Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

"Προγραμματικές θέσεις" σκεπτόμενων αντεξουσιαστών για μια αριστερή κοινωνία.






ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ
ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 4ης ΟΚΩΒΡΗ 2009
ή
"Προγραμματικές θέσεις" 
σκεπτόμενων αντεξουσιαστών 
για μια αριστερή κοινωνία.


Γράφει ο Κώστας Λάμπος


Πέρασαν μόνο μερικές μέρες από τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη[1]. Ο κουρνιαχτός κατάκατσε. Τα πανηγύρια και τα μοιρολόγια σταμάτησαν. Οι εκλογικοί μηχανισμοί αποσύρθηκαν και οι στρατοί των οπαδών έβαλαν τα όπλα στο «παρά πόδα». Οι μεγάλοι νικητές συγκρότησαν την κυβέρνησή τους και άρχισαν ήδη να συγκρούονται με τα χρόνια και καυτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να διαπραγματεύονται με τα οργανωμένα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Οι μεγάλοι ηττημένοι ανεβαίνουν το Γολγοθά τους. Οι μικροί νικητές διαγκωνίζονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης και ονειρεύονται να μεγαλώσουν, ενώ οι μικροί του 0,00-3,00% έβαλαν τα κοινοβουλευτικά όνειρά τους, με 1,6% όλοι μαζί στο σύνολο της επικράτειας, στην κατάψυξη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Τώρα, λοιπόν, που «κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του», κάποιοι ψηφοφόροι αναλύουν το αποτέλεσμα των εκλογών και προσπαθούν να καταλάβουν ποια πολιτική επέλεξε ο «κυρίαρχος Λαός».
Σ’ αυτές τις εκλογές πήραν μέρος είκοσιτρία κόμματα-εκλογικοί συνδυασμοί και κάμποσοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι σε κάποιες επιμέρους εκλογικές περιφέρειες. Σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα επικρατείας το πρώτο κόμμα έλαβε 3.012.373 ψήφους, το δεύτερο έλαβε 2.295987, το τρίτο 517.154, το τέταρτο 386.152 και το πέμπτο, που πέρασε το όριο του 3% και μπήκε στη Βουλή με 13 βουλευτές, έλαβε 315.627 ψήφους.. Οι τρεις τελευταίοι εκλογικοί συνδυασμοί έλαβαν σε όλη την επικράτεια 8, 8 και 3 ψήφους αντίστοιχα.
Σ’ αυτές τις εκλογές φλερεται να μην πήρε μέρος το 31,76 των ψηφοφόρων, ένας στους τρεις δηλαδή. Σε κάποιες μάλιστα περιοχές το ποσοστό των ψηφοφόρων ήταν πολύ μεγαλύτερο, ακόμα και πολύ πάνω από το 50%,[2] πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πιά το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα και την πολιτική έκφρασή του, την αστική Δημοκρατία και προτιμάει να απέχει αντί να συμμετέχει και να το απορρίπτει με τις επιλογές του.
Όσον αφορά στο ιδεολογικό στίγμα των κομμάτων και σύμφωνα με τις δικές τους δηλώσεις δύο κατατάσσονται στο χώρο της Κεντροδεξιάς-Δεξιάς, είναι δηλαδή φορείς της συντηρητικής και νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, έντεκα, όπως «Φως Αλήθεια Δικαιοσύνη», «ΚΟΤΕΣ», «Κοινωνία», «Φίλοι του Ανθρώπου» «Παλαιά Δημοκρατία» κλπ  κλπ. δεν ταξινομούνται στον άξονα Δεξιά-Αριστερά ενώ δέκα κατατάσσονται στο χώρο του φάσματος Κεντροαριστερά-Αριστερά. Η δική μας ανάλυση θα περιοριστεί στις δυό κατηγορίες κομμάτων, στην κατηγορία των κομμάτων της Δεξιάς και στην κατηγορία των κομμάτων της Αριστεράς γενικά.
Μια απλή σύγκριση των δυνάμεων των δυό πολιτικών μπλοκ δείχνει:
·        Πως οι δυνάμεις του Κεφαλαίου, της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του μανιακού καπιταλισμού, εκφράζονται σταθερά με ένα μεγάλο κόμμα, που συσπειρώνει τις κοινωνικές επιρροές του, ως μονοκομματική Δεξιά και κατά περιόδους με ένα ακόμα μικρό συμπλήρωμά του που λειτουργεί ως ανάχωμα για τη μη διαρροή ψήφων προς το απέναντι «στρατόπεδο», σε αντίθεση με το απέναντι «στρατόπεδο» που εκφράζεται με πάρα πολλά κόμματα, δηλαδή ως πολυκομματική Αριστερά πράγμα που λειτουργεί αποσυσπειρωτικά και συνεπώς διασπαστικά για το αριστερό κοινωνικό μέτωπο και με το σύστημα του δικομματισμού εναλλάσσονται στη διαχείριση του καπιταλισμού τα μεγάλα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και σε ιδιαίτερα κρίσιμες για το καπιταλιστικό σύστημα στιγμές «προκύπτουν» ακόμα και «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» με τη συνεργασία όλων των κομμάτων του κοινοβουλίου, προς όφελος φυσικά της δεξιάς πολιτικής και του Κεφαλαίου.
·        Πως το μπλόκ των δυνάμεων που αυτοχαρακτηρίζονται αντιδεξιές, κεντροαριστερές και αριστερές δυνάμεις συγκεντρώνουν το 59,29% των ψηφισάντων Ελλήνων, σε αντίθεση με το μπλόκ των δεξιών δυνάμεων που συγκεντρώνει μόλις το 39,11% των ψηφισάντων. Να υπογραμμίσουμε στο σημείο αυτό πως αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται σταθερά, με ελάχιστες αυξομειώσεις από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα, πράγμα που σημαίνει πως αυτό το συμπαγές αντιδεξιό, προοδευτικό, δημοκρατικό, αριστερό μπλόκ δυνάμεων θα μπορούσε, αν ήταν ικανό να συσπειρώνεται σε ένα αντιδεξιό μέτωπο στη βάση ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος, να κυβερνάει την Ελλάδα από το 1974 μέχρι σήμερα χωρίς διακοπή, με φυσικό επακόλουθο να διευρύνει συνεχώς και να βαθαίνει το πρόγραμμα συνεργασίας του, συνεπώς και την κοινωνική του βάση για να μπορεί στη βάση της αποτελεσματικής αντιδεξιάς-αντικαπιταλιστικής πολιτικής του να περιορίζει ακόμα περισσότερο την κοινωνική αναφορά της Δεξιάς, του κατ’ εξοχήν κόμματος του Κεφαλαίου και της ξένης εξάρτησης.
Προφανώς ο σκληρός πυρήνας του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, η ντόπια ολιγαρχία δηλαδή, με την καθοδήγηση και με τη βοήθεια των κέντρων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της εκάστοτε Ηγεμονίας, έχουν κάθε συμφέρον το «πολιτικό σύστημα»[3] να λειτουργεί με αυτούς τους όρους και γι’ αυτό φροντίζουν με κάθε τρόπο αυτό να λειτουργεί στη βάση της μονοκομματικής Δεξιάς και της πολυκομματικής Αριστεράς, πράγμα που σε τελική ανάλυση ακυρώνει το ρόλο της Αριστεράς και την εκφυλλίζει σε ρόλο νομιμοποιητή του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή σε ρόλο κομπάρσου.
Το τραγικό, όμως, στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός πως ενώ αυτή η λειτουργία του κοινωνικοοικονομικού και του πολιτικού συστήματος καταδικάζει εισοδηματικά και κοινωνικά και συνεπώς περιθωριοποιεί την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία και εξ’ αυτής της κατάστασης επιμένει να εκφράζεται σταθερά με μια αριστεροποίηση ως προς τις πολιτικές επιλογές της, φαίνεται πως η πολυδιάσπαση και ο αλληλοσπαραγμός των δυνάμεων της όποιας αριστεράς ευνουχίζει αυτή την πολιτική διάθεση της κοινωνίας και τη μεταλλάσσει σε ενδοοικογενειακή γκρίνια και σε δεξιόστροφη «αριστεροποίηση" περιορισμένης ευθύνης εκφυλλίζοντας έτσι την Αριστερά σε διακοσμητικό στοιχείο του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος και κατά συνέπεια σε δύναμη συντήρησης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Αυτά ως συμπέρασμα μιάς μακροσκοπικής θεώρησης της Αριστεράς. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικροσκοπική θεώρησή της με την ελπίδα πως θα βρούμε στοιχεία αυτής της παθογένειάς της:
·        Το μεγαλύτερο τμήμα της, η λεγόμενη Κεντροαριστερά καταδικάζει γενικά και αφηρημένα φραστικά του κακούς, τους άπληστους καπιταλιστές, την ασύδοτη και χαοτική ελεύθερη αγορά και τους κακούς δεξιούς πολιτικούς διαχειριστές του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος. Δε καταδικάζει όμως και το αστικοκαπιταλιστικό σύστημα και επιχειρεί, με σοσιαλδημοκρατικά γιατροσόφια, όπως «ο σοσιαλισμός της αγοράς», η «πράσινη ανάπτυξη», η «δίκαιη κοινωνία», η «συμμετοχή και η διαβούλευση», η «ηθική διαχείριση», η «αυτονομία της πολιτικής από το πολιτικό χρήμα» κλπ. κλπ., να αλλάξει τάχα την αρπακτική, την καταστροφική και την απάνθρωπη φύση του καπιταλισμού και να τον μεταμορφώσει σε «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο»[4]. Είναι προφανές πως η ηγεσία αυτού του τμήματος, που ξεκίνησε ως δύναμη ανατροπής του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος στα πλαίσια ενός ριζοσπαστικού «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας», κατρακύλησε σε ένα είδος νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος και επανεμφανίζεται ως «νέα σοσιαλδημοκρατική» εκδοχή διαχείρισης του αστικοκαπιταλισμού και μάλιστα στην ελληνική εκδοχή του πλιατσικοκαπιταλισμού, έχει συνειδητά αποστασιοποιηθεί από το όποιο σοσιαλιστικό όραμα, αλλά αυτοπροβάλλεται παραπλανητικά ως σοσιαλιστική Αριστερά του Κέντρου για λόγους ψηφοθηρικούς.
·        Τα υπόλοιπα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς[5], που συγκεντρώνουν, περισσότερους από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, δηλαδή περισσότερο του 15% του συνόλου των ψηφισάντων, έχουν αντικαταστήσει την επιστημονική αριστερή-μαρξιστική σοσιαλιστική-ουμανιστική κοσμοαντίληψη με την τριτοτεταρτοδιεθνιστική ιδεολογία του κρατικοκαπιταλισμού, που την γνωρίσαμε ως «υπαρκτό σοσιαλισμό» και παρά το γεγονός πως η ιστορία τον απόσυρε αυτά αλληλοσπαράσσονται για την έκφραση της ορθοδοξίας, της ανανέωσης, της αναθεώρησης και της αναγέννησης  του λενινισμού-σταλινισμού ή του λενινισμού-τροτσκισμού.
·        Κάποιοι απογοητευμένοι από αυτόν τον αδερφοκτόνο εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ των πολλών Αριστερών ηγετών και ηγετίσκων[6], κομμάτων και αποκομμάτων ψάχνονται για μια έξοδο-διέξοδο από αυτή την κρίση, διερωτώνται πως «δεν είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι. Δεν μπορούμε να επιμένουμε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν δεν έχουμε καταφέρει να την ορίσουμε και να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά της και τις αλλαγές που έχει υποστεί... Δεν μπορεί σε συνθήκες οικονομικής κρίσης να παραβλέπουμε τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να παραπέμπουμε τη λύση τους στο σοσιαλιστικό μέλλον… Γιατί αποκλείουμε τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας; Γιατί επιμένουμε στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό; Γιατί συνεχίζουμε να επιμένουμε σε λάθος θεωρητικές αναλύσεις με αποκορύφωμα την αποκατάσταση του Στάλιν; Γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι η ελληνική κοινωνία κινείται σε τελείως διαφορετικούς δρόμους; Είναι αναντίστοιχο το αποτέλεσμα, ίσως γιατί εμείς είμαστε σε αναντιστοιχία με την κοινωνία»[7], και ονειρεύονται, ή πιθανά  και να δουλεύουν για την ίδρυση ενός νέου αριστερού κόμματος, χωρίς ωστόσο να έχουν προσδιορίσει το περιεχόμενο της Νέας Αριστεράς και τη σχέση της με την εργαζόμενη κοινωνία, με την εργαζόμενη ανθρωπότητα.
·        Τέλος υπάρχουν και πολλοί άλλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, ενταγμένοι στα υφιστάμενα κόμματα της ευρύτερης αριστεράς, ή και κομματικά ανένταχτοι που μιλάνε για «Αριστερά του Ουμανισμού», για ¨ουμανιστικές αξίες», για «ουμανιστική διάσταση του πολιτισμού», όπως και κάποιοι άλλοι που κάνουν ένα βήμα παραπέρα και μιλάνε, γράφουν και αγωνίζονται για μια κάποια Άμεση Δημοκρατία, πράγμα που φανερώνει πως η εργαζόμενη κοινωνία, η εργαζόμενη ανθρωπότητα σκέπτεται και ψάχνει λύσεις. Κι’ είναι αυτή η σκέψη κι’ αυτό το ψάξιμο που σταδιακά μεταφράζεται σε αγώνες, τα πρώτα σκιρτήματα, οι πρώτες οδύνες της ιστορίας στην προσπάθειά της να κυοφορήσει ένα καινούργιο όραμα, ένα καινούργιο Σχέδιο για την Ανθρωπότητα, που θα την οδηγήσει στην έξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, εκτιμάει πως:
·        Ο καπιταλισμός είτε ως αστικοκαπιταλισμός και σοσιαλδημοκρατία, είτε ως κρατικοκαπιταλισμός και τριτοτεταρτοδιεθνιστικός «σοσιαλισμός», είτε τέλος σε οποιαδήποτε άλλη εκδοχή του, που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στον οικονομισμό και στη μισθωτή δουλεία, είναι αυτός που οδήγησε την ανθρωπότητα στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα και δεν μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο και στον πολιτισμό του τίποτα καλύτερο από αυτήν.
·        Σε συνθήκες καπιταλισμού πρωταρχική πηγή οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής εξουσίας είναι ο σκληρός πυρήνας του Κεφαλαίου, το κέντρο του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, οι αποφάσεις του οποίου επιβάλλονται στην κοινωνία με τη θεσμική, τη δομική και την κρατική βία που τη διαχειρίζεται για λογαριασμό του η εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία επιβάλλεται στην εκάστοτε κοινωνία είτε «ελέω θεού», είτε «ελέω στρατού», είτε «ελέω Ηγεμόνα» και πάντα «ελέω προπαγάντας» και παραπλανημένου «κυρίαρχου Λαού».
·        Το πολιτικό σύστημα της αστικής Δημοκρατίας με τις κατά κανόνα δοτές κυβερνήσεις του, στις οποίες διαπλέκονται, σε βάθος δεκαετιών ή και εκατονταετιών, οικονομικές και πολιτικές δυναστείες, συνεπικουρούμενες από κοινωνικά ευνουχισμένους εξουσιομανείς και καμιά φορά ίσως αφελείς «τεχνοκράτες»[8] σπουδασμένους στα διάφορα ελίτικα, στεγανά και πανάκριβα Χάρβαρντ και ΜΙΤ και θητεύσαντες στην Παγκόσμια Τράπεζα, ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στη συνέχεια ως «σύμβουλοι» διάφορων κυβερνήσεων ανδρεικέλων, και «μετεκπαιδευθέντες» σε διάφορα ειδικά Σεμινάρια του State Department, του Πενταγώνου, της CIA, της DIA, της Bilderberg, ή του Davos και σε κάθε «κακό συναπάντημα», γνωστούς συνήθως ως Bostonians”, «παρέα του Λονδίνου» και εσχάτως με την ευρύτερη έννοια, ως Golden Boys.
·        Εμείς δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις κανενός κόμματος, καμιάς και κανενός πολιτικού, που διατείνονται, ή που πραγματικά θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους, αλλά η μακρόχρονη ιστορία του αστικού κοινοβουλευτισμού, που αφήνει ανέγγιχτο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, το οποίο για το κέρδος καταστρέφει τη Φύση, περιθωριοποιεί την εργαζόμενη ανθρωπότητα και απειλεί τελικά την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη, δείχνει πως οι διακηρύξεις και οι «καλές προθέσεις», με λαϊκίζουσες στρογγυλεμένες ομιλίες, προσεγμένη σκηνική-θεατρική παρουσία και φαντασμαγορικό περιτύλιγμα, ήταν αφελείς και στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν «πολιτικό Marketing» για αφελείς οπαδούς και ψηφοφόρους, για τα θύματα της πολιτικής του Κεφάλαιου.
·        Η σημερινή «κρίση του συστήματος» δεν είναι παρά μια στρατηγική επιλογή του σκληρού πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου να συγκεντρώσει ακόμα μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια και στη μορφή μιας παγκόσμιας Ηγεμονίας, πράγμα που θα οδηγήσει την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, για την αντιμετώπιση της οποίας θα περιορίζονται όλο και περισσότερο τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες, με αποτέλεσμα τη σταδιακή φασιστικοποίηση της ζωής και τελικά την επιβουλή μιας παγκόσμιας φασιστική κυβέρνησης του Κεφαλαίου.
·        Συνεπώς οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η εργαζόμενη ανθρωπότητα στο σύνολό της, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο από τον δημιουργό της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γι’ αυτό οφείλουν να πάψουν να τρέφουν ψευδαισθήσεις για «πράσινες, ροζ ή κόκκινες οικονομίες και επαναστάσεις», για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «δικτατορίες του προλεταριάτου» χωρίς το προλεταριάτο και για καλύτερες μέρες σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία σπέρνει πολέμους, ρύπους, Φόβο, πείνα και δυστυχία για το 9/10 του παγκόσμιου πληθυσμού και παράγει πλούτο, χλιδή και ανθρωποφάγα εξουσία για τι 1/10.
Γι’ αυτό η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό προτείνει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και σε κάθε συλλογικό υποκείμενο που ανησυχεί και νοιάζεται για το Αύριο και αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο, να βγει από τα ιδεολογικά, θεσμικά και δομικά σπήλαια του καπιταλισμού και να ρίξει το βλέμμα του πέρα από τον καπιταλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον ψευτοσοσιαλιστικό κρατικοκαπιταλισμό, για να κατανοήσει πως, με τη βοήθεια του, με θυσίες ολόκληρης της ανθρωπότητας για χιλιάδες χρόνια, συσσωρευμένου τεράστιου πνευματικού πλούτου, της ποσοτικά και ποιοτικά ασύλληπτης επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης και της σύγχρονης τεχνολογικής επανάστασης, στον 21ο αιώνα ένας καλύτερος αντικαπιταλιστικός, μετακαπιταλιστικός, σοσιαλιστικός-ουμανιστικός κόσμος γίνεται εφικτός.
Είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα την οποία η παραδοσιακή Αριστερά τόσο ως σύνολο, όσο και ως υποσύνολά της, αγνοεί και αποστρέφεται. Βέβαια η εργαζόμενη κοινωνία, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αντιλαμβάνονται πως μια Νέα, μια σύγχρονη Αριστερά είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από κάθε προηγούμενη φάση της εξέλιξης της ανθρωπότητας, για να σμιλέψει μέσα στην κοινωνία και με την εργαζόμενη ανθρωπότητα το όραμα της οριστικής κοινωνικής απελευθέρωσης της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η πραγματοποίηση του οποίου θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην Άμεση Δημοκρατία, στην Αταξική Κοινωνία και στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Αυτό όμως το ζήτημα της αναγκαιότητας μιας Νέας Αριστεράς μας βάζει το πρόβλημα της φύσης, του χαρακτήρα και της μορφής αυτής της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο αριστερό κόμμα που θα «οδηγεί», ως μια σύγχρονη «πρωτοπορία» και κάποια στιγμή θα «κυβερνά», δηλαδή θα εξουσιάζει την κοινωνία, ή μήπως χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα λειτουργεί ως καταλύτης αριστεροποίησης της κοινωνίας με προοπτική κάποια στιγμή η ίδια η αριστερή κοινωνία να καταργήσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και  κάθε εξουσιαστικό ετεροπροσδιορισμό της και να εγκαθιδρύσει σχέσεις αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας και αυτοπροσδιορισμού της κοινωνίας και της εργαζόμενης ανθρωπότητας, ανοίγοντας τους ορίζοντες, γι’ αυτό που εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, ορίζουμε ως Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό;
Αυτή όμως η Αριστερά για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό της, η Αριστερά-Καταλύτης για τη σταδιακή ολοκλήρωση της διαμόρφωση μιας ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΌΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ δεν μπορεί να είναι προϊόν παρθενογένεσης[9], ούτε πολύ περισσότερο κατασκεύασμα κάποιων δυσαρεστημένων ή ριγμένων εξουσιομανών ηγετίσκων που φαντάζονται τους εαυτούς τους ως αυτόκλητους ηγέτες-σωτήρες της «εργατικής τάξης» και του παγκόσμιου προλεταριάτου, αλλά θα είναι δημιούργημα όσων σε ατομική ή σε συλλογική βάση εκλαϊκεύουν και διαδίδουν με κάθε μέσο και τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τη γνώση των όρων και των σημερινών δυνατοτήτων για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και για την κοινωνική απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια δύσκολη διαδικασία, που θα σκοντάφτει κάθε τόσο πάνω σε νοσηρές νοοτροπίες, σε απρόσφορες συνθήκες και σε οργανωμένα συμφέροντα.
Όμως αν δεν δημιουργήσουμε την γνήσια επαναστατική συνείδηση, πως πέρα από τον καθημερινό ασυμβίβαστο αγώνα για τη βελτίωση της άθλιας καθημερινότητας, της υγείας, της παιδείας κλπ. κλπ., η βιβλιοθήκη σε κάθε σπίτι, για την αναγκαία αυτομόρφωση που θα μας απαλλάσσει σταδιακά από τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους του καπιταλισμού, είναι το ίδιο αναγκαία με τις κατσαρόλες, την κουζίνα και το ψυγείο και σε κάθε περίπτωση περισσότερο αναγκαία από πολλά περιττά άμεσα ή διαρκή καταναλωτικά «αγαθά» στα οποία μας οδηγεί ένας καταστροφικός καταναλωτισμός για τον οποίο μας «εκπαιδεύει» αριστοτεχνικά από τα γεννοφάσκια μας το Κεφάλαιο. Η συνειδητοποίηση πως μόνο μια μορφωμένη αριστερή κοινωνία μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και να οικοδομήσει ένα καλύτερο κόσμο, επιβεβαιώνεται και υποστηρίζεται από την ιστορική εμπειρία, σύμφωνα με την οποία αμόρφωτες κοινωνίες ακόμα και όταν οδηγούνται από φωτισμένους ηγέτες και μορφωμένες πρωτοπορίες δεν κάνουν παρά αμόρφωτες επαναστάσεις για λογαριασμό καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών εξουσιών.
Ας ξεκινήσουμε, όπως κάθε μεγάλο ταξίδι, με το πρώτο μικρό βήμα. Με το διάβασμα, τη βιβλιοθήκη και τους κύκλους προβληματισμού και διαλόγου. Με τη γνώση, το νου και τη νέα συνείδηση, τα μόνα ακατανίκητα όπλα ενάντια στο σκοταδισμό των όποιων ιερατείων και σε κάθε μορφής εκμεταλλευτική εξουσία, τη μόνη εγγύηση πως δεν θα πάει χαμένη και η επερχόμενη επανάσταση, αλλά θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στη Νέα Ελευθερία, στην Άμεση Δημοκρατία, στην Αταξική Κοινωνία και στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[10].


[1] . Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Εκλογές για αλλαγή διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος, ή εκλογές για  την υπέρβαση του καπιταλισμού; στο: http://epithesh.blogspot.com/2009/09/4-2009.html , καθώς επίσης και  Λάμπος Κώστας, Το ψέμα και η αλήθεια στο αστικό προεκλογικό κολοσσαίο, στο : http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/10/blog-post.html
[2] . Στη Φλώρινα, απείχε από τις κάλπες το 64,94% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.. Τα αμέσως μεγαλύτερα ποσοστά αποχής σημειώνονται σε Λέσβο (54,81%), Λακωνία (53,35%), Χίος (48,49%), Ευρυτανία (48,34%), Αρκαδία (47,60%), Σάμο (46,46%), Καστοριά (45,94%), Μεσσηνία (41,89%) και Θεσπρωτία (40,27%).
[3] . Για μια διεξοδική ανάλυση της σχέσης μεταξύ κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2009.
[4] .Βλέπε Λάμπος Κ., Επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ σημαίνει επανασοσιαλιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ, 10+1 Παρατηρήσεις πάνω στις 70+1 Θέσεις στο: http://epithesh.blogspot.com/2008/02/701-101-8_1601.html
[5] . ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,ΚΚ΅(Μ-Λ), ΜΛΚΚΕ, ΕΕΚ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ, ΟΑΚΚΕ ΚΑΙ ΠΑΕΚΕ.
[6]. Για τη φύση και το ρόλο της ηγεσίας βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ιστορικές διαστάσεις της κοινωνικής Ηγεσίας, MONTHLY REVIEW, τεύχος 33, Σεπτέμβρης  2007.
[7] . Απόσπασμα από επιστολή που φέρεται να έχει σταλεί από ομάδα στελεχών και μελών του ΚΚΕ στην ηγεσία του κόμματος,, όπως παρουσιάστηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ της 11.10.2009, από τον Φ, Παπούλια, την ύπαρξη της οποίας όμως αρνείται το ΚΚΕ και καταγγέλλει το δημοσίευμα ως ψευδές και προβοκατόρικο.

[8]. Για επιβεβαίωση δείτε απόσπασμα από  μια χαρακτηριστική ομολογία τεχνοκράτη:
ΚΜ: Στη μεταρρύθμιση στο Περού συνεργαστήκατε με την κυβέρνηση του
Αλμπέρτο Φουτζιμόρι (Alberto Fujimori), ο οποίος σήμερα έχει καταδικαστεί σε πολυετή κάθειρξη για δολοφονίες και διαφθορά...
ΕΠ. Εγώ ήμουν οικονομολόγος της «παγκόσμιας τράπεζας» και συνεργαζόμουν με όλα τα κράτη-μέλη που ζητούσαν τη συνδρομή της. Η δουλειά μας δεν έχει ιδεολογικό χαρακτήρα, παρά μόνο τεχνοκρατικό. Η προσωπική μου συμβολή είναι οι μεταρρυθμίσεις που εγώ σχεδίαζα και σχεδιάζω να έχουν αρχικό και τελικό στόχο την ευημερία του πολίτη.  
ΚΜ: Η «παγκόσμια τράπεζα» ακολουθεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και εσάς σας κατηγορούν για νεοφιλελεύθερη. Είστε νεοφιλελεύθερη;  
ΕΠ: Το να είναι κανείς νεοφιλελεύθερος δεν είναι «κατηγορία»...

[9] «Υπάρχει εν δυνάμει κοινωνική Αριστερά, διάχυτη σε όλη την κοινωνία και σε όλα τα κόμματα», Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 3/Ιούνιος 2009, σελίδα 3.
[10]. Λάμπος Κώστας, Ο Ουμανισμός του 21ου αιώνα είναι ο δικός μας Ουμανισμός, http://infonewhumanism.blogspot.com  και  www.monthlyreview.gr



Δεν υπάρχουν σχόλια: