Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του
Αμερικανισμού
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Όταν το
κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος
αισθάνεται τον
εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού,
με 20% γίνεται
ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει
όλους τους
ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη
ριψοκινδυνεύσει να το
διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα».
Καρλ Μαρξ
Όπως
στη θάλασσα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό για να επιβιώσει και να μεγαλώσει,
έτσι και στις κοινωνίες της ατομικής ιδιοκτησίας η μεγάλη ιδιοκτησία τρώει τη
μικρή για να κυριαρχήσει πάνω στον άνθρωπο και στην κοινωνία. Υπάρχει βέβαια
μια διαφορά. Το μεν μεγάλο ψάρι τρώει μέχρι να χορτάσει και επανέρχεται όταν
ξαναπεινάσει, πράγμα που αφήνει χρόνο για την αναπαραγωγή της τροφής του
γεννώντας ταυτόχρονα εκατομμύρια αυγά, μέρος των οποίων θα καταφέρουν να γίνουν
ψάρια, ενώ η ατομική ιδιοκτησία είναι αχόρταγη και βουλιμική και δεν σταματάει
να τρώει μέχρι να σκάσει ή να μην βρίσκει πλέον άλλη ιδιοκτησία να φάει, οπότε
πεθαίνει η ίδια από την πείνα, όπως συμβαίνει με τεράστιους οικονομικούς
κολοσσούς που χρεοκοπούν γιατί δεν κατάφεραν, όπως οι ανταγωνιστές τους, να
προσαρμοστούν στις καινούργιες συνθήκες του ανταγωνισμού. Το κακό βέβαια είναι
ότι η ατομική ιδιοκτησία μαζί με τις ιδιοκτησίες που τρώει καταστρέφει και τα
υποκείμενά τους, ανθρώπους και κοινωνίες, μαζί με το οικονομικό, κοινωνικό,
πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον τους.
Με αυτή την έννοια η ατομική ιδιοκτησία είναι από τη φύση της κανιβαλική,
βαμπιρική και μήτρα καταστροφής και βαρβαρότητας.
Η
ακραία άνιση κατανομή των ιδιοκτησιών που προκαλεί άνιση κατανομή των
εισοδημάτων, στερεί τα πλατιά κοινωνικά στρώματα από το αναγκαίο για την
επιβίωση εισόδημα, γεγονός που εκφράζεται ως όλο και ογκούμενη μείωση της
αγοραστικής ικανότητάς τους, πράγμα που καταλήγει σε οικονομική ύφεση και σε
μείωση των επενδύσεων, ακόμα και στην αποβιομηχάνιση ολόκληρων περιοχών του
πλανήτη. Μπροστά σ’ αυτήν την υφεσιακή κατάσταση το μονοπωλιακό κεφάλαιο,
ανακάλυψε ότι μέσω δανεισμού κρατών και κυβερνήσεων μπορεί, μέσω μνημονίων[1]
να φτάσει γρηγορότερα σε υπέρογκα κέρδη, σε απαλλοτρίωση κρατικών ακινήτων,
ακόμα και σε προτεκτορατοποίηση ολόκληρων χωρών. Με όργανα τις παγκόσμιας
δράσης επιχειρήσεις, όπως οι μεγάλες τράπεζες, τα αρπακτικά δίκτυα real estate,
τα κερδοσκοπικά hedge funds και venture capital, το μονοπωλιακό κεφάλαιο στράφηκε στην
αγορά γης και ακινήτων[2]
και δημιουργώντας πλασματικές αξίες κερδοσκόπησε εκτοπίζοντας σοβαρούς
ανταγωνιστές από την παγκόσμια αγορά, μέχρι που όλα αυτά αποδείχτηκαν
‘επενδυτικές φούσκες’ πλασματικού κεφαλαίου, που οξύνουν την απάνθρωπη και
καταστροφική παρακμή του καπιταλισμού και της ατομικής ιδιοκτησίας, με κύρια
θύματα τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.
Οι
επενδύσεις οικονομικών κολοσσών σε εύφορη[3]
και πλούσια σε ορυκτό πλούτο γη, υπαγορεύονται και από υπολογισμούς υψηλής
μελλοντικής κερδοφορίας, όσο οξύνεται το παγκόσμιο διατροφικό πρόβλημα και
μεγαλώνει η ενεργειακή αγωνία χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακούς πόρους,
γιατί με τον έλεγχο της διατροφής και της ενέργειας[4] ο
σκληρός πυρήνας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης θα προσπαθήσει να
παρατείνει το τέλος του καπιταλισμού, παρατείνοντας έτσι την τραγωδία των
ανίσχυρων και εξαρτημένων χωρών, καθώς και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.
Πρόκειται ουσιαστικά για τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών
κέντρων Ανατολής και Δύσης για την παγκόσμια ηγεμονία.
Το
μεγάλο ψάρι του δυτικού καπιταλισμού, ο μόνος ουσιαστικός νικητής του Δεύτερου
παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι ΕΠΑ, άρχισε να καταστρώνει το στρατηγικό
του σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ, με το Δόγμα Μονρόε (1823). Το
σχέδιο αυτό αναθεωρήθηκε πολλές φορές και εκφράστηκε ως New Deal στη διάρκεια του Μεσοπολέμου.
Επαναδιατυπώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Διάσκεψη του Bretton
Woods, τον Ιούλιο του 1944, που προκάλεσαν οι ΕΠΑ, στην οποία τα εθνικά
νομίσματα των σαράντα πέντε χωρών που συμμετείχαν ευθυγραμμίστηκαν με το
αμερικανικό δολάριο, για τον νομισματικό έλεγχο των οποίων αποφασίστηκε η
ίδρυση της λεγόμενης Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου[5].
Ακολούθησε, για τον εμπορικό έλεγχο του κόσμου, η ίδρυση, το 1947, της GATT
(General Agreement on Tariffs and Trade, Γενική Συμφωνία για τους δασμούς και
το Εμπόριο) η οποία το 1994 μετεξελίχθηκε στον WTO (World
Trade Organization, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), ο οποίος λειτουργεί ως στάβλος δημιουργίας δούρειων ίππων του
αμερικανισμού, μέσω των οποίων επέβαλλε και συνεχίζει να επιβάλλει όρους άνισων
ανταλλαγών και έναν αμερικανοκεντρικό διεθνή καταμερισμό της εργασίας, πράγμα
που, για διαφορετικούς λόγους, προκαλεί την αντίδραση τόσο των επίδοξων
ανταγωνιστών για την παγκόσμια ηγεμονία, όσο και των δυνάμεων της Εργασίας, της
Επιστήμης και του Πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σχέδιο για την
αμερικάνικη ηγεμονία στον πλανήτη ολοκληρώθηκε σ’ εκείνη την φάση με την ίδρυση
του ΝΑΤΟ το 1949. Το ΝΑΤΟ (Νοrth
Αtlantic
Τreaty
Οrganizatiοn) και κατ’ ευφημισμό , Βορειοατλαντική
Συμμαχία, στην οποί η Ελλάδα προσχώρησε το 1952, και σήμερα αριθμεί 28 χώρες-μέλη,
ήταν προφανώς μια στρατιωτική αμυντική συμμαχία των χωρών της Δύσης, ενάντια
στη Σοβιετική Ένωση. Διακηρυγμένος σκοπός του ήταν η ανάπτυξη της συνεργασίας
μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς , όπως τον στρατιωτικό, τον
πολιτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό, τον μορφωτικό κ.λπ. κ.λπ. καθώς και, η
προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και η αποτροπή της ένοπλης επίθεσης
εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες. Στην ουσία ο κύριος σκοπός του ΝΑΤΟ
ήταν και παραμένει η προώθηση των
γεωπολιτικών συμφερόντων των ΕΠΑ σε βάρος των ανταγωνιστών τους για την
παγκόσμια ηγεμονία, αλλά ακόμα και σε βάρος των ίδιων των συμμάχων τους
χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, όταν αυτές προσπαθούν να βρουν τον εθνικό βηματισμό τους.
Σε τελική ανάλυση όμως ο στρατηγικός σκοπός του ΝΑΤΟ είναι η υπεράσπιση του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πράγμα που αποκαλύπτεται με καταστολή ακόμα
και αυτής της αστικής δημοκρατίας, όταν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης
και του Πολιτισμού διεκδικούν κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία, γι αυτό
άλλωστε και δεν καταργείται παρά το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα
προσχώρησαν ‘ειρηνικά’ στον καπιταλισμό.
Τη
σύγχρονη διατύπωση του δόγματος του αμερικανισμού[6]
μας την παρουσιάζει ο σύμβουλος ασφαλείας πολλών προέδρων των ΗΠΑ, Zbigniew Brzezinski με τα παρακάτω πολύ διαφωτιστικά
λόγια: «Ο παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής απορρέει από δυό νέες θεμελιώδεις
πραγματικότητες της εποχής μας: την άνευ προηγουμένου παγκόσμια αμερικανική
ισχύ και την εξίσου άνευ προηγουμένου παγκόσμια ικανότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ
των κρατών. Η πρώτη σηματοδοτεί μια μονοπολική στιγμή στην ιστορία των διεθνών
υποθέσεων με την αμερικάνικη ηγεμονία. […] Η δεύτερη ισχυροποιεί την αντίληψη
ότι μια οικουμενική (αν και όχι πάντα καλοπροαίρετη) διαδικασία ‘παγκοσμιοποίησης’
απογυμνώνει σιγά-σιγά τα έθνη-κράτη από την καθαγιασμένη κυριαρχία τους»[7] Και για
να επιβληθεί η αμερικάνικη ηγεμονία στον κόσμο, συνεχίζει ο Μπρζεζίνσκι, «πρέπει
η αμερικάνικη πολιτική να στηριχθεί στις τρεις μεγάλες επιταγές της
αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής που είναι :
·
α. να εμποδίσει τη συνεργασία των υποτελών και να διατηρήσει την
κατάσταση εξάρτησής τους σε θέματα ασφαλείας,
·
β. να παραμείνουν οι φόρου υποτελείς υποχωρητικοί και προστατευόμενοι
και
Στους
κόλπους αυτού του αμαρτωλού, αιματοβαμμένου και καταστροφικού συμπλέγματος
σκαρώνουν νέους θεσμούς, νέες αλυσίδες και νέα κάτεργα ‘συνεργασίας’, για την
βελτίωση των παλιών μηχανισμών καταστολής των αντιδράσεων των ανθρώπων, των τοπικών
κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά με σκοπό την βίαιη
κατασκευή ενός μονοπολικού κόσμου[9].
Τέτοιοι θεσμοί, όπως λ. χ., η TPP[10] (Trans-Pacific
Partnership, Συνεργασία μεταξύ χωρών του Ειρηνικού,), η TiSA, (Trade in Services Agreement, Συμφωνία για το εμπόριο και τις υπηρεσίες) που
στοχεύει στην
ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, δημόσιων και κρατικών υπηρεσιών), η CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement, Περιεκτική Συμφωνία για την Οικονομία
και το Εμπόριο), μεταξύ Ε.Ε. και
Καναδά) και η ΤΤΙΡ (Transatlantic
Trade and Investment Partnership, Διατλαντική Εμπορική, Επενδυτική Συνεργασία),
με την οποία ατομική ιδιοκτησία και καπιταλιστικές επιχειρήσεις αναδείχνονται
σε οντότητες ισχυρότερες από τα κράτη και τις κοινωνίες, σε βαθμό που μπορούν
να ενάγουν σε ειδικά ιδιωτικά και κοινωνικά ανεξέλεγκτα δικαστήρια[11]
τις κυβερνήσεις των κρατών, κόμματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις κ.λπ, για
υποτιθέμενα διαφυγόντα κέρδη, όταν με την όποια κοινωνική τους πολιτική και
δράση υποτίθεται ότι περιορίζουν την κερδοφορία τους.
Βασικές
επιδιώξεις τους είναι η επίσπευση και η διεύρυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η
πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων για την περεταίρω περιστολή των
εργασιακών δικαιωμάτων και την περικοπή μισθών και συντάξεων, δηλαδή η πλήρης
κινεζοποίηση της εργασίας[12]
καθώς επίσης και η μονομερής επιβολή νομικών και δικαστικών κανόνων που θα
διασφαλίζουν την υψηλή κερδοφορία των υπερεθνικών εταιριών σε βάρος των
εργαζόμενων, των τοπικών κοινωνιών, των πολιτικών ελευθεριών, των όποιων
δημοκρατικών θεσμών και του περιβάλλοντος[13].
Στην
πραγματικότητα, με τις συμφωνίες αυτές οι ΗΠΑ αποβλέπουν στην πλήρη υποταγή της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχικά, στα ηγεμονικά σχέδιά τους με την σταδιακή κατάργηση
των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών με την απορρύθμιση μιας σειράς
κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν την ασφάλεια των τροφίμων, την
προστασία του περιβάλλοντος, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την
προστασία των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και των συλλογικών συμβάσεων
εργασίας, την προστασία της δημόσιας υγείας και την προστασία των προσωπικών
δεδομένων. Είναι, αυτές οι συμφωνίες δούρειοι ίπποι εναντίον των λαών της ΕΕ
και υπέρ των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Η υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ, Χίλαρι
Κλίντον, αντιλαμβάνεται αυτές τις λεόντειες συμφωνίες ως το «οικονομικό ΝΑΤΟ». Έτσι, παράλληλα με
το στρατιωτικό ΝΑΤΟ, θα αναπτυχθεί και ένας άλλος πανίσχυρος διεθνής
οικονομικός οργανισμός που θα ξεπερνά τα έθνη και τους νόμους των και θα δρα
ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες να ρυθμίζουν, ανεξέλεγκτα και χωρίς παρεμβάσεις,
υπεράνω των εθνικών κυβερνήσεων, τις εμπορικές τους συμφωνίες και την παγκόσμια
οικονομία συνολικά.
Ήδη βρίσκονται σ’ αυτά τα λεγόμενα ISDS, (Investor-State Dispute
Settlement, Εταιρικά Δικαστήρια Επίλυσης Διαφορών μεταξύ Επενδυτών και Κρατών),
περισσότερες από επτακόσιες (700) τέτοιες υποθέσεις, που στρέφονται κατά 107
χωρών, με άμεση προοπτική να φτάσουν ακόμα και τις πενήντα χιλιάδες, κατά
κυβερνήσεων με την κατηγορία ότι λ. χ. παίρνουν μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας,
ή για την προστασία του περιβάλλοντος. Απώτερος στόχος είναι η επιβολή ενός
κορπορατικού φασισμού, όπου τον έλεγχο των κοινωνιών θα τον αναλαμβάνουν οι
μεγάλες εταιρείες. Γι αυτό δημιουργείται ένα παράλληλο ιδιωτικό δίκαιο υπέρτερο
τόσο των εθνικών δικαίων, όσο και του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που
σημαίνει κατάργηση όχι μόνο της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών-μελών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και αμφισβήτηση της κυριαρχίας αυτής της ίδιας της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που δείχνει την γεωπολιτική υποβάθμιση ολόκληρης της
ευρωπαϊκής ηπείρου, υπέρ της βορειαμερικάνικης ημιηπείρου και κατά της Ευρώπης,
της Ρωσίας και γενικότερα της Ασίας.
Όλες αυτές οι εξελίξεις οδηγούν
αναπόφευκτα στη μεγαλύτερη γεωπολιτική σύγκρουση της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς
η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα με το Σύμφωνο της Σαγκάης, με την Συνεργασία μεταξύ
Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νοτιοαφρικανικής Ένωσης (BRICS) οργανώνουν την
άμυνά τους απέναντι στα ηγεμονικά σχέδια των ΕΠΑ. Μάλιστα η Κίνα έχει ήδη
πρωταγωνιστήσει στη σύναψη του RCEP (Regional
Comprehensive Economic Partnership, Σύμφωνου Συνολικής Περιφερειακής
Οικονομικής Συνεργασίας), μεταξύ 16 ασιατικών χωρών, περιλαμβανομένης και της
Ινδίας, που αναφέρεται στα 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Η έκταση και το βάθος της επιθετικότητας
της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας, δηλαδή του κεφαλαίου, γιατί κεφάλαιο χωρίς
ατομική και κρατική ιδιοκτησία[14]
δεν μπορεί να υπάρξει, κατά των κοινωνιών γίνεται ευκολότερα κατανοητή με δυό
παραδείγματα. Το ένα είναι αυτό της καπνοβιομηχανίας Philip Morris που
στρέφεται κατά της κυβέρνησης της Ουρουγουάης, διεκδικώντας αποζημίωση για
διαφυγόντα κέρδη επειδή η κυβέρνησή της στην προσπάθειά της να προστατέψει τη
δημόσια υγεία, θέσπισε νόμο κατά του καπνίσματος. Το άλλο αναφέρεται στην
προσφυγή της TransCanada,
στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Χιούστον των ΕΠΑ, εναντίον της κυβέρνησης των
ΕΠΑ, με το αιτιολογικό ότι με την απόφασή της να απορρίψει την αίτηση της
TransCanada να της επιτραπεί να συνδέσει με τον αγωγό της Keystone XL την
Αλμπέρτα του νοτιοδυτικού Καναδά με τα διυλιστήρια που βρίσκονται στην περιοχή
του Κόλπου του Μεξικού παραβιάζονται η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου
Εμπορίου (NAFTA) και το Σύνταγμα των ΕΠΑ, και την απαίτησή της να αποζημιωθεί
με 15 δισεκατομμύρια δολάρια για διαφυγόντα κέρδη, αν και η εταιρία έχει επενδύσει
μόνο 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια.
Όλα
αυτά, όμως, που πηγάζουν από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και
από τον έλεγχο της οικονομίας από μια κερδομανιακή μειοψηφία, καταγράφονται ως
επικίνδυνη απομάκρυνση της οικονομίας από τις πραγματικές βιολογικές και
πνευματικές-πολιτιστικές ανάγκες της κοινωνίας-ανθρωπότητας και αποδείχνουν ότι
η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν έχει άλλη διέξοδο από την καπιταλιστική
βαρβαρότητα πέρα από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και συνεπώς την
υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όταν γνωρίζουμε ότι η τιμή λ. χ.
ενός σύγχρονου βομβαρδιστικού αεροπλάνου, τύπου B-2 Spirit, ανέρχεται στο
ιλιγγιώδες ποσό των 2,4 δις δολαρίων, ποσό που θα μπορούσε να σώσει εκατομμύρια
παιδιά από τις μολυσματικές αρρώστιες, ότι η κατασκευή του καταστρέφει υλικά
και πόρους που θα μπορούσαν να κάνουν εύφορη τη μισή Αφρική και ότι η
χρησιμοποίησή του καταστρέφει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και πόρους τώρα, η
απώλεια των οποίων θα οδηγήσει χιλιάδες ζωές στον πρόωρο θάνατο στο μέλλον,
τότε δεν θα πρέπει να διερωτηθούμε για το τι θα μπορούσε να σημαίνει για την
ανθρωπότητα το κόστος για ένα αεροπλανοφόρο, ακόμα και για τη χρησιμότητα και
για το κόστος των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των στρατών;
Ας
σκεφτούμε, λοιπόν, ότι όλες αυτές οι δυνάμεις καταστροφής, οι σκοταδιστικές
θρησκείες και τοξικές εθνικιστικές, φασιστικές και ιμπεριαλιστικές ιδεολογίες
δημιουργούνται για την προστασία της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας, γιατί αν δεν
υπήρχε η ατομική ιδιοκτησία, η μισθωτή δουλεία, ο καπιταλισμός και ο
‘πολιτισμός του θανάτου’[15]
και αν όλα ήταν κοινά, τίποτα από αυτά τα άχρηστα και επικίνδυνα για την
εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν θα υπήρχε.
Γι αυτό η κοινωνικοποίηση της γης και των μέσων
παραγωγής και η αμεσοδημοκρατική διαχείρισή τους σε τοπικό, περιφερειακό,
εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, αποτελεί την αγνότερη και αποτελεσματικότερη
υψηλού τοπικού, εθνικού και οικουμενικού πατριωτισμού κοινωνική παρέμβαση για
τη διατήρηση των υλικών όρων ύπαρξης της ίδιας της κοινωνίας, γιατί με αυτόν
τον τρόπο θα γλυτώσει όλον αυτόν τον κοινωνικό πλούτο από τα χέρια των
καπιταλιστών σφετεριστών του που επιδιώκουν την ολοκληρωτική απαλλοτρίωσή του
και την απόλυτη προλεταριοποίηση, δηλαδή την απόλυτη αποξένωση των δυνάμεων της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, από τον τόπο τους και από το
διαχρονικό συλλογικό-υπαρξιακό βιός τους.
Γι αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ματαίωση αυτών των
σχεδίων του αμερικανισμού, αλλά αυτό το έργο δεν είναι των άλλων. Είναι
πρωταρχικά έργο του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μαζί των λαών της Ευρώπης,
να ζωντανέψουν τις αγωνιστικές παραδόσεις τους και να ξαναμπούν στην πρωτοπορία
των αγώνων της εργαζόμενης ανθρωπότητας για την κοινωνική ισότητα και την άμεση
δημοκρατία. Βέβαια είναι αλήθεια ότι κάποιοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού
κεφαλαίου, με πρωταγωνιστές το γερμανικό και το γαλλικό κεφάλαιο, διατυπώνουν,
υπό την πίεση των λαών, κάποιες αντιρρήσεις για την υπογραφή αυτών των
συμφωνιών, αλλά με γνώμονα τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Όμως οι Λαοί της
Ευρώπης οφείλουν να ξεπεράσουν αυτή τη λογική της συναλλαγής και να
ακολουθήσουν την διαχρονική στρατηγική τους για την κοινωνική ισότητα και την
κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για μια Ευρώπη των δυνάμεων της Εργασίας, της
Επιστήμης κι του Πολιτισμού, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς αφεντικά και
παγκόσμιους ηγεμόνες.
[2] «Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα,
στο διάστημα 2007-2012 από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο
πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα και κατά προτίμηση σε
περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην
χώρες του πρώην ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’», Χατζημιχάλης Κωστής, Η υφαρπαγή γης και ακινήτων στην Ελλάδα των
Μνημονίων,
http://www.toxwni.gr/xoni-apopsi/apopseis/item/8377-i-ifarpagi-gis-kai-akiniton-stin-ellada-ton-mnimonion
[3]
Πρόσφατη έκθεση του
Worldwatch Institute διαπιστώνει ότι, «πολυεθνικές εταιρείες αγοράζουν μεγάλες
εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης σε διάφορες χώρες του πλανήτη, γεγονός που αυξάνει
τη συγκέντρωση της αγροτικής γης σε λιγότερα χέρια».
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του
υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα
ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη
2012.
[5] «Θα πρέπει να θεωρήσουμε ως
μέρος του αμερικανικού συστήματος τον παγκόσμιο ιστό εξειδικευμένων οργανισμών,
ιδιαίτερα τους ‘διεθνείς’ οικονομικούς οργανισμούς. Μπορεί να ειπωθεί ότι το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα αντιπροσωπεύουν ‘παγκόσμια’
συμφέροντα και τα συστατικά μέρη τους
μπορεί να ερμηνευθεί ότι εκπροσωπούν όλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, όμως,
σε αυτούς τους οργανισμούς κυριαρχεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η Αμερική και η
προέλευσή τους ανάγεται σε αμερικανική πρωτοβουλία, ιδιαίτερα στη συνδιάσκεψη
του Μπρέττον Γούντς, το 1944», Brzezinski Zbigniew,
Η μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 1998, σελ. 59.
[6] Για μια εκτενέστερη ανάλυση,
βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου
και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[7]
Brzezinski
Zbigniew,
Η Επιλογή. Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ.
223.
[9] «Η Αμερική στέκεται στο κέντρο
ενός διαπλεκόμενου σύμπαντος, στο οποίο, στο οποίο η εξουσία ασκείται μέσα από
συνεχείς διαπραγματεύσεις, διάλογο, διάχυση και αναζήτηση τυπικής συναίνεσης,
ακόμα και αν αυτή η εξουσία απορρέει από μια μόνο πηγή, συγκεκριμένα την
Ουάσιγκτον», ό. π., σελ. 59.
[10]
«TPP σημαίνει πως η Αμερική
θα γράψει τους κανόνες του παιχνιδιού στον 21ο αιώνα, αν δεν εγκρίνουμε αυτή τη
συμφωνία, αν η Αμερική δεν γράψει αυτούς τους κανόνες, τότε χώρες όπως η Κίνα
θα το κάνουν», δηλώνει
απερίφραστα ο ‘Λευκός Οίκος’ και ο ‘πλανητάρχης’ Barak Hussein Obama
[11]«Δικαστήρια, στα
οποία μόνο επιχειρήσεις και οι πλούσιοι ιδιώτες έχουν πρόσβαση, βάσει του
ουσιαστικού δικαίου, το οποίο προστατεύει μόνο τα δικαιώματα ιδιοκτησίας τους
και τις προσδοκίες κέρδους», λέει η συνεργάτιδα του NGO Corporate Europe Observatory, (ΜΚΟ
Ευρωπαϊκού Εταιρικού Παρατηρίου),
Eberhardt Pia, Investorenschutz. Die
Perversion eines Systems. TTIP wird Klage-Welle
gegen Staaten in Europa auslösen, (Προστασία επενδυτών. Η διαστροφή ενός συστήματος. Η Διατλαντική Εμπορική, Επενδυτική,
Συνεργασία) προκαλεί κύμα αγωγών κατά κυβερνήσεων στην
Ευρώπη), Συνέντευξη στο Περιοδικό: Deutsche Wirtschafts Nachrichten, 20.02.16.
[12] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το
ανώτατο στάδιο του πλιάτσικο-καπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο
του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος
21/Δεκέμβρης 2010.
[13] «Μελέτες έχουν δείξει πως θα
υπάρχουν και νικητές και ηττημένοι από την ΤΤΙΡ, όπως συμβαίνει με κάθε
εμπορική συμφωνία. Το πρόβλημα είναι πως οι νικητές θα είναι οι μεγάλες
πολυεθνικές, που θα δουν τα κέρδη τους να αυξάνονται ως αποτέλεσμα της ΤΤΙΡ,
και χαμένοι θα είναι ο απλός κόσμος της εργασίας, η κοινωνία και το
περιβάλλον», Χίλαρι Τζον, ΤΤΙP. Το "διατλαντικό Μνημόνιο", συνέντευξη
στην Αναστασία Γιάμαλη, ΑΥΓΗ, 22.06.2015
[14] Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο
να θυμηθούμε ότι η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι τόσο μια εμπράγματη σχέση όσο
είναι μια κοινωνική σχέση στα πλαίσια της οποίας κάποιοι λίγοι αποκλείουν, με
την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κάποιους άλλους, τους πολλούς, από
την χρήση της κοινής κληρονομιάς και του κοινωνικά δημιουργημένου πλούτου, με
αποτέλεσμα οι μεν λίγοι να πλουτίζουν, οι δε πολλοί να μεταβάλλονται σε πένοντα
υποζύγια της εξουσίας των ατομικών ιδιοκτητών.
[15] «Το αμερικανικό όνειρο είναι σε
μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην
προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή
στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε
ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με
το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το
ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει
πολιτισμός του θανάτου», Rifkin
Jeremy,
Το ευρωπαϊκό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα
2005, σελ. 602-603.
