Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΠΟΔΟΠΑΤΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ΑΥΤΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ







 ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

____________________________________

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΣΤΑ ΝΕΑ 07.12.2009


ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΑΥΛΑΙΑ


ΟΤΑΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΗΛΙΚΙΟΦΟΡΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ : 
"ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΝ ΠΗΛΙΚΙΟΝ "
 


_____________

*. ΑΠΟ ΤΟ TVXS.GR


Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
prodia;21@gmail.com

ΚΟΜΜΑΤΑ Α.Ε, Ο.Ε., Ε.Ε., Μ.Ε. και Ε.Π.Ε.


Αγαπητές Φίλες,
Αγαπητοί Φίλοι, 

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Αν δεν το ξέρατε, τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου γενικά και μάλιστα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στην Ελλάδα ειδικότερα, είναι  ως προς το καταστατικό τους onshore (εγχώρια), αλλά ως προς την "ιδεολογία τους" offshore (εξωχώρια) μορφώματα.
Ως κόμματα  μάλιστα του Κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να αντιγράφουν τη λογική των καπιταλιστικών μετοχικών εταιρειών και για λόγους πρακτικούς, αφού έτσι κυκλοφορεί καλύτερα το μαύρο πολιτικό χρήμα, χωρίς το οποίο δεν εξασφαλίζεται κυβέρνηση. Έτσι ο «επίτημος» πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλώνει στο πολιτικό χρηματιστήριο, πως η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Α.Ε. ανήκει κατά 50% στον κ. Σαμαρά, κατά 40% στο μητσοτακαίϊκο και κατά 10% στον κ. Ψωμιάδη.
Η γενικότερη εκτίμηση για τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι πως υπάρχει τέτοια κινητικότητα μετοχών που άλλα είναι προς στιγμή ατομική ιδιοκτησία (αρχηγικά) και κάποια άλλα είναι πολυμετοχικά με την έννοια του «λαϊκού καπιταλισμού», σε βαθμό που να μην ξέρουν που πάνε (τα λεγόμενα δημοκρατικά). Το συμπέρασμα είναι πως και το ένα και το άλλο είδος κόμματος του αστικού κοινοβούλιου υπηρετεί το αφεντικό-κεφάλαιο, ενώ η κοινωνία ξοροσταλιάζει, περιμένοντας υποσχέσεις, διορισμούς και φιλανθρωπικά επιδόματα.
Αυτή τη διαπίστωση την κάνει χρόνια τώρα ο Ελληνικός Λαός, αλλά κάποιοι αμφέβαλαν ακόμα και ελπίζουν στη νεοφιλελεύθερη ή στην σοσιαλδημοκρατική Δημοκρατία του Κεφαλαίου, η οποία εξασφαλίζει στον καθένα μας μιά θέση «πρώτο τραπέζι πίστα», ή έστω και ορθίου στην κόλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ελπίζω η επίσημη ομολογία από τον εκπρόσωπο του καπιταλιστικού κυνισμού και θεμελιωτή του μητσοτακισμού να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, για να ξέρουμε όλοι για ποιό πράγμα μιλάμε και τι πρέπει να περιμένουμε. 
Ελπίζω επίσης η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας να μας οδηγήσει στην απόφαση να μην περιμένουμε τίποτα και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε να κάνουμε κάτι για να απεμπλακούμε από την πολιτική εξάρτησή μας από τα κόμματα εξουσίας του Κεφαλαίου και να σκεφτούμε στη συνέχεια, ως κοινωνία, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, στα χέρια που δημιουργούν τον πλούτο, αλλά λειτουργούν ως χέρια επαίτη και ως οπαδού-κλακαδόρου.
Να είστε καλά
Κώστας Λάμπος

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε.

Της Κλαίρης Αγγελίδου*
 


Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στους διάφορους σταθμούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς, βουλευτών, αρχηγών ή εκπροσώπων κομμάτων, μου δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά.
Αισθάνομαι ότι όλοι έχουμε παγιδευτεί σε μια χοάνη από απειλές, τόσον από την Τουρκική Κυβέρνηση, όσο κι από τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έπρεπε να είναι ο βασικός υποστηρικτής μας, αφού είμαστε κομμάτι από την ίδια. 
Όμως, αντί να υποστηρίζουν εμάς, κρατούν μια χλιαρή στάση και σε κάποια σημεία υποστηρίζουν την Τουρκία.
Ένα κράτος που δεν είναι μέλος και δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της προς την Ε.Ε., τις οποίες ανέλαβε. Αντίθετα, θέλει να υποτάξει την Ε.Ε. στις δικές της αυταρχικές απαιτήσεις. Διακρίνω ένα είδος φοβίας στις δηλώσεις αξιωματούχων, μερικά δε κράτη υποστηρίζουν εμφανώς την Τουρκία.
Από τη μεριά μας είναι ακαθόριστη ακόμη η γραμμή πλεύσης.
Αντικρουόμενες απόψεις, ως προς τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου.
Είναι αδιανόητο, έχουν περάσει τριάντα πέντε χρόνια κατοχής, και δεν έχουμε ακόμη κατασταλάξει.
Τεράστιο ερώτημα: Γιατί; Το Εθνικό θέμα δεν είναι κομματικό. Είναι υπερκομματικό και έπρεπε οι αποφάσεις να ’ναι κοινές και αταλάντευτες. Να μην έχουν ρωγμές ή διφορούμενα.
Οι απαιτήσεις που εκφράζονται από ’μας για να επιτρέψουμε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, είναι το λιγότερο γελοίες.
α) Ν’ ανοίξει έστω κι ένα λιμάνι για τα κυπριακά πλοία, σαν να ’ναι φερετζές κι ανοίγει η χανούμισσα το ένα μάτι και

β) Ν’ αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Μα, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι όταν η ίδια η Τουρκία με το Πρωτόκολλο της Άγκυρας αναγνώρισε τα κράτη της Ε.Ε. με την υπογραφή της, με την εις άτοπον απαγωγή αναγνωρίζει και την Κύπρο, έστω κι αν είπε “με προϋποθέσεις’’.
Γιατί λοιπόν επαιτούμε;
Από την Τουρκία έπρεπε να απαιτούμε, για να μη σταθούμε εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της, ουσιαστικά πράγματα:
1) Ν’ αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής.
2) Ν’ απομακρύνει τους εποίκους, που είναι ειδεχθές έγκλημα διεθνώς 

3) Να επιστρέψει την Αμμόχωστο 
4) Να κάμουμε σαφές τόσο στην Τουρκία, όσο και στα Ηνωμένα Έθνη ότι αν δεν γίνουν αυτά, δεν θα συνεχίσουμε τις ούτως ή άλλως άκαρπες συνομιλίες, οι οποίες μάς οδηγούν συνεχώς σε περαιτέρω παραχωρήσεις. 
Θα μου πείτε, δεν είμαστε υπερδύναμη για να μιλούμε με τον τρόπο αυτό.
Αυτή τη στιγμή κρατούμε ένα μικρό κλειδάκι, που ανοίγει στο δωμάτιο της Δικαιοσύνης. Πρέπει να το διαφυλάξουμε, για να το χρησιμοποιήσουμε στην κατάλληλη στιγμή.
Είναι το κλειδάκι που προσπαθούν να μας αρπάξουν και να το αχρηστεύσουν η Τουρκία και οι φίλοι της.
Να τους πούμε ευθαρσώς:
Το κλειδάκι είναι δικό μας.
Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε.
Και απαιτούμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για τη διάσωση του Ελληνισμού, στην Πανάρχαια κοιτίδα του.
Απαιτούμε λοιπόν, δεν επαιτούμε.

---------------------------------------
* Κλαίρη Αγγελίδου - Πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού


Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

"ΑΝ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΣΟΥ, ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΤΑ 'ΧΟΥΝ ΧΑΜΕΝΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ...

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ...
  cid:image002.jpg@01CA4156..4E5F9400

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που
δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, 

από τον Engin Ardiç,
γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία
στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της
Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου...

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µία
σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ
και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί
μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από την συγκεκριμένη διεύθυνση
της Τουρκικής εφημερίδας Sabah  το οποίο έχει ως εξής :


" Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και
τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε τις πράξεις µας..."

« ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα :
«Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»...

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους
στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη...
(όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και
σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας  έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω...

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας
Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως
Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως
αντιπρόσωποι της πόλης... ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε
χρόνο !)


ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες
αλλά Σταυρό....

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε ;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που
θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα.

Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο ;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να
ήταν χθες ;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( µ΄ αυτές τις γιορτές πού
κάνετε
) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:

«αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα
πήραμε µε τη ßία
».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια
µέρα θα δοθεί πίσω ;

Μην φοβάστε, δεν  υπάρχει αυτό που λένε µερικοί
ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν
την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια
χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις
µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ;

Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;

Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας
περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν
υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη...


Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που
πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.

Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας
λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραßώντας τη
λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η
νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα
διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια...

Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την
Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες
...».

_______________________________________________________________________________________

Μας το έστειλε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ. Ευχαριστούμε Παναγιώτη

ΠΗΓΗ:        http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ "ΗΜΕΙΣ ΑΔΩΜΕΝ ΩΣ ΔΕΞΙΟΙ, ΚΕΝΤΡΩΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΨΑΛΤΑΙ".. ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΖΟΥΜΕ ΑΔΕΡΦΙΑ;

Κοκτέιλ τοξικών σε νερό και αέρα

Υπηρεσία της Κομισιόν κατέγραψε όλες τις εστίες ρύπανσης στην Ελλάδα με... διευθύνσεις και ονόματα

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Χάρης Καρανίκας 

Αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ ,Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

 ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ


Πάνω από 56 τόνοι ουσιών που χαρακτηρίζονται από τους ειδικούς ως «ιδιαίτερα τοξικές» απελευθερώθηκαν στον ελληνικό αέρα το 2007 σύμφωνα με τα στοιχεία του νεοσύστατου ευρωπαϊκού μητρώου καταγραφής ρύπων, ενώ άλλοι 3,5 τόνοι κατέληξαν στο νερό.

Στην ηλεκτρονική υπηρεσία της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος, που άρχισε να λειτουργεί αυτή την εβδομάδα στη διεύθυνση http://prtr.ec. europa.eu, στοιχειοθετείται με αριθμούς και ονόματα επιχειρήσεων ότι οι περιοχές της Ελλάδας στις οποίες απελευθερώνονται οι μεγαλύτερες ποσότητες και «ποικιλίες» επικίνδυνων χημικών είναι η Δυτική Αττική, η Δυτική Μακεδονία, η Θεσσαλονίκη, η Κόρινθος, η Μαγνησία, η Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Ακόμη στο μητρώο καταγραφής ρύπων μπορεί κανείς να βρει ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι ρυπαντές σε αέρια του θερμοκηπίου αλλά και την παραγωγή των επικίνδυνων αποβλήτων. «Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν δηλητηριώδεις ουσίες αλλά δηλητηριώδεις δόσεις: για παράδειγμα, η κατανάλωση 80 λίτρων νερό μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μπορεί μέχρι και να δηλητηριάσει έναν άνθρωπο, ενώ μία μικρή δόση κινίνου, που είναι δηλητήριο, μπορεί να γιατρέψει», λέει ο κ. Μιχάλης Χάλαρης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Χημικών, ο οποίος επισημαίνει ότι ως ιδιαίτερα τοξικές ουσίες χαρακτηρίζονται το αρσενικό, το βενζόλιο, ο υδράργυρος, οι φαινόλες, οι διοξίνες, οι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες, τα ΡCΒs- για το εξασθενές χρώμιο δεν υπάρχουν στοιχεία, παρά μόνο για το ολικό χρώμιο στο οποίο περιλαμβάνεται και το τρισθενές, το οποίο δεν θεωρείται επιβλαβές.

Οι συνέπειες
«Ελάχιστες ποσότητες αυτών των ουσιών έχουν πολύ βλαβερές συνέπειες για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον. Ιδίως το αρσενικό, ο υδράργυρος και ο μόλυβδος είναι βιοσυσσωρεύσιμα και παραμένουν στον οργανισμό. Επιπλέον, όταν σε μια περιοχή έχουμε εκπομπές περισσοτέρων της μίας τοξικών ουσιών υπάρχει περίπτωση να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους και να γίνουν πολύ πιο επιβλαβείς», τονίζει ο κ. Χάλαρης. Στην περιοχή της Κοζάνης- Πτολεμαΐδας το 2007 εκπέμφθηκε 1,5 τόνος αρσενικού, υδραργύρου και μολύβδου. Όσον αφορά τα λιγότερο τοξικά στοιχεία όπως είναι το νικέλιο και το κάδμιο οι εκπομπές έφτασαν τους 12,6 τόνους. «Με τα τοξικά δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν δεν περιοριστεί η τέφρα που βγαίνει από τα φουγάρα και αυτή που επαναιωρείται στον αέρα από τις αποθέσεις», επισημαίνει ο κ. Λάζος Τσικριτζής, αναπληρωτής καθηγητής στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας με ερευνητική εμπειρία στον τομέα επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με βαρέα μέταλλα καθώς και στις αντιρρυπαντικές τεχνολογίες. Ο ίδιος εξηγεί ότι οι προαναφερόμενες ποσότητες τοξικών προκύπτουν από μαθηματικούς υπολογισμούς και κατά δήλωσιν των ίδιων των παραγωγών ρύπων και όχι από συστηματικές μετρήσεις. «Η μόνη μέτρηση που γίνεται στην περιοχή είναι για τις συγκεντρώσεις αιωρούμενων μικροσωματιδίων, που υπερβαίνουν τα όρια τις μισές ημέρες του χρόνου ενώ το ευρωπαϊκό όριο είναι 35 ημέρες», λέει ο κ. Τσικριτζής ο οποίος δραστηριοποιείται στην Οικολογική Κίνηση Κοζάνης.

Πέρα από τις εκπομπές αρσενικού, υδραργύρου, μολύβδου και βενζολίου, στη Δυτική Αττική καταγράφεται και απελευθέρωση ποσότητας ενός κιλού ΡCΒs για το 2007- η μόνη από βιομηχανική δραστηριότητα στην Ελλάδα, σύμφωνα με το μητρώο. Σε ολόκληρη την Ευρώπη εντοπίζονται 76 μονάδες που παράγουν τα πολύ τοξικά ΡCΒs, ενώ το ρεκόρ εκπομπών κατέχει εργοστάσιο στο Βέλγιο με 20,5 κιλά ανά έτος. «Απ΄ όσο γνωρίζω κανείς δεν ελέγχει αν οι ποσότητες που δηλώνονται από τις εταιρείες ως εκπεμπόμενοι ρύποι στο μητρώο είναι σωστές», επισημαίνει ο περιβαλλοντολόγος κ. Στέλιος Ψωμάς.

Στην ίδια κατηγορία επικινδυνότητας με τα ΡCΒs εντάσσονται και οι διοξίνες: σύμφωνα με το μητρώο ο μοναδικός τόπος παραγωγής τους στην Ελλάδα εντοπίζεται στη Μαγνησία όπου εκπέμφθηκαν 1,3 γραμμάρια το 2007. Πάντως, οι μεγαλύτερες ποσότητες διοξινών από ευρωπαϊκή εργοστασιακή μονάδα εντοπίζονται στη Ρουμανία και φθάνουν τα 90 γραμμάρια ετησίως.
Παράνομες απορρίψεις στον Θερμαϊκό

ΑΠΟ ΤΑ στοιχεία που φιλοξενούνται στη νέα ευρωπαϊκή υπηρεσία μεγάλη απελευθέρωση επικίνδυνων χημικών σε ύδατα προκύπτει στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τη νομαρχιακή απόφαση του 1994, τα υγρά απόβλητα που καταλήγουν στον Θερμαϊκό δεν πρέπει να υπερβαίνουν σε συγκεντρώσεις αρσενικού τα 2 χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο, σε υδράργυρο τα 0,05 χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο, σε μόλυβδο το 1 χιλιοστόγραμμο.

Που σημαίνει ότι για να φθάσουμε π.χ. την ποσότητα των 62,5 κιλών υδραργύρου στο νερό, όπως φαίνεται στα στοιχεία του μητρώου, πρέπει να έχουν απορριφθεί στον Θερμαϊκό περίπου 1.250.000.000 λίτρα υγρών αποβλήτων με την ανώτατη επιτρεπόμενη περιεκτικότητα σε υδράργυρο. «Έχουν ακουστεί αρκετά για παράνομες συνδέσεις στο κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο», σχολιάζει ο αναπληρωτής καθηγητής Περιβαλλοντικής Χημείας και επικεφαλής της Ομάδας Διαχείρισης - Αειφορικής Διατήρησης Υδάτινων Πόρων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Το θέμα είναι να μειωθούν οι ρύποι και όχι απλά ο ρυπαίνων να πληρώνει. Αυτό μπορεί να γίνει με επενδύσεις σε τεχνολογίες πράσινης χημείας, που ελαχιστοποιούν τους παραγόμενους ρύπους» καταλήγει ο κ. Χάλαρης, μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Χημικών.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΡΩΤΩ : Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΔΗ;

Η ΕΛΛΑΔΑ 
(ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ)
ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ


Κάντε κλικ πάνω στην παρακάτω διεύθυνση
για να δείτε τα αποτελέσματα της σχετικής έρευνας*
της VPRC:




 ______________
Αναδημοσίευση απο το TVXS.gr

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΚΙ' ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ



Απείχε η Ελλάδα από ψήφισμα κατά του Ισραήλ για βιαιότητες στη Γάζα*





Απείχε η Ελλάδα από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ αναφορικά με την ψήφιση καταδικαστικής για το Ισραήλ έκθεσης για τις βιαιότητες εναντίον των Παλαιστινίων, στην επίθεση που εξαπέλυσε κατά της Γάζας τον περασμένο χειμώνα. Η έκθεση υπερψηφίστηκε με 114 υπέρ, 18 κατά και 44 αποχές.

Εκτός από την Ελλάδα, από την ψηφοφορία απείχαν και άλλες χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, το Λουξεμβούργο, η Νέα Ζηλανδία, κ.α.

Την καταδικαστική έκθεση είχε αρχικά ψηφίσει το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γενεύη τον περασμένο μήνα. Το ψήφισμα καταψήφισαν 18 χώρες, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ιταλία και το Ισραήλ. Όπως δήλωσε μάλιστα ο Πρέσβης και μόνιμος παρατηρητής της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη, Ριάντ Μανσούρ, από το ψήφισμα απείχε μεγάλος αριθμός ευρωπαϊκών εθνών.
_______________
Αναδημοσίευση απο το tvxs.gr 

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΝΑΝ, ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ -ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΥ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ . ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΠΡΟ

Η ελπίδα του ελληνισμού και του σοσιαλισμού, ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ!

 

Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη σε εκδήλωση στην Αθήνα στο Πολεμικό Μουσείο πού διοργάνωσε το Σωματείο «Συμπαράστασης Αγώνα Κύπρου» και η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο».
 9.11.2009



Και πάλιν ενώπιος ενωπίω με την ιστορία.
Και πάλιν ενώπιος ενωπίω με τον μητροπολιτικό Ελληνισμό, με ανεπαρκή απολογισμό πεπραγμένων.
50 χρόνια κολοβής ανεξαρτησίας.
50 χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων και αλλεπάλληλων αδιεξόδων.
Οι καρποί της Βρετανικής πολιτικής πικροί. Στόχος η συντήρηση πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Η εμπλοκή της Τουρκίας με Βρετανική πρωτοβουλία και δυστυχώς με τη συγκατάθεση της τότε Ελληνικής κυβέρνησης ενέπλεξε περαιτέρω το πρόβλημα. Έτσι καταλήξαμε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου με φυλετικούς διαχωρισμούς και μη λειτουργικό σύνταγμα.
Το μόρφωμα Ζυρίχης-Λονδίνου ως ανεμένετο οδήγησε σε κρίσεις και αδιέξοδα με αποκορύφωμα την Τουρκική εισβολή
Στην Κύπρο αλυσοδέθηκαν τα όνειρα.
Στην Κύπρο εξευτελίστηκαν οι διακηρύξεις του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου για αυτοδιάθεση, για ελευθερία, για δημοκρατία.
Οι Κύπριοι νεκροί του πολέμου επαναστατημένοι διαμαρτύρονται.
Διαμαρτύρονται ενάντια στην Βρετανική μεταποικιοκρατική πολιτική.
Αλλά πιο έντονα διαμαρτύρονται ενάντια στους σημερινούς ριψάσπιδες. Ενάντια σ΄αυτούς πού εξευτέλισαν τα μηνύματα των Θερμοπυλών, της Κορυτσάς, του Μαχαιρά και του Λιοπετρίου.
Ενάντια στους μηδίζοντες και τους μηδενίζοντες αξίες και άξιους.
Ενάντια σ΄αυτούς που ανταλλάσσουν πατρίδες για ένα πινάκιο φακής αποδέχονται εθελόδουλα διαγραφή δικαιωμάτων και πατρογονικών εστιών πού φιλοξενούν πολυχιλιόχρονες Ελληνικές παραδόσεις. Κι ας μη μέμφονται τα άψυχα.....

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Βάσου Λυσαρίδη με αριστερό κλικ στην παρακάτω διεύθυνση:

Η ελπίδα του ελληνισμού και του σοσιαλισμού, ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ!


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

"Προγραμματικές θέσεις" σκεπτόμενων αντεξουσιαστών για μια αριστερή κοινωνία.






ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ
ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 4ης ΟΚΩΒΡΗ 2009
ή
"Προγραμματικές θέσεις" 
σκεπτόμενων αντεξουσιαστών 
για μια αριστερή κοινωνία.


Γράφει ο Κώστας Λάμπος


Πέρασαν μόνο μερικές μέρες από τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη[1]. Ο κουρνιαχτός κατάκατσε. Τα πανηγύρια και τα μοιρολόγια σταμάτησαν. Οι εκλογικοί μηχανισμοί αποσύρθηκαν και οι στρατοί των οπαδών έβαλαν τα όπλα στο «παρά πόδα». Οι μεγάλοι νικητές συγκρότησαν την κυβέρνησή τους και άρχισαν ήδη να συγκρούονται με τα χρόνια και καυτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να διαπραγματεύονται με τα οργανωμένα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Οι μεγάλοι ηττημένοι ανεβαίνουν το Γολγοθά τους. Οι μικροί νικητές διαγκωνίζονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης και ονειρεύονται να μεγαλώσουν, ενώ οι μικροί του 0,00-3,00% έβαλαν τα κοινοβουλευτικά όνειρά τους, με 1,6% όλοι μαζί στο σύνολο της επικράτειας, στην κατάψυξη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Τώρα, λοιπόν, που «κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του», κάποιοι ψηφοφόροι αναλύουν το αποτέλεσμα των εκλογών και προσπαθούν να καταλάβουν ποια πολιτική επέλεξε ο «κυρίαρχος Λαός».
Σ’ αυτές τις εκλογές πήραν μέρος είκοσιτρία κόμματα-εκλογικοί συνδυασμοί και κάμποσοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι σε κάποιες επιμέρους εκλογικές περιφέρειες. Σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα επικρατείας το πρώτο κόμμα έλαβε 3.012.373 ψήφους, το δεύτερο έλαβε 2.295987, το τρίτο 517.154, το τέταρτο 386.152 και το πέμπτο, που πέρασε το όριο του 3% και μπήκε στη Βουλή με 13 βουλευτές, έλαβε 315.627 ψήφους.. Οι τρεις τελευταίοι εκλογικοί συνδυασμοί έλαβαν σε όλη την επικράτεια 8, 8 και 3 ψήφους αντίστοιχα.
Σ’ αυτές τις εκλογές φλερεται να μην πήρε μέρος το 31,76 των ψηφοφόρων, ένας στους τρεις δηλαδή. Σε κάποιες μάλιστα περιοχές το ποσοστό των ψηφοφόρων ήταν πολύ μεγαλύτερο, ακόμα και πολύ πάνω από το 50%,[2] πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πιά το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα και την πολιτική έκφρασή του, την αστική Δημοκρατία και προτιμάει να απέχει αντί να συμμετέχει και να το απορρίπτει με τις επιλογές του.
Όσον αφορά στο ιδεολογικό στίγμα των κομμάτων και σύμφωνα με τις δικές τους δηλώσεις δύο κατατάσσονται στο χώρο της Κεντροδεξιάς-Δεξιάς, είναι δηλαδή φορείς της συντηρητικής και νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, έντεκα, όπως «Φως Αλήθεια Δικαιοσύνη», «ΚΟΤΕΣ», «Κοινωνία», «Φίλοι του Ανθρώπου» «Παλαιά Δημοκρατία» κλπ  κλπ. δεν ταξινομούνται στον άξονα Δεξιά-Αριστερά ενώ δέκα κατατάσσονται στο χώρο του φάσματος Κεντροαριστερά-Αριστερά. Η δική μας ανάλυση θα περιοριστεί στις δυό κατηγορίες κομμάτων, στην κατηγορία των κομμάτων της Δεξιάς και στην κατηγορία των κομμάτων της Αριστεράς γενικά.
Μια απλή σύγκριση των δυνάμεων των δυό πολιτικών μπλοκ δείχνει:
·        Πως οι δυνάμεις του Κεφαλαίου, της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του μανιακού καπιταλισμού, εκφράζονται σταθερά με ένα μεγάλο κόμμα, που συσπειρώνει τις κοινωνικές επιρροές του, ως μονοκομματική Δεξιά και κατά περιόδους με ένα ακόμα μικρό συμπλήρωμά του που λειτουργεί ως ανάχωμα για τη μη διαρροή ψήφων προς το απέναντι «στρατόπεδο», σε αντίθεση με το απέναντι «στρατόπεδο» που εκφράζεται με πάρα πολλά κόμματα, δηλαδή ως πολυκομματική Αριστερά πράγμα που λειτουργεί αποσυσπειρωτικά και συνεπώς διασπαστικά για το αριστερό κοινωνικό μέτωπο και με το σύστημα του δικομματισμού εναλλάσσονται στη διαχείριση του καπιταλισμού τα μεγάλα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και σε ιδιαίτερα κρίσιμες για το καπιταλιστικό σύστημα στιγμές «προκύπτουν» ακόμα και «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» με τη συνεργασία όλων των κομμάτων του κοινοβουλίου, προς όφελος φυσικά της δεξιάς πολιτικής και του Κεφαλαίου.
·        Πως το μπλόκ των δυνάμεων που αυτοχαρακτηρίζονται αντιδεξιές, κεντροαριστερές και αριστερές δυνάμεις συγκεντρώνουν το 59,29% των ψηφισάντων Ελλήνων, σε αντίθεση με το μπλόκ των δεξιών δυνάμεων που συγκεντρώνει μόλις το 39,11% των ψηφισάντων. Να υπογραμμίσουμε στο σημείο αυτό πως αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται σταθερά, με ελάχιστες αυξομειώσεις από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα, πράγμα που σημαίνει πως αυτό το συμπαγές αντιδεξιό, προοδευτικό, δημοκρατικό, αριστερό μπλόκ δυνάμεων θα μπορούσε, αν ήταν ικανό να συσπειρώνεται σε ένα αντιδεξιό μέτωπο στη βάση ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος, να κυβερνάει την Ελλάδα από το 1974 μέχρι σήμερα χωρίς διακοπή, με φυσικό επακόλουθο να διευρύνει συνεχώς και να βαθαίνει το πρόγραμμα συνεργασίας του, συνεπώς και την κοινωνική του βάση για να μπορεί στη βάση της αποτελεσματικής αντιδεξιάς-αντικαπιταλιστικής πολιτικής του να περιορίζει ακόμα περισσότερο την κοινωνική αναφορά της Δεξιάς, του κατ’ εξοχήν κόμματος του Κεφαλαίου και της ξένης εξάρτησης.
Προφανώς ο σκληρός πυρήνας του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, η ντόπια ολιγαρχία δηλαδή, με την καθοδήγηση και με τη βοήθεια των κέντρων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της εκάστοτε Ηγεμονίας, έχουν κάθε συμφέρον το «πολιτικό σύστημα»[3] να λειτουργεί με αυτούς τους όρους και γι’ αυτό φροντίζουν με κάθε τρόπο αυτό να λειτουργεί στη βάση της μονοκομματικής Δεξιάς και της πολυκομματικής Αριστεράς, πράγμα που σε τελική ανάλυση ακυρώνει το ρόλο της Αριστεράς και την εκφυλλίζει σε ρόλο νομιμοποιητή του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή σε ρόλο κομπάρσου.
Το τραγικό, όμως, στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός πως ενώ αυτή η λειτουργία του κοινωνικοοικονομικού και του πολιτικού συστήματος καταδικάζει εισοδηματικά και κοινωνικά και συνεπώς περιθωριοποιεί την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία και εξ’ αυτής της κατάστασης επιμένει να εκφράζεται σταθερά με μια αριστεροποίηση ως προς τις πολιτικές επιλογές της, φαίνεται πως η πολυδιάσπαση και ο αλληλοσπαραγμός των δυνάμεων της όποιας αριστεράς ευνουχίζει αυτή την πολιτική διάθεση της κοινωνίας και τη μεταλλάσσει σε ενδοοικογενειακή γκρίνια και σε δεξιόστροφη «αριστεροποίηση" περιορισμένης ευθύνης εκφυλλίζοντας έτσι την Αριστερά σε διακοσμητικό στοιχείο του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος και κατά συνέπεια σε δύναμη συντήρησης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Αυτά ως συμπέρασμα μιάς μακροσκοπικής θεώρησης της Αριστεράς. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικροσκοπική θεώρησή της με την ελπίδα πως θα βρούμε στοιχεία αυτής της παθογένειάς της:
·        Το μεγαλύτερο τμήμα της, η λεγόμενη Κεντροαριστερά καταδικάζει γενικά και αφηρημένα φραστικά του κακούς, τους άπληστους καπιταλιστές, την ασύδοτη και χαοτική ελεύθερη αγορά και τους κακούς δεξιούς πολιτικούς διαχειριστές του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος. Δε καταδικάζει όμως και το αστικοκαπιταλιστικό σύστημα και επιχειρεί, με σοσιαλδημοκρατικά γιατροσόφια, όπως «ο σοσιαλισμός της αγοράς», η «πράσινη ανάπτυξη», η «δίκαιη κοινωνία», η «συμμετοχή και η διαβούλευση», η «ηθική διαχείριση», η «αυτονομία της πολιτικής από το πολιτικό χρήμα» κλπ. κλπ., να αλλάξει τάχα την αρπακτική, την καταστροφική και την απάνθρωπη φύση του καπιταλισμού και να τον μεταμορφώσει σε «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο»[4]. Είναι προφανές πως η ηγεσία αυτού του τμήματος, που ξεκίνησε ως δύναμη ανατροπής του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος στα πλαίσια ενός ριζοσπαστικού «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας», κατρακύλησε σε ένα είδος νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος και επανεμφανίζεται ως «νέα σοσιαλδημοκρατική» εκδοχή διαχείρισης του αστικοκαπιταλισμού και μάλιστα στην ελληνική εκδοχή του πλιατσικοκαπιταλισμού, έχει συνειδητά αποστασιοποιηθεί από το όποιο σοσιαλιστικό όραμα, αλλά αυτοπροβάλλεται παραπλανητικά ως σοσιαλιστική Αριστερά του Κέντρου για λόγους ψηφοθηρικούς.
·        Τα υπόλοιπα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς[5], που συγκεντρώνουν, περισσότερους από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, δηλαδή περισσότερο του 15% του συνόλου των ψηφισάντων, έχουν αντικαταστήσει την επιστημονική αριστερή-μαρξιστική σοσιαλιστική-ουμανιστική κοσμοαντίληψη με την τριτοτεταρτοδιεθνιστική ιδεολογία του κρατικοκαπιταλισμού, που την γνωρίσαμε ως «υπαρκτό σοσιαλισμό» και παρά το γεγονός πως η ιστορία τον απόσυρε αυτά αλληλοσπαράσσονται για την έκφραση της ορθοδοξίας, της ανανέωσης, της αναθεώρησης και της αναγέννησης  του λενινισμού-σταλινισμού ή του λενινισμού-τροτσκισμού.
·        Κάποιοι απογοητευμένοι από αυτόν τον αδερφοκτόνο εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ των πολλών Αριστερών ηγετών και ηγετίσκων[6], κομμάτων και αποκομμάτων ψάχνονται για μια έξοδο-διέξοδο από αυτή την κρίση, διερωτώνται πως «δεν είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι. Δεν μπορούμε να επιμένουμε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν δεν έχουμε καταφέρει να την ορίσουμε και να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της και τις αλλαγές που έχει υποστεί... Δεν μπορεί σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να παραβλέπουμε τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να παραπέμπουμε τη λύση τους στο σοσιαλιστικό μέλλον… Γιατί αποκλείουμε τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας; Γιατί επιμένουμε στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό; Γιατί συνεχίζουμε να επιμένουμε σε λάθος θεωρητικές αναλύσεις με αποκορύφωμα την αποκατάσταση του Στάλιν; Γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι η ελληνική κοινωνία κινείται σε τελείως διαφορετικούς δρόμους; Είναι αναντίστοιχο το αποτέλεσμα, ίσως γιατί εμείς είμαστε σε αναντιστοιχία με την κοινωνία»[7], και ονειρεύονται, ή πιθανά  και να δουλεύουν για την ίδρυση ενός νέου αριστερού κόμματος, χωρίς ωστόσο να έχουν προσδιορίσει το περιεχόμενο της Νέας Αριστεράς και τη σχέση της με την εργαζόμενη κοινωνία, με την εργαζόμενη ανθρωπότητα.
·        Τέλος υπάρχουν και πολλοί άλλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, ενταγμένοι στα υφιστάμενα κόμματα της ευρύτερης αριστεράς, ή και κομματικά ανένταχτοι που μιλάνε για «Αριστερά του Ουμανισμού», για ¨ουμανιστικές αξίες», για «ουμανιστική διάσταση του πολιτισμού», όπως και κάποιοι άλλοι που κάνουν ένα βήμα παραπέρα και μιλάνε, γράφουν και αγωνίζονται για μια κάποια Άμεση Δημοκρατία, πράγμα που φανερώνει πως η εργαζόμενη κοινωνία, η εργαζόμενη ανθρωπότητα σκέπτεται και ψάχνει λύσεις. Κι’ είναι αυτή η σκέψη κι’ αυτό το ψάξιμο που σταδιακά μεταφράζεται σε αγώνες, τα πρώτα σκιρτήματα, οι πρώτες οδύνες της ιστορίας στην προσπάθειά της να κυοφορήσει ένα καινούργιο όραμα, ένα καινούργιο Σχέδιο για την Ανθρωπότητα, που θα την οδηγήσει στην έξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, εκτιμάει πως:
·        Ο καπιταλισμός είτε ως αστικοκαπιταλισμός και σοσιαλδημοκρατία, είτε ως κρατικοκαπιταλισμός και τριτοτεταρτοδιεθνιστικός «σοσιαλισμός», είτε τέλος σε οποιαδήποτε άλλη εκδοχή του, που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στον οικονομισμό και στη μισθωτή δουλεία, είναι αυτός που οδήγησε την ανθρωπότητα στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα και δεν μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο και στον πολιτισμό του τίποτα καλύτερο από αυτήν.
·        Σε συνθήκες καπιταλισμού πρωταρχική πηγή οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής εξουσίας είναι ο σκληρός πυρήνας του Κεφαλαίου, το κέντρο του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, οι αποφάσεις του οποίου επιβάλλονται στην κοινωνία με τη θεσμική, τη δομική και την κρατική βία που τη διαχειρίζεται για λογαριασμό του η εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία επιβάλλεται στην εκάστοτε κοινωνία είτε «ελέω θεού», είτε «ελέω στρατού», είτε «ελέω Ηγεμόνα» και πάντα «ελέω προπαγάντας» και παραπλανημένου «κυρίαρχου Λαού».
·        Το πολιτικό σύστημα της αστικής Δημοκρατίας με τις κατά κανόνα δοτές κυβερνήσεις του, στις οποίες διαπλέκονται, σε βάθος δεκαετιών ή και εκατονταετιών, οικονομικές και πολιτικές δυναστείες, συνεπικουρούμενες από κοινωνικά ευνουχισμένους εξουσιομανείς και καμιά φορά ίσως αφελείς «τεχνοκράτες»[8] σπουδασμένους στα διάφορα ελίτικα, στεγανά και πανάκριβα Χάρβαρντ και ΜΙΤ και θητεύσαντες στην Παγκόσμια Τράπεζα, ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στη συνέχεια ως «σύμβουλοι» διάφορων κυβερνήσεων ανδρεικέλων, και «μετεκπαιδευθέντες» σε διάφορα ειδικά Σεμινάρια του State Department, του Πενταγώνου, της CIA, της DIA, της Bilderberg, ή του Davos και σε κάθε «κακό συναπάντημα», γνωστούς συνήθως ως Bostonians”, «παρέα του Λονδίνου» και εσχάτως με την ευρύτερη έννοια, ως Golden Boys.
·        Εμείς δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις κανενός κόμματος, καμιάς και κανενός πολιτικού, που διατείνονται, ή που πραγματικά θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους, αλλά η μακρόχρονη ιστορία του αστικού κοινοβουλευτισμού, που αφήνει ανέγγιχτο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, το οποίο για το κέρδος καταστρέφει τη Φύση, περιθωριοποιεί την εργαζόμενη ανθρωπότητα και απειλεί τελικά την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη, δείχνει πως οι διακηρύξεις και οι «καλές προθέσεις», με λαϊκίζουσες στρογγυλεμένες ομιλίες, προσεγμένη σκηνική-θεατρική παρουσία και φαντασμαγορικό περιτύλιγμα, ήταν αφελείς και στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν «πολιτικό Marketing» για αφελείς οπαδούς και ψηφοφόρους, για τα θύματα της πολιτικής του Κεφάλαιου.
·        Η σημερινή «κρίση του συστήματος» δεν είναι παρά μια στρατηγική επιλογή του σκληρού πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου να συγκεντρώσει ακόμα μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια και στη μορφή μιας παγκόσμιας Ηγεμονίας, πράγμα που θα οδηγήσει την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, για την αντιμετώπιση της οποίας θα περιορίζονται όλο και περισσότερο τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες, με αποτέλεσμα τη σταδιακή φασιστικοποίηση της ζωής και τελικά την επιβουλή μιας παγκόσμιας φασιστική κυβέρνησης του Κεφαλαίου.
·        Συνεπώς οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η εργαζόμενη ανθρωπότητα στο σύνολό της, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο από τον δημιουργό της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γι’ αυτό οφείλουν να πάψουν να τρέφουν ψευδαισθήσεις για «πράσινες, ροζ ή κόκκινες οικονομίες και επαναστάσεις», για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «δικτατορίες του προλεταριάτου» χωρίς το προλεταριάτο και για καλύτερες μέρες σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία σπέρνει πολέμους, ρύπους, Φόβο, πείνα και δυστυχία για το 9/10 του παγκόσμιου πληθυσμού και παράγει πλούτο, χλιδή και ανθρωποφάγα εξουσία για τι 1/10.
Γι’ αυτό η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό προτείνει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και σε κάθε συλλογικό υποκείμενο που ανησυχεί και νοιάζεται για το Αύριο και αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο, να βγει από τα ιδεολογικά, θεσμικά και δομικά σπήλαια του καπιταλισμού και να ρίξει το βλέμμα του πέρα από τον καπιταλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον ψευτοσοσιαλιστικό κρατικοκαπιταλισμό, για να κατανοήσει πως, με τη βοήθεια του, με θυσίες ολόκληρης της ανθρωπότητας για χιλιάδες χρόνια, συσσωρευμένου τεράστιου πνευματικού πλούτου, της ποσοτικά και ποιοτικά ασύλληπτης επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης και της σύγχρονης τεχνολογικής επανάστασης, στον 21ο αιώνα ένας καλύτερος αντικαπιταλιστικός, μετακαπιταλιστικός, σοσιαλιστικός-ουμανιστικός κόσμος γίνεται εφικτός.
Είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα την οποία η παραδοσιακή Αριστερά τόσο ως σύνολο, όσο και ως υποσύνολά της, αγνοεί και αποστρέφεται. Βέβαια η εργαζόμενη κοινωνία, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αντιλαμβάνονται πως μια Νέα, μια σύγχρονη Αριστερά είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από κάθε προηγούμενη φάση της εξέλιξης της ανθρωπότητας, για να σμιλέψει μέσα στην κοινωνία και με την εργαζόμενη ανθρωπότητα το όραμα της οριστικής κοινωνικής απελευθέρωσης της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η πραγματοποίηση του οποίου θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην Άμεση Δημοκρατία, στην Αταξική Κοινωνία και στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Αυτό όμως το ζήτημα της αναγκαιότητας μιας Νέας Αριστεράς μας βάζει το πρόβλημα της φύσης, του χαρακτήρα και της μορφής αυτής της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο αριστερό κόμμα που θα «οδηγεί», ως μια σύγχρονη «πρωτοπορία» και κάποια στιγμή θα «κυβερνά», δηλαδή θα εξουσιάζει την κοινωνία, ή μήπως χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα λειτουργεί ως καταλύτης αριστεροποίησης της κοινωνίας με προοπτική κάποια στιγμή η ίδια η αριστερή κοινωνία να καταργήσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και  κάθε εξουσιαστικό ετεροπροσδιορισμό της και να εγκαθιδρύσει σχέσεις αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας και αυτοπροσδιορισμού της κοινωνίας και της εργαζόμενης ανθρωπότητας, ανοίγοντας τους ορίζοντες, γι’ αυτό που εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, ορίζουμε ως Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό;
Αυτή όμως η Αριστερά για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό της, η Αριστερά-Καταλύτης για τη σταδιακή ολοκλήρωση της διαμόρφωση μιας ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΌΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ δεν μπορεί να είναι προϊόν παρθενογένεσης[9], ούτε πολύ περισσότερο κατασκεύασμα κάποιων δυσαρεστημένων ή ριγμένων εξουσιομανών ηγετίσκων που φαντάζονται τους εαυτούς τους ως αυτόκλητους ηγέτες-σωτήρες της «εργατικής τάξης» και του παγκόσμιου προλεταριάτου, αλλά θα είναι δημιούργημα όσων σε ατομική ή σε συλλογική βάση εκλαϊκεύουν και διαδίδουν με κάθε μέσο και τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τη γνώση των όρων και των σημερινών δυνατοτήτων για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και για την κοινωνική απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια δύσκολη διαδικασία, που θα σκοντάφτει κάθε τόσο πάνω σε νοσηρές νοοτροπίες, σε απρόσφορες συνθήκες και σε οργανωμένα συμφέροντα.
Όμως αν δεν δημιουργήσουμε την γνήσια επαναστατική συνείδηση, πως πέρα από τον καθημερινό ασυμβίβαστο αγώνα για τη βελτίωση της άθλιας καθημερινότητας, της υγείας, της παιδείας κλπ. κλπ., η βιβλιοθήκη σε κάθε σπίτι, για την αναγκαία αυτομόρφωση που θα μας απαλλάσσει σταδιακά από τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους του καπιταλισμού, είναι το ίδιο αναγκαία με τις κατσαρόλες, την κουζίνα και το ψυγείο και σε κάθε περίπτωση περισσότερο αναγκαία από πολλά περιττά άμεσα ή διαρκή καταναλωτικά «αγαθά» στα οποία μας οδηγεί ένας καταστροφικός καταναλωτισμός για τον οποίο μας «εκπαιδεύει» αριστοτεχνικά από τα γεννοφάσκια μας το Κεφάλαιο. Η συνειδητοποίηση πως μόνο μια μορφωμένη αριστερή κοινωνία μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και να οικοδομήσει ένα καλύτερο κόσμο, επιβεβαιώνεται και υποστηρίζεται από την ιστορική εμπειρία, σύμφωνα με την οποία αμόρφωτες κοινωνίες ακόμα και όταν οδηγούνται από φωτισμένους ηγέτες και μορφωμένες πρωτοπορίες δεν κάνουν παρά αμόρφωτες επαναστάσεις για λογαριασμό καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών εξουσιών.
Ας ξεκινήσουμε, όπως κάθε μεγάλο ταξίδι, με το πρώτο μικρό βήμα. Με το διάβασμα, τη βιβλιοθήκη και τους κύκλους προβληματισμού και διαλόγου. Με τη γνώση, το νου και τη νέα συνείδηση, τα μόνα ακατανίκητα όπλα ενάντια στο σκοταδισμό των όποιων ιερατείων και σε κάθε μορφής εκμεταλλευτική εξουσία, τη μόνη εγγύηση πως δεν θα πάει χαμένη και η επερχόμενη επανάσταση, αλλά θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στη Νέα Ελευθερία, στην Άμεση Δημοκρατία, στην Αταξική Κοινωνία και στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[10].


[1] . Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Εκλογές για αλλαγή διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος, ή εκλογές για  την υπέρβαση του καπιταλισμού; στο: http://epithesh.blogspot.com/2009/09/4-2009.html , καθώς επίσης και  Λάμπος Κώστας, Το ψέμα και η αλήθεια στο αστικό προεκλογικό κολοσσαίο, στο : http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/10/blog-post.html
[2] . Στη Φλώρινα, απείχε από τις κάλπες το 64,94% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.. Τα αμέσως μεγαλύτερα ποσοστά αποχής σημειώνονται σε Λέσβο (54,81%), Λακωνία (53,35%), Χίος (48,49%), Ευρυτανία (48,34%), Αρκαδία (47,60%), Σάμο (46,46%), Καστοριά (45,94%), Μεσσηνία (41,89%) και Θεσπρωτία (40,27%).
[3] . Για μια διεξοδική ανάλυση της σχέσης μεταξύ κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2009.
[4] .Βλέπε Λάμπος Κ., Επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ σημαίνει επανασοσιαλιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, 10+1 Παρατηρήσεις πάνω στις 70+1 Θέσεις στο: http://epithesh.blogspot.com/2008/02/701-101-8_1601.html
[5] . ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,ΚΚ΅(Μ-Λ), ΜΛΚΚΕ, ΕΕΚ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ, ΟΑΚΚΕ ΚΑΙ ΠΑΕΚΕ.
[6]. Για τη φύση και το ρόλο της ηγεσίας βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ιστορικές διαστάσεις της κοινωνικής Ηγεσίας, MONTHLY REVIEW, τεύχος 33, Σεπτέμβρης  2007.
[7] . Απόσπασμα από επιστολή που φέρεται να έχει σταλεί από ομάδα στελεχών και μελών του ΚΚΕ στην ηγεσία του κόμματος,, όπως παρουσιάστηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ της 11.10.2009, από τον Φ, Παπούλια, την ύπαρξη της οποίας όμως αρνείται το ΚΚΕ και καταγγέλλει το δημοσίευμα ως ψευδές και προβοκατόρικο.

[8]. Για επιβεβαίωση δείτε απόσπασμα από  μια χαρακτηριστική ομολογία τεχνοκράτη:
ΚΜ: Στη μεταρρύθμιση στο Περού συνεργαστήκατε με την κυβέρνηση του
Αλμπέρτο Φουτζιμόρι (Alberto Fujimori), ο οποίος σήμερα έχει καταδικαστεί σε πολυετή κάθειρξη για δολοφονίες και διαφθορά...
ΕΠ. Εγώ ήμουν οικονομολόγος της «παγκόσμιας τράπεζας» και συνεργαζόμουν με όλα τα κράτη-μέλη που ζητούσαν τη συνδρομή της. Η δουλειά μας δεν έχει ιδεολογικό χαρακτήρα, παρά μόνο τεχνοκρατικό. Η προσωπική μου συμβολή είναι οι μεταρρυθμίσεις που εγώ σχεδίαζα και σχεδιάζω να έχουν αρχικό και τελικό στόχο την ευημερία του πολίτη.  
ΚΜ: Η «παγκόσμια τράπεζα» ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και εσάς σας κατηγορούν για νεοφιλελεύθερη. Είστε νεοφιλελεύθερη;  
ΕΠ: Το να είναι κανείς νεοφιλελεύθερος δεν είναι «κατηγορία»...

[9] «Υπάρχει εν δυνάμει κοινωνική Αριστερά, διάχυτη σε όλη την κοινωνία και σε όλα τα κόμματα», Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 3/Ιούνιος 2009, σελίδα 3.
[10]. Λάμπος Κώστας, Ο Ουμανισμός του 21ου αιώνα είναι ο δικός μας Ουμανισμός, http://infonewhumanism.blogspot.com  και  www.monthlyreview.gr



Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 4ης ΟΚΩΒΡΗ 2009 . ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ;

Το σκίτσο είναι του Κώστα Ψώνη

Απο τις θεσμικές και δομικές σπηλιές του καπιταλισμού και
από την ανθρωποφαγική μανία του Πολύφημου καπιταλιστικού
κράτους
, ο Οδυσσέας Λαός θα βρει και τούτη τη φορά τον
τρόπο ναδραπετεύσει και
να συνεχίσει το συναρπαστικό του
ταξίδι
για την ουμανιστική Ιθάκη του



ΕΚΛΟΓΕΣ
ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ
ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ,
ή
ΕΠΙΛΟΓΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;






Γράφει ο Κώστας Λάμπος









Η παρακμή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως αυτή προβάλλει μέσα από την ραγδαία διευρυνόμενη έλλειψη τροφής, καθαρού νερού και καθαρού αέρα, το συνεχώς διευρυνόμενο περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, τη βίαια διευρυνόμενη κοινωνική αδικία, το Φόβο και τη δυστυχία της αποφασιστικής πλειονότητας της ανθρωπότητας, από τη μια μεριά και τη συσσώρευση του πλούτου, των προνομίων, της εξουσίας και της δύναμης καταστροφής στα χέρια μιάς όλο και συρικνούμενης μειοψηφίας κεφαλαιοκρατών, από την άλλη, αποκαλύπτει την πλήρη και οριστική αποτυχία του «Κοινωνικού Συμβολαίου» της αστικής επανάστασης, ιδεολογίας και πολιτικής, αποκαλύπτει δηλαδή την πλήρη και οριστική αποτυχία του αστικού, του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικοοιοκονομικού συστήματος και συνακόλουθα του αστικού πολιτικού συστήματος[1].
Αυτός ο κοινωνικά διχαστικός τρόπος λειτουργίας του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος έφερε την ανθρωπότητα στη σημερινή καθολική εφιαλτική συστημική κρίση, το ξεπέρασμα της οποίας δεν μπορεί να περιοριστεί σε αλλαγές στο εποικοδόμημα, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα, αλλά μπορεί να γίνει με τη συνολική απόρριψη του συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, πράγμα που προϋποθέτει τη σύναψη ενός νέου, σύγχρονου Κοινωνικού Συμβολαίου με το οποίο θα θεμελιώνεται μια νέα μετακαπιταλιστική εποχή που θα απαλλάσσει την ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα βάζει τις βάσεις για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου και ενός ουμανιστικού πολιτισμού.
Με αυτή την έννοια η σημασία κάθε εκλογικής διαδικασίας δεν είναι μονοσήμαντη, γιατί για μεν τις δυνάμεις του σκληρού πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος οι εκλογές είναι μια μεθοδικά στημένη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος με την οποία αποσκοπούν στην επιλογή πολιτικού διαχειριστή του συστήματος, ο οποίος, αν και ουσιαστικά θα λειτουργεί ως εκφραστής του Κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της Εργασίας, θα εμφανίζεται όμως ως «εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας» για να χρεώνεται αυτός και όχι το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα τα εγκλήματά του κατά της συγκεκριμένης κοινωνίας και συνολικά κατά της ανθρωπότητας.
Για τις δυνάμεις όμως της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και συνολικά για την εργαζόμενη ανθρωπότητα οι εκλογές σηματοδοτούν την προσδοκία της αλλαγής προς το καλύτερο, που ως τέτοιο νοείται η προσδοκία :
· Για την κατάργηση της φτώχειας, με στόχο την εξασφάλιση της οικουμενικής ευημερίας η οποία είναι σήμερα απόλυτα δυνατή χάρη στον υψηλό βαθμό ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, φτάνει αυτές να πάψουν να είναι δέσμιες του Κεφαλαίου, πράγμα που σημαίνει να πάψουν να υπηρετούν την ταξική δικτατορία του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία και να επιστρέψουν εκεί που αντικειμενικά ανήκουν δηλαδή στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα συνολικά,
· Για την κατάργηση των πολέμων, που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και τα ηγεμονικά σχέδια των ανταγωνιζόμενων κεφαλαιοκρατικών ομάδων, με στόχο τη διασφάλιση της οικουμενικής ειρήνης η οποία είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία,
· Για την κατάργηση των δομών υπονόμευσης των επιμέρους τοπικών οικοσυστημάτων, αλλά και του γενικότερου πλανητικού οικοσυστήματος με την οποία δεν υποβαθμίζεται μόνο το σημερινό βιοτικό επίπεδο, αλλά καταστρέφονται σταδιακά και ανεπανόρθωτα οι προϋποθέσεις ύπαρξης της ίδιας της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη, με στόχο την αποκατάσταση της ισόρροπης σχέσης μεταξύ κοινωνίας-ανθρωπότητας και Φύσης.
· Για την κατάργηση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών, ατομικών, ταξικών και περιφερειακών ανισοτήτων που επιβάλλει ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, δηλαδή η δικτατορία του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία, τις οποίες καλύπτει η λεγόμενη αστική Δημοκρατία, με σκοπό την εγκαθίδρυση της Άμεσης Οικουμενικής Οικονομικής, Κοινωνικής και Πολιτικής Δημοκρατίας το μοναδικό εγγυητή της υποταγής της οικονομίας στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, προϋπόθεση αναγκαία για την κατοχύρωση της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και του Ανθρωπισμού, αλλά και της ισόρροπης και αειφόρου ανάπτυξης.
Γίνεται φανερό πως για τις δυνάμεις του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου οι εκλογές δεν είναι παρά μια επιχείρηση απόκρυψης της αντικειμενικής πραγματικότητας και παραπλάνησης της κοινωνίας, η οποία καλείται μέσα από πολλαπλές διαδικασίες «ωρίμανσης», να μετακινηθεί από ένα «κόμμα εξουσίας» προς ένα άλλο αντίστοιχο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων και να απομακρύνει με την ψήφο της τον «αποτυχημένο» διαχειριστή και να επιλέξει έναν «καταλληλότερο» διαχειριστή. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες απόκρυψης της αντικειμενικής πραγματικότητας και παραπληροφόρησης είναι προφανές πως η κοινωνία αποπροσανατολίζεται, χάνει την Εαυτότητά της, κατακερματίζεται και υπογράφει την καταδίκη της με τη δική της ψήφο.
Γι’ αυτό στην ιστορική διαδρομή των κοινωνιών αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους φωνές, κινήσεις, οργανωμένες δυνάμεις και κινήματα που αναλαμβάνουν το ρόλο της αποκάλυψης του χαρακτήρα των εκλογών στο αστικό πολιτικό σύστημα, της ενημέρωσης της κοινωνίας για τα πραγματικά προβλήματα και τις δυνατότητές της και κατά συνέπεια αναλαμβάνουν το χρέος συνδιαμόρφωσης ενός οράματος για ένα καλύτερο κόσμο και ενός Σχεδίου για την έξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την πορεία σε μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία της πραγματικής Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και του Ουμανισμού[2].
Στον εικοστό αιώνα αυτό το ρόλο, τον έπαιζαν κατά κύριο λόγω τα λεγόμενα κομμουνιστικά-μαρξιστικά, αλλά στην ουσία μόνο λενινιστικά κόμματα, τα οποία λειτουργούσαν ως παραρτήματα του μητροπολιτικού Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και συνεπώς ο βαθμός της «αντιπαλότητάς» τους με τις τοπικές κεφαλαιοκρατικές ολιγαρχίες προσδιορίζονταν από τα συμφέροντα και τις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα της κυρίαρχης νομενκλατούρας του ΚΚΣΕ, στην εκάστοτε συγκυρία και στην κατά περίπτωση χώρα.
Στον εικοστό πρώτο αιώνα και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το ξεθώριασμα του μοντέλου του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο οποίος δεν ήταν παρά ένας μανιακός, «ένας άγριος γραφειοκρατικός κρατικός καπιταλισμός»[3], πολλοί θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, πίστεψαν πως έφτασε το «τέλος της ιστορίας»[4] με την έννοια πως η αστική Δημοκρατία, δηλαδή η Δικτατορία του ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου, αποτελεί το τελευταίο και το ανώτατο στάδιο εξέλιξης της ανθρωπότητας, ή «το τέλος της εργασίας»[5], με την έννοια πως ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει με λιγότερους ή και χωρίς εργαζόμενους και συνεπώς η εργαζόμενη ανθρωπότητα θα έπρεπε να «υποταχθεί στην καπιταλιστική μοίρα της».
Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι καλαμαράδες της καπιταλιστικής μαφίας δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα κόλπα της «καπριτσιόζας ιστορίας», όπως την αποκαλούσε ο Φρίντριχ Έγκελς, με τις εξουσίες και με τις μεγάλες δυνάμεις και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να προβλέψουν πως η αδυναμία του καπιταλισμού να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της ανθρωπότητας αφενός και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αφετέρου, αποκάλυψαν πως «ο Βασιλιάς είναι γυμνός»[6], δηλαδή πως το Κεφάλαιο ανεξάρτητα από την εκάστοτε μορφή του είναι το ίδιο αντικοινωνικό και απάνθρωπο και συνεπώς η κάθε κοινωνία και συνολικά η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν μπορούν να περιμένουν τη λύση των προβλημάτων τους και την πρόοδο τους από τη μια ή την άλλη μερίδα του Κεφάλαιου ή από τον ένα ή τον άλλο καπιταλισμό και τον κάθε Ηγεμόνα και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να περιμένουν ουσιαστικές λύσεις από τους ταξικά και κοινωνικά πνευματικά και ηθικά ευνουχισμένους ταχυδακτυλουργούς πολιτικάντηδες του αστικού πολιτικού τσίρκου που το χρηματοδοτεί το μαύρο πολιτικό χρήμα και το διαφημίζουν τα ΜΜΕ.
Αυτή η καινούργια πραγματικότητα οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για την θεσμικά και δομικά αυτόνομη αμεσοδημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας και συνολικά της εργαζόμενης ανθρωπότητας σε δύναμη ανατροπής του καπιταλισμού και ταυτόχρονα σε δύναμη οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, πράγμα που σημαίνει μετατόπιση της κοινωνίας από τη θέση του οπαδού-ψηφοφόρου των κομμάτων διαχείρισης, της ιδιωτικοεπιχειρηματικής καπιταλιστικής ή της κρατικοκαπιταλιστικής εξουσίας, σε πολιτικά αυτενεργή και απελευθερωτική δύναμη, σε δύναμη που θα αρνείται το ρόλο του οπαδού-ψηφοφόρου ακόμα ούτε και των παραδοσιακών λεγόμενων αριστερών κομμάτων, αλλά θα συγκροτείται, θα σκέπτεται και θα λειτουργεί η ίδια συλλογικά, συνολικά και οικουμενικά, άμεσα και αποφασιστικά ως σύγχρονη επαναστατική αριστερά, οι συνειδητές αμεσοδημοκρατικές επιλογές της οποίας θα τη βγάζουν σταδιακά από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και θα μετασχηματίζουν τις τοπικές-εθνικές και τις παγκόσμιες αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις σε δύναμη συνολικής και οριστικής υπέρβασης του καπιταλισμού.
Εκείνο που η τοπική, αλλά και η παγκόσμια ιστορική συγκυρία θέτει σήμερα στην Ημερήσια Διάταξη των λαϊκών αγώνων, δεν είναι τελικά η επανίδρυση, η αναγέννηση, η ανασυγκρότηση, η ανανέωση, η επανασοσιαλιστικοποίηση, η επανακομουνιστικοποίηση και ο εκσυγχρονισμός των υφιστάμενων αριστερών κομμάτων, ή ένα καινούργιο «αριστερό» κόμμα, καμωμένο από εξουσιομανείς ηγετίσκους, ή φαντασμένους μεσσίες με παλιά υλικά και με παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των «ηγετικών πρωτοποριών»[7] και των «μαζών», που κουβαλάνε στο σπέρμα τους μια νέα ταξική διαφοροποίηση.
Την πορεία προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να την ανακόψει μόνο μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ αποφασισμένη στην πλειοψηφία της να καταργήσει τον καπιταλισμό, σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, ως κοινωνική σχέση μεταξύ των εργοδοτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και συνεπώς ελέγχουν τη διανομή του κοινωνικού πλούτου και της εργαζόμενης κοινωνίας, η οποία κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι καταδικασμένη να λιμοκτονεί ως άνεργος εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, είτε ως μισθοφόρος-εργαζόμενος σε σχέσεις μισθωτής δουλείας που φυτοζωεί με μισθούς πείνας και σε συνθήκες απόλυτης εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας[8]. Με απλά λόγια, ο 21ος αιώνας, ως ελπιδοφόρο παρόν, απαιτεί μια α ρ ι σ τ ε ρ ή     κ ο ι ν ω ν ί α η οποία θα καταργήσει κάθε μορφής εργοδοσία-εξουσία και θα υποτάξει την οικονομία στην κοινωνία, για να πάψει η Εργασία να είναι δουλεία, προϋπόθεση αναγκαία για την κατάργηση των εξουσιαστών και κατ’ επέκταση των εξουσιαζόμενων και ικανή συνθήκη για την οικοδόμηση της οικουμενικής αταξικής κοινωνίας συνεργαζόμενων Ανθρώπων, Λαών και Εθνών.
Αυτό είναι σήμερα το ιστορικό χρέος και το αναγκαίο πεδίο δράσης όλων των συνειδητοποιημένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι να γίνονται «πολιτική πελατεία» των όποιων κομμάτων, τα οποία άλλωστε δεν είναι παρά ένα ιστορικό φαινόμενο ταξικών κοινωνιών και αναγκαία εξουσιαστικά εργαλεία για τη λειτουργία των «αντιπροσωπευτικών» λεγόμενων Δημοκρατιών, τα οποία τελικά το μόνο σκοπό που εξυπηρετούν είναι να περιθωριοποιούν την Κοινωνία, δηλαδή το Δήμο, για να λειτουργεί το Κράτος κατά του Δήμου και υπέρ της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης.
Στη σημερινή Ελλάδα που βιώνει τη χειρότερη ιστορική περίοδο μετά την, από τους ποικιλόχρωμους ιμπεριαλιστικούς προστάτες των ντόπιων πολιτικών δυνάμεων, υποκινηθείσα καταστροφική εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μια καινούργια εκλογική αναμέτρηση των πολιτικών κομμάτων της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» που ανταγωνίζονται μέχρι θανάτου, ως άλλοι μονομάχοι στο Κολοσσαίο του ανθύπατου αρμοστή του ντόπιου πλιατσικοκαπιταλισμού και του μεγάλου Ηγεμόνα, του Αμερικανισμού. Το γεγονός πως η δράση των πολιτικών κομμάτων εξαντλείται σε αλληλοκατηγορίες για ανικανότητα, διαπλοκή και διαφθορά και εκφυλλίζεται σε πολιτικά καλλιστεία για το ποιος είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να γίνεται καμιά ουσιαστική αναφορά στο ρόλο του Κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, δεν αφήνει περιθώρια να ελπίζει κανείς πως αυτές οι εκλογές θα δώσουν λύσεις στα προβλήματα των εργαζόμενων, της Ελλάδας και του Ελληνισμού.
Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα, η οποία, ανεξάρτητα από τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζόμενων, της Ελλάδας και του Ελληνισμού, έχει να κάνει με την τρέχουσα άθλια καθημερινότητα που δημιούργησε η δουλική Δεξιά με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, πάνω φυσικά στην άθλια νεοφιλελεύθερη πολιτική του σημιτικού εκσυγχρονισμού, η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δηλαδή στον προθάλαμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της λεγόμενης Παγκόσμιας Τράπεζας που προωθούν τα σχέδια της παγκόσμιας ηγεμονίας του Αμερικανισμού.
Υπάρχει και μια δεύτερη πραγματικότητα σ’ αυτή τη χώρα που έχει να κάνει με το γεγονός πως, ανεξάρτητα από το βαθύτερο χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων, ο Ελληνικός Λαός εκφράζει με την ψήφο του την προτίμησή του στα λεγόμενα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα σε μια αναλογία περίπου 60-65% (αριστερά) προς 35-40% (δεξιά). Αυτή η πραγματικότητα είναι ενδεικτική του πολιτικού προσανατολισμού του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού. Το γεγονός όμως πως οι πολιτικές επιλογές του αποβαίνουν άγονες, σε βαθμό μάλιστα που ο ίδιος αναγκάζεται, με τη βοήθεια φυσικά «σκανδαλίδειων» και «παυλοπούλειων» εκλογικών εκτρωμάτων, να αναδείχνει, κατά περιόδους, δεξιές κυβερνήσεις μειοψηφίας, αποκαλύπτει πως αυτά τα πολιτικά μεγέθη που εμφανίζονται ως αριστερά δεν είναι παρά η «αριστερή» εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου να παραπλανάται το εκλογικό σώμα και να μην αμφισβητεί το ίδιο το οικονομικό σύστημα, αλλά να εξαντλείται, ως νέος Σίσυφος, στην αμφισβήτηση πότε του ενός και πότε του άλλου διαχειριστή του καπιταλισμού.
Η Τρίτη πραγματικότητα έχει να κάνει με το γεγονός της πολυδιάσπασης της λεγόμενης «αριστεράς» στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, το οποίο δεν φαίνεται να είναι επιλογή των οπαδών-ψηφοφόρων, δηλαδή «των μαζών» όπως αυτάρεσκα χαρακτηρίζουν την εργαζόμενη κοινωνία οι εξουσιομανείς «ηγετικές πρωτοπορίες», αλλά φαίνεται πιθανότερο να είναι επιλογή του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής εξουσίας, γιατί έτσι διασπάται η κοινωνία σε μια «αριστερή» Βαβέλ και σε πολλές θανάσιμα ανταγωνιζόμενες «αριστερές» οργανώσεις, οι οποίες όχι μόνο δεν απειλούν το σύστημα, αλλά αντίθετα του προσφέρουν νομιμοποιητική σταθερότητα και καμιά φορά, για να θυμηθούμε και το «κύκνειο άσμα» του Άρη Βελουχιώτη, όταν το καπιταλιστικό σύστημα θα ψυχορραγεί αυτές θα του προσφέρουν και το φιλί της ζωής.
Μπροστά σ’ αυτές τις πραγματικότητες η ελληνική κοινωνία καλείται να εκλέξει, υποτίθεται, τη νέα κυβέρνηση της χώρας και από τις μέχρι τώρα ενδείξεις θα καταψηφίσει τη Δεξιά ως «Νέα Δημοκρατία». Το ερώτημα όμως είναι πόσο αντιδεξιά, δηλαδή πόσο αντικαπιταλιστική θα είναι η νέα κυβέρνηση και ποια θα είναι η συμβολή όλων των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών αριστερών κομμάτων στη διαμόρφωση μια ενιαίας αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής και πορείας της χώρας;
Η υφιστάμενη εμφυλιοπολεμική κατάσταση στο λεγόμενο μη-δεξιό χώρο δεν επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί οι υφιστάμενοι κομματικοί σχηματισμοί δεν είναι κοινωνικές αντισυστημικές δυνάμεις, αλλά συστημικά δημιουργήματα-μηχανισμοί και μάλιστα του περασμένου και του προπερασμένου αιώνα. Σ’ αυτή την πραγματικότητα παραπέμπει και το γεγονός πως οι ηγεσίες αυτών των υποτιθέμενων αριστερών κομμάτων ξοδεύουν ολόκληρη την ενεργητικότητά τους στην αλληλουπονόμευση υπογραμμίζοντας «τις διαφορές τους», ενώ δεν κάνουν καμιά σοβαρή προσπάθεια να αναζητήσουν τι θα μπορούσε να τους ενώσει σε ένα ελάχιστο βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα κοινής δράσης για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και για την αποκάλυψη του ρόλου του Κεφαλαίου ως της πραγματικής αιτίας της κοινωνικής αδικίας, ανισότητας και αθλιότητας.
Ανεξάρτητα από την επιλογή που θα κάνει η ελληνική κοινωνία στις 4 Οκτώβρη 2009, και ανεξάρτητα από την διακηρυγμένη πρόθεση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με τα άλλα κόμματα της «αριστεράς», οι σημερινές συνθήκες σε επίπεδο ηγεσιών δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Κι’ αυτό γιατί κανένα κόμμα από τη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά που φιλοδοξεί να περάσει ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό, μέχρι τα λενινιστικά κόμματα της τριτοτεταρτοδιεθνιστικής παραδοσιακής αριστεράς που υπόσχονται νεκρανάσταση του «πάλαι ποτέ» υπαρκτού σοσιαλισμού, φορτωμένα όπως είναι με ιστορικά χρεοκοπημένες ιδεολογίες και ξεφτισμένα οράματα, αδυνατούν αντικειμενικά να συσπειρωθούν σε ένα αντικαπιταλιστικό σχηματισμό που θα διαμόρφωνε σταδιακά ένα πλειοψηφικό ρεύμα μιας προοδευτικής υπέρβασης του καπιταλισμού.
Από τα πράγματα λοιπόν είμαστε, ως ελληνική κοινωνία, αναγκασμένοι να το πάρουμε απόφαση, πως στην τρέχουσα συγκυρία και στο δοσμένο πολιτικό σύστημα, που λειτουργεί ως έκφραση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου, δεν υπάρχουν λύσεις για τα προβλήματά μας και δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας, γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα είναι παράρτημα-πρατήριο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του είναι άμεσα ή έμμεσα επιλογές του Ηγεμόνα και γι’ αυτό δεν μπορούν και δεν θέλουν να σταθούν εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του στην ευρύτερη περιοχή, τα οποία. όπως όλα δείχνουν, δεν περιορίζονται μόνο στο πετσόκομμα των δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζόμενων, αλλά μεθοδεύουν συστηματικά και το πετσόκομμα της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και του μέλλοντος του Ελληνισμού.
Για όλα αυτά είναι ανάγκη να κατανοήσουμε πως αυτό το αστικό πολιτικό αλλά και κύρια το καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα που εχθρεύεται την εργαζόμενη ανθρωπότητα, τη Φύση, τον πολιτισμό και τη ζωή και έχει εξελιχθεί στον εφιάλτη της αποφασιστικής πλειοψηφίας των ταξιδευτών του διαστημοπλοίου Γη, δεν είναι δικό μας και δεν είναι η «μοίρα» μας και γι’ αυτό πρέπει, ως άτομα, ως κοινωνίες και ως ανθρωπότητα να απαλλαγούμε το συντομότερο από αυτό και να κάνουμε το επόμενο βήμα προόδου προς ένα καλύτερο κόσμο, προς τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου, του homo humanisticus universalis.

Εκείνο που τελικά απομένει σ’ εμάς τους Έλληνες, στην τρέχουσα συγκυρία, είναι να μην χαρίσουμε, να μην απενεργοποιήσουμε, να μην αφήσουμε λευκή και να μην εξαργυρώσουμε την ψήφο μας, αλλά να επιλέξουμε αντιδεξιά-αντικαπιταλιστικά (και αντιδεξιά-αντικαπιταλιστική ψήφος, για την περίπτωση που δυσκολευόμαστε να επιλέξουμε μεταξύ των υφισταμένων σχηματισμών, είναι λ. χ. και η αναγραφή κατά το αρχαιοελληνικό εκλογικό σύστημα, σε λευκό χαρτί του ονόματος ενός έντιμου αγωνιστή από το χώρο της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ή η αναγραφή λ. χ. της φράσης: ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΑΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) και συνδέοντας το άμεσο με το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας, να πιέσουμε τις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά και προσωπικά τους «εκλεκτούς» μας, για ευρύτερες αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, προοδευτικές, πατριωτικές συσπειρώσεις και συνεργασίες σε επίπεδο κοινοβουλίου, αλλά και κύρια σε επίπεδο κοινωνίας, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να μετεξελιχθούμε από αναχωρητές, οπαδοποιημένα και γι’ αυτό περιθωριοποιημένα ακροατήρια «κεντροαριστερών» χειροκροτητών, ή από «αριστερά μπουλούκια» και «ανένταχτους αριστερούς» σε μια ενιαία και πολιτικά αυτενεργή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ του 21ου αιώνα, με σύγχρονη κοσμοαντίληψη και σύγχρονο όραμα για μια αταξική κοινωνία και για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[9] στη βάση της σύγχρονης ΑΜΕΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν θυσιάζονταν για την Σοσιαλιστική Συμβουλιακή Δημοκρατία (Raeterepublik), πως αν οι εκλογές θα μπορούσαν να αλλάξουν το σύστημα, τότε το σύστημα θα απαγόρευε τις εκλογές. Από τότε μεσολάβησαν πολλά και η ανθρωπότητα έγινε σοφότερη σε βαθμό που σταδιακά να συνειδητοποιεί μια άλλη πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το σύστημα δεν θέλει και κάνει ότι μπορεί για να μην αλλάξει, οπότε για να αλλάξει το σύστημα πρέπει πρώτα ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΚΟΙΩΝΙΑ, πράγμα που σημαίνει να απαλλαγεί από τις εξουσιαστικές ταξικές πολιτικές ιδεολογίες και τους εκφραστές τους και από τους σκοταδιστικούς εξουσιαστικούς μύθους των όποιων ιερατείων και να αποκτήσει τη δική της οικουμενική ουμανιστική κοσμοαντίληψη και ένα δικό της όραμα, να γίνει δηλαδή μια, στη σκέψη και στη δράση, πολιτικά και οργανωτικά ΑΥΤΕΝΕΡΓΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που θα είναι σε θέση να καταργήσει το σύστημα που μεθοδεύει, νοθεύει, ή καταργεί τις εκλογές, γιατί διαφορετικά είναι καταδικασμένη να συμμετέχει σε εκλογικές παρωδίες, νομιμοποιώντας και διαιωνίζοντας έτσι το σύστημα της μισθωτής δουλείας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ένα αιώνα μετά το όραμα αυτό φαντάζει επίκαιρο, αναγκαίο, αλλά και εφικτό.









ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

[1] Για μια διεξοδικότερη ανάλυση της σχέσης μεταξύ του κοινωνικοοικονομικού και του πολιτικού συστήματος βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
[2]. Λάμπος Κώστας, Ο Ουμανισμός του 21ου αιώνα είναι ο δικός μας Ουμανισμός, www.montlyreview.gr και http://infonewhumanism.blogspot.com
[3] Βλέπε, Κρεμμυδάς Βασίλης, Η αριστερά σήμερα αύριο, ΤΑ ΝΕΑ της 15.09.2009
[4] Fukuyama Francis, Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος Άνθρωπος, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1992.
[5]. Rifkin Jeremy, Το τέλος της Εργασίας και το μέλλον της, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1996.
[6] . Βλέπε σχετικά: Λάμπος Κώστας, Το τέλος του Κεφαλαίου και το μέλλον της Εργασίας, MONTHLY REVIEW, τεύχος Οκτώβρη 2008.
[7] Για τη φύση και το ρόλο των ηγεσιών βλέπε: Λάμπος Κώστας, Ιστορικές διαστάσεις της κοινωνικής ηγεσίας, MONTHLY REVIEW, τεύχος Σεπτέμβρη 2007 και http://infonewhumanism.blogspot.com
[8]. Βλέπε σχετικά: Λάμπος Κώστας, Φόβος και οικονομία. Όψεις της καπιταλιστικής παρακμής, MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιανουαρίου 2009
[9] Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιουνίου 2009