ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ; ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
Οποιος θέλει... να κάνει έναν δυσαρεστηµένο εργαζόµενο, να τα πάρει στο κρανίο, δεν έχει παρά να του δείξει τον χειρότερο «εχθρό» του: έναν δηµόσιο υπάλληλο. Αυτό κάνουν σήµερα οι κυβερνήσεις.
Για να αποφύγουν την οργή των εξαθλιωµένων εργαζοµένων του...
ιδιωτικού τοµέα, τους δείχνουν τους χαρτογιακάδες που «ροκανίζουν τα λεφτά των φορολογουµένων». Αυτό κάνουν στην Ευρώπη. Αυτό κάνουν και στην Αµερική.
Μια αµερικανική...έρευνα, όµως, που έγινε στις ανατολικές ΗΠΑ από το Κέντρο Οικονοµικής Πολιτικής και Ερευνας και από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονοµίας, έρχεται να διαλύσει τον µύθο των «κακοµαθηµένων» δηµοσίων υπαλλήλων. ∆ιαπιστώνει µάλιστα πως οι δηµόσιοι υπάλληλοι είναι αδικηµένοι, αφού «αµείβονται λιγότερο από όσο οι συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τοµέα».
Πέρα από τη σύγκριση, όµως, µπαίνει ένα ερώτηµα: Γιατί άραγε ο δηµόσιος τοµέας έχει γίνει ένας τόσο εύκολος στόχος για τους απανταχού δηµαγωγούς πολιτικούς;
Στο περιοδικό «Ατλάντικ» η δηµοσιογράφος Μισέλ Τσεν δίνει την απάντηση:
«Αυτή η ύπουλη εκστρατεία κατά των εργαζοµένων του δηµόσιου τοµέα έχει για στόχο της το τελευταίο οχυρό της συνδικαλισµένης εργασίας».
Στην περίπτωση της Αµερικής, το 37% των δηµοσίων υπαλλήλων είναι µέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων, δηλαδή πενταπλάσιοι από τους συνδικαλισµένους εργαζόµενους του ιδιωτικού τοµέα. Και αποτελούν εµπόδιο στις κυβερνητικές πολιτικές των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων της δηµόσιας περιουσίας, που προωθούνται µε το ίδιο πείσµα τόσο στην Αµερική όσο και στην Ευρώπη.
Κατεστραµµένοι από την ύφεση κάποιοι εργαζόµενοι του ιδιωτικού τοµέα, µπορεί να βρίσκουν παρηγοριά επιτιθέµενοι στους δασκάλους των παιδιών τους ή στους οδοκαθαριστές της γειτονιάς τους. Ναι, είναι πιο εύκολο αυτό, αλλά δεν θα τους βγάλει ποτέ από τη δύσκολη θέση αν δεν αναζητήσουν τους πραγµατικούς υπαίτιους για την αθλιότητά τους.
Στο βιβλίο της...
«Ενα άλλο είδος δηµόσιας εκπαίδευσης», η Πατρίσια Χιλ Κόλινς εξηγεί πώς φτάσαµε να ταυτίζουµε το δηµόσιο µε το υποδεέστερο.
«Οι ιδέες για τα οφέλη των ιδιωτικοποιήσεων ενθάρρυναν τον λαό να πιστέψει πως οτιδήποτε δηµόσιο είναι χαµηλότερης ποιότητας», γράφει η συγγραφέας. «Η παρακµή των σχολείων, της δηµόσιας υγείας, των δρόµων, των γεφυρών και των µεταφορών, η οποία προέκυψε από την απροθυµία του κράτους να χρηµατοδοτήσει αυτούς τους δηµόσιους θεσµούς, οδήγησε στη διάβρωση και στον ευτελισµό του δηµοσίου».
Και ο καθαγιασµός του ιδιωτικού κέρδους εξέθρεψε την εχθρότητα του λαού προς καθετί δηµόσιο, προσθέτει η Ιβ Γιούιν, πάλι στο περιοδικό «Ατλάντικ»:
«Αντί να υποκύπτουµε, καθώς οι βιβλιοθήκες µας, τα σχολεία µας, οι δρόµοι µας, ακόµη και τα παρκόµετρα περνούν στα χέρια σκοτεινών συµφερόντων, που δεν ασκούµε πάνω τους κανέναν έλεγχο, πρέπει να διεκδικήσουµε ξανά το δηµόσιο, το οποίο εδώ και χιλιάδες χρόνια εξασφάλιζε την επιβίωσή µας».
Η απόρριψη...
του δηµόσιου, του συλλογικού, προκειµένου να ασπαστούµε την ελευθερία των αγορών, δεν µας προσφέρει παρά µονάχα µια απατηλή και ρηχή απελευθέρωση: την απελευθέρωση από εκείνους ακριβώς τους θεσµούς, που κρατούν τις κοινωνίες µας αλληλέγγυες και ενωµένες.
Από το Εργαστήριο Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος της Ιατρικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης αποστέλλεται προς τους συντάκτες θεμάτων υγείας και περιβάλλοντος των ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων ενημέρωσης το ακόλουθο κείμενο:
Τα ενεργειακά θέματα και οι πιθανές επιπτώσεις τους στην υγεία των πολιτών και του περιβάλλοντος, φαίνεται ότι απασχολούν πλέον καθημερινά τους πολίτες της περιοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Οι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή της Θράκης, οι γεωτρήσεις πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή της Θάσου, καθώς και οι συζητήσεις για ανθρακική μονάδα στην Καβάλα και καύση για ηλεκτροπαραγωγή των κοιτασμάτων λιγνίτη και τύρφης της πεδιάδας Δράμας, Καβάλας και Σερρών, είναι σαφές ότι αποτελούν κίνδυνο τόσο για το περιβάλλον (ατμόσφαιρα, ύδατα, εδάφη, οικοσύστημα), όσο και για την υγεία του γενικού πληθυσμού και των εργαζομένων.
Συζητώντας ειδικότερα γιά τον Τυρφώνα των Φιλίππων αξίζει να αναρωτηθεί κανείς άν είναι μονόδρομη επιλογή η καύση του για ηλεκτροπαραγωγή. Η εκδοχή αυτή έχει συζητηθεί στο παρελθόν τουλάχιστο δυό φορές: στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οπότε είχε μονοδρομηθεί η συνεργασία με την σοβιετική εταιρεία Energomassexport για ανάπτυξη ατμοηλεκτρικών σταθμών, πρόγραμμα που εγκαταλείφθηκε στο παρά πέντε μετά τις κινητοποιήσεις των αγροτών της περιοχής και τη συμμετοχή στις διαμαρτυρίες και του τότε κ.κ. Αμβρόσιου, Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως. Ακολούθως επανήλθε το θέμα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με τη διατύπωση από την πλευρά της ΔΕΗ της πρόθεσής της για ανάπτυξη 6 ατμοηλεκτρικών σταθμών, που θα χρησιμοποιούσαν ως καύσιμο για ηλεκτροπαραγωγή τους λιγνίτες της Μαυρολεύκης και την τύρφη Φιλίππων. Μετά από κινητοποιήσεις των πολιτών της Δράμας και παρά το γεγονός ότι οι προθέσεις της ΔΕΗ ήταν ήδη ενταγμένες στο δεκαετές πρόγραμμα της επιχείρησης, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποσύρθηκε και πάλι λόγω της ασυμφωνίας της τοπικής κοινωνίας, όπου δραστηριοποιήθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών φορέων με πρωτοβουλία πρωτίστως της Οικολογικής Κίνησης Δράμας και πρωτεργάτη τον Καθηγητή κ. Κ. Δοματζόγλου.
Για τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη έχει γίνει ήδη πολύς λόγος, με πρωταγωνιστικό ρόλο του Ιατρικού Συλλόγου Εβρου και του Προέδρου του Δρ. Δ. Αναστασιάδη. Επιπροσθέτως, παρά το γεγονός ότι έχουν εγκαταλειφθεί τα ερευνητικά προγράμματα που είχαν ξεκινήσει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης σε συνεργασία με την Επιτροπή Διαβούλευσης Αγωγού, συνεχίζονται από το Εργαστήριο Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος της Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ όσες μελέτες εντάσσονται στα γνωστικά πεδία του. (Ηδη έχει εκδοθεί ένα τεύχος 60 σελίδων, που αφορά Ζητήματα Δημόσιας Υγείας και Δημόσιας Υγιεινής σχετικά με τη συζητούμενη κατασκευή και λειτουργία του Πετρελαιαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, δεύτερη κατά σειρά έκδοση στα πλαίσια της ενότητας Κείμενα Εργασίας και Τεκμηρίωσης στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και την Αγωγή και Προαγωγή Υγείας, ηλεκτρονικά διαθέσιμο στην ιστοσελίδα http://utopia.duth.gr/~tconstan/agwgos2.pdf).
Πολύ ενδιαφέρουσα θα ήταν η εκδοχή της πολυεπιστημονικής προσέγγισης για το σύνολο των υγειονομικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων των σχετιζόμενων με την ενέργεια αναπτυξιακών προθέσεων στην περιοχή μας, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων επιστημονικών φορέων της περιοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Το μείζον θέμα είναι η συνεχής παρακολούθηση της ποιότητας υδάτων, εδαφών και αέρα, ανεξάρτητα από τις όποιες επενδυτικές δράσεις. (Αλλωστε, ακόμα και η γεωργική εκμετάλλευση εμπεριέχει κινδύνους τόσο για τον γενικό πληθυσμό, όσο και για τους εργαζόμενους. Ειδικά μάλιστα για τους αγρότες της περιοχής είναι σε εξέλιξη σχετικές μελέτες του Εργαστηρίου Υγιεινής και Προστασίας Περιβάλλοντος της Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ, που μέχρι τώρα έχουν δείξει επιβάρυνση του υδροφόρου ορίζοντα σε περιοχές εντατικών καλλιεργειών).
Βεβαίως, το πρώτιστο μέλημα θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη στα πλαίσια της αειφορίας, αλλά ειδικά για την περίπτωση του Τυρφώνα των Φιλίππων η εκδοχή της καύσης για ηλεκτροπαραγωγή δεν φαίνεται να συνάδει διόλου με αειφορία, αφού πρόκειται για αυτονόητα καταστροφική μέθοδο. Αν πρέπει υποχρεωτικά να γίνει «αξιοποίηση» του Τυρφώνα της πεδιάδας Φιλίππων - Δράμας με στόχο να υπάρξουν ενεργειακά οφέλη, ακόμα και η εκδοχή της καλλιέργειας ενεργειακών φυτών, προφανώς είναι πλέον συμφέρουσα και θα άξιζε τον κόπο να απασχολήσει τόσο τους ειδικούς επιστήμονες, όσο και τους καλλιεργητές. Φυσικά παραμένει το θέμα της παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα σε μια περίοδο που η διεθνής κοινότητα έχει ευαισθητοποιηθεί στα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής και των επιπτώσεων στην υγεία των πολιτών και του πλανήτη και δεν μπορεί να αναδεικνύεται ως μείζον ζήτημα η οικονομοτεχνικής φύσης πρόθεση εμπλοκής ιδιωτών στην παραγωγή ενέργειας. Θα μπορούσε να ιδρυθεί από τοπικούς φορείς μια εταιρεία για την καλλιέργεια ενεργειακών φυτών (με τη συμβολή συναδέλφων της Πολυτεχνικής Σχολής ΔΠΘ, οι οποίοι διαθέτουν σχετική τεχνογνωσία), λειτουργώντας ανταγωνιστικά σε εταιρείες, που πιθανόν έχουν την πρόθεση της καύσης των κοιτασμάτων για ηλεκτροπαραγωγή.
Αυτά τα δεκάχρονα παιδιά βιώνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και βλέπουν εφιάλτες. Τι θα γίνει όταν στα δεκαοχτώ τους καταλάβουν ποιές είναι οι αιτίες και ποιοί οι υπεύθυνοι αυτής της κρίσης που τους στραγγάλισαν την παιδικότητά τους
και δολοφόνησαν τα όνειρά τους;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΊΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Την ώρα που στην Ελλάδα το συνταξιοδοτικό οδεύει προς τους ιδιώτες και τα όρια ηλικίας ανέβηκαν, η κυβέρνηση της Βολιβίας υπό τον Έβο Μοράλες, ανακοίνωσε χθες, Τρίτη, ότι συμφώνησε στις διατάξεις νομοσχεδίου για την εθνικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος στη χώρα και την μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 58 έτη.
Το φιλόδοξο μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο, που θα σημάνει την διάλυση των δύο ιδιωτικών συνταξιοδοτικών ταμείων που διαχειρίζονταν το σύστημα επί χρόνια, πρόκειται να σταλεί το ταχύτερο στο Κογκρέσο, δήλωσε ο πρόεδρος Έβο Μοράλες. Το νομοσχέδιο αποτελεί προϊόν τεσσάρων ετών διαπραγματεύσεων με συνδικαλιστές.
Πέραν της μείωσης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 58 από τα 65 χρόνια, οι μητέρες και οι εργαζόμενοι σε ορυχεία και μεταλλεία θα δικαιούνται συνταξιοδότησης σε μικρότερη ηλικία.
«Χαράσσουμε νέα πολιτική για την αναδιανομή των εισφορών των εργαζομένων, σε αναζήτηση χαμηλότερου ποσοστού φτώχειας και περισσότερης ισότητας», δήλωσε ο Μοράλες, πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της Βολιβίας. Βάσει του νομοσχεδίου, που ο Μοράλες κάλεσε το Κογκρέσο να εγκρίνει τις επόμενες εβδομάδες, το κρατικό σύστημα διαχείρισης των συντάξεων θα αρχίσει να αντικαθιστά τα ιδιωτικά ταμεία από το 2011.
Δεν υπήρξε επίσημη αντίδραση από τις δύο ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες που διαχειρίζονται το σύστημα, την Prevision, θυγατρική της Ισπανικής BBVA, και τη Futuro, θυγατρική της Ελβετικής Zurich Financial Services. Οι δύο εταιρίες χειρίζονται τα συνταξιοδοτικά ταμεία που καλύπτουν 1,3 εκατ. πολίτες της Βολιβίας, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Ο Μοράλες επιδιώκει να αντιστρέψει το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων που είχε διεξαχθεί την δεκαετία του 1990--ήδη έχει εθνικοποιήσει μια σειρά εταιριών κοινής ωφέλειας, ενεργειακούς και ορυκτούς πόρους.
«To παρακάτω σχόλιο ανώνυμου δημισοεύτηκε στην ιστοσελίδα infognomon.blogspot.com Πολλοι άνθρωποι μπερδεύτηκαν στον πρώτο γύρο των εκλογών, πολύ μπερδεύονται και στον δεύτερο. Να καταψηφίσω Παπανδρέου και μνημόνιο ή να μην καταψηφίσω; Να ψηφίσω τους άλλους καραγκιόζηδες της δεξιάς και της αριστεράς, ή να ψηφίσω άκυρο και λευκό; Μήπως πρέπει να απέχω; Εχουμε εναλλακτικήγ λύση; Τι θα βγει από τις εκλογές; Η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν πάει πουθενά. Σήμερα, το θέμα του Μνημονίου δεν το βάζει στην ατζέντα ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς,ο Τσίπρας ή το ΚΚΕ. Το βάζει η ίδια η ζωή. Ας σκεφτούμε τα δύο πιο ακραία ενδεχόμενα, στο ένα το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ κερδίζει όλους τους δήμους και περιφέρειες, στο άλλο τους χάνει. Με ποιό από τα δύο αποτελέσματα θα χαρεί η Μέρκελ, το ΔΝΤ, η ελληνική και διεθνής αντίδραση; Πιό από τα δύο αποτελέσματα θα διευκολύνει και πιο θα δυσκολέψει τον ΓΑΠ να συνεχίσει τον καννιβαλισμό της ελληνικής κοινωνίας, να στείλει περισσότερους συνταξιούχους στα παγκάκια και στα θυμαράκια, περισσότερους εργαζόμενους στην ανεργία; Ποιό από τα δύο αποτελέσματα θα θέσει περισσότερο σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία του ελληνικού λαού; Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνιστούν εναλλακτική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να αφήσουμε ανενόχλητο τον ΓΑΠ; Να γίνουμε, ηθικά και πολιτικά συνυπεύθυνοι με την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας; Να τον αφήσουμε να κάνει αυτό που θέλει, ελπίζοντας ίσως ότι εμείς ατομικά θα γλυτώσουμε; Δεν αμφισβητώ τα ευγενή κίνητρα μιας μερίδας τουλάχιστο των απεχόντων. Ιστορικά, ο πιο γνωστός οπαδός της αποχής ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Δεν έμεινε όμως γνωστός γιατί απέφυγε να βάψει τα χέρια του στο αίμα, αλλά γιατί επέτρεψε τη Σταύρωση».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ-ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ
ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ;
Αυτή η λογική, αγαπητοί μου Φίλοι, συντάκτες και αποστολείς του παραπάνω σχολίου, κινείται στον παραλογισμό που υποστηρίζει ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Όμως επειδή το παιχνίδι στην αστική δημοκρατία του κεφαλαίου παίζεται στη βάση αυτού του παραλογισμού, σύμφωνα με τον οποίο οι ταξικοί εχθροί της εργαζόμενης κοινωνίας, για τα δικά τους συμφέροντα, ανταγωνίζονται για να την κάνουν "φίλο" τους, δηλαδή οπαδό και ψηφοφόρο τους, η εργαζόμενη κοινωνία αναγκάζεται να είναι προσεχτική στις επιλογές της. Γι’ αυτό και προσπαθεί, όσο η προπαγάνδα και η παραπλάνηση της το επιτρέπουν, να επιλέγει αυτό που στην εκάστοτε τρέχουσα συγκυρία είναι λιγότερο κακό γι’ αυτήν, όταν και εφόσον δεν μπορεί ακόμα να απαλλαγεί από όλους τους ταξικούς εχθρούς και αυτόκλητους σωτήρες της και συνακόλουθα από το σύστημα που τους εκτρέφει, δηλαδή τον καπιταλισμό, και να αντικαταστήσει την αστική ψευτοδημοκρατία με την Άμεση Δημοκρατία.
Με το κάλεσμά σας καλείτε την εργαζόμενη ελληνική κοινωνία να ψηφίσει Ψωμιάδη αντί Μπόλαρη, Γκιουλέκα αντί Μπουτάρη και Κακλαμάνη αντί Καμίνη και έχετε και την απαίτηση να σας πάρει στα σοβαρά, να σας θεωρήσει προοδευτικούς ανθρώπους και ενδεχόμενα να σας ακολουθήσει.
Βέβαια είναι αξιοπρόσεκτο πως ενώ θεωρείτε πως «Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνιστούν εναλλακτική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού», δεν υποδείχνετε καμιά εναλλακτική επιλογή, εκτός αν αφήνετε να εννοηθεί πως αυτή θα μπορούσε να είναι το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, τον οποίο παραλείψατε να συμπεριλάβετε στη σχετική αναφορά σας. Γιατί δεν φαντάζομαι πως εννοείτε ως εναλλακτική επιλογή το εκκολαπτόμενο κόμμα του Μητσοτάκη. Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους ακόμα, ο συλλογισμός σας δεν αντέχει σε καμιά λογική και γι’ αυτό η εργαζόμενη κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να δεχτεί το κάλεσμά σας, γιατί αυτό δεν στερείται σκοπιμότητας και μάλιστα σκοπιμότητας με σαμάρι.
Ο κόσμος πρέπει να πάει στις κάλπες με κρύο κεφάλι και να ψηφίσει αυτούς που θεωρεί καλύτερους-ικανότερους-εντιμότερους για τον τόπο και να πάρει τις ευθύνες του για τις επιλογές του, για να καταλάβει κάποτε πως αντι να τον κυβερνούν εναλλάξ επαγγελματίες-αχυράνθρωποι και κόμματα του κεφαλαίου, θα ήταν καλύτερα να μάθει να αυτοκυβερνιέται, στα πλαίσια της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού της Αταξικής Κοινωνίας.
Για την ώρα καλό είναι να γνωρίζουμε όλοι πως τις κακές κυβερνήσεις και τους κακούς δημάρχους τους εκλέγουν καλοί άνθρωποι που ψηφίζουν από ατομική ιδιοτέλεια ή δεν πάνε να ψηφίσουν. Ψηφίζοντας μαθαίνουμε πως η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι παρά η δικτατορία του κεφαλαίου και πως η δική μας δημοκρατία, είναι η Άμεση Δημοκρατία στην οικονομία και στην κοινωνία, την οποία η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα πρέπει να κατακτήσει, αλλά με γνώση, επίγνωση και σύνεση.
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανσιμό
Οι Νόμοι, τα Μνημόνια, η Μαρμάγκα και ο Φόβος του «Ιστού της Αράχνης»[1]
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης.
Οι μικροί πιάνονται, οι μεγάλοι τους ξεσκίζουν»
Σόλων ο Νομοθέτης
Πρώτος ο Θρασύμαχος[2] μας δίδαξε πως το Δίκαιο δεν εκφράζει παρά το συμφέρον του ισχυρότερου.Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διερμηνεύοντας την περιπέτεια των Αφροαμερικανών συμπολιτών του διακήρυξε πως «ο νόμος και η τάξη υπάρχουν για να εδραιώνουν τη Δικαιοσύνη. Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτόν τους το σκοπό, γίνονται τα φράγματα που μπλοκάρουν τη ροή της κοινωνικής προόδου» και συνεπώς χρέος της εργαζόμενης ανθρωπότητας είναι να ανατρέψει τα συμφέροντα των ισχυρών και να αλλάξει τους άδικους νόμους.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο νόμος εκφράζει το δίκαιο του ισχυρότερου, το δίκαιο του εξουσιαστή, το δίκαιο του κατέχοντος, δηλαδή το δίκαιο του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του κεφαλαιοκράτη και του γραφειοκράτη, αυτό σημαίνει πως εμπεριέχει βία και αδικία, οπότε είναι φυσικό για τους πολλούς, για τους εξουσιαζόμενους και οικονομικά και κοινωνικά εκμεταλλευόμενους δούλους, δουλοπάροικους και μισθωτούς, που δεν έχουν δικούς τους νόμους και ζουν με τους ξένους νόμους, να αφήνει μια αίσθηση αδικίας και μάλιστα μιας «αδικίας που την επιβάλλει ο Νόμος», του εκάστοτε νομοθέτη, ως ιστός της εκάστοτε «Μαρμάγκας».
Το ρόλο της «Μαρμάγκας» η άρχουσα τάξη τον αναθέτει στο μηχανισμό της «Δικαιοσύνης», η ηγεσία της οποίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, σε αντίθεση με την «αρχή της διάκρισης των εξουσιών». Άμεση συνέπεια αυτής της σχέσης εξάρτησης της «Δικαιοσύνης» από την εκτελεστική εξουσία είναι, οι δοτές ηγεσίες της «Δικαιοσύνης», να καταδικάζουν τον Κολοκοτρώνη, ή τον Μπελογιάννη, τον εκάστοτε πολιτικό, κομματικό και οπωσδήποτε πάντα τον ταξικό αντίπαλο.
Έτσι όμως είναι φυσικό, πως με το πέρασμα του χρόνου, η αδικία που συσσωρεύεται, να «πνίγει» τους αδικούμενους και να εκφράζεται ως παράπονο, διαμαρτυρία, αγωνιστική διεκδίκηση, οπότε οι εξουσιαστές αρχίζουν να ανησυχούν, να «παίρνουν μέτρα», συνήθως αυταρχικότερα, να φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμια, ίσως και την εξουσία. Και όταν ο Φόβος τους εξελίσσεται σε Εφιάλτη, τότε κινούν τους μηχανισμούς καταστολής, περιορίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, συρρικνώνουν τα ατομικά δικαιώματα των εργαζομένων και κάποια στιγμή κάνουν χρήση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, φυλακίζοντας μέσα στις ταξικές θεσμικές φυλακές τους ολόκληρες κοινωνίες.
Σε τέτοιες στιγμές κοινωνικής κρίσης, όπου οι άδικοι νόμοι αποδεσμεύουν την κρυμμένη σ’ αυτούς βία, οπότε, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της δράσης που προκαλεί αντίδραση, οι αποδέκτες της κρατικής βίας και τρομοκρατίας αναγκάζονται να αντισταθούν, εμπλεκόμενοι έτσι σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου και της Βίας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κοινωνική σύγκρουση γίνεται συχνά αναπόφευκτη και ανάλογα με το «νικητή», η συγκεκριμένη οικονομική, κοινωνική και νομική τάξη καταρρέει και τη θέση της παίρνει μια καινούργια τάξη, μια καινούργια πραγματικότητα.
Έτσι γράφεται μέχρι σήμερα η ιστορία των κοινωνιών και της Ανθρωπότητας. Πιθανότατα θα συνεχίσει και στο ορατό μέλλον, να γράφεται με τον ίδιο τρόπο. Όσο τουλάχιστον οι νομοθέτες θα παράγουν «Δίκαιο της ανισότητας και της αδικίας», Δίκαιο ταξικό, όσο θα νομιμοποιούν την ιδιοποίηση, δηλαδή την κλοπή του κοινωνικού πλεονάσματος και θα επιβάλλουν έναν άδικο καταμερισμό του παγκόσμιου, του εθνικού και του τοπικού κοινωνικού πλούτου, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των εργαζομένων, της κοινωνίας και των επόμενων γενεών.
Με δεδομένο πως σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης έχει παγκοσμιοποιηθεί το συμφέρον του ισχυρότερου, αξίζει, να μελετήσουμε τη διαδικασία της διεθνοποίησης της έννομης τάξης, ως διαδικασία παράλληλη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, για να δούμε ποιος υπαγορεύει νόμους, δηλαδή ποιος είναι πραγματικά ο παγκόσμιος νομοθέτης, άρα και ο ουσιαστικός νομέας του πλούτου και κατά συνέπεια το παγκόσμιο αφεντικό. Ίσως έτσι ζώντας πρόωρα τον εφιάλτη, που μας ετοιμάζουν οι νεοσκοταδιστές και οι νεοφασίστες, ξυπνήσουμε και στρατευθούμε σ’ ένα Νέο Διαφωτισμό, ικανό να σταθεί φραγμός στη νέα απόλυτη Βαρβαρότητα. Ο Χάρολντ Πίντερ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005), μας μεταφέρει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική και πολύ ενδιαφέρουσα για μας τους Έλληνες εικόνα, για το πώς αντιλαμβάνονται οι Αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης τον «παγκόσμιο» ρόλο τους, αλλά και τα δικαιώματα των Λαών να αυτοπροσδιορίζονται: «Το 1965 ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είπε στον Έλληνα πρέσβη στις ΗΠΑ. «Γάμησε τη Βουλή σας και το Σύνταγμα. Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο τύποι εξακολουθήσουν να προκαλούν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί να φάνε καμιά γερή φάπα […] Αν ο πρωθυπουργός σου αρχίζει να μου λέει για Δημοκρατίες, Κοινοβούλια και Συντάγματα, αυτός, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμά του μπορεί να μην κρατήσουν και πολύ». Το εννοούσε. Δύο χρόνια αργότερα, οι συνταγματάρχες πήραν την εξουσία και ο Ελληνικός Λαός πέρασε εφτά χρόνια στην κόλαση»[3].
Από τότε ο Ηγεμόνας, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου, εκσυγχρονίστηκε και επιβάλλει τη θέλησή του περισσότερο με έμμεσους τρόπους, δηλαδή με την παγκοσμιοποίηση, με τα καταχρηστικά δάνεια (OdiusDept)[4] και τις εκβιαστικές εμπορικές συμφωνίες με τις οποίες γονατίζει τις οικονομίες των χωρών και στη συνέχεια με τα ληστρικά δάνεια και τα μνημόνια, που υπαγορεύει ο Δόκτωρ Θάνατος[5] και το κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αναλαμβάνει «να σώσει» τα θύματά του, στύβοντας στην κυριολεξία την εργαζόμενη κοινωνία και οργανώνοντας άγριο πλιάτσικο σε βάρος του εθνικού πλούτου και των υποδομών των εθνικών οικονομιών των χωρών-θυμάτων του.
Από τη στιγμή, όμως, που οι κυβερνήσεις των αχυρανθρώπων του Ηγεμόνα, ανάλαβαν καθήκοντα στο σταύλο των Ελεφάντων, είναι φανερό πως οι Λαοί πρέπει να κρατήσουν όλους τους Ελέφαντες έξω από τις αίθουσες των καθρεφτών. Έξω για πάντα, για να παραμείνουν άθραυστοι οι καθρέφτες του Χτες, του Σήμερα και του Αύριο του ανθρώπινου Γένους και του ανθρώπινου Πολιτισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να οργανώσουν τη «Μεγάλη Καμπή»[6] της ιστορίας, δηλαδή την ανατροπή του Ηγεμόνα.
Για να μπορέσει να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι Λαοί να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκυβερνώνται και να συμβιώνουν ειρηνικά, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να καταργήσουν τους ελέφαντες, τους σταβλίτες, τους «ιστούς της Μαρμάγκας», κατά συνέπεια και τις «Μαρμάγκες» και να χτίσουν τους δικούς τους Νόμους και τη δική τους Δικαιοσύνη, που θα καταργεί κάθε εξουσιαστική δομή και βία και θα σέβεται τον Άνθρωπο, την κοινωνία του και τον πολιτισμό του.
Τα τελευταία χρόνια οι Λαοί μπαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτον και καλύτερο τον Ελληνικό Λαό, στο καλούπι του ‘παγκόσμιου νομοθέτη’, από το οποίο βγαίνουν, ως σύγχρονοι αφροαμερικάνοι δούλοι στερημένοι κάθε δικαιώματος και καταδικασμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή την κατάσταση μόνο μια Νέα Μεγάλη Έξοδος προς μια Νέα Ελευθερία μπορεί να ανατρέψει το ρου της ιστορίας και να οδηγήσει σε ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
Με δεδομένο πως η λεγόμενη Αριστερά, ως όλον εκ των άπειρων συνιστωσών της, σε τοπική και σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργεί ως ζαλισμένη πολυκέφαλη σαρανταποδαρούσα (που θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί, να πορευτεί ταυτόχρονα προς σαράντα κατευθύνσεις για να εφαρμόσει σαράντα τακτικές και χιλιάδες πρακτικές για ένα θολό σοσιαλισμό που βολοδέρνει μεταξύ της άθλιας σοσιαλδημοκρατίας και ενός κάποιου αποκρουστικού κρατικοκαπιταλισμού μασκαρεμένου με μια κάποια «δικτατορία του προλεταριάτου» για να καταλήξουμε σαν τη σημερινή Ρωσία, την λεγόμενη λαϊκή Κίνα, ή ακόμα και την ‘σοσιαλιστική’ Κούβα), στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν απομένει άλλη επιλογή από αυτήν της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτονόμησής της από όλα τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και τη χάραξη μιάς Νέας Αντικαπιταλιστικής Πορείας με κατεύθυνση τον Ουμανισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, πράγμα που προϋποθέτει τη δημιουργία μιάς Νέας Αριστεράς, της Ουμανιστικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει πιά καιρός για αρχηγικά παιχνίδια και για άλλες αυταπάτες…
[1] Για μια διεξοδικότερη ανάλυση βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
[2]«Φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι, ή το του κρείττονος συμφέρον.»
[3]Παπασπύρου Σταυρούλα, «Και η σιωπή είναι συνενοχή», παρουσίαση του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 26. 03 06, Ένθετο «&7», σελ. 26 και 27.
Αγαπητές/οι συνδημότισσες/ες,
Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στις δημοτικές εκλογές του Νοέμβρη χωρίς επικεφαλή στο ψηφοδέλτιό μας, αλλά ως συλλογικότητα ανοικτή σε όλους και όλες. Μέσω αυτής της επιλογής θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι η κοινωνία μας δε χρειάζεται δήθεν πεφωτισμένους παράγοντες-μεσσίες και μισαλλόδοξους καριερίστες της πολιτικής. Οι ανάγκες των καιρών και οι καθημερινές μας ανάγκες χρειάζονται τη συλλογική διαχείριση, δράση και ευθύνη και όχι τις πελατειακές σχέσεις και τη δημαγωγία. Απέναντι στο δημαρχοκεντρισμό (πρώτα ορίζουν τον υποψήφιο και μετά το ψηφοδέλτιο), στον οποίο έχουν υποταχτεί και οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, παλεύουμε και διεκδικούμε την πρωτοκαθεδρία των μαζικών συνελεύσεων γειτονιάς και χωριών, την ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνικών κινήσεων και την άμεση δημοκρατία στη λήψη σημαντικών αποφάσεων του δήμου και στον δημοτικό ετήσιο προϋπολογισμό. Απέναντι στο μοντέλο του «χρισμένου» δημάρχου, προτείνουμε την άμεση εκλογή του με σταυρό προτίμησης από τους πολίτες.
Δεν διεκδικούμε απλά διορθώσεις και μικρό-αλλαγές στο σημερινό μοντέλο της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ούτε την διαφορετική διαχείριση του αλλά την πλήρη ανατροπή του. Ενάντια στους δήμους-εταιρίες, στους δήμους που με τα ανταποδοτικά τέλη κλέβουν από το υστέρημα της λαϊκής και εργατικής οικογένειας, που είναι προσανατολισμένοι στην εξυπηρέτηση των λίγων, των πλούσιων και των κοινωνικά «ευυπόληπτων». Ενάντια στον Καλλικράτη, που θα ενισχύσει τις περικοπές, θα γενικεύσει τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αυξήσει τα δημοτικά τέλη και θα οδηγήσει στην περαιτέρω εγκατάλειψη της επαρχίας και της υπαίθρου.
Ως Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών καλούμε σε μια ανοικτή συσπείρωση και μαζική δράση για να ακουστεί δυνατά η φωνή των εργαζόμενων, των εκατοντάδων ανέργων, των νέων εργαζόμενων που βιώνουν τον καθημερινό μεσαίωνα της εκμετάλλευσης και της ελαστικής εργασίας. Η φωνή των αγροτοκτηνοτρόφων που συνθλίβονται από τις συνεχείς αναθεωρήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Η κραυγή της νεολαίας που ασφυκτιά και αποκληρώνεται στο σχολείο και αντιμετωπίζει το φάσμα της ανεργίας.
Αυτή η φωνή πρέπει να ακουστεί, αυτών των ανθρώπων η πάλη και ο αγώνας πρέπει να βγει στο προσκήνιο και να σπάσει την συναίνεση και την σικέ προεκλογική διαμάχη των επίσημων υποψήφιων δημάρχων και των διαχειριστών της τοπικής εξουσίας.
Απευθύνουμε αυτή την πρόταση σε όλους εκείνους και εκείνες που συνειδητοποιούν ότι το ΠΑΣΟΚ, αφού καπηλεύτηκε τη λαϊκή ψήφο, σήμερα ηγείται της επίθεσης στους εργαζόμενους. Την απευθύνουμε στους αγωνιστές από τα τοπικά κινήματα, όλους αυτούς που αγωνίστηκαν ενάντια στην οικολογική καταστροφή, στην καταπάτηση των ελεύθερων χώρων και στην υπεράσπιση του δικαιώματος στη πόλη. Την απευθύνουμε, όμως, και σε όσες πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες συνειδητοποιούν την ανάγκη για μια Αριστερά πρωτοπόρα σε νικηφόρους αγώνες, έτσι ώστε να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές και να ανατραπούν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, για μια Αριστερά ανεξάρτητη από τους μηχανισμούς του κράτους, μια Αριστερά της επαναθεμελίωσης του οράματος της απελευθέρωσης του ανθρώπου και της φύσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, μια Αριστερά που θα είναι πραγματική δύναμη ρήξης και ανατροπής, αντίπαλο δέος στο σύστημα. Αγωνιζόμαστε για να δοθεί ώθηση σε ένα νέο κοινωνικοπολιτικό ρεύμα. Ένα ρεύμα σκεπτόμενης, κοινωνικά μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής κίνησης σε επίπεδο δήμου που θα συμβάλλει σε μια αντίστοιχη πανελλαδική προσπάθεια.
_______________________
Αγαπητοί Φίλοι,
Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Ο δρομος θα είναι μακρύς και κακοτράχαλος, ο αγώνας σας
Τη Δευτέρα 13/9 οργανώθηκε μια εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Βοτανικός Κήπος» της Πετρούπολης με προσκεκλημένο το δήμαρχο της Μαριναλέντα (Ισπανία) Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, την οποία παρακολούθησαν πάνω από 500 άτομα.
Από το 1979 στη μικρή αυτή πόλη της Ισπανίας των 3.000 κατοίκων διεξάγεται ένα αυτοδιοικητικό πείραμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, το οποίο η συλλογικότητα του «Βοτανικού Κήπου» αποφάσισε να παρουσιάσει. Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι όσοι/όσες είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε μάθαμε πολλά.
Η Μαριναλέντα βρίσκεται στη φτωχότερη περιοχή της Ισπανίας, την Ανδαλουσία, όπου το 50% των καλλιεργούμενων εκτάσεων ανήκει στο 2% του πληθυσμού. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο δήμαρχος «το μόνο που παράγαμε ήταν ανεργία και μετανάστευση». Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση οι κάτοικοι αποφάσισαν να αντισταθούν. Το 1979 ο συνδυασμός του Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία στις δημοτικές εκλογές και έκτοτε, και για 31 συνεχή χρόνια, επανεκλέγεται. Και όχι τυχαία.
Η Μαριναλέντα διοικείται από τις συνελεύσεις των κατοίκων της μια και βασικό μέλημα είναι η συμμετοχή του κόσμου. Ο οικονομικός προϋπολογισμός οργανώνεται στη βάση των αποφάσεων των συνελεύσεων γειτονιάς, στις οποίες οι κάτοικοι αποφασίζουν τα έργα που κάθε χρονιά πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους. Στις συνελεύσεις επιδιώκεται η συναίνεση αλλά χρησιμοποιείται και η ψηφοφορία όταν υπάρχει διάσταση απόψεων. Κάθε χρόνο πραγματοποιούνται 60-70 συνελεύσεις.
Οι κάτοικοι της Μαριναλέντα συμμετέχουν επίσης εθελοντικά στις συλλογικές εργασίες, όπως είναι η συντήρηση δρόμων και κήπων/πάρκων αλλά και το χτίσιμο σπιτιών. Εχοντας θεσπίσει το θεσμό των «κόκκινων Κυριακών», το Σάββατο περνάει ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνο και ανακοινώνεται στη γειτονιά η εργασία που πρέπει να γίνει. Ενώ τέλος, όσοι έχουν συνδικαλιστική ή πολιτική ισχύ ζουν όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης, δηλαδή από τη δουλειά τους και μόνο.
Ομως, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο προσκλεκλημένος δήμαρχος, η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα μεγάλο ψέμα. Γι’ αυτό πέρα από την άμεση δημοκρατία αποφάσισαν να προχωρήσουν κι ένα βήμα παραπέρα: να αντιμετωπίσουν την ανεργία διεκδικώντας τη γη από τους γαιοκτήμονες. Επί 12 χρόνια αγωνίστηκαν με όλα τα μέσα: με γενικές απεργίες, με απεργίες πείνας, με μπλοκάρισμα δρόμων, τρένων και αεροδρομίων, διατρέχοντας τη χώρα με πορείες. Αντιμετώπισαν βέβαια φυλακίσεις, διώξεις, καταστολή, καταδικαστικές δικαστικές αποφάσεις, ακόμα και απόπειρες δολοφονίας (δύο εναντίον του δημάρχου). Και τα κατάφεραν. Οι κάτοικοι της Μαριναλέντα απέσπασαν από τον ισχυρό γαιοκτήμονα της περιοχής 12.000 στρέμματα γης και στη συνέχεια δημιούργησαν έναν αγροτικό συνεταιρισμό (El Humoso) από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους! Τη γη την έχουμε δανειστεί από τους προγόνους μας και οφείλουμε να την επιστρέψουμε βελτιωμένη στα παιδιά μας», λέει ο δήμαρχος.
Η ανεργία όμως παρέμενε σε υψηλά επίπεδα. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να δημιουργήσουν και ένα μικρό μεταποιητικό εργοστάσιο (Humar Marinaleda) στο οποίο συσκευάζονται οι συγκομιδές (ελιές και ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές, κ.λπ.), βρίσκεται στη μέση του χωριού και σε αυτό εργάζονται περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία.
Τόσο στον αγροτικό συνεταιρισμό όσο και στο εργοστάσιο όλοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα και αμείβονται με 47 ευρώ την ημέρα. Τα κέρδη του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στο συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι′ αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται.
Ελειπε όμως ένα ακόμα βήμα: αυτό της κοινωνικής δημοκρατίας το οποίο εστιαζόταν κυρίως στην έλλειψη στέγης. Ηταν πολύ συνηθισμένο να μένουν σε ένα σπίτι ακόμα και τρεις γενιές. Μετέτρεψαν ιδιόκτητα εδάφη σε δημόσια και δημιούργησαν μια λίστα κατοικιών για νέους. Παρέχεται λοιπόν στους νέους δωρεάν τόσο η γη, όσο και οι εργάτες αλλά και οι αρχιτέκτονες και αυτοί είναι υποχρεωμένοι να βάλουν την προσωπική τους εργασία ώστε να χτίσουν το σπίτι τους με τη βοήθεια της γειτονιάς (αναφερθήκαμε παραπάνω στις «κόκκινες Κυριακές»). Το σπίτι που παρέχεται είναι 90 μ2 με 100 μ2 αυλή και κοστίζει 15 ευρώ το μήνα!
Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα. Ενώ η χρήση της πισίνας (ανοιχτή και κλειστή) 3 ευρώ το χρόνο. Λειτουργούν επίσης ομάδες που φροντίζουν τους ηλικιωμένους στα σπίτια τους, φτιάχνοντάς τους φαγητό, πηγαίνοντάς τους στο γιατρό ή καθαρίζοντας τα σπίτια τους. Κι αυτά είναι όλα δωρεάν. Ενώ τέλος, η Μαριναλέντα έχει το υψηλότερο ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο σε όλη την Ανδαλουσία με κήπους αλλά και φυσικά πάρκα μέσα στην πόλη.
Από την άλλη, «εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήμαρχος. «Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη όπως και εγγυημένη είναι και η ύπαρξη ανεξάρτητων αγροτών και μικροεπαγγελματιών. Οπως είναι φυσικό, οι κάτοικοι της Μαριναλέντα ούτε καν συζητάνε την εγκατάσταση μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων στην πόλη τους ενώ σφοδρή είναι η αντίθεσή τους απέναντι στις μεταλλαγμένες καλλιέργειες.«Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα. Με το παράδειγμά μας αποδεικνύουμε ότι η ουτοπία δεν είναι χίμαιρα και το καλύτερο βιβλίο είναι η ίδια η ζωή. Πρέπει να ονειρευόμαστε και στη συνέχεια να επιχειρούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας». Και κατέληξε: «Τίποτα δεν είναι αδύνατο!»
Υ.Γ. Για όσους/όσες θα σκεφτούν σοβαρά τη μετεγκατάστασή τους στη Μαριναλέντα να τους ενημέρωσουμε ότι όλοι οι κάτοικοι έχουν πρόσβαση από την πρώτη στιγμή στις κοινωνικές παροχές εκτός από αυτό της στέγασης. Για να βάλουν «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους» θα πρέπει να συμπληρώσουν δύο χρόνια μόνιμης παραμονής στην πόλη.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ από την εκδήλωση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο
«Βοτανικός Κήπος» της Πετρούπολης, με προσκεκλημένο το
