ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Όλοι γνωρίζουμε πως η εξέλιξη των επιστημών και η ανάπτυξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με την εκπαίδευση και την εξειδίκευση συμβάλλουν θεαματικά στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.
Γνωρίζουμε επίσης πως όλες οι στατιστικές δείχνουν, κατά κανόνα, ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, αλλά και ο παγκόσμιος πλούτος αυξάνονται σταθερά.
Και φυσικά είναι σε όλους μας γνωστό πως τα κέρδη των μεγάλων υπερεθνικών, παγκόσμιας εμβέλειας, τραπεζικών, βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, μπορούν:
• α. χάρη στον προνομιακό ανταγωνισμό που τους εξασφαλίζει η «ηγετική» τους θέση και το μαύρο πολιτικό χρήμα να οδηγούν στη χρεοκοπία απειράριθμες μικρότερες και μικρές επιχειρήσεις και να μεγαλώνουν τα μερίδια αγοράς τους.
• β. χάρη στις φορολογικές και λοιπές κρατικές διευκολύνσεις ασυδοσίας αναφορικά με την τιμολογιακή τους πολιτική, να εκμεταλλεύονται ασύστολα τόσο τους διάφορους προμηθευτές τους, όσο και κύρια τους καταναλωτές των προϊόντων τους και τους χρήστες των υπηρεσιών τους και με τον τρόπο αυτό να ιδιοποιούνται, να σφετερίζονται και να συσσωρεύουν το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού, εθνικού και παγκόσμιου πλούτου,
• γ. χάρη στην «ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων», την με κάθε τρόπο συμπίεση προς τα κάτω των μισθών, ημερομισθίων και των συντάξεων και με τον περιορισμό μέχρι και την κατάργηση του όποιου λεγόμενου κοινωνικού κράτους, και
• δ. χάρη στην ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και την καταστροφή της Φύσης,
να πολλαπλασιάζονται με προκλητικά γρήγορους ρυθμούς οδηγώντας την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε συνθήκες προϊούσας φτώχιας και εξαθλίωσης, με προοπτική τον παγκοσμιοποιημένο εκφασισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Κι’ όμως όλα τα εγχειρίδια της οικονομικής επιστήμης λογικό θεωρούν πως την αύξηση της παραγωγικότητας και του εθνικού πλούτου θα πρέπει να την παρακολουθεί αναλογικά και η αύξηση της αμοιβής της εργασίας. Αυτά βέβαια ισχύουν για τον «θεωρητικό καπιταλισμό». Για τον Υπαρκτό Καπιταλισμό λογικό, ηθικό και νόμιμο είναι η αμοιβή του Κεφαλαίου, δηλαδή τα κέρδη, να λειτουργούν ανταγωνιστικά προς την αμοιβή της Εργασίας, δηλαδή το μεροκάματο, πιέζοντάς το στο ελάχιστο και προς το Μηδέν, με το επιχείρημα πως «το υψηλό κόστος της εργασίας εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και οδηγεί στην ύφεση». Κι’ επειδή «κινδυνεύει η πατρίδα», εξαιτίας του «υψηλού» κόστους εργασίας με τη μορφή του μεροκάματου της πείνας, και του μισθού των εξακοσίων ΕΥΡΩ (και όχι εξαιτίας της καταλήστευσης του εθνικού πλούτου από τους ντόπιους και ξένους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τους μιζοδίαιτους κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους και τη μίζερη αστική δημοκρατία), γι’ αυτό η αφανής για τους πολλούς ακόμα «παγκόσμια διακυβέρνηση» του Κεφαλαίου , αποφάσισε να ξαναγυρίσει την ανθρωπότητα στην «ηρωική εποχή» της δουλοπαροικίας, αν όχι και πιο πίσω ακόμα στην εποχή της θεσμοθετημένης δουλείας, της λεγόμενης res-publicae.
Όμως τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα στα πλαίσια μιάς οικονομίας της σπατάλης, του Φόβου, του πολέμου, της καταστροφής, της παγκόσμιας φτώχιας και της πλουτοκρατικής ταξικής κραιπάλης; Προφανώς σημαίνει εντατικοποίηση και όξυνση όλων αυτών των αρνητικών χαρακτηριστικών του μανιακού καπιταλισμού με αποτέλεσμα ακόμα περισσότερη καταστροφή της Φύσης, ακόμα μεγαλύτερη φτώχια για την εργαζόμενη ανθρωπότητα, ακόμα μεγαλύτερο Φόβο, περισσότερους πολέμους, περισσότερη απανθρωπιά και βαρβαρότητα, ακόμα περισσότερη παρακμή.
Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να υποστηρίξει πως η λεγόμενη καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα που γεννάει και θρέφει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την απάτη, τη διαπλοκή, την καταστροφή και τον πόλεμο θα φέρει κάτι καλό στην ανθρωπότητα αν ενταθεί ακόμα περισσότερο; Και ποιος σοβαρός άνθρωπος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι καταληστευμένη ελληνική κοινωνία και η κατάχρεοκοπημένη ελληνική οικονομία θα βελτιώσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά τους απέναντι στα ληστρικά ιμπεριαλιστικά οικονομικά συγκροτήματα με τον αποδεκατισμό της μικρομεσαίας, κι’ όχι μόνο, ελληνικής επιχείρησης, με τη δραματική μείωση των μισθών και των συντάξεων, με την αφυδάτωση της ελληνικής οικονομίας, με την αύξηση της ανεργίας και με την κατεδάφιση του καχεκτικού ήδη κοινωνικού κράτους;
Το γεγονός πως κάποιοι εξωνημένοι ντελάληδες-κονδυλοφόροι και πολιτικοί υποστηρίζουν ανερυθρίαστα και συνειδητά ψευδόμενοι, πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα κάνει ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία απέναντι στην αμερικάνικη, τη γερμανική και την κινέζικη οικονομία, με αυτό ή με κάποιο «άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής» δείχνει πως «Η Ελλάς Πωλείται» δια της χρεοκοπίας προς τους δανειστές της και για κάποιους θώκους με κάποιες μίζες προς τους διαμεσολαβητές.
Ο Ελληνικός Λαός με την έννοια της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα με την έννοια των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν έχει πολλά χρονικά περιθώρια να αντιδράσει και να ματαιώσει τα σχέδια του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και γι’ αυτό πρέπει να δράσει αμέσως προς την κατεύθυνση της άμεσης αυτενεργούς δυναμικής παρέμβασης, για την αμεσοδημοκρατική υπέρβαση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και της αντιπροσωπευτικής αστικής ψευδοδημοκρατίας, για την εγκαθίδρυση σχέσεων Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας στα πλαίσια των οποίων η αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνικοποιημένη οικονομία θα λειτουργεί στη βάση του οικονομικού ορθολογισμού για τη μεγιστοποίηση της ευημερίας και της ευτυχίας της εργαζόμενης κοινωνίας, της εργαζόμενης Ελλάδας.
Το Κεφάλαιο και οι δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αντιλαμβάνονται πως εξαντλούνται τα όρια αντοχής και ανοχής της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας και γι’ αυτό προσπαθούν και θα εντείνουν τις προσπάθειές τους με διάφορα τρικ να την ξεγελάσουν και πάλι και να της δώσουν ελπίδες με «κυβερνητικούς ανασχηματισμούς», με αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με νέα κόμματα, με προανακριτικές επιτροπές, με εκλογές και άλλα πρόσφορα έκτακτα γεγονότα αποπροσανατολισμού της.
Η ιστορία διδάσκει πως οι καταπιεζόμενοι, εκμεταλλευόμενοι, εργαζόμενοι δημιουργοί του πλούτου και του πολιτισμού, έχουν υπομονή, συχνά μεγαλύτερη από τα «λογικά όρια» των ανυπόμονων «επαναστατών» και αργούν να αποφασίσουν την είσοδό τους στο προσκήνιο της ιστορίας, όμως ποτέ στη διαδρομή της ανθρωπότητας καμιά αυτοκρατορία, κανένας σκοταδισμός και καμιά εξουσία δεν κατάφερε να τους εμποδίσει να ανατρέψουν τα παλιό, το φαύλο, το παρακμασμένο και να ανοίξουν νέους ορίζοντες στην πορεία της ανθρωπότητας πορευόμενοι αργά αλλά σταθερά προς την Αταξική Κοινωνία της Άμεσης Δημοκρατίας, προς τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
------------------------------------------
* Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου