"ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ"

Πρωτοβουλία Διαλόγου

για ένα Νέο Ουμανισμό

http://www.infonewhumanism.blogspot.com/

prodial21@gmail.com

Διαδίκτυο, 24.12.2007


Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό

εύχεται στον καθένα ξεχωριστά και στην Ανθρωπότητα ολόκληρη ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Για να αποκτήσουν, όμως, οι ευχές κάποιο αντίκρισμα, σας καλούμε όλους να εντείνουμε και να προωθήσουμε το Διάλογο και να πούμε όλοι ΠΑΡΩΝ στους αγώνες για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των όρων του συναρπαστικού φαινόμενου της ζωής, από τα αρπακτικά σκοταδιστικά θρησκευτικά ιερατεία κάθε λογής και από τις σαρκοβόρες εξουσίες του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού.
Η ζωή παλεύει εκατομμύρια χρόνια για να φτάσει στο εξελικτικό στάδιο που βρίσκεται σήμερα. Ας μην επιτρέψουμε στα ιερατεία και στις συμμορίες του κέρδους

να την καταστρέψουν.

Ας ανοίξουμε το δρόμο να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο.

Σε ένα καλύτερο κόσμο.
Σε ένα κόσμο της Ανθρωπιάς.
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος
Δημήτρης Πράτσος
Γρηγόρης Βαλλιάνος
Μιχάλης Μπερδελής
Αλέξανδρος Μάντζαρης

ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ

Διαστάσεις και περιπέτειες

της ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ

Κώστας Λάμπος

Είναι κοινή η πεποίθηση ότι η ανανέωση στο ΠΑΣΟΚ έπρεπε να είχε ήδη προχωρήσει. Σωστότερα θα έπρεπε να είναι ολοκληρωμένη, ως μια αυτόματη και διαρκής διαδικασία ανανέωσης ιδεολογικών θέσεων και στρατηγικής, πολιτικών επιλογών και κυβερνητικού προγράμματος, οργανωτικής μορφής, δομής και λειτουργίας και τέλος ως διαδικασία στελεχιακής ανανέωσης.
Μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να προσθέσει στη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974, ούτε μια νέα θέση που να εκφράζει τη σημερινή πραγματικότητα. Αντίθετα κάθε φορά που το κοινωνικό και το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ ζητούσαν ανανέωση, η ‘ηγεσία’ του αφαιρούσε κάτι από την ιδρυτική του Διακήρυξη και στη θέση του έβαζε κάθε φορά και από λίγο νεοφιλελευθερισμό, που σημαίνει περισσότερο συμβιβασμό με την ολιγαρχία.
Έτσι φτώχαινε η πολιτική του και το κυβερνητικό πρόγραμμά του, πράγμα που είχε ως συνέπεια να φτωχαίνει το ίδιο σε μέλη και οπαδούς. Φτώχεψε και η οργάνωσή του. Πλημμύρησε από παράγοντες και παραγοντίσκους, από επαγγελματίες τεχνοκράτες και μανδαρίνους της εξουσίας. Ξεκόπηκε από την κοινωνία και κατάντησε ομοσπονδία θανάσιμα αλληλοσυγκρουόμενων μηχανισμών που επιζητούσαν τον έλεγχο του ΠΑΣΟΚ και την εύνοια της πλουτοκρατίας για να ‘κυβερνήσουν’ υπεργολαβικά τον τόπο. Ώσπου ήρθαν τα πάνω κάτω και βγήκε στην επιφάνεια η κρίση ταυτότητας.
Κι’ όλα αυτά γιατί τα ηγετικά στελέχη του, (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που διαχώρισαν την θέση τους ή απομακρύνθηκαν), συμπτύχθηκαν σε μια μόνιμη ηγεσία η οποία αντί να αλλάζει τα κύτταρά της και να ανανεώνεται, άλλαζε τη Βάση του ΠΑΣΟΚ με πελατειακά κριτήρια. Αυτή η τακτική οδήγησε στην απαξίωση και στον αποδεκατισμό του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, πράγμα που άνοιξε την όρεξη στη Δεξιά και στην περιθωριοποιημένη παραδοσιακή αριστερά να επιδιώξουν με κάθε τρόπο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ όμως με τις επιλογές του χαλάει σταθερά από το 1989 μέχρι σήμερα, (αλλά ως πότε;) όλα αυτά τα σχέδια, τόσο τα σχέδια της ηγετικής καμαρίλας που οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ όλο και δεξιότερα, όσο και τα σχέδια των ηγεσιών των άλλων κομμάτων, και δείχνει το δρόμο για μιά σύγχρονη σοσιαλιστική ανανέωση και μια σύγχρονη οργανωτική επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ, γιατί θεωρεί πως δεν έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο. Αυτή είναι η πραγματικότητα και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να κινηθεί ο Γιώργος Παπανδρέου.
Φοβάμαι όμως πως κάποιοι αξιωματούχοι παντός καιρού και κάποιοι ‘θεωρητικοί’ κεκράχτες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης με παλαιοσταλινικά κοστούμια και νεορθόδοξα καπέλα, θολώνουν, αν δεν πλαστογραφούν την εικόνα της πραγματικότητας και οδηγούν ξανά το ΠΑΣΟΚ στην υπηρεσία της Α.Μ. το Κεφάλαιο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάγος για να καταλάβει, πως προς τα ‘κει οδηγείται το ΠΑΣΟΚ, γιατί πως αλλιώς εξηγείται το γεγονός πως σε σαράντα περίπου μέρες θα γίνει το Συνέδριο και η Βάση του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ και κύρια το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ κρατείται μακριά από τις διαδικασίες; Υπάρχει άραγε ανανέωση ενός Λαϊκού Κινήματος χωρίς το Λαό, χωρίς την οργανωμένη και την κοινωνική Βάση του; Ποιοί και γιατί φοβούνται το Λαό; Ποιοί και γιατί υπονομεύουν την πορεία μιας γνήσιας ανανέωσης; Αυτή την αρνητική πορεία μπορεί να την ανακόψει, αυτή τη συγκυριακή στιγμή, μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου, με δυο κινήσεις.
Η πρώτη είναι να κάνει ο ίδιος την ιδεολογική υπέρβαση και να ζητήσει τη στήριξη του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και του ελληνικού Λαού, πράγμα που σημαίνει πως επιλέγει να είναι ηγέτης ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού-ουμανιστικού Κινήματος των δυνάμεων της Εργασίας, της Νεολαίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Ενός Κινήματος που αγωνίζεται, χωρίς σοσιαλδημοκρατικές περικοκλάδες, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της αμερικανοκρατίας. Ενός Κινήματος που βάζει στην καρδιά του οικονομικού, του πολιτικού και κατά συνέπεια του κοινωνικού γίγνεσθαι την ίδια την κοινωνία, τη μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί πολιτική αυτονομία και να αχρηστεύσει όλους τους μηχανισμούς της ηγεμονίας του οικονομισμού και της διαπλοκής που υπονομεύουν κάθε δημοκρατική μετεξέλιξη και τα συμφέροντα του Λαού, της Ελλάδας και του Ελληνισμού.
Η δεύτερη κίνηση είναι να πάει σε Συνέδριο στο οποίο θα εκπροσωπείται γνήσια και αποκλειστικά το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ. Η παρουσία του μέχρι σήμερα οργανωμένου ΠΑΣΟΚ στο Συνέδριο θα πρέπει να είναι συμβολική, να έχει εκλεγεί, από ανοιχτές διαδικασίες Βάσης, όπως έγινε πρόσφατα με τον Πρόεδρό του, να περιορίζεται στο 10% των Συνέδρων και κανένας από αυτούς να μην υπερβαίνει το 35ο έτος της ηλικίας του. Οι υπόλοιποι ας εμπιστευτούμε και ας στηρίξουμε τη νέα γενιά να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα στο μέλλον, το οποίο άλλωστε της ανήκει. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει ανανέωση σε όλα τα μέτωπα και σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά θα έχουμε ανακύκλωση της πολιτικής χρεοκοπίας και των αξιωματούχων της.
“Γιώργο άλλαξέ τα όλα”. Αυτό είναι το πρόσταγμα της ιστορίας και γι’ αυτό θα κριθείς. Τόλμησέ το Τώρα. Τρίτη ευκαιρία δεν υπάρχει.

Τι πέθανε το καλοκαίρι του 2007 αστην Πάρνηθα ;

Το κέρδος εμπρηστής

της φύσης και της ζωής

Κώστας Λάμπος

Τι πέθανε το περασμένο καλοκαίρι, όπως και τα προηγούμενα καλοκαίρια, στην Πάρνηθα, στην Ηλεία, στην Εύβοια, αλλά και σε όλη την Ελλάδα δεν αποτιμάται, γιατί η φύση και η ζωή είναι ανεκτίμητα αγαθά.
Το ζητούμενο λοιπόν ήταν, είναι και παραμένει ένα και μοναδικό: Γιατί πέθανε ότι πέθανε, από εμπρησμό από πρόθεση ή από αμέλεια , στην Πάρνηθα ή όπου αλλού στην Ελλάδα και στον πλανήτη και σε συνδυασμό με αυτό το ερώτημα μπαίνει και το ερώτημα ποιοί είναι οι εμπρηστές;
1. Εμπρησμός από πρόθεση προκαλείται από όποιους έχουν να κερδίσουν κάτι από την τεράστια ζημιά που προκαλούν στη φύση, στην κοινωνία και στις μελλοντικές γενιές. Το κέρδος των εμπρηστών ποικίλει ανάλογα με το σκοπό που επιδιώκουν.
1. α. "Το κράτος εμπρηστής από πρόθεση" στα χρόνια της τουρκοκρατίας, στα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους, αλλά και στα χρόνια του εμφύλιου έκαιγε συστηματικά τα δάση-καταφύγια των 'Κλεφτών", των "Ληστών' και των "Κομουνιστών-ανταρτών" αντίστοιχα, επειδή, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, αμφισβητούσαν την εξουσία της κυρίαρχης τάξης. Τα "καμνένα" δίνονταν "πεσκέσι" στους αξιωματούχους και στους συνεργάτες της εξουσίας.
1. β. "Οι γαιοκτήμονες εμπρηστές από πρόθεση" έκαιγαν, καίνε και θα καίνε οι ίδιοι ή με ανάθεση, όσο θα υπάρχει, μικρή ή μεγάλη δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ιδιοκτησία γης, για να αλλάξουν τη χρήση δημόσιων δασικών εκτάσεων, για να σφετεριστούν τις καμένες εκτάσεις και να τις εκμεταλλευτούν οικονομικά είτε ως χορτολίβαδα και παραγωγική-αγροτική γη, είτε ως αστική γη , αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τις υπεραξίες που προκάλεσε η αλλαγή χρήσης και η ιδιοποίηση μέρους της περιουσίας ολόκληρης της κοινωνίας και της Ανθρωπότητας.
2. Για τους "εμπρηστές από αμέλεια" γίνεται δεκτό, πως δεν υπάρχει πρόθεση. Την περίπτωση όμως της "βαρειάς αμέλειας", ο νομοθέτης την εξισώνει με "δόλο". Σε κάθε περίπτωση ο εμπρησμός παράγει το ίδιο αποτέλεσμα, καταστρέφει τη φύση και τη ζωή, σπαταλάει αγαθά που ανήκουν σε ολόκληρη την κοινωνία και στην Ανθρωπότητα.
Οπότε το επόμενο ερώτημα είναι γιατί το κράτος, δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση, δεν παίρνει όλα τα αναγκαία μέτρα για την πρόληψη και την έγκαιρη καταστολή των εμπρησμών;
Και συγκεκριμένα:
α. Γιατί δεν καλλιεργεί στους πολίτες περιβαλλοντική συνείδηση και αγάπη για τη φύση, τουλάχιστον τόση όση καλλιεργεί για την αγάπη προς την 'ελεύθερη αγορά' και την 'ιδιοκτησία' ;
β. Γιατί δεν διαθέτει και δεν αποροφά προβλεπόμενους από την Ευρωπαϊκή Ένωση πόρους για τη δημιουργία όλων των αναγκαίων υποδομών πυρόσβεσης, για την προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού, για την εκπαίδευση του πληθυσμού και την πρόσληψη των αναγκαίων πυροσβεστών, κόβοντας στην ανάγκη ένα, γιατί δεν χρειάζονται περισσότερα, βομβαρδιστικό από τις δεκάδες που αγοράζει κάθε τόσο η χώρα μας ;
γ. Γιατί δεν κινητοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις κατά των πυρκαγιών με τον ίδιο ζήλο, όπως όταν τις κινητοποιεί κατά των απεργών, των διαδηλωτών, των 'αναρχικών' και των λοιπών 'εσωτερικών εχθρών της πατρίδας' ;
Μήπως γιατί η συγκεκριμένη εξουσία του κεφαλαίου, θεωρεί πατρίδα της την 'ελεύθερη αγορά' και την ελεύθερη εκμετάλλευση των εργαζόμενων και γι΄αυτό ταυτίζει τον πατριωτισμό της με το κέρδος, ακόμα και με το κέρδος από την καταστροφή της φύσης και της ζωής ;
Μήπως τελικά δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε πιά καμιά εξουσία της οποίας ο πατριωτισμός ταυτίζεται με το κέρδος ενάντια στη φύση και στη ζωή ; Προτείνουμε να το ξανασκεφτούμε. Δεκτές απόψεις για ανάρτηση.

Στο μεταξύ δείτε το πολύ καλό συνημμένο φιλμάκι, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο.

Προβολή ως HTML Λήψη (κάντε κλικ εδώ στο: Λήψη του συνημμένου αρχείου και στη συνέχεια στο "άνοιγμα", για δείτε και τις εικόνες)

Προωθούμε το Διάλογο. Λέμε Παρών

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
E-mail : prodial@gmail.com
E. : epithesh.blogspot.com

18. Δεκέμβρη 2007

«Να μάθουμε,
επιτέλους αδερφέ μου,
να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι’ απλά»
Γιάννης Ρίτσος

Αγαπητοί επισκέπτες !
Αγαπητοί συνομιλητές !
Αγαπητοί φίλοι !

Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό εκφράζει σε όλους, με αφορμή την πορεία του κόσμου από το κακό στο χειρότερο και το πέρασμα στο 2008, τις ευχές της για προσωπική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία και για ένα καλύτερο κόσμο.
Επειδή όμως οι ευχές δεν αποδίδουν, γιατί αντικειμενικά δεν έχουν αποδέκτη, γι' αυτό προτείνει ο καθένας μας να γίνει δημιουργός ενός πυρήνα διαλόγου στο άμεσο συγγενικό, εργασιακό και φιλικό περιβάλλον του πάνω σε ειδικά, τοπικά-επαγγελματικά και γενικά-εθνικά-οικουμενικά θέματα.
Εμείς ξεκινήσαμε ένα τέτοιο διάλογο και φιλοδοξούμε στην πορεία να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε με ανάλογες πρωτοβουλίες.
Φιλοδοξούμε να συμβάλλουμε στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να μιλάμε μεταξύ μας και για τα προβλήματα που αφορούν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας, γιατί πιστεύουμε πως μόνο έτσι μπορούμε, να παρέμβουμε και με τη δράση μας να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο κόσμο αντάξιο των αγώνων, της προσφοράς και των προσδοκιών μας. Γι' αυτό αρκούμαστε στην ευχή ΚΑΛΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος
Δημήτρης Πράτσος
Γρηγόρης Βαλλιάνος
Μιχάλης Μπερδελής
Αλέξανδρος Μάντζαρης

ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ή ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΤΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΓΟΣ;

ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ[1]

Κώστας Λάμπος

Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε σαν ώριμο τέκνο της ανάγκης, σαν ώριμο τέκνο της οργής. Της ανάγκης γιατί η παραδοσιακή Αριστερά αρκέστηκε στο ρόλο του τοποτηρητή των Συμφωνιών του Λιβάνου, της Καζέρτας, της Βάρκιζας και της Γιάλτας και στραγγάλιζε κάθε φωνή που αμφισβητούσε το δικαίωμα των Μεγάλων Δυνάμεων να καθορίζουν τη μοίρα των Λαών. Της οργής γιατί η ελληνική Δεξιά, είτε με το κοινοβουλευτικό φράκο είτε με τη στολή του στρατοκράτη καταπίεζε τους εργαζόμενους και τους οδηγούσε στην εξαθλίωση, για λογαριασμό των "προστατών' της και καταδίκαζε την Ελλάδα σε καθυστέρηση και υποταγή.
Το ΠΑΣΟΚ οραματίστηκε το καινούργιο, στέγασε τις αγωνίες και τους αγώνες πολλών γενιών και της πλειοψηφίας του ελληνικού Λαού, υποσχέθηκε πολλά και πρόσφερε αρκετά στη χώρα, στο Λαό και στον Ελληνισμό. Μέχρι που προσχώρησε στο νεοφιλελευθερισμό και υποτάχτηκε στο σύστημα, εγκαταλείποντας στα αγωνιστικά μετερίζια τα περισσότερα μέλη του και στέλνοντας στη Δεξιά κάποιο τμήμα των οπαδών του. Οπότε και αφού εγκατάλειψε το σκοπό του, να είναι «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο Λαός στην εξουσία», να θέσει, δηλαδή, την Ελλάδα σε σοσιαλιστική προοπτική και έκανε αυτοσκοπό του να είναι το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και η ολιγαρχία στην εξουσία, επόμενο ήταν να χάσει το Λαό και κατά συνέπεια να χάνει τις εκλογές και να βγαίνει στην επιφάνεια η από καιρό σοβούσα κρίση ταυτότητας, η οποία κορυφώθηκε ως διαδικασία ανάδειξης νέου Προέδρου.
Από τις πολιτικές επιλογές που θα κάνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο, μέχρι και το επόμενο Συνέδριό του, αλλά και από τις αποφάσεις του ίδιου του Συνεδρίου θα εξαρτηθεί αν η τρέχουσα κρίση θα αποδειχθεί κρίση ακμής ή κρίση παρακμής του.
Είναι πολύ σημαντικό για τον ελληνικό Λαό, κι' όχι μόνο, να ξαναβρεί το ΠΑΣΟΚ το σοσιαλιστικό χαρακτήρα του και να μετεξελιχθεί στη Μεγάλη Αριστερά του 21ου αιώνα. Αντίθετα θα ήταν επώδυνο για το Λαό να εκφυλιστεί το ΠΑΣΟΚ σε μια καρικατούρα βαλκανικής σοσιαλδημοκρατίας, που θα κάνει τον 'τροχονόμο', ή θα είναι παρατηρητής των εξελίξεων στα Βαλκάνια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο, χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Λαού, της Ελλάδας και του Ελληνισμού.
Η 'Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό' εκτιμά πως πρέπει όλοι να παρέμβουμε και με τη συμμετοχή μας και τις προτάσεις μας να πιέσουμε ώστε αυτή η κρίση του ΠΑΣΟΚ να είναι μια κρίση ακμής και όχι παρακμής του. Η αποχή από τα τεκταινόμενα και η άσκηση στείρας κριτικής, χαρακτηρίζει βολεμένους ή παραιτημένους και όχι υπεύθυνους πολίτες. Γι' αυτό αρχίζουμε τις παρεμβάσεις μας, δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση πως δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε αρεστοί. Μας ενδιαφέρει όμως να είμαστε χρήσιμοι. Δεν μας ενδιαφέρουν οι πολιτικάντηδες και οι επαγγελματίες πολιτικοί. Μας ενδιαφέρει η Πολιτική, η Πολιτική των Πολιτών, η Πολιτική από το Λαό για να είναι Πολιτική για το Λαό, πράγμα που ,φυσικά, δεν μπορεί να γίνει χωρίς το Λαό.
Κι’ ο Λαός έδωσε στο ΠΑΣΟΚ και στο Γιώργο Παπανδρέου μια δεύτερη ευκαιρία για να αλλάξει πολιτική, να συγκρουστεί με το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του και όχι με τη μια ή την άλλη μερίδα του και να απομακρύνει όλα εκείνα τα πρόσωπα που παραπέμπουν σε αντιλαϊκές πολιτικές, σε διαπλοκές και σε σκάνδαλα, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, η μεγαλύτερη στην ιστορία της χώρας ληστεία των λαϊκών αποταμιεύσεων.
Γι’ αυτό λοιπόν, ας μην έχει αυταπάτες κανένα από τα στελέχη και πολύ περισσότερο ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πως ο Λαός θα ξεχάσει και θα ξαναεμπιστευτεί κυβερνητική εξουσία στο ΠΑΣΟΚ, αν δεν καταφέρει να αναδυθεί, μέσα από το Συνέδριό του ως γνήσια έκφραση αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής-ουμανιστικής Αριστεράς του 21ου Αιώνα.
Αν το ΠΑΣΟΚ μείνει, «μία από τα ίδια», δηλαδή «κόμμα πρώην αξιωματούχων», τότε στο 38% και στον ελληνικό Λαό δεν απομένει παρά να πάρει ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του και να οργανώσει την έξοδό του από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, πράγμα που έτσι κι’ αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα συμβεί.
__________________________________________

ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Γιατί Απεργώ!

ΕΠΕΙΔΗ αγωνίζομαι για τη ριζική

μεταμόρφωση όλων των ταμείων.

ΕΠΕΙΔΗ αποδομείται ολοκληρωτικά

το ασφαλιστικό μας σύστημα.

ΕΠΕΙΔΗ αλλαγές στο ασφαλιστικό

θα αποδώσουν μόνο με διάλογο.

ΕΠΕΙΔΗ οποιαδήποτε λύση

επιβάλλεται να δοθεί με αξιοπιστία.

ΕΠΕΙΔΗ το ασφαλιστικό είναι

ολέθριο να χρησιμοποιηθεί ως

πρόσχημα για να κλείσουν μαύρες

τρύπες στον προϋπολογισμό.

ΕΠΕΙΔΗ το κράτος αναζητά πόρους

τη στιγμή που χαρίζει προκλητικά.

ΕΠΕΙΔΗ όλες οι συγχωνεύσεις

ταμείων έχουν αποτύχει.

ΕΠΕΙΔΗ όλες οι συγκλίσεις θα

είναι αρνητικές.

ΕΠΕΙΔΗ γνωρίζω μαθηματικά.

ΕΠΕΙΔΗ όλα τα επιχειρήματα του

Υπουργού υπέρ της «ενοποίησης»

δεν ισχύουν.

ΕΠΕΙΔΗ ενέργειες και προθέσεις

που αφορούν το ασφαλιστικό

χαρακτηρίζονται από μια διαρκή

αναξιοπιστία

ΕΠΕΙΔΗ το θέμα αντιμετωπίζεται

μόνο επικοινωνιακά και αυτό εντείνει

την αναξιοπιστία.

ΕΠΕΙΔΗ πιστεύω πως

κάτω από τον μανδύα της δήθεν

μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού

συστήματος, κρύβεται η απορρύθμιση

και η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης,

που οδηγεί στην εξυπηρέτηση

ιδιωτικών συμφερόντων !

Για αυτούς και για 1000 ακόμα λόγους…και

ΕΠΕΙΔΗ ο καπιταλισμός δεν είναι η "μοίρα" μου...

..........................................................................

ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !

ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ.

Παρέμβαση

του Μανόλη Βασιλάκη

Φίλε Κώστα
Δεν σε ξέχασα. Σου στέλνω ένα πρώτο δείγμα γραφής για να μπορέσεις να έχεις μια πρώτη άποψη.
Ευχαριστώ
Μανόλης Βασιλάκης



Για μια ακόμη φορά οι κυβερνήσεις λειτουργούν σαν παράρτημα των οικονομικών συμφερόντων και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν να δουν την φάκα πίσω από το τυρί…
Μετά λοιπόν από την τελευταία ασφαλιστική μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση Σημίτη (με την πλήρη συμφωνία της τότε κυβερνητικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ), που στην ουσία συμπλήρωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση της αλήστου μνήμης κυβέρνησης Μητσοτάκη, και την πράγματι αριστοτεχνική ευρηματικότητα του νόμου Ρέππα για εξίσωση των πριν το 1993 εργαζομένων με αυτούς μετά το 1993, από το 2013 και μετά, το έγκλημα σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχίζεται.
Και όπως πάντα δυστυχώς με την ουσιαστική συναίνεση του κατά τα άλλα «επαναστατημένου» Γιώργου Παπανδρέου.
Όμως ας δούμε τι προσπαθεί να πετύχουν οι κυβερνήσεις σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης (που χαρακτηριζόταν από τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία το υψηλό επίπεδο κοινωνικής προστασίας αλλά και από μια αυτοσυγκράτηση των επιχειρηματικών κερδών) σαν βασική του αιτία είχε τα ισχυρά εργατικά κινήματα αλλά και τον φόβο ότι η μετατροπή των κοινωνικών κινημάτων σε πολιτικά θα οδηγούσε σε επαναστατικές «εκτροπές».
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την μετατροπή της Κίνας σε ένα εν δυνάμει καπιταλιστικό καθεστώς με ένα πανίσχυρο (κατ’ όνομα πλέον) Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτού του μοντέλου και την μετάβαση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας σε μια (πιο light προς το παρόν είναι αλήθεια) εκδοχή του αμερικανικού μοντέλου.
Έτσι βλέπουμε αυτή την εποχή οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη (με την ανοχή σε όλες τις περιπτώσεις των «σοσιαλιστών» ) να προχωρούν σε μια γενικευμένη επίθεση απέναντι στο σύμβολο του μεταπολεμικού Ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας που είναι το Ασφαλιστικό σύστημα.
Ας δούμε όμως ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι αυτού του εγχειρήματος…
Ο πρώτος στόχος είναι φυσικά να απαλλαγούν οι επιχειρήσεις από τις δήθεν υψηλές ασφαλιστικές εισφορές για να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι να αυξήσουν την διάρκεια του εργασιακού βίου των εργαζομένων έτσι ώστε να αυξήσουν τον αριθμό των εργατικών χεριών στην οικονομία και σε τελική ανάλυση να έχουν ακόμα πιο φθηνά εργατικά χέρια με δυνατότητα εναλλαγής και στις εξειδικευμένες θέσεις εργασίας με στόχο και την αποδυνάμωση των διεκδικήσεων για καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ο τρίτος στόχος είναι να μεταβιβαστεί εξολοκλήρου η κοινωνική ασφάλιση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες με τα λεγόμενα «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια». Δηλαδή και να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και συντάξεις να μην παίρνουν.
Η αντίδραση και η απάντηση των εργαζομένων θα πρέπει να είναι άμεση να έχει διάρκεια και κυρίως να μεταφερθεί σε πολιτικό επίπεδο. Να έχει τον χαρακτήρα της αμφισβήτησης του νέου μοντέλου ανάπτυξης. Και το κυριότερο να εκφραστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με τον συντονισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διασώσουμε κάτι.
Μανόλης Βασιλάκης
Μέλος της Ε.Γ της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Τραπεζοϋπαλλήλων.
Τηλέφωνο 6977290244 – 2109025941

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ 'ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ', ή Για την ουσία του λεγόμενου "Ασφαλιστικού Ζητήματος"

Κώστας Λάμπος

Την εμφάνιση και την ανάπτυξη του καπιταλισμού, συνόδεψε η εμφάνιση και η ανάπτυξη των πολιτικών και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, που επέτρεψαν στους εργαζόμενους να οργανωθούν και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες αμοιβές από τους εργοδότες τους, αλλά και καλύτερες παροχές από το καπιταλιστικό κράτος.
Οι αγώνες των συνδικάτων έφερναν τη μια επιτυχία μετά την άλλη σε μια περίοδο όπου ο ίδιος ο παραγωγικός καπιταλισμός κατανοούσε πως αυξάνεται η αποδοτικότητα του κεφαλαίου, αν, με τη λειτουργία του κράτους, βελτιωθούν οι υποδομές και τα συστήματα υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ.
Από την άλλη μεριά η ‘πολυφωνική αστική Δημοκρατία’, ως έκφραση του ‘ελεύθερου καπιταλιστικού ανταγωνισμού’, άφηνε περιθώρια να εκφραστεί πολιτικά η κοινωνία και τα διάφορα κινήματά της, με κόμματα ‘φιλεργατικά’, φιλοαγροτικά’, ‘φιλολαϊκά’, προοδευτικά , σοσιαλδημοκρατικά, αριστερά, επαναστατικά, αντικαπιταλιστικά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά, η πίεση των οποίων οδήγησε στη δημιουργία και στη διεύρυνση του κράτους πρόνοιας, με το οποίο εξαντλήθηκαν και τα όρια της ‘κοινωνικής πολιτικής’ του καπιταλισμού και της αστικής Δημοκρατίας του.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού στο στάδιο της μονοπωλιακής συγκρότησής του συνοδεύτηκε από την νεοκλασική αντίληψη της μεγιστοποίησης των κερδών όχι με τη διεύρυνση της παραγωγής, για λογαριασμό της γενικής ευημερίας, αλλά με τον περιορισμό της προσφοράς και την τεχνητή αύξηση των τιμών καταναλωτή, δηλαδή με τη διεύρυνση της φτώχειας. Τη θέση των αγορών αγαθών, παίρνουν σταδιακά οι αγορές κεφαλαίων και τα χρηματιστήρια του τζογοκαπιταλισμού.
Αυτή η πολιτική έφερε την αμφισβήτηση των εργατικών κατακτήσεων, του κράτους πρόνοιας και της ίδιας της αστικής Δημοκρατίας και φρέναρε, με χίλιους δυό τρόπους, τους δημοκρατικούς διεκδικητικούς αγώνες της κοινωνίας. Η εργασία γίνεται, για το χρηματιστικό Κεφάλαιο, σταδιακά ασύμφορη και περιττή και συνεπώς οικονομικά απαξιώσιμη και κοινωνικά περιθωριοποιήσιμη.
Ο ανταγωνισμός, για την παγκόσμια ηγεμονία, μεταξύ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού της ΕΣΣΔ και της Κίνας με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό της λεγόμενης ‘ελεύθερης’ αγοράς της Δύσης, έδινε συχνά τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να διατηρούν, ή ακόμα σε μερικές περιπτώσεις και να διευρύνουν τις κατακτήσεις τους. Η συνειδητή υπαναχώρηση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και η σχεδιασμένη ενσωμάτωσή του στον καπιταλισμό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στα σχέδια του αμερικανισμού, συνοδεύεται από τη σκλήρυνση της πολιτικής του κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία, η οποία σκλήρυνση εκφράζεται με το σταδιακό ξήλωμα των ελευθεριών και των κατακτήσεων των εργαζόμενων και φτάνει μέχρι τη σταδιακή συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και της αστικής Δημοκρατίας.
Είναι η στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και οι εργαζόμενοι, η κοινωνία ολόκληρη, ανακαλύπτουν πως είναι εκτεθειμένοι στην καταστροφική μανία του καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού.
Από την άλλη μεριά η Ανθρωπότητα γνωρίζει πως, με τις μέχρι τώρα θυσίες της, οι επιστήμες και η τεχνολογία, μπορούν σε συνθήκες μιάς άλλης διαχείρισης, που θα έχει κέντρο της τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη και θα λειτουργεί δημιουργικά ως Ειρήνη και όχι καταστροφικά ως πόλεμος, θα μπορούσαν να θρέψουν υπερπολλαπλάσιο, από το σημερινό πληθυσμό του πλανήτη, ή να περιορίσουν στο υποπολλαπλάσιο τον αναγκαίο χρόνο της κατά κεφαλήν εργασίας, πράγμα που θα επέτρεπε τη διαμόρφωση ενός καλύτερου κόσμου και ενός πανανθρώπινου, Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ο σύγχρονος μανιακός καπιταλισμός γνωρίζει, πως έχουν ήδη ωριμάσει οι συνθήκες για την ανατροπή του και για την αντικατάστασή του από μια κοινωνία του Ανθρωπισμού και γι’ αυτό έχει αποδυθεί σ’ έναν αγώνα να σταματήσει τις εξελίξεις και να γυρίσει το ποτάμι της ιστορίας προς τα πίσω. Αυτό σημαίνει πως η καπιταλιστική παραγωγή σταδιακά θα περιορίζεται στην κάλυψη των αναγκών της κυρίαρχης τάξης της παγκοσμιοποίησης και στην διαιώνιση της κυριαρχίας του Κεφάλαιου, η οποία οδηγεί στην απόλυτη υποταγή της Εργασίας και στην απόλυτη εξαθλίωση της αποφασιστικής πλειοψηφίας της Ανθρωπότητας. Είμαστε ήδη μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Στα πλαίσια αυτών των εξελίξεων είναι ανάγκη να δούμε με καινούργια ματιά τη σύγχρονη πραγματικότητα και να κατανοήσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου ενάντια στο κράτος πρόνοιας, ως μετωπική ρήξη με τις δυνάμεις της Εργασίας. Η πολιτική της Δεξιάς, όπως και κάθε δεξιά πολιτική γενικά, αλλά και ειδικά, όσον αφορά στο λεγόμενο «ασφαλιστικό ζήτημα», δεν αποτελεί παρά ‘ειδική’ έκφραση αυτής της επίθεσης του Κεφαλαίου της παγκοσμιοποίησης. Τα επιχειρήματα των ‘σοφών’ και των πληρωμένων ντελάληδων, για ‘φτωχά’ ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία το κεφάλαιο τα λεηλατεί συστηματικά και ποικιλότροπα, είναι για αφελείς που ‘πρέπει’ να πεισθούν για ‘το συμπληρωματικό ρόλο των Ασφαλιστικών Εταιριών’ και να συμβιβαστούν με το νέο ασφαλιστικό μοντέλο, «από το εργαστήριο κατευθείαν στο κοιμητήριο».
Οι δυνάμεις της Εργασίας , ασφαλώς και πρέπει να δώσουν σκληρούς αγώνες για να διατηρήσουν τις κατακτήσεις τους, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες ψευδαισθήσεις, πως θα ησυχάσουν, ή θα βελτιώσουν τη θέση τους, όσο το κουμάντο στην οικονομία και στην κοινωνία, στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον κόσμο ολόκληρο θα το κάνει το Κεφάλαιο. Γι’ αυτό στον αγώνα για το Σήμερα θα πρέπει να δώσουν προοπτική για το Αύριο, πράγμα που σημαίνει πως ο αγώνας των δυνάμεων της Εργασίας θα πρέπει να υπερβαίνει τον καπιταλισμό, σε όλες τις πιθανές εκδοχές του, και να αναπτύσσεται σε ένα Νέο Σχέδιο για την Ανθρωπότητα, για μια κοινωνία της Ανθρωπιάς στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι δυνάμεις της Εργασίας να απαγκιστρωθούν από τον ενσωματωμένο στο καπιταλιστικό σύστημα εργατοπατερισμό και από την πολιτική εξάρτησή τους από τα κόμματα των οποίων ο ρόλος εξαντλείται στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν οι δυνάμεις της εργασίας να αναδειχθούν σε κοινωνικά αυτενεργή και πολιτικά αυτόνομη δύναμη, που θα εκφράζει την κοινωνική πλειοψηφία, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία να ακυρωθούν τα σχέδια του Κεφαλαίου που οδηγούν σε ένα παγκόσμιο φασισμό, σε ένα καινούργιο μεσαίωνα και να διαμορφώσουν μια νέα αισιοδοξία της απελευθέρωσης και μια καινούργια συνείδηση της οικουμενικότητας της Ανθρωπότητας, οι οποίες σε συνεργασία με την σύγχρονη επιστήμη και την ασύλληπτη τεχνολογία θα οικοδομήσουν έναν καλύτερο κόσμο, ο οποίος σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ εφικτός.