Αρχηγοί-τσομπαναραίοι, πολιτικές στρούγκες, «πρόβατα» και τσομπανόσκυλα

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Οι εκλογές αποτελούν αναμφισβήτητα το μοναδικό εργαλείο στα χέρια του λαού να παρεμβαίνει, έστω και οριακά στις εξελίξεις σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, εκλέγοντας τους αντιπροσώπους του στους δήμους, στις περιφέρεις, στο κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο.

Για να είναι αποτελεσματικό αυτό το εργαλείο χρειάζεται αντικειμενική ενημέρωση, και όχι προπαγάνδα, που θα γίνει γνώση, ήρεμη σκέψη και σωστή επεξεργασία της ενημέρωσης που θα γίνει ατομική-κοινωνική συνείδηση, η οποία θα καταλήξει στην κοινωνικά χρήσιμη, δηλαδή στη, για τις σημερινές συνθήκες, σωστή και χρήσιμη επιλογή. Αυτή η προϋπόθεση της αντικειμενικής

ενημέρωσης για τη σωστή και κοινωνικά χρήσιμη επιλογή του εκλογικού σώματος ανατέθηκε θεσμικά στα πολιτικά κόμματα τη λειτουργία των οποίων όμως η πρωτογενής οικονομική εξουσία την υπονόμευσε με συνέπεια τα κόμματα να ανταγωνίζονται για το ποιο θα πείσει το λαό να του αναθέσει την πολιτική διαχείριση του συστήματος. Με τον τρόπο αυτό το εκλογικό σώμα διασπάται σε ανταγωνιζόμενους κομματικούς στρατούς που αλλάζουν κόμματα και πρόσωπα στην δευτερογενή πολιτική εξουσία, αλλά την πηγή της δυστυχίας τους, που είναι η οικονομική εξουσία, δεν την αγγίζουν, γιατί τα κόμματα τον παραπλανούν με το να κατηγορεί το ένα το άλλο ως υπεύθυνο καλύπτοντας έτσι τον πραγματικό υπεύθυνο.

Επόμενο είναι, λοιπόν, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και καπιταλιστικής παρακμής οι εκλογές να έχουν υποβαθμιστεί σε νομιμοποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου, όπως αυτή εκφράζεται θεσμικά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, πράγμα που υποβαθμίζει την αποτελεσματικότητα του εργαλείου των εκλογών, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνει, να απογοητεύει και τελικά να απομακρύνει τον ίδιο το λαό από τη χρήση του με αποχή από τις εκλογές, πράγμα που σε τελική ανάλυση εξυπηρετεί το σύστημα κυριαρχίας και αποδυναμώνει τη λειτουργία και αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Κάποια από τα κόμματα, ‘δημοκρατικά’, σοσιαλδημοκρατικά, ‘σοσιαλιστικά’, ‘αριστερά’, ‘κομμουνιστικά’ ακόμα και τα κόμματα των ‘επαναστατικών πρωτοποριών’ αναπτύσσουν ένα υποτίθεται αντισυστημικό καταγγελτικό λόγο, αλλά η εναλλακτική λύση που προτείνουν δεν είναι παρά μια παραλλαγή της υφιστάμενης αρχιτεκτονικής της εξουσίας στην κατεύθυνση ενός κρατικού καπιταλισμού, ή μιας ‘ηθικότερης’ αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού. Για όλα τα κόμματα που αποδέχονται τον ρόλο του παράγοντα της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλίου η κοινωνία κρατείται συστηματικά μακριά από την εξουσία, γιατί στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία ρόλος υπάρχει μόνο για τις κομματικές γραφειοκρατίες και όχι για τις κοινωνίες.

Η ιστορία, όμως, διδάσκει πως οι λαοί αγωνίζονται από καταβολής της οργανωμένης κοινωνικής ζωής, για την κοινωνική ισότητα, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και την άμεση δημοκρατία με πρωτοπόρες τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε μετωπική συγκρότηση και σύγκρουση συνολικά με το σύστημα και τους εκφραστές του. Το σύστημα κυριαρχίας του κεφαλαίου με στόχο να εμποδίζει και να διασπά το προοδευτικό, δημοκρατικό κοινωνικό μέτωπο οργανώνει κόμματα, παρατάξεις, συμμαχίες που ανταγωνίζονται, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, με λάφυρο τη διαχείριση, δι’ αντιπροσώπων, των δήμων, των περιφερειών της χώρας, της Ευρώπης, που σημαίνει χωρίς την άμεση συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας και συνεπώς σε βάρος της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι η παραπλάνηση του εκλογικού σώματος το οποίο οι διαχειριστές και οι υποψήφιοι διαχειριστές της εξουσίας, που σημαίνει διαχειριστές του πλούτου σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, το αντιμετωπίζουν ως κοπάδι μη έλλογων όντων που πρέπει να το εντάξουν στη στρούγκα τους και σε ειδικές συνθήκες προσωρινά διαπλεκόμενων λυκοσυμμαχιών να μπορούν να το μετακινούν από στρούγκα σε στρούγκα. Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία, όπου τα κόμματα ‘σφάζονται’ ή συμπράττουν για να πάρει το ένα τους ψηφοφόρους των άλλων, αλλά στο ‘δεύτερο γύρο’ των επαναληπτικών εκλογών διαπραγματεύονται, (προφανώς με ανταλλάγματα, όπως ‘ψηφίζω εγώ εδώ εσένα κι’ εσύ εκεί εμένα’), την παρότρυνση των ψηφοφόρων τους για υποστήριξη αντίπαλου κόμματος που μέχρι χτες ήταν πολιτικά θανάσιμος εχθρός. Κάποια προοδευτικά, βασικά αριστερά κόμματα στο παρελθόν, όταν ακόμα η αστική δημοκρατία τηρούσε τα προσχήματα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις δήλωναν πως έχουν εμπιστοσύνη στην κρίση και στη συνείδηση των πολιτών και τους καλούσαν να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Σήμερα που το κεφάλαιο παγκοσμιοποιείται και η αστική δημοκρατία απαξιώνεται ραγδαία, φαίνεται πως για τα κόμματα οι πολίτες έπαψαν να έχουν κρίση και συνείδηση, ή μήπως τα κόμματα έπαψαν να είναι προοδευτικά και να σέβονται τους πολίτες;

Γι’ αυτό ας αποδοκιμάσουμε όσους υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας και ας χρησημιποιήσουμε τη λογική μας, ας οξύνουμε την κρίση μας και ας αξιοποιήσουμε το ήδη απαξιωμένο δικαίωμα της ψήφου με τρόπο που θα ανοίγει το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωσή μας.

Οι κοινωνίες οφείλουν να αντιδράσουν σ’ αυτές τις πρακτικές, να αρνηθούν την οπαδοποίησή τους και την κοπαδοποίησή τους και να προσπαθήσουν να προσανατολίσουν τη σκέψη και τη δράση τους στον κοινωνικό αγώνα που θα τις οδηγεί σταδιακά και με σιγουριά έξω και πέρα από το ψευτοδημοκρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα του καπιταλισμού, που γεννάει και θρέφει την ανισότητα, την ανταγωνιστικότητα, τη διαπλοκή, τη φτώχεια, την πείνα, τη βία, τον πόλεμο, το ρατσισμό και το φασισμό και θα ανοίγει το δρόμο, όχι για μια καλύτερη τάχα διαχείρηση του καπιταλισμού, αλλά για την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία.

Η ενότητα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ας αρχίσει από αυτή την Κυριακή με την απόρριψη της συμπεριφοράς των πολιτικών τσοπαναραίων που θεωρούν τους πολίτες-ψηφοφόρους κοπάδι προβάτων τα οποία μπορούν να τα μετακινούν, με τη βοήθεια των τσομπανόσκυλων, από στρούγκα σε στρούγκα σαν να ήταν η ψήφος τους περιουσιακό στοιχείο των επικεφαλής της κάθε κομματικής ή παραταξιακής στρούγκας, τους οποίους δανείζουν, φυσικά με αντάλλαγμα, για ένα διάστημα με την ελπίδα πως θα τους επιστραφούν την επόμενη αναμέτρηση.

Δύσκολος και μακρύς ο δρόμος, αλλά όσο καθυστερούμε να αυτονομηθούμε ως κοινωνίες και ως άτομα από το σκοταδισμό, τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και τους μεσσίες, σωτήρες ‘ανθρωποποιμένες’ που εφαρμόζουν την πολιτική «διαίρει και βασίλευε», τόσο οι πιθανότητες να απαλλαγούμε από την καπιταλιστική βαρβαρότητα θα λιγοστεύουν και το μέλλον των παιδιών μας θα γίνεται σκοτεινότερο.

Ας απαλλαγούμε οριστικά από τις ψευδαισθήσεις πως κάποιοι εξουσιαστές με φανταχτερές ταμπέλες θα μας σώσουν και ας συνειδητοποιήσουμε πως «κανένα ανέντιμο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει έντιμους σκοπούς» και ας έχουμε πάντα κατά νου αυτό που ένας μεγάλος δάσκαλος της ανθρωπότητας, αλλά και η ίδια η ιστορία μας δίδαξε ότι, «οι κοινωνίες θα σωθούν και θα απελευθερωθούν μόνες τους» και όχι  από τους εξουσιαστές και τα αφεντικά του κόσμου, αλλά γι’ αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε τις αντιπροσωπευτικές ψευδοδημοκρατίες και να αρχίσουμε να οικοδομούμε σταδιακά τη μοναδική γνήσια δημοκρατία, την άμεση, την αταξική δημοκρατία.

Το πρώτο βήμα γι’ αυτή την επιλογή μας είναι να αρνηθούμε τη ψήφο μας σε όσους μας αντιμετωπίζουν ως πρόβατα, μας υπόσχονται καλύτερη σφαγή και μας ανταλλάσουν στο ζωοπάζαρο της νομής της εξουσίας. Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα, αλλά Πολίτες με πολιτική σκέψη που οραματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε για μια ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΤΑΞΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη

Όπως γνωρίζουν οι επικσέπτες αυτού του πολυθεματικού Μπλογκ της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό, συχνά φιλοξενούμε κείμενα άλλων συγγραφέων που αγγίζουν κρίσιμα θέματα και συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κοινωνικού διαλόγου για θεωρητικά, αλλά και για ζητήματα τρέχουσας πολιτική επικαιρότητας. Φιλοξενούμε σήμερα την παρακάτω ανάλυση, του γνωστού πολιτικού αναλυτή και συγγραφέα Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, γιατί  παρουσιάζει πολλαπλό θεωρητικό ενδιαφέρον,  αναδείχνει σημαντικές διαστάσεις του εθνικού πολιτικού Γίγνεσθαι και κάνει σημαντικές επισημάνσεις, που δεν πρέπει να αγνοηθούν από κανένα μας.               

 

ΣΥΡΙΖΑ και Θράκη

(πρώτα συμπεράσματα από μια κρίση) (*)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 http://konstantakopoulos.blogspot.gr/,

Μόνο κατάπληξη, βαθύτατη θλίψη προκάλεσε, σε όσους διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του ελληνικού λαού, η υπόθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Σαμαράς και τρόικα, Μιχαλολιάκος και Καμμένος, ο «Θεός της Αποχής», αν υπάρχει, όχι ανθοδέσμες, φορτηγά ολόκληρα με λουλούδια θάπρεπε να στείλουν στην Κουμουνδούρου για τους χειρισμούς της.

Ταυτόχρονα όμως, η υπόθεση αυτή πρέπει να θεωρηθεί και μεγάλη ευκαιρία – η τελευταία ίσως πριν από ενδεχόμενη ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών - για να διορθώσει ουσιαστικά η αριστερά την πορεία της και να αντιμετωπίσει τώρα δραματικά προβλήματα που κινδυνεύει να βρει αύριο μπροστά της. Η υπόθεση Σαμπιχά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αντί να αρνείται κάποιος την ύπαρξη του παγόβουνου, είναι πιο χρήσιμο να αλλάξει αμέσως πορεία.     

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τρομερά ευαίσθητη στο ζήτημα της «εικόνας» και της (κακόηχης) «κυβερνησιμότητάς» της, έπληξε μόνη της αμφότερες, με τρόπο που κανείς αντίπαλος δεν θα κατάφερνε. Αφήνοντας εαυτήν έκθετη στο διατυπωθέν από σχολιαστές, καλοπίστως ή κακοπίστως, ερώτημα πως θα διαπραγματευθεί αύριο με τη Μέρκελ ή θα χειρισθεί μια κρίση με την Τουρκία.

Δεν βοηθάνε την αριστερά ψέμματα και εξωραϊσμοί. ‘Ανοιξαν σοβαρότατα ζητήματα περί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά, την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, τη δημοκρατικότητα της εσωτερικής και κοινωνικής λειτουργίας του, την αξιοπιστία του πολιτικού του διαβήματος. Διευκολύνθηκε αποφασιστικά δεξιά-ακροδεξιά να παρουσιάσουν την αριστερά ως «αντεθνική».

Μερικές φορές, με όσα συμβαίνουν, διερωτάται κανείς  αν και πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν σε βάθος τους λόγους που το κόμμα εκτοξεύτηκε το 2012, παρολίγον να κερδίσει και δεν κέρδισε τις εκλογές.  Μεταξύ φθινοπώρου 2011 και Μαίου  2012 ο Τσίπρας έθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση υποψηφίου εθνικού ηγεμονικού υποκειμένου, φιλοδοξούντος να διακόψει τη μνημονιακή πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του ελληνικού κράτους και έθνους (προς τιμήν του, χρησιμοποιώντας και αρκετές ιδέες που παρήχθησαν εκτός ΣΥΡΙΖΑ).   

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές, αν είχε σοβαρή οικονομολογική προετοιμασία, αν δεν φοβόταν, αν αναγνώριζε την ύπαρξη και σημασία του μεταναστευτικού προβλήματος και, αν, ηγετικό του στέλεχος, δεν είχε πει τελείως επιπόλαια στην τηλεόραση, ότι θα ρισκάρει πόλεμο με την Τουρκία για να μειώσει τις πολεμικές δαπάνες! ‘Εφτανε μάλιστα για νίκη ένας ή δύο από αυτούς τους παράγοντες.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημείωσε έκτοτε δημοσκοπική πρόοδο, γιατί μετεκλογικά εξελήφθη, καλώς ή κακώς, ως «κόμμα για τον εαυτό του», «τα στελέχη του», που, αντί να υποτάσσει τις επιλογές του στην ανάγκη σωτηρίας λαού και πατρίδας, ενδιαφέρεται κυρίως για άνοδό του στην εξουσία, εμφορούμενος από «μεταμοντέρνα» ιδεολογία . Ο «κυβερνητισμός» ήταν προσόν προ του Μαίου 2012, διαφοροποιώντας τον από κόμματα διαμαρτυρίας, άχρηστα εν μέσω εθνικής καταστροφής. ‘Εγινε ελάττωμα μετά τον Ιούνιο, κατατάσσοντάς τον, στα κόμματα που λένε διάφορα όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά για να κερδίσουν τις εκλογές. Υπονόμευσε έτσι, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της προγραμματικής-πολιτικής προετοιμασίας, την υποψηφιότητά του ως εθνικού ηγετικού υποκειμένου, δυσκολευόμενος να διευρύνει ουσιαστικά την επιρροή του, να στερεώσει και βαθύνει τους δεσμούς του με τον λαό.

Σαμπιχά: κορυφή του παγόβουνου

Δεν γνωρίζουμε τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, ούτε αν έπρεπε να είναι υποψήφια. ‘Οσα διαβάσαμε στο βιογραφικό της συνηγορούν υπέρ της επιλογής της. Αν προέκυψαν μετά σοβαρά αντίθετα στοιχεία θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν, αντί να παρακολουθήσουμε άναυδοι σταλινικότατη εκτόξευση βρώμικων, ασαφών, αναπόδεικτων υπαινιγμών κατά της γυναίκας, μειοψηφίας της μειοψηφίας της μειοψηφίας (!).

Διερωτάται κανείς πως ο Γραμματέας και μια τοπική οργάνωση ανέτρεψαν απόφαση Κεντρικής Επιτροπής, όταν, αλλού, η ηγεσία δεν έδωσε καμία σημασία στη βάση. ‘Όπως στη Μακεδονία, εκδιώκοντας τον Καρυπίδη, κατόπιν αμερικανοεβραϊκής απαιτήσεως, ή στην Πελοπόννησο, επιβάλλοντας τον μνημονιακό Βουδούρη. Τι εξηγεί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Απερίγραπτες είναι οι δηλώσεις του υποψήφιου ευρωβουλευτή Χριστόπουλου, που απέδωσε στη δική του επιρροή την πραξικοπηματική ακύρωση της συμμετοχής Σουλεϊμάν, υποστηρίζοντας ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι «συμπαγές τουρκικό πράμα» (sic). Αυτή είναι θέση του τουρκικού κράτους-εθνικισμού, που «τσουβαλιάζει» ως Τούρκους όλους τους Μουσουλμάνους, αρνούμενος την ύπαρξη Ρομά-Πομάκων. ‘Οσο για τη χρήση της λέξης «πράμα» για να περιγράψει τη μειονότητα, αποκαλύπτει την ηθική του, εγείροντας δυστυχώς ερωτηματικά για τα κριτήρια όσων τον έφεραν πέρυσι, λαθραία, να «εκπαιδεύσει» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τον επέλεξαν για ευρωβουλευτή και επέμειναν να μείνει στο ψηφοδέλτιο. Εμείς απορούμε και για το πώς είναι πανεπιστημιακός!

Την επομένη πήρε δυστυχώς τη σκυτάλη, ως μη όφειλε, η «Αυγή» την οποία, δυστυχώς, ο φανατικός «αντιεθνικισμός» παρέσυρε σε δύο σοβαρά ολισθήματα. Πρώτον σε ταύτιση με την ελάχιστα δημοκρατική θέση της τουρκικής προπαγάνδας, ότι  πρέπει να αναγνωρίσουμε την τουρκική καταγωγή της μειονότητας («διεθνής υποχρέωση»), όχι όμως την «τριχοτόμησή» της, την ύπαρξη δηλαδή Ρομά και Πομάκων. Δεύτερο και χειρότερο, στην υιοθέτηση ανοίκειων υπονοούμενων κατά της εκδιωχθείσης υποψηφίας και κομματικών στελεχών, αναβιώνοντας σταλινική μεθοδολογία ξένη προς την παράδοση της εφημερίδας μετά τη μεταπολίτευση.  

Δεν είχαμε χρόνο να επαληθεύσουμε τι ακριβώς έκαναν ο (φίλος του ΓΑΠ και Καμίνη) Χριστόπουλος και η ΜΚΟ του, ανθήσασα και επί ημερών Παπανδρέου, Ρόντος και της ομάδας διεθνών χαφιέδων υψηλοτάτου επιπέδου, που τους περιστοίχιζε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Αν ισχύει το ένα εκατοστό από όσα αναφέρονται για τη δράση και τις θέσεις του στο διαδίκτυο αναφορικά με Γιουγκοσλαβία, ουκρανικό, το μακεδονικό κλπ. τίθεται δυστυχώς τεράστιο θέμα ως προς το γιατί επελέγη.  

Αριστερά και έθνος, νέα τάξη και παγκοσμιοποίηση

Δυστυχώς, το θέμα του ευρωψηφοδελτίου δεν περιορίζεται στην υπόθεση Χριστόπουλου-Σαμπιχά. Στο ευρωψηφοδέλτιο βρίσκουμε, ατυχέστατα, πολιτικούς φίλους του πρωτεργάτη της μνημονιακής καταστροφής ΓΑΠ, οπαδούς των ιδεών της παγκοσμιοποίησης-αυτοκρατορίας, υπερασπιστές και θεωρητικούς ενός δήθεν αριστερού, δήθεν «αντιεθνικισμού», που ταυτίζονται με κεντρικές επιλογές της παγκοσμιοποίησης και της «νέας τάξης πραγμάτων», στην περιοχή μας και γενικά, του ιμπεριαλισμού δηλαδή σε πιο … «κλασική» αριστερή ορολογία.

Διερωτάται κανείς πως, ένα κόμμα που θέλει να αγωνιστεί εναντίον της δικτατορίας των αγορών και του ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης που συντρίβει ως οδοστρωτήρας τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα, κόμμα που θέλει να αποκαταστήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, θα μπορέσει να τα κάνει στηριζόμενο σε τέτοια πρόσωπα. Αναπόφευκτο ήταν όλα αυτά να κλονίσουν την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ προς το κόμμα, την εξωτερική πολιτική και την κοσμοαντίληψη της ηγεσίας του, αν και είναι, ταυτόχρονα, όπως υπογραμμίσαμε, η κρίση μεγάλη ευκαιρία να ξεκαθαρίσει η αριστερά τις θέσεις της σε βασικά ζητήματα, προτού φτάσει ενδεχομένως στην κυβέρνηση.

Μεταξύ των υποψηφίων ευρωβουλευτών βρίσκονται υπερασπιστές των τουρκικών θέσεων στο Αιγαίο και του ψευδοκράτους που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός κατοχής στην Κύπρο! Βρίσκονται θεωρητικοί και απολογητές του σχεδίου Ανάν, με το οποίο επιχειρήθηκε, από την πιο «μαύρη» εγχώρια αντίδραση και τους Αγγλοαμερικανούς, η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2004, όπως και σήμερα. Σχέδιο που, σημειωτέον, χαρακτηρίστηκε «χειρότερο σύνταγμα της παγκόσμιας ιστορίας», «κείμενο παράφρονος» (Τσάτσος), που ξανάκανε την Κύπρο αποικία και οδηγούσε στην εκπροσώπηση της πλειοψηφίας των κατοίκων της από μειοψηφία (μη αιρετών αξιωματούχων) στα όργανα αποφάσεων!

‘Ερχονται τώρα οι οπαδοί τέτοιων απόψεων, σαν τους Βουρβώνους, που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν, απόψεων που δεν εκφράζουν όχι το 4%, ούτε καν το 0,5%, και επιδιώκουν να τις επιβάλουν χωρίς καν  εσωκομματική συζήτηση, μέσω επιλογών προσώπων από την ηγεσία. Η αριστερά όμως ιστορικά δεν είναι αυτό, είναι βαθειά πατριωτική παράταξη, στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της φασιστικής κατοχής, για την αυτοδιάθεση-ένωση της Κύπρου αργότερα, εναντίον των αγγλοαμερικανικών επεμβάσεων στην Ελλάδα. Είναι ασυμβίβαστη, δεν μπορεί να είναι αριστερά υιοθετώντας ταυτόχρονα τέτοιες βαθειά αντιδημοκρατικές, φιλοιμπεριαλιστικές απόψεις.  

Το 27% δεν δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει τέτοιες απόψεις για Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο. Του δόθηκε για να υπερασπιστεί, όχι να … αποτελειώσει το απειλούμενο έθνος. Του δόθηκε από ανθρώπους που αγαπάνε την Ελλάδα, δεν μισούν οτιδήποτε ελληνικό, δεν προσπαθούν να ανέβουν κοινωνικά με το «ευρωατλαντικό βρακί» τους. Θα ήταν  ανήθικο, αποσταθεροποιητικό, αυτοκαταστροφικό, αν τυχόν επιχειρούνταν να χρησιμοποιηθεί η αντιμνημονιακή ψήφος για να υιοθετηθεί «ατζέντα» που δεν δηλώθηκε ποτέ ανοιχτά στον λαό ή το κόμμα.

Τέτοιες επιλογές προσώπων εκφράζουν, στην καλύτερη περίπτωση, πολιτική χωρίς έρμα και στρατηγικό άξονα, καιροσκοπικό συγκερασμό απόψεων ασυμβίβαστων μεταξύ τους. Ούτω πορευόμενη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει είτε να ξαναστήσει στα πόδια τους τούς Μνημονιακούς, είτε να οδηγήσει τη χώρα σε  καταστροφική, «χαοτική περιδίνηση» σε περίπτωση ανόδου στην κυβέρνηση, τραγική εμπειρία «ΓΑΠ Νο2», ολοκλήρωσης της καταστροφής που ξεκίνησε ο «ΓΑΠ Νο1», με απόδοση ευθύνης στην αριστερά και τις ιδέες της και ηγεμονία πλέον δεξιάς-ακροδεξιάς (ένα «1974 από την ανάποδη»)

Χρειάζεται κατεπειγόντως σοβαρότατη αλλαγή πολιτικής, πολύ ειλικρινής, σοβαρή, έντιμη, εξαντλητική, σε βάθος συζήτηση στους κόλπους της αριστεράς και ευρύτερα για εξωτερική πολιτική, εθνικά θέματα, σχέση έθνους-αριστεράς, εθνικού, κοινωνικού, διεθνικού, πώς πραγματικά και όχι δημαγωγικά ανατρέπεται το Μνημόνιο, πως οργανώνεται η λαϊκή πάλη όχι για να γίνουμε Υπουργοί, αλλά για να σώσουμε την πατρίδα μας. Χρειάζεται όχι «οργανωτική», με μεθόδους μηχανισμού, αλλά πολιτική ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα σχέδιο εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής σωτηρίας.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μεγάλη ελπίδα ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Αλλά αυτός ο λαός, «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» δεν χρειάζεται ψεύτικες ελπίδες, ψεύτες ‘Ηλιους και νέους δημαγωγούς . Θα τιμωρήσει άσχημα όποιον παίξει τυχόν με τέτοιους ρόλους. Χρειάζεται σοβαρά, δημοκρατικά, ανεξάρτητα πολιτικά υποκείμενα στην υπηρεσία της σωτηρίας του. Η απειλή κατά της χώρας είναι τρομερή, δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακές σαχλαμάρες ή χαμηλού επιπέδου ίντριγκες. H κρίση ας χρησιμεύσει ως μεγάλη ευκαιρία αυτοκριτικής-ενδοσκόπησης, σοβαρή προειδοποίηση, καταλύτης αναγκαίας μεγάλης διόρθωσης πορείας.

ΥΓ. Θα θέλαμε να ξέρουμε τις απόψεις επ’ αυτών στελεχών όπως ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι κ.α. Ελπίζουμε να μην επικαλούνται, για να παραμείνουν άφωνοι, μια κακώς νοούμενη «πειθαρχία» (που δεν δεσμεύει τους Χριστόπουλους και ΣΙΑ), υπεύθυνη για σωρεία καταστροφών-προδοσιών στην ιστορία της αριστεράς, από τον Λίβανο, τη Γκαζέρτα και τη Βάρκιζα έως το «βρώμικο ‘89».

Λευκωσία, 24.4.2014, δεκάτη επέτειος του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν

_____________________________________

(*) Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Παρόν» της Κυριακής 4.5.2014 με τον τίτλο «Το φάντασμα του Στάλιν και η Τσιγγάνα (τάσεις αυτοκαταστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ)»