Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη...






  Πριν απο 48 χρόνια, 

άρχισε η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη...


[H φωτογραφία που έμπνευσε τον Pamplo Picasso να σκιτσάρει τον Νίκο Μπελογιάννη: "Έτσι εμείς αγαπάμε την Ελλάδα,..."]

[Pamplo Picasso: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο]

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΤΟΥ

http://ecoleft.blogspot.com/2010/02/1521952-48.html

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΚΤΟΡ ΘΑΝΑΤΟΣ



Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ 
ΚΑΙ 
Ο ΔΟΚΤΟΡ ΘΑΝΑΤΟΣ

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος


Το αμερικανόπληκτο Διευθυντήριο της Νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ζώνης του ΕΥΡΩ, αφού στήριξε τυφλά, για 15 ολόκληρα χρόνια, με το αζημίωτο φυσικά, τα προγράμματα των εκσυγχρονιστών και των μεταρρυθμιστών συνεργατών-υπηρετών τους, πολιτική που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, τώρα την παραδίδει στον «Ντόκτορ Θάνατο των χωρών του Τρίτου Κόσμου», στο κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να την αποτελειώσει.
Είναι προφανές πως ο καπιταλισμός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που πάσχει από το σύνδρομο VABIRνοσεί σοβαρά τελευταία και χρειάζεται περισσότερες ποσότητες αίματος εργαζομένων για να διατηρηθεί στη ζωή. Η Ελλάδα είναι ένα, όχι φυσικά το πρώτο αλλά ούτε και το τελευταίο θύμα από το οποίο επιχειρείται η μεγάλη ανατροπή και υποταγή της Ευρώπης. Είναι προφανές πως η αμερικανική ηγεμονία αντεπιτίθεται. Το πουλόβερ της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή ούτε και ένωση, άρχισε να ξεπλέκεται. Η Ευρώπη συνολικά, σύμφωνα με το προφανές σχέδιο, θα αποΕΥΡΩποιηθεί, θα επαναΔΟΛΑΡΙΟποιηθεί για να τεθεί σταδιακά υπό την επίβλεψη του Ντόκτορ Θάνατος, δηλαδή του Ηγεμόνα, γιατί τα σχέδια για την παγκόσμια Ηγεμονία περνάνε μέσα από τον πλήρη έλεγχο των ευρωπαϊκών κρατών, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί ο σκληρός πυρήνας του παγκόσμιου κεφάλαιου να τσακίσει το Ιράν και την Κίνα, τη Ρωσία και την Ινδία για να καθυποτάξει την Ευρασία που θα της εξασφαλίσει τον έλεγχο των πηγών ενέργειας, δηλαδή τον έλεγχο του πλανήτη.
Προφανώς ο καπιταλισμός αποτρελάθηκε και ετοιμάζει νέες περιπέτειες για την ανθρωπότητα. Το ζητούμενο είναι τι μπορεί και τι θα κάνει η εργαζόμενη ανθρωπότητα για να αποφύγει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό. Η γνώμη μας είναι πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού της Ελλάδας, της Ευρώπης και συνολικά του πλανήτη μπορούν να αποτρέψουν τα σχέδια του Ηγεμόνα, φτάνει να αυτονομηθούν πνευματικά, πολιτικά και οργανωτικά από όλα ανεξάρτητα τα καθεστωτικά κόμματα και να δράσουν ενωτικά και αυτόνομα σε εθνικό, ευρωπαϊκό και οικουμενικό επίπεδο με κατεύθυνση την αντικαπιταλιστική πορεία της ανθρωπότητας και στρατηγικό στόχο τον οικουμενικό Ουμανισμό της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Οι συνταγές για «πράσινη, κόκκινη ή ροζ ανάπτυξη» χωρίς ανατροπή του καπιταλισμού και για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «νέες σοσιαλδημοκρατίες και τριτοτεταρτοδιεθνιστικούς σοσιαλισμούς» είναι το ίδιο θανατηφόρες όσο και οι συνταγές για «ελεύθερο ανταγωνισμό», για «οικονομία της αγοράς», για παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και «παγκόσμια καπιταλιστική διακυβέρνηση» γιατί όλες κρύβουν την πραγματικότητα, πως ο μεγάλος ασθενής δεν είναι οι αχυράνθρωποι του κεφαλαίου, αλλά το ίδιο το κεφάλαιο, αποπροσανατολίζουν την εργαζόμενη ανθρωπότητα από την ιστορική ευθύνη της να βάλλει τέρμα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τελικά οδηγούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να ξανακοιτάξουν την σημερινή πραγματικότητα με τα δικά τους τα μάτια, να την αξιολογήσουν με βάση τα δικά τους μακροπρόθεσμα συμφέροντα και άμεσα και αποφασιστικά να διαμορφώσουν το δικό τους όραμα, ένα Νέο Σχέδιο για το μέλλον της Ανθρωπότητας και να δράσουν ανάλογα.
Όλα τα άλλα είναι γιατροσόφια του πολιτικαντισμού.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Αυτοκτονίες και οικονομική κρίση

  του Θ.Κ. Κωνσταντινίδη*


Eφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,  Κυριακή 07 Φεβρουαρίου 2010



Είναι πολύ διαδεδομένη η άποψη ότι παράγοντες σχετιζόμενοι με τις συνθήκες εργασίας είναι εφικτό να έχουν επιδράσεις στην υγεία των πολιτών.
Πρωτίστως οι φυσικοί και χημικοί παράγοντες, αλλά και οι λεγόμενοι οργανωτικοί παράγοντες, που αφορούν αυτά τα μοντέρνα νοσήματα, όπως το εργασιακό άγχος, το σύνδρομο εξάντλησης στην εργασία (burnout) και παρεμφερείς καταστάσεις, με κυρίαρχες εκφάνσεις στην ψυχική σφαίρα.
Είναι επίσης καλά μελετημένη η διάσταση των κοινωνιογενών νοσημάτων, με την έννοια ότι κοινωνικοί παράγοντες λειτουργούν ως αίτια σωματικών νοσημάτων, διάσταση που συνήθως σχετίζεται και με τις οικονομικές ανισότητες στην υγεία και κυρίως την προσπέλαση των υπηρεσιών υγείας (συχνότητα ηπατίτιδας Α σε νομαδικά διαβιούντες πολίτες).
Ανάστροφα μελετημένο το ίδιο ζήτημα: η ανεργία επίσης σχετίζεται με την υγεία. Εμπειρικές μελέτες έχουν δείξει ότι στους άνεργους παρατηρείται αύξηση της προσπελασιμότητας σε δομές παροχής υπηρεσιών υγείας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ανεργία οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση της υγείας (χωρίς αυτό να τεκμηριώνει κατ’ ανάγκην χειροτέρευση της υγείας των ανέργων, αφού εμπεριέχονται υποκειμενικά στοιχεία για την κατάσταση της υγείας τους, αλλά μοιάζει να υπονοεί τη λαϊκή έκφραση "αργία μήτηρ πάσης κακίας").
Από την άλλη πλευρά, είναι βέβαιο ότι η δυσχερής θέση του άνεργου από οικονομική σκοπιά, οδηγεί σε πρόσθετα προβλήματα υγείας. Αλλωστε, είναι περίπλοκο στην ερμηνεία του το ζήτημα της αύξησης που παρατηρείται στον αριθμό των εργατικών ατυχημάτων, σε καταστάσεις οικονομικής κρίσης που οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας. Η θεώρηση που παρουσιάσθηκε από μελέτες του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ) στο παρελθόν εξηγούσε το θέμα ως εξής: Η αύξηση του αριθμού των ανέργων οδηγεί σε αύξηση των παράνομα περιστασιακά εργαζόμενων. Ωστόσο τα ατυχήματα (ιδιαίτερα τα σοβαρά) δεν διαφεύγουν, επειδή ακριβώς αυτοί που τα υφίστανται, λαμβάνουν κοινωνικές παροχές (υγειονομικές και οικονομικές). Για τον λόγο αυτόν μόλις πάθουν ατύχημα κατά την εργασία (είτε με αφορμή την εργασία), καταγράφονται ως εργαζόμενοι. Ετσι, η απόλυτη αύξηση του αριθμού των ατυχημάτων δεν συνοδεύεται αναλογικά με αντίστοιχη αύξηση των απασχολούμενων (διαφεύγουν και πάλι όσοι εργάζονται παράνομα, αλλά δεν υπέστησαν εργατικό ατύχημα).
Επιπλέον, σε φάσεις οικονομικής κρίσης και καταστάσεις αύξησης της ανεργίας, εμφανίζεται πλημμελής τήρηση των κανόνων ασφάλειας κατά την εργασία. Επιπρόσθετα, το άγχος που αισθάνεται ο άνεργος λόγω εργασιακής ανασφάλειας, σαφώς σχετίζεται με τη μη-εργασία του.
Συνήθως συζητιέται το εργασιακό άγχος, αλλά νοείται ασφαλώς και άγχος λόγω ανεργίας, που και πάλι σχετίζεται με την κατάσταση εργασίας...
Οι εργασιακοί παράγοντες πάντως, ιδίως οι σχετιζόμενοι με την οργάνωση της εργασίας, συχνά έχουν απότοκα και στη σωματική ευεξία, όπως τεκμηριώνεται σε πρόσφατη έρευνα του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Υγιεινή και Ασφάλεια της Εργασίας (ΠΜΣ ΥΑΕ). Η συγκεκριμένη μελέτη, που παρουσιάστηκε από την κ. Ελένη Μουστάκα στα πλαίσια της διπλωματικής της διατριβής, έδειξε ότι στο νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων της πατρίδας μας, πλειάδα σωματικών συμπτωμάτων σχετίζεται με το εργασιακό άγχος και τα αίτιά του, όπως ο φόρτος εργασίας, τα προβλήματα με τους προϊστάμενους και τις διακρίσεις στο χώρο εργασίας. Το εργασιακό άγχος φαίνεται, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ίδιας έρευνας, ότι σχετίζεται με κεφαλαλγίες, οσφυαλγία, πόνους στη ράχη και τον αυχένα, με πόνους στα άκρα, αλλά και με οιδήματα σφυρών, με σωματική εξάντληση και κούραση, καθώς και με προβλήματα στο στομάχι, ακόμα και με σφίξιμο στο στήθος. Στατιστικά σημαντική σχέση βρέθηκε επίσης μεταξύ του στρες και των παραγόντων του και τη συχνότητα εμφάνισης ατυχημάτων στο χώρο εργασίας. Αντίθετα, δεν τεκμηριώθηκε στατιστικά σημαντική σχέση του στρες με παράγοντες που αφορούν τη συμπεριφορά υγείας των νοσηλευτών (συνήθειες άθλησης, καπνιστική συνήθεια και χρήση αλκοόλ).
Όλα τα παραπάνω συναποτελούν την υποκειμενική έκφραση της αυτοεκτίμησης της υγείας των εργαζομένων, η οποία στη χώρα μας είναι πολύ υψηλή. Αντίστοιχες μελέτες στο γενικό πληθυσμό στην Ελλάδα, βρήκαν επίπεδα αυτοεκτίμησης της υγείας (καταφατική απάντηση στην ερώτηση αισθάνομαι ότι έχω άριστη υγεία, πολύ καλή και καλή) της τάξης του 90%. Τα μεγέθη αυτά καταγράφηκαν στα αποτελέσματα της διδακτορικής διατριβής της κ. Νατάσας Δανιηλίδου, στα πλαίσια μιας από τις πολλές επιστημονικές συνεργασίες του Τομέα Οικονομικών της Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας - ΕΣΔΥ με το Εργαστήριο Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος της Ιατρικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης - ΔΠΘ.
Προσδοκώμενα είναι επομένως και τα ποσοστά που βρίσκει η μελέτη της Laszlo και συνεργατών της που δημοσιεύεται ηλεκτρονικά στο περιοδικό Social Science and Medicine, με αντικείμενο τη διερεύνηση της σχέσης εργασιακής ανασφάλειας και υγείας, σε 16 χώρες της Ευρωπαϊκής Περιοχής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Το 87,7% των Ελλήνων που συμμετείχαν στην έρευνα δηλώνουν ότι αισθάνονται ως προς την υγεία τους καλά και πολύ καλά (το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των 16), ενώ εργασιακή ανασφάλεια αισθάνεται το 28,5% (μια ενδιάμεση τιμή μεταξύ των 16). Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας αυτής είναι ότι στους έλληνες εργαζόμενους παρατηρείται ισχυρή στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ υψηλής ανασφάλειας εργασίας και χαμηλής αυτοεκτίμησης υγείας. Αυτοί που βιώνουν εργασιακή ανασφάλεια, αισθάνονται κατά 71% περισσότερο ότι η υγεία τους είναι κακή, συγκριτικά με όσους αισθάνονται εργασιακά ασφαλείς. Βεβαίως υπάρχει η λεπτομέρεια, ότι το δείγμα της έρευνας αποτελούνταν από πολίτες ηλικιακού εύρους μεταξύ 45-70 ετών, ενώ είναι σαφές ότι στο εργατικό δυναμικό ηλικίας μέχρι 45 ετών η εργασιακή ανασφάλεια είναι πολύ συχνότερο φαινόμενο.
Επιπρόσθετα, θα άξιζε τον κόπο να υπενθυμισθεί η καταγραφή προβλημάτων υγείας από εθελοντές Ειδικούς Ιατρούς Εργασίας, μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής της Εργασίας και Περιβάλλοντος (ΕΕΙΕΠ) στο τότε απολυμένο προσωπικό των αστικών συγκοινωνιών από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990: Πολλαπλάσια νοσηρότητα είχε καταγραφεί, σε σύγκριση με την προσδοκώμενη για το συγκεκριμένο δείγμα, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα που είχε παρουσιασθεί με μορφή ελεύθερης ανακοίνωσης σε παλαιότερο Συνέδριο Δημόσιας Υγείας.
Το πρόσφατο ζήτημα που συνειρμικά οδήγησε στο σημείωμα αυτό είναι η πλειάδα αυτοκτονιών που είχε εμφανισθεί σε εργαζόμενους γαλλικής τηλεπικοινωνιακής εταιρείας κατά τον προηγούμενο χρόνο και αποδόθηκε στην εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας. Το ίδιο φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και παλαιότερα, πάλι στη Γαλλία, στους εργαζόμενους του τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Όλα τα παραπάνω συνάδουν με τον πασίγνωστο ορισμό της υγείας, όπως διατυπώθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) πρώιμα μεταπολεμικά, όπου επισημαίνεται με έμφαση η συμμετοχή στη διασφάλιση της υγείας και της λεγόμενης κοινωνικής ευεξίας (πέραν της σωματικής και ψυχικής). Αλλωστε, το σημείο αυτό του ορισμού της υγείας επιδέχεται συζήτησης και δέχθηκε από παλιά έντονη κριτική.

* Ο Θ.Κ. Κωνσταντινίδης είναι ειδικός ιατρός εργασίας, αναπληρωτής καθηγητής Υγιεινής της Ιατρικής σχολής ΔΠΘ και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής της Εργασίας και Περιβάλλοντος.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ:


Να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη  για να  επιβάλλονται  ευκολότερα  συντηρητικές   λύσεις

Γράφει η  Ευγενία Καλογερία - Μόσχου

Η συστηματική και διαρκής επίθεση πολλών μέσων μαζικής ενημέρωσης, δημόσιων και ιδιωτικών, στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων  και η δημιουργία μιας εντελώς απαξιωμένης  εικόνας για τη μεγάλη αυτή κατηγορία των εργαζομένων καθώς και για τον τομέα εργασίας τους, δεν είναι τόσο αθώα και τόσο αυθόρμητη όσο κατ' αρχήν φαίνεται. Αντιθέτως, γίνεται πλέον αντιληπτή  η σκοπιμότητα του  εγχειρήματος και συγκεκριμένα,  ότι  έχει στόχο να αποπροσανατολίσει την ελληνική κοινωνία, ενόψει  σκληρών  μέτρων  που θα παρθούν στο άμεσο μέλλον, για το δήθεν  ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης και με  πρόθεση,  τα μέτρα αυτά να αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τα εύκολα θύματα αυτής της χώρας, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Εάν μέχρι πρόσφατα  υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι  τα τελευταία είκοσι  χρόνια  έγιναν αρκετά  θετικά βήματα στη χώρα μας στον τομέα της οικονομικής  ανάπτυξης, σήμερα αυτή η άποψη έχει πλήρως διαψευστεί,  γιατί έγινε πια  φανερό ότι η ανάπτυξη αυτή είχε  πήλινα πόδια.    Τα  στηρίγματά της κατέρρευσαν  χωρίς  να μας αφήνουν πλέον περιθώρια  αισιοδοξίας.  Στην εκμετάλλευση του τόπου από το μεγάλο κεφάλαιο, όταν προσθέσουμε τον υπέρμετρο δανεισμό, τη  διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τα κόμματα εξουσίας,  τα  σκάνδαλα στο χρηματιστήριο, την  κλοπή μέσω ομολόγων και χρηματιστηρίου των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τη  διοικητική αποδιάρθρωση, τη διαφθορά, τους  άσκοπους Ολυμπιακούς  αγώνες, τον κομματισμό, το ξεπούλημα ΔΕΚΟ, την ποδηγέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε έχουμε  τα κυριότερα   από τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν τη σημερινή εικόνα της χώρας μας.
 Όμως, που χωρά σ' αυτό το παζλ  η κατηγορία των εργαζόμενων που λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι; Στην ουσία, σχεδόν πουθενά, διότι οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως εργαζόμενοι, δεν είναι μέρος της κρίσης, η οποία είναι βεβαίως  συστημική,  αλλά,  δεν είναι και τελείως   άσχετη με τα  προβληματικά  χαρακτηριστικά της  καθυστερημένης διοικητικής δομής της χώρας μας.
Είναι γνωστό, ότι στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, κτίστηκε, όχι χωρίς στρεβλώσεις, το διοικητικό σύστημα στη χώρα μας, αντιγράφοντας φυσικά πάρα πολλά από τα ισχύοντα στην Ευρώπη, κυρίως Γαλλία και Γερμανία.  Μετά το Β΄ Παγκόσμιο, υποχρεωτικά, διευρύνθηκε το κοινωνικό κράτος  και κτίστηκε ο κορμός της  οικονομίας,  που,  εκτός από τον ιδιωτικό τομέα,  περιελάμβανε και ένα αρκετά ευρύ πλέγμα   ΔΕΚΟ.    Οι  ιστορικοί ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας, Καραμανλής και Παπανδρέου ήταν εκείνοι που επεδίωξαν με τις πολιτικές τους αποφάσεις τη συμμετοχή του κράτους  στην οικονομική δραστηριότητα, γιατί είχαν κατανοήσει ότι ήταν ο μόνος τρόπος οικονομικής ανάκαμψης και ανακούφισης του πληθυσμού από τη φτώχεια.   Οι παραπάνω, δεν ήταν επαναστάτες, ήταν αστοί πολιτικοί, υπήρξαν όμως   περισσότερο ρεαλιστές  από τους σημερινούς επιγόνους τους.   Με τη συμμετοχή του στενού  και ευρύτερου  δημόσιου τομέα στην οικονομική δραστηριότητα,  έγινε δυνατό να μπει η χώρα  σε τροχιά ανάπτυξης. Από  την ίδια όμως στιγμή λειτούργησε η αντίφαση  του κομματισμού,  του ρουσφετιού, πράγματα που  προϋπήρχαν  στη χώρα  σαν νοοτροπία και σαν πρακτική, αλλά που συνδυασμένα με  το κράτος - υπηρέτη των μεγάλων συμφερόντων, άνοιξαν το δρόμο για μια διοίκηση,  η  εξέλιξή της  οποίας   μας έδωσε αναπόφευκτα  το σημερινό μοντέλο.
Η κομματικοποίηση  της δημόσιας διοίκησης και  οι  πελατειακές  σχέσεις που έφτασαν στο ζενίθ τα τελευταία είκοσι χρόνια,  έφεραν μοιραία και την αναξιοκρατία και τη διαφθορά μέσα στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Είναι γνωστός ο τρόπος και οι Νόμοι με βάση τους οποίους κρίνονται και ορίζονται τα διευθυντικά στελέχη των Υπηρεσιών και, την αλήθεια του πράγματος, την επιβεβαιώνει το γεγονός ότι όταν αλλάζει η  Κυβέρνηση αλλάζουν και όλοι οι Διευθυντές.  Ένας άλλος παράγοντας που  ευνοεί  τις πελατειακές σχέσεις είναι ο διορισμός  χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, χιλιάδων συμβασιούχων, με διάφορες  μορφές  εργασίας, που έχουν ημερομηνία λήξης,  ώστε αυτοί να είναι όμηροι  στο εκάστοτε κόμμα εξουσίας, στο οποίο έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους προκειμένου να ανανεωθεί η σύμβασή τους. Όμως, τι να πει  κανείς για ένα νέο άνθρωπο που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά και βιώνει με κάθε τρόπο το φόβο της ανεργίας. Ο φόβος αυτός τον οδηγεί σε απελπισμένες ενέργειες και τον καθιστά θύμα ενός φαύλου κύκλου.
Η αποδοτικότητα της δημόσιας διοίκησης αλλά και η διαφθορά που αναπτύχθηκε μέσα σ' αυτή δεν έχει να κάνει παρά ελάχιστα με το μόνιμο προσωπικό των Υπηρεσιών. Αντιθέτως, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα γκόλντεν -μπόυς  που διορίζονται ως μετακλητοί, ως σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, ως διοικητές οργανισμών, ως ειδικοί, μάνατζερ κλπ.  Όλοι αυτοί  δεν είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι τα αγαπημένα παιδιά της εκάστοτε εξουσίας που μπορούν να βάζουν χέρι στα κονδύλια, να υπαγορεύουν  παράνομες  αποφάσεις και να σπάνε τη νομιμότητα και την αξιοκρατία μέσα στο Δημόσιο, προφασιζόμενοι ότι έχουν γνώσεις και εμπειρία και ότι μπορούν να λύσουν προβλήματα . Μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει!  Και είναι απολύτως φυσικό, γιατί όλοι οι παραπάνω , είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν τα μεγάλα ή τα κομματικά συμφέροντα και όχι τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Το επιβεβαιώνει η αποτυχημένη θητεία των  Νομικών Συμβούλων, των  Διοικητών των ΔΕΚΟ, των Διοικητών Νοσοκομείων  κλπ.  Αν αυτοί οι κύριοι - κυρίες  ήταν άξιοι της θέσης και του μισθού τους, σήμερα όλοι  οι παραπάνω  οργανισμοί δε θα βούλιαζαν μέσα στα χρέη  και  στην απαξίωση.
Η μεγάλη σπατάλη πολύτιμων πόρων μέσα στο δημόσιο τομέα  σχετίζεται άμεσα με όλα τα παραπάνω και δεν έχει να κάνει με τους μισθούς των μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων και αυτών που εργάζονται με  σύμβαση αορίστου χρόνου . Είναι φανερό   ότι, πέρα από μια οικονομία που πρέπει να γίνεται στις δημόσιες υπηρεσίες όσον αφορά στις λειτουργικές τους δαπάνες (δηλ. φως, νερό, τηλέφωνο, αναλώσιμα κλπ), όλες οι άλλες σπατάλες έχουν να κάνουν με κεντρικές αποφάσεις της εξουσίας  και εξυπηρετούν άλλους σκοπούς από αυτούς της χρηστής διοίκησης. Π.χ. ο διορισμός χιλιάδων συμβασιούχων πριν τις εκλογές ή ο διορισμός μάνατζερ ή  η υπαγωγή ημετέρων σε επιτροπές και παραεπιτροπές,  με σκοπό την πρόσβαση σε επιπλέον αμοιβές.   Τα χρήματα που λείπουν σήμερα από τα δημόσια ταμεία δεν είναι αυτά των μισθών των  δημοσίων υπαλλήλων αλλά αυτά που κατασπαταλήθηκαν στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα, στους χαριστικούς διορισμούς, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στις εξωφρενικές αμοιβές κομματικά αρεστών διοικητών κλπ των ΔΕΚΟ,  στις χαριστικές ρυθμίσεις φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις κλπ.
Η οικονομική κατάσταση  των δημοσίων υπαλλήλων σήμερα, δεν απέχει πολύ από την κατάσταση άλλων κατηγοριών εργαζομένων. Ο μέσος καθαρός  μισθός ενός πτυχιούχου δημοσίου υπαλλήλου με 10 χρόνια υπηρεσίας   δεν ξεπερνά τα 1500 ευρώ το μήνα, μαζί με όλα τα επιδόματα. Πολύ λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν καλύτερες αποδοχές  . Δεν είμαστε συνήγοροι του διαβόλου, όμως για τι αμοιβές μιλάμε; Ίσως για 2.500 με 3.000 e το μήνα.  Όμως έχουν να κάνουν με βάρδιες, μετακινήσεις, ειδικές συνθήκες εργασίας, ειδικά προσόντα κλπ. Και σίγουρα, δεν έχουν καμία σχέση με τις αμοιβές των  γκόλντεν - μπόυς. Ας σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι από τους Δ.Υ. είναι πτυχιούχοι (πολλοί με μεταπτυχιακό), χειρίζονται τις νέες τεχνολογίες, είναι στην πιο παραγωγική ηλικία , πληρώνουν ενοίκιο ή  στεγαστικό δάνειο και σπουδάζουν παιδιά.  Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η ελληνική κοινωνία.  Οι περισσότεροι, παιδιά αγροτών ή εργατών,  με μεγάλες προσωπικές και οικογενειακές θυσίες, μορφώθηκαν και στελέχωσαν το ελληνικό δημόσιο. Είναι άξιοι να διοικήσουν, να εξυγιάνουν  και να διευθύνουν, χωρίς επιπλέον αμοιβές, όλες τις Υπηρεσίες και όλους  τους Οργανισμούς, γιατί διαθέτουν μόρφωση και εργασιακή  εμπειρία.   Αυτό που θέλουν, δεν είναι μεγαλύτερος μισθός αλλά αξιοκρατία, νομιμότητα και εμπιστοσύνη. Η  ελληνική πολιτεία και του χθες και του σήμερα, το αρνείται πεισματικά και επιμένει στις παλιές και αποτυχημένες συνταγές, γιατί απλούστατα, δεν αποφασίζει να κτίσει μια διοίκηση για το λαό αλλά αρκείται σε μια διοίκηση που θα είναι φιλική στα οικονομικά συμφέροντα και στις μικροκομματικές επιδιώξεις.
 Στη σημερινή συγκυρία, οι  μισθωτοί του δημοσίου, αυτή τη στιγμή έχουν επιλεγεί από την κυβέρνηση αλλά και από τα μεγάλα συμφέροντα  που εκπροσωπούνται μέσω ικανής  μερίδας του τύπου και των ΜΜΕ, να αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα της  κρίσης του συστήματος, για να μείνουν οι ίδιοι στο απυρόβλητο. Γνωρίζοντας οι παραπάνω κύριοι ότι  αυτή  η κατηγορία των εργαζόμενων είναι η μόνη που δεν μπορεί να κρύψει ούτε ένα ευρώ εισοδήματος, ετοιμάζουν στοχευμένα  την επίθεσή τους. Ένα από τα όπλα τους είναι η συκοφαντία, έμμεση και άμεση.  Ήδη οι αποφάσεις πάρθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών  και έχουν δημοσιοποιηθεί. Συνεπικουρούν καθημερινά και τα ΜΜΕ φτιάχνοντας την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα έτσι, ώστε  να στρέψουν την κοινή γνώμη (π.χ. αγρότες), ενάντια στους δήθεν βολεμένους  στο Δημόσιο. Πολύ λίγο όμως μιλάνε για την καταλήστευση των ασφαλιστικών τους ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων.
Οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα δεν έχουν άλλη επιλογή. Πρέπει να γυρίσουν στα  απαξιωμένα εργασιακά σωματεία τους και με ενότητα και πείσμα να αντιδράσουν στην υποβάθμισή τους, γιατί πάντα το Δημόσιο ήταν  ένα ανάχωμα, μια κόκκινη γραμμή, που έλεγε στους στυγνούς εκμεταλλευτές της ανθρώπινης εργασίας  «μέχρι εδώ» και δεν τους άφηνε να περάσουν κάτω από τα όρια της ανθρωπιάς. Συγχρόνως, να αγωνιστούν για μια πιο υγιή  και πιο αποδοτική δημόσια διοίκηση  μέσα από θεσμούς αξιοκρατίας, η οποία θα υφίσταται  για να υπηρετεί τους απλούς πολίτες.
Προβάλλοντας τα  κλαδικά και οικονομικά τους αιτήματα, πρέπει να φωνάξουν  μαζί με όλη την κοινωνία    στοπ  στις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ , στο ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού λαού και να ζητήσουν επιστροφή   σημαντικών τομέων της οικονομίας στο κράτος για να έχουμε την πολυπόθητη εθνική ανεξαρτησία  και το δικαίωμα των δικών μας επιλογών.  Ας  μη ξεχνάμε, υπάρχει κράτος στην Ευρώπη  (η Δανία)  που ευημερεί, επειδή   διαθέτει ισχυρό δημόσιο τομέα και γι' αυτό   έχει τη λιγότερη ανεργία σε όλο τον κόσμο.
Αστοί οικονομολόγοι, υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση δεν πέρασε και ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο (οι διάφοροι οίκοι και οι Τράπεζες), ετοιμάζουν νέα φούσκα που θα σκάσει σε όχι πολύ μακρινή χρονική στιγμή, όπως και η προηγούμενη. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν ότι η περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων θα  σώσει  τους ανθρώπους της εργασίας και τη χώρα.  Αντίθετα, μια πιο σθεναρή στάση της Κυβέρνησης στις πιέσεις της Ευρωζώνης και των οίκων δανεισμού θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Όσο για τους εργαζόμενους , δεν τους μένει άλλος δρόμος από  αγώνες  με ενότητα και αλληλεγγύη της μιας κοινωνικής ομάδας προς την άλλη, ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.