρεβλώσεις, το διοικητικό σύστημα στη χώρα μας, αντιγράφοντας φυσικά πάρα πολλά από τα ισχύοντα στην Ευρώπη, κυρίως Γαλλία και Γερμανία.  Μετά το Β΄ Παγκόσμιο, υποχρεωτικά, διευρύνθηκε το κοινωνικό κράτος  και κτίστηκε ο κορμός της  οικονομίας,  που,  εκτός από τον ιδιωτικό τομέα,  περιελάμβανε και ένα αρκετά ευρύ πλέγμα   ΔΕΚΟ.    Οι  ιστορικοί ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας, Καραμανλής και Παπανδρέου ήταν εκείνοι που επεδίωξαν με τις πολιτικές τους αποφάσεις τη συμμετοχή του κράτους  στην οικονομική δραστηριότητα, γιατί είχαν κατανοήσει ότι ήταν ο μόνος τρόπος οικονομικής ανάκαμψης και ανακούφισης του πληθυσμού από τη φτώχεια.   Οι παραπάνω, δεν ήταν επαναστάτες, ήταν αστοί πολιτικοί, υπήρξαν όμως   περισσότερο ρεαλιστές  από τους σημερινούς επιγόνους τους.   Με τη συμμετοχή του στενού  και ευρύτερου  δημόσιου τομέα στην οικονομική δραστηριότητα,  έγινε δυνατό να μπει η χώρα  σε τροχιά ανάπτυξης. Από  την ίδια όμως στιγμή λειτούργησε η αντίφαση  του κομματισμού,  του ρουσφετιού, πράγματα που  προϋπήρχαν  στη χώρα  σαν νοοτροπία και σαν πρακτική, αλλά που συνδυασμένα με  το κράτος - υπηρέτη των μεγάλων συμφερόντων, άνοιξαν το δρόμο για μια διοίκηση,  η  εξέλιξή της  οποίας   μας έδωσε αναπόφευκτα  το σημερινό μοντέλο.

Η κομματικοποίηση  της δημόσιας διοίκησης και  οι  πελατειακές  σχέσεις που έφτασαν στο ζενίθ τα τελευταία είκοσι χρόνια,  έφεραν μοιραία και την αναξιοκρατία και τη διαφθορά μέσα στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Είναι γνωστός ο τρόπος και οι Νόμοι με βάση τους οποίους κρίνονται και ορίζονται τα διευθυντικά στελέχη των Υπηρεσιών και, την αλήθεια του πράγματος, την επιβεβαιώνει το γεγονός ότι όταν αλλάζει η  Κυβέρνηση αλλάζουν και όλοι οι Διευθυντές.  Ένας άλλος παράγοντας που  ευνοεί  τις πελατειακές σχέσεις είναι ο διορισμός  χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, χιλιάδων συμβασιούχων, με διάφορες  μορφές  εργασίας, που έχουν ημερομηνία λήξης,  ώστε αυτοί να είναι όμηροι  στο εκάστοτε κόμμα εξουσίας, στο οποίο έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους προκειμένου να ανανεωθεί η σύμβασή τους. Όμως, τι να πει  κανείς για ένα νέο άνθρωπο που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά και βιώνει με κάθε τρόπο το φόβο της ανεργίας. Ο φόβος αυτός τον οδηγεί σε απελπισμένες ενέργειες και τον καθιστά θύμα ενός φαύλου κύκλου.

Η αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης αλλά και η διαφθορά που αναπτύχθηκε μέσα σ' αυτή δεν έχει να κάνει παρά ελάχιστα με το μόνιμο προσωπικό των Υπηρεσιών. Αντιθέτως, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα γκόλντεν -μπόυς  που διορίζονται ως μετακλητοί, ως σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, ως διοικητές οργανισμών, ως ειδικοί, μάνατζερ κλπ.  Όλοι αυτοί  δεν είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι τα αγαπημένα παιδιά της εκάστοτε εξουσίας που μπορούν να βάζουν χέρι στα κονδύλια, να υπαγορεύουν  παράνομες  αποφάσεις και να σπάνε τη νομιμότητα και την αξιοκρατία μέσα στο Δημόσιο, προφασιζόμενοι ότι έχουν γνώσεις και εμπειρία και ότι μπορούν να λύσουν προβλήματα . Μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει!  Και είναι απολύτως φυσικό, γιατί όλοι οι παραπάνω , είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν τα μεγάλα ή τα κομματικά συμφέροντα και όχι τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Το επιβεβαιώνει η αποτυχημένη θητεία των  Νομικών Συμβούλων, των  Διοικητών των ΔΕΚΟ, των Διοικητών Νοσοκομείων  κλπ.  Αν αυτοί οι κύριοι - κυρίες  ήταν άξιοι της θέσης και του μισθού τους, σήμερα όλοι  οι παραπάνω  οργανισμοί δε θα βούλιαζαν μέσα στα χρέη  και  στην απαξίωση.

Η μεγάλη σπατάλη πολύτιμων πόρων μέσα στο δημόσιο τομέα  σχετίζεται άμεσα με όλα τα παραπάνω και δεν έχει να κάνει με τους μισθούς των μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων και αυτών που εργάζονται με  σύμβαση αορίστου χρόνου . Είναι φανερό   ότι, πέρα από μια οικονομία που πρέπει να γίνεται στις δημόσιες υπηρεσίες όσον αφορά στις λειτουργικές τους δαπάνες (δηλ. φως, νερό, τηλέφωνο, αναλώσιμα κλπ), όλες οι άλλες σπατάλες έχουν να κάνουν με κεντρικές αποφάσεις της εξουσίας  και εξυπηρετούν άλλους σκοπούς από αυτούς της χρηστής διοίκησης. Π.χ. ο διορισμός χιλιάδων συμβασιούχων πριν τις εκλογές ή ο διορισμός μάνατζερ ή  η υπαγωγή ημετέρων σε επιτροπές και παραεπιτροπές,  με σκοπό την πρόσβαση σε επιπλέον αμοιβές.   Τα χρήματα που λείπουν σήμερα από τα δημόσια ταμεία δεν είναι αυτά των μισθών των  δημοσίων υπαλλήλων αλλά αυτά που κατασπαταλήθηκαν στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα, στους χαριστικούς διορισμούς, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στις εξωφρενικές αμοιβές κομματικά αρεστών διοικητών κλπ των ΔΕΚΟ,  στις χαριστικές ρυθμίσεις φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις κλπ.

Η οικονομική κατάσταση  των δημοσίων υπαλλήλων σήμερα, δεν απέχει πολύ από την κατάσταση άλλων κατηγοριών εργαζομένων. Ο μέσος καθαρός  μισθός ενός πτυχιούχου δημοσίου υπαλλήλου με 10 χρόνια υπηρεσίας   δεν ξεπερνά τα 1500 ευρώ το μήνα, μαζί με όλα τα επιδόματα. Πολύ λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν καλύτερες αποδοχές  . Δεν είμαστε συνήγοροι του διαβόλου, όμως για τι αμοιβές μιλάμε; Ίσως για 2.500 με 3.000 e το μήνα.  Όμως έχουν να κάνουν με βάρδιες, μετακινήσεις, ειδικές συνθήκες εργασίας, ειδικά προσόντα κλπ. Και σίγουρα, δεν έχουν καμία σχέση με τις αμοιβές των  γκόλντεν - μπόυς. Ας σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι από τους Δ.Υ. είναι πτυχιούχοι (πολλοί με μεταπτυχιακό), χειρίζονται τις νέες τεχνολογίες, είναι στην πιο παραγωγική ηλικία , πληρώνουν ενοίκιο ή  στεγαστικό δάνειο και σπουδάζουν παιδιά.  Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η ελληνική κοινωνία.  Οι περισσότεροι, παιδιά αγροτών ή εργατών,  με μεγάλες προσωπικές και οικογενειακές θυσίες, μορφώθηκαν και στελέχωσαν το ελληνικό δημόσιο. Είναι άξιοι να διοικήσουν, να εξυγιάνουν  και να διευθύνουν, χωρίς επιπλέον αμοιβές, όλες τις Υπηρεσίες και όλους  τους Οργανισμούς, γιατί διαθέτουν μόρφωση και εργασιακή  εμπειρία.   Αυτό που θέλουν, δεν είναι μεγαλύτερος μισθός αλλά αξιοκρατία, νομιμότητα και εμπιστοσύνη. Η  ελληνική πολιτεία και του χθες και του σήμερα, το αρνείται πεισματικά και επιμένει στις παλιές και αποτυχημένες συνταγές, γιατί απλούστατα, δεν αποφασίζει να κτίσει μια διοίκηση για το λαό αλλά αρκείται σε μια διοίκηση που θα είναι φιλική στα οικονομικά συμφέροντα και στις μικροκομματικές επιδιώξεις.

 Στη σημερινή συγκυρία, οι  μισθωτοί του δημοσίου, αυτή τη στιγμή έχουν επιλεγεί από την κυβέρνηση αλλά και από τα μεγάλα συμφέροντα  που εκπροσωπούνται μέσω ικανής  μερίδας του τύπου και των ΜΜΕ, να αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα της  κρίσης του συστήματος, για να μείνουν οι ίδιοι στο απυρόβλητο. Γνωρίζοντας οι παραπάνω κύριοι ότι  αυτή  η κατηγορία των εργαζόμενων είναι η μόνη που δεν μπορεί να κρύψει ούτε ένα ευρώ εισοδήματος, ετοιμάζουν στοχευμένα  την επίθεσή τους. Ένα από τα όπλα τους είναι η συκοφαντία, έμμεση και άμεση.  Ήδη οι αποφάσεις πάρθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών  και έχουν δημοσιοποιηθεί. Συνεπικουρούν καθημερινά και τα ΜΜΕ φτιάχνοντας την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα έτσι, ώστε  να στρέψουν την κοινή γνώμη (π.χ. αγρότες), ενάντια στους δήθεν βολεμένους  στο Δημόσιο. Πολύ λίγο όμως μιλάνε για την καταλήστευση των ασφαλιστικών τους ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων.

Οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα δεν έχουν άλλη επιλογή. Πρέπει να γυρίσουν στα  απαξιωμένα εργασιακά σωματεία τους και με ενότητα και πείσμα να αντιδράσουν στην υποβάθμισή τους, γιατί πάντα το Δημόσιο ήταν  ένα ανάχωμα, μια κόκκινη γραμμή, που έλεγε στους στυγνούς εκμεταλλευτές της ανθρώπινης εργασίας  «μέχρι εδώ» και δεν τους άφηνε να περάσουν κάτω από τα όρια της ανθρωπιάς. Συγχρόνως, να αγωνιστούν για μια πιο υγιή  και πιο αποδοτική δημόσια διοίκηση  μέσα από θεσμούς αξιοκρατίας, η οποία θα υφίσταται  για να υπηρετεί τους απλούς πολίτες.

Προβάλλοντας τα  κλαδικά και οικονομικά τους αιτήματα, πρέπει να φωνάξουν  μαζί με όλη την κοινωνία    στοπ  στις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ , στο ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού λαού και να ζητήσουν επιστροφή   σημαντικών τομέων της οικονομίας στο κράτος για να έχουμε την πολυπόθητη εθνική ανεξαρτησία  και το δικαίωμα των δικών μας επιλογών.  Ας  μη ξεχνάμε, υπάρχει κράτος στην Ευρώπη  (η Δανία)  που ευημερεί, επειδή   διαθέτει ισχυρό δημόσιο τομέα και γι' αυτό   έχει τη λιγότερη ανεργία σε όλο τον κόσμο.

Αστοί οικονομολόγοι, υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση δεν πέρασε και ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο (οι διάφοροι οίκοι και οι Τράπεζες), ετοιμάζουν νέα φούσκα που θα σκάσει σε όχι πολύ μακρινή χρονική στιγμή, όπως και η προηγούμενη. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν ότι η περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων θα  σώσει  τους ανθρώπους της εργασίας και τη χώρα.  Αντίθετα, μια πιο σθεναρή στάση της Κυβέρνησης στις πιέσεις της Ευρωζώνης και των οίκων δανεισμού θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Όσο για τους εργαζόμενους , δεν τους μένει άλλος δρόμος από  αγώνες  με ενότητα και αλληλεγγύη της μιας κοινωνικής ομάδας προς την άλλη, ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.