Κώστας Λάμπος
Την εμφάνιση και την ανάπτυξη του καπιταλισμού, συνόδεψε η εμφάνιση και η ανάπτυξη των πολιτικών και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, που επέτρεψαν στους εργαζόμενους να οργανωθούν και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες αμοιβές από τους εργοδότες τους, αλλά και καλύτερες παροχές από το καπιταλιστικό κράτος.
Οι αγώνες των συνδικάτων έφερναν τη μια επιτυχία μετά την άλλη σε μια περίοδο όπου ο ίδιος ο παραγωγικός καπιταλισμός κατανοούσε πως αυξάνεται η αποδοτικότητα του κεφαλαίου, αν, με τη λειτουργία του κράτους, βελτιωθούν οι υποδομές και τα συστήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.
Από την άλλη μεριά η ‘πολυφωνική αστική Δημοκρατία’, ως έκφραση του ‘ελεύθερου καπιταλιστικού ανταγωνισμού’, άφηνε περιθώρια να εκφραστεί πολιτικά η κοινωνία και τα διάφορα κινήματά της, με κόμματα ‘φιλεργατικά’, φιλοαγροτικά’, ‘φιλολαϊκά’, προοδευτικά , σοσιαλδημοκρατικά, αριστερά, επαναστατικά, αντικαπιταλιστικά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά, η πίεση των οποίων οδήγησε στη δημιουργία και στη διεύρυνση του κράτους πρόνοιας, με το οποίο εξαντλήθηκαν και τα όρια της ‘κοινωνικής πολιτικής’ του καπιταλισμού και της αστικής Δημοκρατίας του.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού στο στάδιο της μονοπωλιακής συγκρότησής του συνοδεύτηκε από την νεοκλασική αντίληψη της μεγιστοποίησης των κερδών όχι με τη διεύρυνση της παραγωγής, για λογαριασμό της γενικής ευημερίας, αλλά με τον περιορισμό της προσφοράς και την τεχνητή αύξηση των τιμών καταναλωτή, δηλαδή με τη διεύρυνση της φτώχειας. Τη θέση των αγορών αγαθών, παίρνουν σταδιακά οι αγορές κεφαλαίων και τα χρηματιστήρια του τζογοκαπιταλισμού.
Αυτή η πολιτική έφερε την αμφισβήτηση των εργατικών κατακτήσεων, του κράτους πρόνοιας και της ίδιας της αστικής Δημοκρατίας και φρέναρε, με χίλιους δυό τρόπους, τους δημοκρατικούς διεκδικητικούς αγώνες της κοινωνίας. Η εργασία γίνεται, για το χρηματιστικό Κεφάλαιο, σταδιακά ασύμφορη και περιττή και συνεπώς οικονομικά απαξιώσιμη και κοινωνικά περιθωριοποιήσιμη.
Ο ανταγωνισμός, για την παγκόσμια ηγεμονία, μεταξύ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού της ΕΣΣΔ και της Κίνας με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό της λεγόμενης ‘ελεύθερης’ αγοράς της Δύσης, έδινε συχνά τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να διατηρούν, ή ακόμα σε μερικές περιπτώσεις και να διευρύνουν τις κατακτήσεις τους. Η συνειδητή υπαναχώρηση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και η σχεδιασμένη ενσωμάτωσή του στον καπιταλισμό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στα σχέδια του αμερικανισμού, συνοδεύεται από τη σκλήρυνση της πολιτικής του κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία, η οποία σκλήρυνση εκφράζεται με το σταδιακό ξήλωμα των ελευθεριών και των κατακτήσεων των εργαζόμενων και φτάνει μέχρι τη σταδιακή συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και της αστικής Δημοκρατίας.
Είναι η στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και οι εργαζόμενοι, η κοινωνία ολόκληρη, ανακαλύπτουν πως είναι εκτεθειμένοι στην καταστροφική μανία του καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού.
Από την άλλη μεριά η Ανθρωπότητα γνωρίζει πως, με τις μέχρι τώρα θυσίες της, οι επιστήμες και η τεχνολογία, μπορούν σε συνθήκες μιάς άλλης διαχείρισης, που θα έχει κέντρο της τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη και θα λειτουργεί δημιουργικά ως Ειρήνη και όχι καταστροφικά ως πόλεμος, θα μπορούσαν να θρέψουν υπερπολλαπλάσιο, από το σημερινό πληθυσμό του πλανήτη, ή να περιορίσουν στο υποπολλαπλάσιο τον αναγκαίο χρόνο της κατά κεφαλήν εργασίας, πράγμα που θα επέτρεπε τη διαμόρφωση ενός καλύτερου κόσμου και ενός πανανθρώπινου, Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ο σύγχρονος μανιακός καπιταλισμός γνωρίζει, πως έχουν ήδη ωριμάσει οι συνθήκες για την ανατροπή του και για την αντικατάστασή του από μια κοινωνία του Ανθρωπισμού και γι’ αυτό έχει αποδυθεί σ’ έναν αγώνα να σταματήσει τις εξελίξεις και να γυρίσει το ποτάμι της ιστορίας προς τα πίσω. Αυτό σημαίνει πως η καπιταλιστική παραγωγή σταδιακά θα περιορίζεται στην κάλυψη των αναγκών της κυρίαρχης τάξης της παγκοσμιοποίησης και στην διαιώνιση της κυριαρχίας του Κεφάλαιου, η οποία οδηγεί στην απόλυτη υποταγή της Εργασίας και στην απόλυτη εξαθλίωση της αποφασιστικής πλειοψηφίας της Ανθρωπότητας. Είμαστε ήδη μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Στα πλαίσια αυτών των εξελίξεων είναι ανάγκη να δούμε με καινούργια ματιά τη σύγχρονη πραγματικότητα και να κατανοήσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου ενάντια στο κράτος πρόνοιας, ως μετωπική ρήξη με τις δυνάμεις της Εργασίας. Η πολιτική της Δεξιάς, όπως και κάθε δεξιά πολιτική γενικά, αλλά και ειδικά, όσον αφορά στο λεγόμενο «ασφαλιστικό ζήτημα», δεν αποτελεί παρά ‘ειδική’ έκφραση αυτής της επίθεσης του Κεφαλαίου της παγκοσμιοποίησης. Τα επιχειρήματα των ‘σοφών’ και των πληρωμένων ντελάληδων, για ‘φτωχά’ ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία το κεφάλαιο τα λεηλατεί συστηματικά και ποικιλότροπα, είναι για αφελείς που ‘πρέπει’ να πεισθούν για ‘το συμπληρωματικό ρόλο των Ασφαλιστικών Εταιριών’ και να συμβιβαστούν με το νέο ασφαλιστικό μοντέλο, «από το εργαστήριο κατευθείαν στο κοιμητήριο».
Οι δυνάμεις της Εργασίας , ασφαλώς και πρέπει να δώσουν σκληρούς αγώνες για να διατηρήσουν τις κατακτήσεις τους, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες ψευδαισθήσεις, πως θα ησυχάσουν, ή θα βελτιώσουν τη θέση τους, όσο το κουμάντο στην οικονομία και στην κοινωνία, στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο ολόκληρο θα το κάνει το Κεφάλαιο. Γι’ αυτό στον αγώνα για το Σήμερα θα πρέπει να δώσουν προοπτική για το Αύριο, πράγμα που σημαίνει πως ο αγώνας των δυνάμεων της Εργασίας θα πρέπει να υπερβαίνει τον καπιταλισμό, σε όλες τις πιθανές εκδοχές του, και να αναπτύσσεται σε ένα Νέο Σχέδιο για την Ανθρωπότητα, για μια κοινωνία της Ανθρωπιάς στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι δυνάμεις της Εργασίας να απαγκιστρωθούν από τον ενσωματωμένο στο καπιταλιστικό σύστημα εργατοπατερισμό και από την πολιτική εξάρτησή τους από τα κόμματα των οποίων ο ρόλος εξαντλείται στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι δυνάμεις της εργασίας να αναδειχθούν σε κοινωνικά αυτενεργή και πολιτικά αυτόνομη δύναμη, που θα εκφράζει την κοινωνική πλειοψηφία, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία να ακυρωθούν τα σχέδια του Κεφαλαίου που οδηγούν σε ένα παγκόσμιο φασισμό, σε ένα καινούργιο μεσαίωνα και να διαμορφώσουν μια νέα αισιοδοξία της απελευθέρωσης και μια καινούργια συνείδηση της οικουμενικότητας της Ανθρωπότητας, οι οποίες σε συνεργασία με την σύγχρονη επιστήμη και την ασύλληπτη τεχνολογία θα οικοδομήσουν έναν καλύτερο κόσμο, ο οποίος σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ εφικτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου