Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ.


Παρέμβαση

του Μανόλη Βασιλάκη

Φίλε Κώστα
Δεν σε ξέχασα. Σου στέλνω ένα πρώτο δείγμα γραφής για να μπορέσεις να έχεις μια πρώτη άποψη.
Ευχαριστώ
Μανόλης Βασιλάκης



Για μια ακόμη φορά οι κυβερνήσεις λειτουργούν σαν παράρτημα των οικονομικών συμφερόντων και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν να δουν την φάκα πίσω από το τυρί…
Μετά λοιπόν από την τελευταία ασφαλιστική μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση Σημίτη (με την πλήρη συμφωνία της τότε κυβερνητικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ), που στην ουσία συμπλήρωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση της αλήστου μνήμης κυβέρνησης Μητσοτάκη, και την πράγματι αριστοτεχνική ευρηματικότητα του νόμου Ρέππα για εξίσωση των πριν το 1993 εργαζομένων με αυτούς μετά το 1993, από το 2013 και μετά, το έγκλημα σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχίζεται.
Και όπως πάντα δυστυχώς με την ουσιαστική συναίνεση του κατά τα άλλα «επαναστατημένου» Γιώργου Παπανδρέου.
Όμως ας δούμε τι προσπαθεί να πετύχουν οι κυβερνήσεις σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης (που χαρακτηριζόταν από τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία το υψηλό επίπεδο κοινωνικής προστασίας αλλά και από μια αυτοσυγκράτηση των επιχειρηματικών κερδών) σαν βασική του αιτία είχε τα ισχυρά εργατικά κινήματα αλλά και τον φόβο ότι η μετατροπή των κοινωνικών κινημάτων σε πολιτικά θα οδηγούσε σε επαναστατικές «εκτροπές».
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την μετατροπή της Κίνας σε ένα εν δυνάμει καπιταλιστικό καθεστώς με ένα πανίσχυρο (κατ’ όνομα πλέον) Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του μοντέλου και την μετάβαση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας σε μια (πιο light προς το παρόν είναι αλήθεια) εκδοχή του αμερικανικού μοντέλου.
Έτσι βλέπουμε αυτή την εποχή οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη (με την ανοχή σε όλες τις περιπτώσεις των «σοσιαλιστών» ) να προχωρούν σε μια γενικευμένη επίθεση απέναντι στο σύμβολο του μεταπολεμικού Ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας που είναι το Ασφαλιστικό σύστημα.
Ας δούμε όμως ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι αυτού του εγχειρήματος…
Ο πρώτος στόχος είναι φυσικά να απαλλαγούν οι επιχειρήσεις από τις δήθεν υψηλές ασφαλιστικές εισφορές για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι να αυξήσουν την διάρκεια του εργασιακού βίου των εργαζομένων έτσι ώστε να αυξήσουν τον αριθμό των εργατικών χεριών στην οικονομία και σε τελική ανάλυση να έχουν ακόμα πιο φθηνά εργατικά χέρια με δυνατότητα εναλλαγής και στις εξειδικευμένες θέσεις εργασίας με στόχο και την αποδυνάμωση των διεκδικήσεων για καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ο τρίτος στόχος είναι να μεταβιβαστεί εξολοκλήρου η κοινωνική ασφάλιση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες με τα λεγόμενα «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια». Δηλαδή και να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και συντάξεις να μην παίρνουν.
Η αντίδραση και η απάντηση των εργαζομένων θα πρέπει να είναι άμεση να έχει διάρκεια και κυρίως να μεταφερθεί σε πολιτικό επίπεδο. Να έχει τον χαρακτήρα της αμφισβήτησης του νέου μοντέλου ανάπτυξης. Και το κυριότερο να εκφραστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με τον συντονισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διασώσουμε κάτι.
Μανόλης Βασιλάκης
Μέλος της Ε.Γ της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Τραπεζοϋπαλλήλων.
Τηλέφωνο 6977290244 – 2109025941

Δεν υπάρχουν σχόλια: