ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

http://www.infonewhumanism.blogspot.com

Καλοί μας συνάνθρωποι

*

Επειδή καταλάβαμε γιατί, παρά τις τόσες και τόσες ευχές, τις τόσες και τόσες προσευχές, τόσων και τόσων καλοπροαίρετων ανθρώπων (και φυσικά όχι των αγυρτο-ιερατείων), τόσων και τόσων χρόνων για

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ,

τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, κι επειδή τα περί ελπίδας για κάποια μεσσιανική σωτηρία, από τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία της κεφαλαιοκρατίας, μας μυρίζουν ραγιαδισμό και μοιρολατρία, γι’ αυτό

ΑΝΤΙ

για άνοστες και ανώφελες ευχές

Σας προτείνουμε,,,

ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ:

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ,
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ,
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

και

ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ,

ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ.

http://sciencehumanity.blogspot.com/2011/12/blog-post.html,

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SSRVtlTwFs8,

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος

prodial21@gmail.com,

ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Το Κίνημα ‘Occupy Wall Street’δίνει τέρμα στα άλλοθι του καπιταλισμού

Του Richard Wolff*

Tuesday 4 October 2011**

Το «Καταλαμβάνουμε τη Wall Street» έχει ήδη περάσει τις συνηθισμένες πρόωρες «καταιγίδες». Τα κυρίαρχα μέσα αγνόησαν τη διαμαρτυρία, αλλά αυτό δεν μπόρεσε να τη σταματήσει. Οι παρτιζάνοι της ανισότητας την κορόιδεψαν, ούτε αυτό όμως μπόρεσε να τη σταματήσει. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι του καθεστώτος αντέδρασαν υπερβολικά, όμως και αυτό απέτυχε να την ανακόψει – αντίθετα, έριξε λάδι στη φωτιά. Εκατομμύρια άνθρωποι που παρακολουθούσαν είπαν: «Ουάου!». Και τώρα ακόμα περισσότεροι οργανώνουν τοπικές, παράλληλες διαδηλώσεις από τη Βοστώνη ως το Σαν Φραντσίσκο και σε πολλά άλλα μέρη στο ενδιάμεσο.

Επιτρέψτε μου να προτείνω στους καταληψίες να αγνοήσουν τις συνηθισμένες επικρίσεις που αντιμετωπίζουν ισχυρά κοινωνικά κινήματα στις πιο πρώιμες φάσεις τους. Ναι, θα μπορούσατε να είστε καλύτερα οργανωμένοι, με πιο προσηλωμένους στόχους, με πιο ξεκάθαρες προτεραιότητες. Όλα αυτά είναι μεν αληθή, αλλά αυτή τη στιγμή είναι άσχετα. Το κλειδί είναι το εξής: αν θέλουμε ένα μαζικό και βαθιά ριζωμένο κοινωνικό κίνημα από τα αριστερά να ξανααναδυθεί και να μετασχηματίσει τις ΗΠΑ, πρέπει να καλωσορίσουμε πολλά διαφορετικά ρεύματα, ανάγκες, επιθυμίες, στόχους, ενέργειες, ενθουσιασμούς που εμπνέουν και στηρίζουν τα κοινωνικά κινήματα. Τώρα είναι η ώρα να τα προσκαλέσουμε, να τα καλωσορίσουμε και να τα συγκεντρώσουμε – με όλη τους την αφθονία και όλη τους τη σύγχυση.

Το επόμενο βήμα –και δεν είμαστε ακόμα εκεί– είναι να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα και εκείνο τον οργανισμό που θα το εφαρμόσει. Είναι καλό να μιλάμε γι΄ αυτό τώρα, να προτείνουμε, να συζητάμε και να διαφωνούμε. Είναι, όμως, ανόητο και αυτοκαταστροφικό να θυσιάσουμε την πολύπλευρη ανάπτυξη του κινήματος –που τώρα βρίσκεται μέσα στις δυνατότητές μας– για χάρη του προγράμματος και της οργάνωσης. Η ιστορία της Αριστεράς στις ΗΠΑ έχει στα σκουπίδια της πολλά τέτοια προγράμματα και οργανώσεις χωρίς ένα μαζίκό κίνημα πίσω ή στον πυρήνα τους.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, σε μια προσπάθεια να τιμήσω και να συμβάλω σε αυτό το ιστορικό κίνημα, να προτείνω μια ακόμα διάσταση, ένα επιπλέον στοιχείο στην ατζέντα για την κοινωνική αλλαγή. Για να πετύχουμε τους στόχους αυτού του ανανεωμένου κινήματος, πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε την οργάνωση της παραγωγής που διατηρεί και αναπαράγει την ανισότητα και την αδικία. Χρειάζεται να αντικαταστήσουμε την αποτυχημένη δομή των επιχειρήσεων, που τώρα φέρνουν κέρδη σε τόσο λίγους, μολύνουν το περιβάλλον απ΄ το οποίο όλοι εξαρτόμαστε και διαφθείρουν το πολιτικό μας σύστημα.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στα χρηματιστήρια και στα συμβούλια των διευθυντών. Η ικανότητα παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών που χρειαζόμαστε θα έπρεπε να ανήκει στον καθένα – ακριβώς όπως ο αέρας, το νερό, η υγειονομική περίθαλψη και η ασφάλεια, από τα οποία εξαρτόμαστε εξίσου. Χρειάζεται να φέρουμε τη δημοκρατία στις επιχειρήσεις μας. Οι εργαζόμενοι εντός και οι κοινότητες γύρω από τις επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να διαμορφώνουν συλλογικά το πώς οργανώνεται η δουλειά, τι παράγεται και πώς χρησιμοποιούμε τους καρπούς των συλλογικών μας προσπαθειών.

Αν πιστεύουμε πως η δημοκρατία είναι ο καλύτερος τρόπος να κυβερνάμε τις κοινότητές μας, έτσι πρέπει να κυβερνάμε και τους τόπους όπου δουλεύουμε. Η δημοκρατία στην εργασία είναι ένας στόχος που μπορεί να βοηθήσει να οικοδομηθεί αυτό το κίνημα.

Όλοι ξέρουμε πως μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση θα προκαλέσει κραυγές για «σοσιαλισμό» από τις συνήθεις, προβλέψιμες πλευρές. Η κουρασμένη αυτή ρητορική επιζεί ακόμα, μολονότι εδώ και καιρό ο Ψυχρός Πόλεμος που την ενορχήστρωσε ξεθωριάζει από τη μνήμη, όσο γρήγορα εξαφανίζεται και το κοινό για μια τέτοια ρητορική. Στις ΗΠΑ έχουμε καθυστερήσει πολύ μια αυθεντική συζήτηση για το παρόν οικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός έχει το «ελευθέρας» για πάρα πολύ καιρό.

Είμαστε περήφανοι που επερωτούμε, προκαλούμε, κριτικάρουμε και συζητάμε τον υγειονομικό, εκπαιδευτικό, στρατιωτικό, συγκοινωνιακό και άλλους βασικούς κοινωνικούς θεσμούς. Αμφισβητούμε το κατά πόσο οι παρούσες δομές και λειτουργίες υπηρετούν τις ανάγκες μας. Κάνουμε προσπάθειες ώστε να λειτουργούν καλύτερα. Και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Παρ’ όλα αυτά, εδώ και δεκαετίες έχουμε αποτύχει να επερωτήσουμε, να προκαλέσουμε, να κριτικάρουμε και να συζητήσουμε με τον ίδιο τρόπο για το οικονομικό μας σύστημα: τον καπιταλισμό. Εξαιτίας ενός ταμπού που προστάτευε τον καπιταλισμό, το να τον επευφημούμε και να τον γιορτάζουμε έγινε υποχρεωτικό. Η κριτική και οι ερωτήσεις απαγορεύτηκαν ως αιρετικές, άπιστες ή και κάτι χειρότερο. Πίσω από αυτό το προστατευτικό ταμπού, ο καπιταλισμός εκφυλίστηκε σε μια αναποτελεσματική μηχανή παραγωγής ανισοτήτων και κρίσεων, μια κοινωνική καταστροφή που τώρα όλοι φορτωνόμαστε.

Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα – και η ανεργία, η έλλειψη στέγης, η ανασφάλεια και η λιτότητα που τώρα επιβάλλει παντού είναι το κόστος που πληρώνουμε. Έχουμε τους ανθρώπους, τις ικανότητες και τα εργαλεία να για παράγουμε τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε ώστε μια δίκαιη κοινωνία να ευημερήσει. Χρειάζεται απλά να οργανώσουμε διαφορετικά τις παραγωγικές μας μονάδες, να πάμε πέρα από το καπιταλιστικό σύστημα που δεν υπηρετεί πλέον τις ανάγκες μας.

Η ανθρωπότητα έμαθε να ζει χωρίς βασιλιάδες, αυτοκράτορες και αφεντικά σκλάβων. Βρήκαμε το δρόμο μας προς μια δημοκρατική εναλλακτική λύση, όσο μερικό και ανολοκλήρωτο κι αν παραμένει το δημοκρατικό εγχείρημα. Μπορούμε να φέρουμε δημοκρατία στις επιχειρήσεις μας, μετασχηματίζοντάς τες σε συνεταιρικές ιδιοκτησίες που θα λειτουργούν και θα διοικούνται από δημοκρατικές συνελεύσεις, συντιθέμενες από όλους όσοι δουλεύουν σε αυτές και από όλους τους κατοίκους των κοινοτήτων που έχουν σχέσεις αλληλεξάρτησης με αυτές.

Ας τελειώσω με ένα σλόγκαν: «Οι ΗΠΑ μπορούν καλύτερα από τον εταιρικό καπιταλισμό». Ας είναι αυτή η ιδέα και η συζήτηση που τούτο το ανανεωμένο κίνημα θα αναλάβει να διεξαγάγει. Κάνοντάς το, θα προσφέρει ένα τεράστιο δώρο στις ΗΠΑ και στον κόσμο. Θα διαρρήξει τα ταμπού, υποβάλλοντας επιτέλους τον καπιταλισμό στην κριτική και τις αντιρρήσεις που είχε παρακάμψει για πάρα πολύ καιρό – και με ένα τεράστιο κόστος για όλους μας.

__________________________________________________

* Ο Ρίτσαρντ Γουλφ συμμετείχε σε ένα ολοήμερο εργαστήριο στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας του Occupy Wall Street, στο Zuccotti Park της Νέας Υόρκης, την Τρίτη 4 Οκτώβρη. Το άρθρο είναι βασισμένο στην παρέμβασή του εκεί.

** Πηγή: Guardian. Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα http://www.rednotebook.gr

ΚΙ' ΟΜΩΣ Η ΓΗ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ*

Αριστεροί ριζοσπάστες ή παιδιά του διαδικτύου;

Το απρόσμενο 9% των ψήφων συγκέντρωσε το «Κόμμα των Πειρατών» ( Pirate Party) στις τοπικές εκλογές του Βερολίνου. Το κόμμα που ξεκίνησε ως «αστείο» στη Σουηδία για την προστασία του ιστότοπου Pirate Bay, φαίνεται πλέον να αποτελεί επιλογή του ενός από τους δέκα ψηφοφόρους του Βερολίνου.

 Σε αρκετές περιοχές της πόλης βρίσκεται μπροστά από τους Πρασίνους, ακόμη και από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Ανάμεσα στους ψηφοφόρους του  βρίσκονται νεαρά άτομα κάτω των 30 ετών άσχετα με την πολιτική. αλλά και κάποιοι φανατικοί μαρξιστές.

Στο σύνολό τους τα μέλη και οι ψηφοφόροι του κόμματος, σύμφωνα με αναλυτές είναι πολίτες, δραστήριοι στις τοπικές κοινότητες, αλλά με έντονο αίσθημα αποστροφής στο πολιτικό σύστημα.

Παράλληλα ενώ στο χώρο της υπεράσπισης των πάσης φύσεως δικαιωμάτων είναι πρωτοπόροι και ομοιογενείς, σε ζητήματα οικονομικά οι απόψεις τους κινούνται από τον ορθόδοξο μαρξισμό, μέχρι και κάποιες εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού.

 Το «Kόμμα των Πειρατών» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2006 στη Σουηδία ως κίνημα υπεράσπισης του διάσημου ιστότοπου δωρεάν ανταλλαγής πολυμέσων Pirate Bay και της αρχής «τα πολιτισμικά αγαθά ανήκουν σε όλους». Οι επιθέσεις στο site Pirate Bay και σε  παρόμοιους  ιστότοπους έκαναν το κόμμα δημοφιλές. με αποτέλεσμα το 2009 να συγκεντρώσει ποσοστό ψήφου 7,1% και να εκλέξει ευρωβουλευτή.

Το κόμμα των πειρατών γεννιέται σε ένα γκαράζ της Στοκχόλμης και στις πρώτες τους δηλώσεις τα μέλη του δηλώνουν: «Δεν την πέφτουμε στις τζαμαρίες. Δεν βάζουμε φωτιές. Δεν μας φταίνε τα κτίρια, αλλά η χλιδή της βασιλικής οικογένειας και όλοι οι πολιτικοί τους ακόλουθοι…». Το πολιτικό σύστημα άμεσα τους τοποθετεί στο ευρύ φάσμα της αριστεράς και οι ίδιοι οι πειρατές δεν αρνούνται αυτή την ταυτότητα.

Το Μάη του 2006, η αστυνομία κάνει έφοδο σ’ ένα κτίριο με το συμβολικό όνομα «Κόλπος των Πειρατών», για να κατασχέσει το ηλεκτρονικό υλικό των νεαρών πολιτικών.  Περισσότερα από 200 άτομα είχαν φτιάξει ηλεκτρονικές σελίδες και βομβάρδιζαν με τα μηνύματά τους, την κοινή γνώμη, σχετικά με το υπέρογκο κόστος του γάμου της πριγκίπισσας Βικτόριας.

Το περιστατικό αυτό εκτοξεύει το πειρατικό κόμμα της Σουηδίας (Piratpartiet), από το 0,6%, στο 5,5% και διαρκώς τα ποσοστά του ανεβαίνουν. Η εισβολή της αστυνομίας στο «σπίτι των πειρατών» δημιουργεί ένα ευρύ κίνημα αλληγγύης στην υπόλοιπη Ευρώπη, από το οποίο θα δημιουργηθεί και το αδερφό κόμμα της Γερμανίας.

 Η ελευθερία στο επίκεντρο του Γερμανικού Pirate Party

Την πλατφόρμα του γερμανικού Pirate Party διαμορφώνουν έννοιες όπως «ελεύθερος», «ανοιχτός» και «διαφανής». Ιδρυτικό μάλιστα κείμενό του ήταν η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Κυβερνοχώρου», τη στιγμή που κάποια από τα καθιερωμένα κόμματα, ειδικά μετά τις δολοφονίες στο νησί της Νορβηγίας, αντιλαμβάνονται το διαδίκτυο ως απειλή .

To «Kόμμα των Πειρατών» διεκδικεί, εκτός από την ελευθερία διακίνησης πολιτισμικών αγαθών μέσω διαδικτύο, και την άμεση δημοκρατία, καταλαμβάνοντας έτσι θέση στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Βασικά αιτήματά των Πειρατών είναι η προστασία της ιδιωτικής ζωής, η αλλαγή της νομοθεσίας για τα πνευματικά δικαιώματα, η πολιτική διαφάνεια και η ελευθερία του λόγου.

 Το «πειρατικό κίνημα» εμφανίζεται και σε άλλες χώρες πέρα από τη Γερμανία (Piratenpartei Deutschland), όπως την Αυστρία, την Φινλανδία, την Πολωνία, την Γαλλία και την Ισπανία. Ομάδες του πειρατικού κινήματος φαίνεται επίσης να υπάρχουν ανεπίσημα σε ΗΠΑ, Βρετανία και Αργεντινή.

 *

Περισσότερες από 80 συλλήψεις διαδηλωτών στο Μανχάταν

Περισσότερους από 80 διαδηλωτές συνέλαβε η αστυνομική διεύθυνση της Νέας Υόρκης (NYPD) κατά τη διάρκεια διαδήλωσης χιλιάδων ανθρώπων χθες στο Μανχάταν.
 

Η πορεία αποτέλεσε την τελευταία μιας σειράς κινητοποιήσεων, ενάντια στην απληστία  πολιτικών και στελεχών του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
 
Οι περισσότερες συλλήψεις έγιναν για διατάραξη της κοινής ειρήνης. Οι συλληφθέντες έκλεισαν κεντρικούς δρόμους του Μανχάταν κατά τη διάρκεια της πολύωρης πορείας, από την συνοικία του χρηματιστηρίου και προς την Γιούνιον Σκουέαρ.
  Σύμφωνα με την NYPD, ένας διαδηλωτής κατηγορείται πως επιτέθηκε σε αστυνομικό.

Οι συμμετέχοντες στην κινητοποίηση κρατούσαν πανό που ανέγραφαν αιτήματα όπως "Φορολογήστε τους πλούσιους" και συνθήματα όπως "Θέλουμε χρήματα για την υγειονομική περίθαλψη, όχι για τις εταιρίες". Στην πλειοψηφία τους ήταν φοιτητές. Αστυνομικοί τους είχαν περικυκλώσει και τους βιντεοσκοπούσαν από το σημείο της συγκέντρωσής τους.

Οι διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα "Κατάληψη στη Γουόλ Στριτ, όλη μέρα, όλη την εβδομάδα", αλλά δεν κατάφεραν να επιτύχουν αυτόν το στόχο.

Με μεταλλικά οδοφράγματα και εκατοντάδες αστυνομικούς να έχουν τοποθετηθεί σε όλη την περιοχή γύρω από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (NYSE), το πιο κοντινό σημείο στο οποίο μπορούσαν να φθάσουν οι διαδηλωτές ήταν η Λίμπερτι Στριτ--τρία τετράγωνα μακριά.

Ανάλογη κινητοποίηση είχε πραγματοποιηθεί και την προηγούμενη εβδομάδα σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ. Οι ακτιβιστές που οργάνωσαν τη διαμαρτυρία δηλώνουν ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή αυτής της εβδομάδας και τονίζουν ότι θα συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες αυτού του τύπου κάθε Σάββατο.
___________ 

Αναδημοσίευση από το tvxs.gr

«Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας 2011»

Το ρήγμα είναι γεγονός

·         Η 29η Ιουνίου του 2011είναι η ημερομηνία όπου διέρρηξε οριστικά την συναίνεση της κυριαρχίας με την κοινωνία. Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες όλης της χώρας μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Το ρήγμα είναι γεγονός και αυτό το ρήγμα είχε δύο μεγάλους αποδέκτες. Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα στο σύνολο τους.

·         Το γεγονός των πλατειών, (αυθόρμητο αλλά όχι και απρόσμενο), εμφανίστηκε στο προσκήνιο έχοντας ήδη υφάνει τα χαρακτηριστικά του από τα παλαιότερα έτη. Μία σαφής αντικρατική, ακηδεμόνευτη και αυτοοργανωμένη συγκρότηση του κοινωνικού είχε κιόλας αρχίσει να διαφαίνεται από το καλοκαίρι του 2007 για το ολοκαύτωμα των δασών της Πελοποννήσου. Με αυτά τα χαρακτηριστικά όρθωσε το Δεκέμβριο του 2008 την οργή της απέναντι σε μια εξουσία που δολοφονεί την ζωή και γέμισε τις πλατείες του καλοκαιριού του 2011 με κόσμο απαιτώντας ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.

·         Μέσα στις πλατείες αναδύθηκαν προβληματισμοί που αφορούν μια άλλη μορφή πολιτείας συμβατή με την άμεση δημοκρατία, μια άλλη μορφή οικονομίας χωρίς συσσώρευση και ανάπτυξη και μια άλλη έννοια του δημόσιου αγαθού και του δημοσίου χώρου ως κοινότητα. Διαφάνηκε όμως και το έλλειμμα να βρεθεί ένας συνεκτικός τρόπος έκφρασης όλων των πλατειών της χώρας που να καταθέτει ένα κοινό πρόγραμμα υλοποίησης αυτών των προβληματισμών:

-Πως μπορούμε να βάλουμε φρένο στην λαίλαπα της οικονομικής κυριαρχίας της εξουσίας επάνω στην κοινωνία και στην διάλυση κάθε κοινωνικού στηρίγματος που απέμεινε;

-Πως μπορούμε να ανακόψουμε την πολιτική της κυριαρχίας όταν αυτή βασίζεται επάνω στη βία και αντλεί την "νομιμότητα" της μέσω της βίας που δημιουργεί;

-Πως μπορούμε να διαγράψουμε τους όρους εκείνους που θα αντικαταστήσουν αυτό που είναι ήδη χρεοκοπημένο και στη θέση του να θεσμοθετήσουμε την πραγματική δημοκρατία;

Για όλα αυτά στις πλατείες εκφράστηκε μόνο ένας ψίθυρος και όχι μια ολοκληρωμένη απάντηση.

Αυτός ο ψίθυρος όμως ήχησε στον καθαρό αέρα της πραγματικής δημοκρατίας των πλατειών και συνεχίζει να μας παροτρύνει να τον μετατρέψουμε σε λόγο και βίωμα. 

Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας 2011

Ενόψει της ΔΕΘ 2011 καλούμαστε να υπερβούμε την μορφή της διαμαρτυρίας που εξακολουθεί να περικλείει μέσα της, την σχέση εξάρτησης πατρωνίας με την κυριαρχία και να περάσουμε στο στάδιο της δημιουργίας για μια αυτεξούσια κοινωνία. Το πέρασμα από το αφηρημένο σύνθημα στη συγκεκριμένη πρόταση προϋποθέτει διαβούλευση με όρους άμεσης δημοκρατίας. Αυτός είναι και ο πυρήνας που συγκροτεί το φετινό κάλεσμα για την «Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας 2011». Μια διαρκής συνέλευση όπου θα τεθούν τα προβλήματα και οι προτάσεις από όλους τους εμπλεκόμενους σε μια οριζόντια διαβούλευση. Μια διαρκής συνέλευση με τη δομή των μικρών τραπεζιών συζήτησης όπου θα καταθέτουν τις προτάσεις τους σε μία κοινή συνέλευση στο τέλος της επόμενης ημέρας.

Κάθε μέρα θα γίνονται 3 ξεχωριστά τραπέζια συνελεύσεων που θα επεξεργάζονται παράλληλα προτάσεις και θεματικές. Σε κάθε κουβέντα θα ορίζετε από τους παρευρισκομένους (ή θα έχει ήδη προταθεί από πριν) ομάδα συντονιστή, βοηθού και γραμματεία πρακτικών συνέλευσης. Θα καταγράφονται οι προτάσεις, οι προβληματισμοί και οι αποφάσεις, όπου αυτές είναι εφικτό να υπάρχουν, ώστε να δημοσιοποιούνται, με σκοπό να ανακοινώνονται στην κύρια συνέλευση που θα ακολουθεί το ίδιο ή το επόμενο βράδυ. Η τριήμερη συνάντηση γίνεται ώστε να απαντήσει σε προβλήματα που βρίσκονται μπροστά μας και να προτείνει τρόπους επίλυσης που να περιέχουν την φιλοσοφία της άμεσης δημοκρατίας.

Η παρουσία του Ράδιο "Ένταση" 100,1 FM www.entasifm.org & της Ομάδας Τεχνικής Υποστήριξης της Πλατείας Συντάγματος θα συμβάλει σε ζητήματα τεχνικής υποστήριξης & στη μέγιστη δυνατή ενημέρωση όλων των συμμετεχόντων αλλά και όλης της χώρας για τις διαβουλεύσεις του τριήμερου άμεσης δημοκρατίας.

Οι καλεσμένοι από το εξωτερικό αλλά και από την χώρα θα έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα στην παρουσία τους και θα συμμετέχουν στα τραπέζια των συζητήσεων και στις μεγάλες συνελεύσεις με ολιγόλεπτες εισηγήσεις. H παρουσία επίσης συλλογικοτήτων, παραγωγών, ελεύθερων κέντρων, κοινοτήτων, επιτροπών από όλη τη χώρα θα διευρύνει οριζόντια τις αποφάσεις και τις προοπτικές των προτάσεων μας.

Οι θεματικές διαβούλευσης θα επικεντρωθούν γύρω από τα εξής ζητήματα:

·         Στο επίκεντρο των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται η προσπάθεια πώλησης, από την κυβέρνηση σε ιδιώτες, του management της ΕΥΑΘ (εταιρία ύδρευσης). Στο τριήμερο θα φιλοξενούμε τρεις καλεσμένους από μέρη της γης όπου έχουν ήδη δώσει σημαντικούς αγώνες για το νερό. Στην Κοτσαμπαμπα-Βολιβία, την Ουαχακα-Μεξικό, και το Βερολίνο. Εμπνευσμένη από αυτούς τους αγώνες, έχει ξεκινήσει μια πρωτοβουλία από εργαζόμενους και χρήστες του δικτύου της ΕΥΑΘ για πρόταση εξαγοράς της ΕΥΑΘ από τους πολίτες μέσω μιας εταιρίας λαϊκής βάσης ή ένωσης προσώπων χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα, αλλά με κοινωνικό έλεγχο και αμεσοδημοκρατική λειτουργία.

·          

·         Στον εφιάλτη της αγοράς ανοίγονται άλλοι δρόμοι τα λεγόμενα ρήγματα στην "ανάπτυξη". Είναι ο επανακαθορισμός της παραγωγής και της οικονομίας ως ένα μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι ως κύριος προορισμός και σκοπός. Είναι η δημιουργία μικρών και οριζόντιων δικτύων που αφορούν όλο τον κύκλο της οικονομίας και που στοχεύουν στην λιτή και αξιοπρεπή ικανοποίηση των αναγκών μας. Είναι η επιστροφή στα βασικά, η επιστροφή δηλαδή στον ανθρώπινο άνθρωπο. Οι περιαστικές καλλιέργειες, η διανομή προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, η σύνδεση των αγροτών και των καταναλωτών σε μια οριζόντια διαδικασία, η ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων, η χαριστικότητα, οι κοινωνικές κουζίνες, η επανοικειοποίηση δημόσιων χώρων μπορούν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης που να λογαριάζει τα πάντα και για όλους και όλες, ισότιμα.

·         Τέλος η επέλαση των εταιρικών συμφερόντων έναντι του κοινοτικού πλούτου έχουν αναδείξει συγκρούσεις τόσο στην περίπτωση των απορριμμάτων (Κερατέα) όσο στην περίπτωση των μεταλλείων χρυσού σε Θράκη και Χαλκιδική. Θέλουμε να συμβάλουμε με προτάσεις για ένα ορθολογικό οικολογικό σχεδιασμό διαχείρισης των απορριμμάτων που να ξεκινάει με βάση την απόρριψη του μοντέλου της κοινωνίας κατανάλωσης και την συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των απορριμμάτων. Θέλουμε να ενισχύσουμε τις τοπικές αντιστάσεις της Χαλκιδικής και της Θράκης απέναντι στα συμφέροντα των εταιριών χρυσού αναδεικνύοντας την σημασία του περιβάλλοντος ως κοινοτικού πλούτου και των τοπικών περιοχών ως αυτεξούσιες κοινότητες μεταφέροντας το μήνυμα αλλά και τον αγώνα τους και στην Θεσσαλονίκη.

Πρόγραμμα τριημέρου

Α) Άμεση δημοκρατία 5/9

Β) Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία 6/9

Γ) Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών 7/9

Όλες οι θεματικές εργασίες θα γίνουν στις αίθουσες της θεολογικής σχολής και οι μεγάλες συνελεύσεις στο αμφιθέατρο της νομικής.

Το πρόγραμμα που έχει μέχρι τώρα διαμορφωθεί είναι το εξής:

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου Άμεση δημοκρατία:

·         διεξαγωγή θεματικής "δικτύωση και διάδραση μεταξύ των συνελεύσεων άμεσης δημοκρατίας, συλλογικοτήτων & επιτροπών." εισήγηση: Ράδιο Ένταση - πλατεία συντάγματος. 5.30μμ

·         διεξαγωγή θεματικής «παράκαμψη μεσαζόντων και συνεταιρισμοί»,

εισήγηση: ΣΠαΜε - Κώστας Νικολάου καθηγητής ΕΑΠ, 5.30μμ

·         διεξαγωγή θεματικής «Οικοκοινόητες και παράλληλη τοπική οικονομία»

εισήγηση: Γιώργος Κολέμπας συγγραφέας - οίκο-γεωργός , 5.30μμ

·         διεξαγωγή θεματικής «αστικές καλλιέργειες» εισήγηση ΠερΚα -  Πάνος Τότσικας  «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό», 5.30μμ

·         Συνέλευση με θέμα την «άμεση δημοκρατία», εισήγηση: Michael Albert (ΗΠΑ znet - οικονομολόγος) - Νίκος Ηλιόπουλος ( Πανεπιστήμιο Paris X) - Roberto Ramirez ( Μεξικό ΑPPO - λαϊκή συνέλευση του λαού της Οαχάκα ) , 8.30μμ

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία:

·         διεξαγωγή θεματικής «δίκτυο αλληλέγγυας οικονομίας: παραγωγή -διανομή - διάθεση»,

εισήγηση Παναγιώτης Σαϊτανούδης - Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών Χωρίς Χρήματα, του Πελίτι, 5.30μμ

·         διεξαγωγή θεματικής «δίκτυο ανταλλακτικότητας και νομισματικής μονάδας»,

εισήγηση: Χρήστος Παπαΐωάννου (ΤΕΜ Μαγνησίας), 5.30μμ

·         διεξαγωγή θεματικής « νομική διάσταση της πρότασης εξαγοράς της ΕΥΑΘ»,

εισήγηση: Παντελής Ραδίσης δικηγόρος - Κίνηση 136, 5.30μμ

·         Συνέλευση με θέμα «Κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία» εισήγηση: Michael Albert (ΗΠΑ znet - οικονομολόγος) - Didac Costa (Δικτύου Ανταλλαγής του Montseny - Ecoseny - Ισπανία) - Κώστας Νικολάου καθηγητής ΕΑΠ

Τετάρτη 7 Σπετεμβρίου Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών:

·         διεξαγωγή θεματικής «διαχείριση των απορριμμάτων και η αντίσταση των τοπικών κοινωνιών ενάντια στις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου», εισήγηση: Περιβαλλοντικός σύλλογος Ασσήρου "Φίλοι της Γης" - Πρωτοβουλία συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (Αττικής), 5.30μμ

•  διεξαγωγή θεματικής «τοπικές αντιστάσεις ενάντια στα συμφέροντα των εταιριών: Περίπτωση εξόρυξης χρυσού σε Θράκη & Χαλκιδική», εισήγηση:  - "πρωτοβουλία ενάντια στις βλαπτικότητες" -  Επιτροπή Αγώνα Μ. Παναγίας., 5.30μμ
• διεξαγωγή θεματικής«καμπάνια εξαγοράς της ΕΥΑΘ - δημοκρατία στο νερό», εισήγηση: Κώστας Μαριόγλου Σωματείο ΕΥΑΘ - Κίνηση 136

·         Συνέλευση με θέμα «Υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών» εισήγηση: (πρωτοβουλία κατοίκων Βερολίνου για το νερό), Oscar Oliveira (αγώνες για το νερό στη Βολιβία) , Σπύρος Μαρκέτος ιστορικός καθηγητής ΑΠΘ.

Συναυλίες ( 1100μμ )

Δευτέρα 5 LIVE με τους Banksters - gipsy jazz - Da.Ma.Ste trio (jazz standards) - The U.N.

Τρίτη 6 LIVE με τους Περσινά ξινά σταφύλια - Trio Balkano - Απροσαρμοστοι - Anima nation

Τετάρτη 7 LIVE με τους Σπυριδούλα  - Electrobalkana -Emociones- Μάριος Παπαδέας & Στέφανως Γανώτης ( σαντούρι & λύρα )

ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Βρίσκω ιδιαίτερα σημαντική την πρωτοβουλία σύνταξης σχεδίου συντάγματος, που ξεκίνησε στην ιστοσελίδα http://antisomata.wordpress.com Θα προτιμούσα τον όρο «Καταστατικός Νόμος», ή τον ακόμα επιτυχέστερο «Θεμελιακός Νόμος του Πολιτεύματος της Άμεσης Δημοκρατίας των Ελλήνων». Αν και στο συγκεκριμένο «Ολοκληρωμένο Σχέδιο Συντάγματος» με συντάκτες τους ΗΛΙΑ Β., ΓΙΩΡΓΟ Β. και ΓΙΑΝΝΗ Κ., υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις βρίσκω πολύ γόνιμο το διάλογο που γίνεται με αφορμή αυτό το σχέδιο. Σ’ αυτό το διάλογο θα ήθελα να προσθέσω τις παρακάτω παρατηρήσεις, ως ένα σύντομο σκεπτικό και στη συνέχεια, συμφωνώντας περίπου με το Φίλιππος, αλλά και με την ιστορική εμπειρία, πως οι θεμελιακοί νόμοι είναι συνήθως πολύ σύντομοι, προτείνω για προβληματισμό και συζήτηση ένα σύντομο Σχέδιο Θεμελιακού Νόμου με τις βασικές αρχές που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να διέπουν μια αυριανή Άμεση Ελληνική Δημοκρατία, αφήνοντας αναγκαστικά τον αποφασιστικό λόγο και φυσικά τις λεπτομέρειες σ’ εκείνους που θα την κάνουν πραγματικότητα.

1.        Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε συνθήκες οικονομικής ανισότητας, γιατί όπου υπάρχει οικονομική ανισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ισοευκαιρία και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ισόμερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, δηλαδή ισόμερη ατομική-συλλογική-κοινωνική ευημερία και άρα δεν μπορεί να υπάρξει ατομική και συλλογική ελευθερία και ανθρωπιστικός πολιτισμός. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανισότητας, είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά αυτό υποτίθεται πως θέλουμε να αλλάξουμε. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι και συμφωνώ με την παρατήρηση του markos και του tanzo πως χωρίς Κοινοκτημοσύνη πάνω στη γη, στον οικονομικό, πνευματικό και παραγωγικό πλούτο (μέσα παραγωγής κλπ. κλπ.) δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο κόσμο. Η Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι μια απόπειρα καλλωπισμού του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού και γι’ αυτό δεν μπορεί να περιορίζεται σε μεταρρυθμίσεις  που δεν αλλάζουν τόσο τις εμπράγματες σχέσεις των τοπικών συλλογικοτήτων (Κοινοτήτων, Δήμων), των κοινωνιών και κατ’ επέκταση της ανθρωπότητας με τη Φύση, τη γη και τις άλλες πηγές πλούτου, τη σχέση της κοινωνίας-ανθρωπότητας με την επιστήμη, την τεχνολογία και τον πολιτισμό και τελικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι προφανές πως όσο θα διατηρείται η ατομική ιδιοκτησία στη γη, στα μέσα παραγωγής, στη γνώση, στην τεχνολογία και στον πολιτισμό τόσο θα διατηρείται  ένας κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, στα πλαίσια του οποίου κάποιοι θα κάνουν κουμάντο στην υπόλοιπη κοινωνία και θα πλουτίζουν σε βάρος της και οι υπόλοιποι, περίπου τα 9/10 θα εκτελούν εντολές σε βάρος τους και ως εκμεταλλευόμενοι-εξουσιαζόμενοι θα λιμοκτονούν, θα καταπιέζονται και θα αλλοτριώνονται σε πιστούς, οπαδούς, καταναλωτές και μισθωτούς, ή άνεργους δούλους. Αίροντας η Άμεση Δημοκρατία το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και στα μέσα παραγωγής καταργεί τον λεγόμενο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, καταργεί δηλαδή με την Κοινωνική Αυτοδιαχείριση τη διάσπαση της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, που σημαίνει σε τελική ανάλυση πως καταργεί το Κεφάλαιο και συνεπώς και τη μισθωτή δουλεία. Για όλους αυτούς τους λόγους σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνεται λόγος για επιχειρήσεις, επιχειρηματίες, εργοδότες, εργαζόμενους, μισθωτούς, κίνητρα, κέρδος, για εμπορευματικές σχέσεις, για συσσώρευση ατομικού-ιδιωτικού πλούτου, γιατί αυτές οι έννοιες ανήκουν στον καπιταλισμό και οδήγησαν την ανθρωπότητα στη σημερινή βαρβαρότητα. Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας μιλάμε για κοινωνική –οικουμενική διαχείριση όλων των οικοσυστημάτων του πλανήτη, για κοινωνική οικονομία, για κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες, για το αναγκαίο κοινωνικό πλεόνασμα, για ελεύθερη ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, για άμιλλα, για ισοκατανομή στη βάση των κοινωνικά προσδιοριζόμενων πραγματικών αναγκών, για αλληλεγγύη, για ατομική στα πλαίσια της συλλογικής-κοινωνικής-οικουμενικής ευτυχίας και για ουμανιστικό πολιτισμό, πράγματα που, ιστορικά αποδειγμένα, αποτελούν πάγια αιτήματα της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας από την αθώα αγριότητα μέχρι τις μέρες μας. Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας καταργείται ο εμπορευματικός χαρακτήρας της παραγωγής και συνεπώς καταργείται και το χρήμα ως μέσο πλουτισμού, αναθεωρείται η έννοια του πλούτου και αντικαθίσταται από βαθμούς ελευθερίας, ευημερίας και ευτυχίας. Η οικονομική ισότητα δεν είναι ποσοτική, αριθμητική, αλλά ποιοτική δηλαδή κοινωνική ισότητα και γι’ αυτό δεν μετριέται άπαξ ή περιοδικά, αλλά κάθε στιγμή του ατομικού και κοινωνικού βίου, ως ισοζύγιο μεταξύ των αναγκών και των απολαβών του καθενός, ώστε κανείς να μην απολαμβάνει περισσότερα και κανείς να μην απολαμβάνει λιγότερα από όσα χρειάζεται.

2.        Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη στη Φύση, στα μέσα παραγωγής και στα παραγόμενα αγαθά καταργείται επίσης ο καταστροφικός ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων, των τάξεων και των εθνών, με αποτέλεσμα τη σταδιακή διαμόρφωση ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού της ισορροπίας με τη Φύση, της ισότητας, της συνεργασίας, της άμιλλας, της ελευθερίας, της ευημερίας και της ειρήνης.

3.        Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας όπου καταργείται το ατομικό και ταξικό μονοπώλιο της πληροφορίας και της γνώσης, η επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση θα είναι απόλυτα κοινωνικοποιημένη και στη διάθεση όλων των ανθρώπων και δεν θα υπάρχουν περιθώρια για σκοταδιστικές θρησκείες  που διχάζουν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα ολόκληρη σε «πιστούς» και «άπιστους» και συνεπώς δεν θα υπάρχουν περιθώρια για εξουσιαστικά και παραεξουσιαστικά ιερατεία που είτε εκμεταλλεύονται, με τη βοήθεια θρησκευτικών και παραθρησκευτικών, εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών αγυρτών-‘θαυματοποιών’ και φανατικών φονταμενταλιστών, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τους πιστούς, είτε υποδουλώνουν και εξοντώνουν με τη βία των όπλων τους υποτιθέμενους άπιστους για να υφαρπάξουν  τη γη τους και να εκμεταλλευτούν την εργατική τους δύναμη. Γι’ αυτό σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας δεν αναγνωρίζονται θρησκείες και οργανωμένες εκκλησίες με ιερατεία γιατί οι μεταφυσικές ανησυχίες, ακόμα και η όποια πίστη σε υποτιθέμενες μεταφυσικές δυνάμεις είναι απόλυτα  προσωπικές υποθέσεις και μόνο ως τέτοιες είναι απόλυτα ελεύθερες και προστατεύονται ως ατομικές  δοξασίες από κάθε απόπειρα εκμετάλλευσής τους από άτομα ή οργανωμένα ιεραρχικά, εξουσιαστικά και δήθεν θεόσταλτα ιερατεία.

4.        Νομίζω πως το δικό μας χρέος είναι να θέσουμε το πρόβλημα της αναζήτησης ενός καλύτερου κόσμου, ο οποίος προφανώς βρίσκεται πέρα από κα ενάντια στον καπιταλισμό και να προσπαθήσουμε να σπρώξουμε τις εξελίξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του κόσμου μπορούμε να τα προσεγγίσουμε με βάση τις σημερινές ανάγκες και δυνατότητές μας, ως κοινωνίες, προσθέτοντας τα θέλω και τα μη θέλω μας. Την οριστική όμως μορφή του θα τη δώσουν οι γενιές που έρχονται και θα πραγματοποιήσουν την Άμεση Δημοκρατία και αυτές δεν μπορούμε να τις δεσμεύσουμε.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Άρθρο 1. Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Άμεση Δημοκρατία που κατοχυρώνει την απόλυτη Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση σε τοπικό, Ενοριακό, Δημοτικό, Περιφερειακό και Εθνικό επίπεδο της Ελληνικής Επικράτειας, τα αδιαπραγμάτευτα όρια της οποίας ορίζονται από τις ισχύουσες διεθνείς συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο.

Άρθρο 2. Όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικές προσωπικότητες και γι’ αυτό είναι μεταξύ τους ίσοι. Διαφορετικοί αλλά ίσοι και γι’ αυτό έχουν όλοι και ανεξάρτητα από την όποια διαφορετικότητά τους τα ίδια δικαιώματα, ώστε όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες ελεύθερης σωματικής-πνευματικής ανάπτυξης και δημιουργικής απασχόλησης, χωρίς η ελευθερία του ενός να εμποδίζει την ελευθερία των άλλων συνανθρώπων του, αλλά αντίθετα η ελευθερία του ενός να είναι προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτη και κοινωνικά προστατευόμενη αξία.

Άρθρο 3. Πολίτες της Άμεσης Δημοκρατίας της Ελλάδας είναι όλοι όσοι επιλέγουν να ζήσουν μόνιμα στην ελληνική επικράτεια, βρίσκονται στη χώρα για περισσότερο από τρία χρόνια και συμμετέχουν ενεργά στα δημόσια πράγματα του τόπου κατοικίας τους.

Άρθρο 4. Η Φύση, η γη, ο φυσικός πλούτος, τα μέσα  παραγωγής, η επιστήμη, η τεχνολογία και ο πολιτισμός ανήκουν εξίσου και αδιαίρετα σε όλα ανεξαίρετα τα ανθρώπινα όντα και η διαχείρισή τους ανήκει συνολικά στην κοινωνία-ανθρωπότητα, ασκείται σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα με αμεσοδημοκρατικό τρόπο και αποσκοπεί στη συνολική ευημερία και ευτυχία όλων των ανθρώπων.

Άρθρο 5. Για όλα τα θέματα αποφασίζουν, ανάλογα με τη σπουδαιότητα, την ένταση και την έκτασή τους, οι τοπικές, οι δημοτικές, οι περιφερειακές και οι εθνικές συνελεύσεις με την έκδοση-δημοσίευση Αποφάσεων, και Νόμων, ή με την κατά περίπτωση διενέργεια τοπικών, περιφερειακών και εθνικών Δημοψηφισμάτων.

Άρθρο 6. Η οικονομική δραστηριότητα έχει δημόσιο, κοινωνικό και εθνικό χαρακτήρα, διεξάγεται σε συνθήκες Κοινωνικής Αυτοδιαχείρισης στον κάθε φορά και κατά περίπτωση μεγαλύτερο δυνατό βαθμό υποκατάστασης της ζωντανής εργασίας από τις επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, με απόλυτο σεβασμό της Φύσης και με μοναδικό στόχο τη μέγιστη δυνατή διεύρυνση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου όλων ανεξαίρετα των πολιτών. Η κοινωνικά προγραμματισμένη και ελεγχόμενη ορθολογική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών αρχίζει από την ελεύθερη συμβολή όλων ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες, τις γενικές-ειδικές δυνατότητές και επιλογές του καθενός και καταλήγει στην κοινωνικά ελεγχόμενη και συνεπώς κοινωνικά δίκαιη κατανομή των αγαθών, μέσω των αντίστοιχων δικτύων δημόσιας διανομής, ανάλογα με τις εκάστοτε πραγματικές ανάγκες τους, με σκοπό τη ατομική και κοινωνική ευημερία.

Άρθρο 7. Η Εαυτότητα του κάθε ανθρώπου είναι απόλυτα σεβαστή και απαραβίαστη στα πλαίσια των κοινωνικών συλλογικοτήτων που συνθέτουν το Αμεσοδημοκρατικό Εμείς και γι’ αυτό η μέριμνα για την υγεία, την παιδεία, την ευημερία και την ευτυχία του κάθε ατόμου είναι υπόθεση ολόκληρης της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής οντότητας μέσα στην οποία ζει, δημιουργεί και κλείνει το βιολογικό του κύκλο.

Άρθρο 8. Οι Αμεσοδημοκρατικές Συνελεύσεις μπορούν να δημιουργούν διάφορες μόνιμες ή κατά περίπτωση βοηθητικές, συμβουλευτικές και εκτελεστικές υπηρεσίες προκειμένου να αποφασίζουν σωστά και σύμφωνα με τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, να λειτουργεί εύρυθμα η κοινωνική οικονομία και η κοινωνική ζωή, να υλοποιούνται οι αποφάσεις τους και να εξασφαλίζεται η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ευημερία και η ευτυχία όλων.

Άρθρο 9. Όλοι οι Πολίτες της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας συμμετέχουν στις συνελεύσεις και αποφασίζουν για όλα τα θέματα που αφορούν την Ενορία, το Δήμο, την Πόλη, την Περιφέρεια και την Πατρίδα τους και διαδοχικά και μετά από κλήρωση αναλαμβάνουν, ανάλογα με τις δεξιότητές τους, την ειδικότητά τους και την ελεύθερη επιλογή τους, ειδικά καθήκοντα στα διάφορα βοηθητικά, συμβουλευτικά και εκτελεστικά όργανα της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας, υποκείμενοι στην αρχή της εναλλακτικότητας και της ανακλητότητας.

Άρθρο 10. Η Άμεση Ελληνική Δημοκρατία διατηρεί σχέσεις καλής γειτονίας και αμοιβαίας συνεργασίας με όλους τους γείτονες Λαούς, ανεξάρτητα από το πολίτευμά τους. Συνάπτει ειδικές συμφωνίες και συμμαχίες με άλλες χώρες που έχουν αντίστοιχα αμεσοδημοκρατικά πολιτεύματα και συμμετέχει σε διεθνείς συνεργασίες για την υπεράσπιση και την προώθηση της Άμεσης Δημοκρατίας μέχρι την συγκρότηση της Οικουμενικής Άμεσης Δημοκρατίας, τη μόνη και ικανή συνθήκη για την Πανανθρώπινη Συνεργασία, Ευημερία, Ελευθερία, Ειρήνη και Ευτυχία.

Άρθρο 11. Η υπεράσπιση της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας είναι καθήκον συνείδησης όλων των Ελλήνων και όλων των πολιτών του πλανήτη που θεωρούν χρέος τους την υπεράσπισή της.

Άρθρο 12. Για την αναθεώρηση του Θεμελιακού Νόμου της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας απαιτείται αίτημα του 1/3 των ενοριακών συνελεύσεων, σχετική εισήγηση αναθεωρητικής Εθνοσυνέλευσης και πλειοψηφία των 3/4 όλων των ενοριακών συνελεύσεων, η οποία θα επικυρώνεται, μετά από τουλάχιστον τρεις μήνες, με εθνικό δημοψήφισμα και εφόσον αυτό θα συγκεντρώνει πλειοψηφία των 4/5 του συνολικού πληθυσμού της χώρας.

ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ,

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

 http://www.infonewhumanism.blogspot.com

Όσο ο καπιταλισμός ήταν μια αυστηρά εθνική υπόθεση, ένα είδος αυτόνομου ανεξάρτητου οργανισμού, τα φαινόμενα της όποιας κρίσης, δηλαδή οι παθογένειες του ενός καπιταλισμού μπορεί, και συνήθως ήταν ευκαιρίες για τους ανταγωνιστές και αντίπαλους καπιταλισμούς, ευκαιρίες που γίνονταν προσπάθειες να μεγιστοποιηθούν. Με τη «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», δηλαδή με τον πόλεμο, γινόταν προσπάθειες να ξεπεραστεί και να μετακυληστεί η κρίση στον αντίπαλο ή και σε κάποιον άλλον. Αυτός ο θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών, προέκταση του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, οδηγούσε μεταξύ των άλλων και στην αποδυνάμωση τους απέναντι στις εργαζόμενες κοινωνίες και συνολικά απέναντι στην εργαζόμενη ανθρωπότητα. Αυτό το θέμα το κεφάλαιο προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με τα διάφορα τραστ, τα κονσέρν, τις τοπικές, εθνικές και διεθνείς ενώσεις βιομηχάνων, εμπόρων κ.λπ., αλλά και με τις περιφερειακές ενώσεις και τις διεθνείς οικονομικές κοινότητες, χωρίς ωστόσο να βρεθεί οριστική και αποτελεσματική λύση γιατί ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε και μεταξύ των διεθνών οικονομικών συνασπισμών.

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τόσο ως αποτέλεσμα της τεράστιας υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκεντροποίησης του κεφαλαίου, όσο και ως προσπάθεια υποταγής, (μέσω του ΟΗΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΝΑΤΟ, των ‘πράσινων επαναστάσεων’, των ‘προληπτικών πολέμων’ και κύρια, υπό την επίβλεψη του εργολάβου της παγκοσμιοποίησης με τις χίλιες στρατιωτικές βάσεις στον πλανήτη, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής), είχε μοναδικό στόχο την υπαγωγή όλων των εθνικών καπιταλισμών σε ένα ενιαίο συντονιστικό κέντρο. Δημόσια έκφραση αυτής της συσσωμάτωσης των εθνικών καπιταλισμών σε ένα ενιαίο μόρφωμα είναι η Ομάδα των 7, 8, 10, 20, (G7, G8, …G20) και δε συμμαζεύεται, υπό τον αφανή έλεγχο του σκληρού πυρήνα του ηγεμονικού κεφαλαίου. Ο ρόλος του εκδικητή φαντομά έχει ανατεθεί στις λεγόμενες ‘αγορές’, τα κερδοσκοπικά funds και τους ‘οίκους αξιολόγησης’ με αποτέλεσμα, και μέσω της πρωτοφανούς σε έκταση ιδιωτικοποίησης, την αποεθνικοποίηση με την έννοια της κατάργησης της αυθυπαρξίας των επιμέρους καπιταλισμών, πράγμα που οδήγησε στην αφύσικη πολλαπλή σιαμαιοποίηση και τελικά την φρανκενστάϊνοποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Με αυτό το βίαιο τρόπο οι επιμέρους καπιταλισμοί έχασαν την αυθυπαρξία τους και έγιναν μέρος ενός τεράστιου ενιαίου οργανισμού.

Προφανώς αυτό το τερατούργημα αύξησε θεαματικά τη δύναμη κρούσης του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με αποτέλεσμα την αποδόμηση του όποιου κοινωνικού κράτους, τη λεγόμενη ‘ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας’, την αύξηση της ανεργίας με ταυτόχρονη εντατικοποίηση της εργασίας, τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και των διεθνών σχέσεων και φυσικά την επιδιωκόμενη αύξηση της ανισοκατανομής του τοπικού, εθνικού και του παγκόσμιου εισοδήματος σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας.

Όμως οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης δεν πρόβλεψαν πως η παραμικρή παθογένεια του όποιου τμήματος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού θα μπορούσε να επιμολύνει και τα υπόλοιπα μέλη του και έτσι να εξελιχθεί σε απειλή για ολόκληρο τον ενοποιημένο οργανισμό του.

Είναι προφανές πως προγενέστερες συσσωματώσεις όπως ΚΟΜΕΚΟΝ, ΕΟΚ κ.λπ. η οποία στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση, έπρεπε να διαλυθούν ή να ενσωματωθούν-αφομοιωθούν στο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, γιατί διαφορετικά θα μπορούσαν κάτω από ειδικές, απρόβλεπτες και συνεπώς ανεξέλεγκτες συνθήκες να αποτελέσουν επιβραδυντή ή και στην περίπτωση εναλλακτικής-αντικαπιταλιστικής συμπεριφοράς και επιλογής των ευρωπαϊκών λαών, θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε γνήσια απειλή για τα σχέδια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στην προσπάθεια της υπονόμευσης της Ε.Ε. από το σκληρό πυρήνα του ηγεμονικού κεφαλαίου, η Ελλάδα επιλέχθηκε, με τη βοήθεια του κομπραδόρικου τμήματος του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού και των υποτακτικών αχυρανθρώπων αστών πολιτικών, να είναι το πρώτο πειραματόζωο με το οποίο θα προετοίμαζαν την κοινή γνώμη της Ε.Ε. ενάντια στην ίδια την Ε.Ε. Σχέδιο με προοπτική την σταδιακή αποδόμησή της Ε.Ε. και την αναζωπύρωση ενός νέου τύπου αμερικανόφιλου εθνικισμού, όπως δείχνει η περίπτωση του γερμανισμού της Μέρκελ, ως υπεργολαβικού εκφραστή του αμερικανισμού στην Ευρώπη.

Δεν έλαβαν όμως υπόψη τους οι αρχιτέκτονες αυτού του σχεδίου πόσο δύσκολο χειρουργικό πρόβλημα θα ήταν η απόσπαση από την ευρωπαϊκή σιαμαιοποίηση ενός, έστω και του πιο αδύνατου σιαμαίου. Το εγχείρημα έγινε πιο δύσκολο όταν στην προσπάθεια να αποδομήσουν τη μια χώρα της Ε.Ε. μετά την άλλη, τα λεγόμενα επενδυτικά funds, με συντονιστή την αμερικανική υπερτράπεζα Goldman Sachs αρχικά έστησαν ένα τρελό κερδοσκοπικό παιχνίδι αφαίμαξης της Ελλάδας, το οποίο όμως, λόγω του κοινού νομίσματος εξελίσσεται σε αφαίμαξη της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και τελικά ολόκληρης της Ευρωζώνης.

Αυτή όλη η περιπέτεια απόδειξε βέβαια πως η συγκεκριμένη Ε.Ε. δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε και ένωση, αλλά μια συμμορία διαπλεκόμενων κερδοσκόπων και αμερικανόφιλων πολιτικών που λειτουργούν στη λογική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε βάρος των συμφερόντων των ευρωπαϊκών λαών, των εργαζόμενων Ευρωπαίων, της Ευρώπης και της ανθρωπότητας συνολικά. Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστεί ένας κάποιος σκεπτικισμός σε επίπεδο διευθυντηρίου, αλλά και κοινής γνώμης για το κατά πόσο μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να ριχτεί στον Καιάδα. Έγινε σιγά-σιγά κατανοητό πως μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα συμπαρασύρει στον Καιάδα και πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης και μαζί τους ολόκληρη την Ευρωζώνη, πράγμα που θα σήμαινε τη βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι άρχισαν σιγά-σιγά να βγαίνουν στις πλατείες, να αρνούνται συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα και να διεκδικούν αλλαγή πλεύσης της Ε.Ε. με κατεύθυνση την υπέρβαση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της Άμεσης Δημοκρατίας.

Φαίνεται όμως πως η επιμόλυνση δεν περιορίζεται μόνο στις χώρες της Ε.Ε., αλλά προχωράει σε όλο τον οργανισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το ξαφνικό ενδιαφέρον των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής να σωθεί η Ελλάδα και φυσικά και η Ε.Ε., γιατί διαφορετικά θα θιγούν και αμερικανικά συμφέροντα και ενδεχόμενα θα αποσταθεροποιηθεί και η οικονομία των ΕΠΑ. Αυτό το σενάριο που μέρα με τη μέρα γίνεται πιθανότερο, εξελίσσεται σε εφιάλτη της συμμορίας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για τον απλούστατο λόγο, ότι στην ιστορία αυτή υπάρχει και δράκος. Πρόκειται βέβαια για τον κινέζικο δράκο που τον έθρεψαν τα αμερικανικά δολάρια για να φάει τον άλλοτε διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, τη Σοβιετική Ένωση και που τώρα διεκδικεί αυτός την παγκόσμια ηγεμονία και μάλιστα όσο γίνεται γρηγορότερα, γιατί οι νεόδουλοι του μανιακού καπιταλισμού κινέζοι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται κατά εκατομμύρια κατά του κινέζικου κρατικοκαπιταλισμού και της διεφθαρμένης ηγεσίας του.

Όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει μπει οριστικά στη φάση της τελικής παρακμής του και αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τη σοβαρότερή του κρίση. Η αδυναμία του να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας και η εμμονή του να διατηρηθεί στη ζωή καταδικάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια και δισεκατομμύρια εργαζόμενων στην ανεργία και στην πείνα, του στερεί τη ζωοδότρα δύναμη και τον σπρώχνει, ως παρακμασμένο και γερασμένο οργανισμό στη φάση της ζωικής κατάρρευσης. Ο καπιταλισμός όμως, ως το πιο καταστροφικό και απάνθρωπο σύστημα που γνώρισε η ανθρωπότητα σε ολόκληρη την ιστορία της, είναι θηρίο και όπως κάθε θανάσιμα τραυματισμένο θηρίο γίνεται επικίνδυνο, έτσι και αυτός θα προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία γιατί μόνο έτσι μπορεί να ζει.

Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να επαγρυπνούν και να οργανώνονται, να οραματίζονται και να προγραμματίζουν, όχι μόνο την άμυνά τους, αλλά και τον αλληλέγγυο αγώνα τους σε τοπικό εθνικό, διεθνή και οικουμενικό επίπεδο για ένα καλύτερο κόσμο, με περιεχόμενο την Άμεση Δημοκρατία και με κατεύθυνση την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Είναι δεδομένο πως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποδιοργανώνει και καταστρέφει κάθε χώρα και Λαό που αντιστέκεται και αγωνίζεται να διατηρήσει την ταυτότητά του και συνεπώς στέκεται εμπόδιο στην ισοπεδωτική ομογενοποίηση. Δεδομένο είναι επίσης πως στην ακόρεστη επιδίωξη του κέρδους ο καπιταλισμός καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη, τη μοναδική κοινή πατρίδα όλων των λαών και των ανθρώπων. Απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική πολιτική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για τη διασύνδεση και την ενοποίηση του κοινού αγώνα για την ταυτόχρονη υπεράσπιση τόσο των μικρών πατρίδων όσο και της μεγάλης κοινής πατρίδας μας. Γιατί η διασύνδεση όλων των μικρών πατρίδων μας, ως συστατικά στοιχεία ενός νέου οικουμενικού αμεσοδημοκρατικού πατριωτισμού της μιάς και ενιαίας αταξικής οικουμενικής ανθρωπότητας, συνιστά τη μοναδική εγγύηση για την επιτυχία του αγώνα ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας για ένα καλύτερο κόσμο.

Στο βαθμό που αυτή η πραγματικότητα θα γίνεται συνείδηση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών όγκων, όλο και περισσότερων κοινωνικών δυνάμεων στον ίδιο βαθμό ο καπιταλισμός θα υποστεί τις συνέπιες της δικής του ζωικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα ένα καλύτερο κόσμο. Ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι που ξεκίνησε ήδη με το πρώτο μικρό βήμα από τις πλατείες και με προορισμό την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ. Τα επόμενα βήματα θα μπορούσαν να είναι τα εργοστάσια, οι Δήμοι, τα κέντρα λήψης αποφάσεων, οι νομοθετικές λειτουργίες, η Ισότητα, η Ελευθερία, η Ευημερία, η Ειρήνη…, ένας καλύτερος κόσμος και μετά ένας ακόμα καλύτερος κόσμος, μέχρι την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Αυτός είναι ο σύγχρονος ρεαλισμός, ο ρεαλισμός του αγώνα για το καλύτερο για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού

Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

http://www.infonewhumanism.blogspot.com,

prodial21@gmail.com,

Το άτυπο, αυθόρμητο και αυθεντικό μαζικό κίνημα που ξαναζωντάνεψε, στις πλατείες του αραβικού κόσμου, αλλά και της Ευρώπης την εκτοπισμένη από τις θεοκρατικές μοναρχίες, αλλά και από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του κεφαλαίου την Εκκλησία του Δήμου, επανάφερε στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για τα κοινωνικά κινήματα. Η εμφάνιση αυτού του καινούργιου επανενεργοποίησε τη συζήτηση για τα κοινωνικά κινήματα, επικεντρώνοντάς την στα «νέα κοινωνικά κινήματα», στα οποία θέλουν κάποιοι να εντάξουν και αυτό το τελευταίο[1].

Στα ‘νέα’ κοινωνικά κινήματα εντάσσονται κινήματα όπως το ‘οικολογικό κίνημα’, το ‘γυναικείο κίνημα’, το ‘καταναλωτικό κίνημα’, το ‘αντιπυρηνικό κίνημα’, το ‘κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης’, τα ‘κινήματα πολιτών’ καθώς και άλλα κινήματα  αποκλειστικού-περιορισμένου σκοπού που έχουν ως αφετηρία μία παραλειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και όχι το σύστημα το ίδιο στο σύνολό του. Σε κάθε ιστορική περίοδο τα «κοινωνικά κινήματα διαμορφώνονται μέσα σε συγκεκριμένες χωροχρονικές συνθήκες οι οποίες τα καθορίζουν. Οι στόχοι και οι μορφές δράσης τους αλλάζουν ανάλογα με τις εξελίξεις και το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσονται»[2]. Από την άποψη των στόχων θα μπορούσαμε να τα διακρίνουμε σε κινήματα διαμαρτυρίας και σε αντισυστημικά κινήματα, από άποψη οργανωτικής έκφρασης σε τυπικά και σε άτυπα και από άποψη μεθόδων και μέσων άσκησης πολιτικής για την επίτευξη των στόχων τους σε βίαια και σε ειρηνικά. Με αυτή την έννοια τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν «μια σταθερά της κοινωνικής ζωής αλλά και ένα φαινόμενο που αλλάζει ακατάπαυστα»[3].

Τα αντισυστημικά κοινωνικά κινήματα εμφανίζονται, όταν «σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εμφανίζεται δυσπιστία ως προς το κλασικό μοντέλο αντιπροσώπευσης, που στηρίζεται στην ανάθεση της εξουσίας στους κυβερνώντες για μεγάλο χρονικό διάστημα»[4].

Βέβαια σε συνθήκες καπιταλισμού και αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στα πλαίσια των οποίων η συμμετοχή των πολιτών περιορίζεται στην ανά τετραετία άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, πράγμα που ισοδυναμεί «με απεμπόληση του δικαιώματος περαιτέρω εμπλοκής τους στη διαδικασία λήψης αποφάσεων»[5], τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζονται ως ύποπτα συμπτώματα ‘κοινωνικής παθολογίας’, που έχουν ως αποτέλεσμα τη διατάραξη, «ακόμα και τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος[6]», με την έννοια βεβαίως του κοινωνικού συστήματος.

Το κίνημα «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ», ως έκφραση της άρνησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τη μεριά μεγάλου, και συνεχώς αυξανόμενου, μέρους του πληθυσμού ενός σημαντικού  αριθμού χωρών της βόρειας Αφρικής και της Ευρώπης ξεπερνάει αντικειμενικά τα όρια του κινήματος διαμαρτυρίας και αποτελεί ένα καθαρό ειρηνικό αντισυστημικό κίνημα. Πράγμα που διαψεύδει τους χαρακτηρισμούς του ως «μόδας που γρήγορα θα περάσει»[7], ως «κινήματος διαμαρτυρίας που γρήγορα θα εκτονωθεί»[8] ή ως «κινήματος που αποσκοπεί στη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος» [9]στα πρότυπα του σοσιαλδημοκρατικού σουηδικού ή του δήθεν ‘αμεσοδημοκρατικού’ ελβετικού ‘κοινωνικού συστήματος’. Και αυτό προκύπτει από τις θέσεις του ίδιου του κινήματος «Άμεση Δημοκρατία Τώρα», όπως αυτές διατυπώθηκαν και συνεχίζουν να διατυπώνονται στις Συνελεύσεις των πόλεων:

·                    «Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας με προτεραιότητα την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία συμμετοχής στον πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα, την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την ευτυχία όλων τω ν ανθρώπων.

·                    Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα οι κυβερνήσεις και το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν αυτές οι προτεραιότητες και αυτό αποτελεί εμπόδιο στην πρόοδο των ανθρώπων.

·                    Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία η οποία οδηγεί στη βία, γι’ αυτό απορρίπτουμε το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο που παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια και στη μιζέρια. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

·                    Η σπατάλη των πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη…

·                    Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του Λαού (Δήμος=Λαός και Κράτος=Κυβέρνη).

·                    Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση… Είμαστε άνθρωποι και όχι προϊόντα σε μια αγορά…»

Είναι προφανές πως αυτό το κίνημα ξεπερνάει τα όρια του ‘κοινωνικού κινήματος’ με την παραδοσιακή έννοια και παίρνει τις διαστάσεις ενός Παλλαϊκού Κινήματος, ενός Κινήματος Κοινωνίας, το οποίο δεν αμφισβητεί μόνο κάποιες πλευρές και λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά το ίδιο το σύστημα στο σύνολό του και συνεπώς το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ δεν αγωνίζεται για έναν υποτίθεται ‘καλύτερο καπιταλισμό’, πράγμα που δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά για ένα καλύτερο κόσμο, πράγμα που προϋποθέτει την συθέμελη ανατροπή του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Από αυτή την άποψη αυτό το κίνημα αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα, πράγμα που σημαίνει πως η καπιταλιστική εξουσία και τα όργανά της θα επιστρατέψουν όλες τις παραπλανητικές και κατασταλτικές δυνάμεις τους για την υπονόμευση και τη διάλυσή του. Ήδη οι υπεργολάβοι της παραπλανητικής προπαγάνδας έχουν πιάσει δουλειά και σκορπάνε μύθους, αλλά και γεννοβολούν παράλληλα αρχηγικά και ‘ακαδημαϊκά’ δήθεν αλληλέγγυα ψευδικινήματα που «κινητοποιούν τους πιο αδύναμους ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά τους»[10] με σκοπό τη σύγχυση και τη διάσπασή του.

1.                 Ο πρώτος μύθος είναι η καλλιέργεια νεοφιλελεύθερων ψευδαισθήσεων πως δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά οι κακοί διαχειριστές του και συνεπώς αν αλλάξουμε τους κομματικούς διαχειριστές και μειώσουμε τον αριθμό των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους, χωρίς μάλιστα να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν γιατί διακόσιοι και όχι εκατό ή ακόμα και λιγότεροι, λες και το πρόβλημα είναι η ποσότητα των δήθεν λαϊκών αντιπροσώπων, τους περισσότερους από τους οποίους το σύστημα ως άλλη Κίρκη τους μεταλλάσσει σε άβουλους αχυράνθρωπους, και όχι η καταστροφική και απάνθρωπη ποιότητα του καπιταλιστικού συστήματος.

2.                 Ο δεύτερος μύθος καλλιεργεί την αντίληψη πως μια κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών, θα μπορούσε να βγάλει τις αδύναμες και υπερχρεωμένες χώρες από την κρίση. Αυτή η αντίληψη παραγνωρίζει το σιδερένιο νόμο της εξουσίας, σύμφωνα με τον οποίο σε συνθήκες καπιταλισμού η πρωτογενής εξουσία ανήκει και ασκείται από το κεφάλαιο και όχι από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου που λειτουργούν ως εντολοδόχοι του. Υπάρχουν και κάποιοι απογοητευμένοι από τους ντόπιους διαχειριστές του καπιταλισμού που θα προτιμούσαν να αναλάβουν τη διαχείριση της χώρας οι δανειστές μας, παραγνωρίζοντας το ρόλο τους στην αρνητική πορεία της οικονομίας της χώρας, αλλά και την ικανότητα της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας να παραμερίσει τους άχρηστους και ιδιοτελείς διαχειριστές και δανειστές και να αυτοδιαχειριστεί την οικονομία και να αυτοκυβερνηθεί.

3.                 Ο τρίτος μύθος που προέρχεται από το σκληρό πυρήνα του ντόπιου, του ευρωπαϊκού και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου[11] και εκφράζεται από τον ΣΕΒ, την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την κυβέρνηση, προβάλλει ως λύση την ‘εθνική συνεννόηση’, η οποία αρχίζει από την ανοχή της υπάρχουσας κυβέρνησης, ή την κυβερνητική συμμαχία των δυό μεγάλων κομμάτων εξουσίας για να καταλήξει, προκειμένου να αποπροσανατολίσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, ακόμα και σε μια κυβέρνηση ‘εθνικής ενότητας’ στην οποία θα συμμετείχαν ακόμα και ‘εκπρόσωποι του κινήματος’.

4.                 Ο τέταρτος μύθος, που λανσάρεται από αμαθείς συνηγόρους της ‘αθωότητας του καπιταλισμού’, αλλά και από ψυχολόγους και ψυχολογούντες, είναι πως τελικά το σύστημα είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι και συνεπώς για την κακοδαιμονία μας φταίει η απληστία μας που τάχα ριζώνει στην ατελή ανθρώπινη φύση και συνεπώς, κατά την αντίληψη αυτή, δεν φταίει η άπληστη, καταστροφική και απάνθρωπη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και συνεπώς της καπιταλιστικής εξουσίας.

5.                 Ο πέμπτος μύθος είναι μια γενική και αφηρημένη νεοκεϋνσιανή οικονομοτεχνοκρατική αντίληψη πως τάχα φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κακοί δανειστές μας και το Ευρώ και συνεπώς αν βγούμε από την Ε.Ε. και το Ευρώ και γυρίσουμε σε καθεστώς κρατισμού, εθνικού απομονωτισμού και εθνικού νομίσματος, αναζητώντας νέους καλούς και ‘ηθικούς’ διαχειριστές και ‘άδολους’ δανειστές, εννοώντας προφανώς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη Ρωσία και την Κίνα του μανιακού καπιταλισμού, θα άλλαζαν τα πράγματα προς το καλύτερο. Κι’ όμως η λύση θα μπορούσε να αναζητηθεί σε μια αντικαπιταλιστική Ευρώπη των Λαών που θα άλλαζε πορεία προς την Άμεση Δημοκρατία, όπως άλλωστε επιδίωξαν πολλές φορές και συνεχίζουν να επιδιώκουν τα αμεσοδημοκρατικά κινήματα των ευρωπαϊκών χωρών.

6.                 Ο έκτος μύθος πλασάρεται συνήθως από συντηρητικούς κρατικοδίαιτους διανοούμενους και σοσιαλδημοκράτες που ισχυρίζονται πως η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει και σε συνθήκες καπιταλισμού και αναφέρονται στα παραδείγματα της Σουηδίας και της Ελβετίας. Αυτές οι αντιλήψεις παραγνωρίζουν πως το κοινωνικό κράτος της Σουηδίας έπεσε σαν χάρτινος πύργος με την ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και την πρώτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Παραγνωρίζουν επίσης πως και η λεγόμενη ‘άμεση δημοκρατία’ της Ελβετίας περιορίζεται σε κάποια ήσσονος σημασίας δημοψηφίσματα για δευτερεύοντα θέματα, ενώ αποκλείονται δημοψηφίσματα για την αναθεώρηση των θεμελιωδών διατάξεων του ομοσπονδιακού συντάγματος, οι οποίες θεμελιώνουν τον πιο σκληρό ελβετικό καπιταλισμό, που λειτουργεί ως κλεπταποδόχος και θησαυροφύλακας της παγκόσμιας κλεπτοκρατίας και των τριτοκοσμικών πλιατσικοκαπιταλισμών.

7.                 Ο έβδομος μύθος εκπορεύεται από όσους αντιλαμβάνονται πως κάτι σοβαρό τρέχει με «τα παιδιά στις πλατείες», που αποσταθεροποιεί τα κεκτημένα των κατεστημένων συντεχνιών και ηγετικών κύκλων και γι’ αυτό εκτιμούν πως θα έπρεπε να υποβαθμίσουν το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όπως, «τα καλοταϊσμένα παιδιά που δεν ξέρουν από πολιτική, δεν ξέρουν τι λένε και τι θέλουν θα ξαναγυρίσουν στους βολικούς καναπέδες τους». Κι’ όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού στις πλατείες πέρα από τα αγανακτισμένα και κατά 40% άνεργα παιδιά με δυό και τρία πανεπιστημιακά πτυχία, ηλικίας 18-34, αποτελούν μόνο το 22%, οι ‘αγανακτισμένοι’ πάνω από 35 χρονών αγγίζουν το 80% και προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και είναι αυτοί που κινούν την οικονομία και απαιτούν αλλαγή του κοινωνικού συστήματος με πρόταγμα την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΑΙΑ.

Το Κίνημα της Κοινωνίας για την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ που ριζώνει βαθιά στην ανθρώπινη ιστορία, συνθέτει μεγάλες αμεσοδημοκρατικές απόπειρες και εμπειρίες και αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης σε συνδυασμό με τις δυνατότητες της, απελευθερωμένης, από τις σκοπιμότητες της απάνθρωπης και καταστροφικής καπιταλιστικής εξουσίας, σύγχρονης τεχνολογίας, είναι το μόνο που μπορεί, ως κίνημα μακράς πνοής και προοπτικής, να κάνει πραγματικότητα το πανάρχαιο όραμα για μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία της Ισότητας, της Ευημερίας και της Ελευθερίας. Γι’ αυτό το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ πρέπει:

1.                 Έχοντας ξεκαθαρίσει σε γενικές γραμμές, όπως προκύπτει από τις πρώτες διακηρύξεις του, το κοσμοθεωρητικό του πλαίσιο θα πρέπει να απαλλαγεί τόσο από τις τριτοτεταρτοδιεθνιστικές, όσο και από τις ψευδοαναρχικές και τάχα αντεξουσιαστικές εμμονές κάποιων κύκλων, γιατί αυτές οι αντιλήψεις προκαλούν σύγχυση, παραπέμπουν σε ‘αταξία’ και εμποδίζουν τη μαζικοποίηση του κινήματος και συνεπώς καταστρέφουν τους όρους της αμεσοδημοκρατικής συγκρότησης και της αυτοκυβέρνησης της κοινωνίας. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως υπέρτατη μορφή ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας και αυτοδιεύθυνσης δεν μπορεί να εννοηθεί ούτε ως αναρχία ούτε και ως δικτατορία του κόμματος του λεγόμενου προλεταριάτου και φυσικά δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να εννοηθεί ως θρησκευτική ακολουθία σκοταδιστικών δεσποτάδων και φωτισμένων δεσποτισμών. Κάθε καθυστέρηση στο ξεκαθάρισμα της αντικαπιταλιστικής και αμεσοδημοκρατικής ταυτότητάς του, θα το οδηγήσει σε ομφαλοσκοπήσεις, σε σεχταρισμούς και εσωτερικές τριβές που θα το αποδυναμώνουν αντί να το ενισχύουν και τελικά θα το οδηγήσουν στο μαρασμό και στην αποσύνθεση. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα ισοδυναμούσε με προδοσία του ιστορικού ρόλου αυτής της γενιάς και με αυτοχειριασμό του κινήματος.

2.                 Να ξεκαθαρίσει άμεσα και να εκλαϊκεύσει τους στρατηγικούς του στόχους για τον αντικαπιταλιστικό του χαρακτήρα και για την κοινωνία που επιδιώκει, αλλά και τα βήματα τακτικής μετάβασης στη μετακαπιταλιστική κοινωνία και την άμεση δημοκρατία.

3.                 Να περιφρουρήσει τη λειτουργία του από τους προπαγανδιστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος, αλλά και από τους κομματικούς μηχανισμούς της λεγόμενης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που λειτουργούν ως φορείς εξουσιαστικών ιδεολογιών και ως εκφραστές αντικοινωνικών, ταξικών, και συντεχνιακών συμφερόντων.

4.                 Τα κατά τόπους αμεσοδημοκρατικά κινήματα, οφείλουν να αποφύγουν την ακαταλαβίστικη πολιτική φλυαρία και κύρια άκαιρες πρωτοβουλίες και απολίτικες ρήξεις, μέχρι να κερδίσουν την αποφασιστική πλειονότητα της κοινωνίας, τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αποσταθεροποιηθούν και να καταρρεύσουν οι προπαγανδιστικοί και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού κράτους και να ανοίξει ο δρόμος για την άμεση δημοκρατία.

5.                 Να διεθνοποιήσουν τον αγώνα τους χτίζοντας σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ όλων των αγωνιζόμενων λαών και κινημάτων άμεσης δημοκρατίας για να αποφύγουν εξωτερικές επεμβάσεις αντιδραστικών δυνάμεων, αλλά και για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αλληλοϋποστηριχτούν κατά τη φάση της ανοικοδόμησης της νέας κοινωνίας.

6.                 Οπότε με τη βούληση της αποφασιστικής πλειονότητας της κοινωνίας της εκάστοτε χώρας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του πλανήτη θα συγκαλούνται Αμεσοδημοκρατικές Εθνοσυνελεύσεις, Διεθνείς και Οικουμενικές Συνελεύσεις στις οποίες θα συζητούνται και θα αποφασίζονται τοπικά, εθνικά και οικουμενικά θέματα, όπως η κατάργηση όλων των θεμελιωδών θεσμικών, δομικών και λειτουργικών πλαισίων που κατοχυρώνουν το πλέγμα των ανισοτήτων μέσω της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και η αντικατάστασή τους με το δίκαιο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομίας, της αλληλέγγυας διεθνούς συνεργασίας και της παγκόσμιας ειρηνικής συνύπαρξης όλων των λαών του πλανήτη.

7.                 Τη σταδιακή εγκαθίδρυση σχέσεων αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας στη μορφή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα οδηγεί την ανθρωπότητα στην ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και στον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Όλοι οι άλλοι δρόμοι δεν οδηγούν παρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ζούμε κοσμογονικές στιγμές και η έκβαση των εξελίξεων θα κριθεί από την καθαρότητα των στόχων, από τη μαζικότητα και την ανθεκτικότητα του κινήματος της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, αλλά και από την πανουργία και τη σκληρότητα του καπιταλισμού. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ίση απόσταση από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό. Και επειδή το κίνημα της κοινωνίας φαίνεται να έχει κάνει την επιλογή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ γι’ αυτό η κοινωνία και η ανθρωπότητα μπορούν να αποτρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα μαζικοποιώντας το κίνημα της πλατείας, μετατρέποντάς την στην σύγχρονη εκκλησία του Δήμου, στο νέο δημόσιο χώρο της κοινωνικοποίησης της ανθρωπότητας και της νέας ελευθερίας του ανθρώπου. Ο 21^ος αιώνας μπορεί να γίνει ο πρώτος αιώνας της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ και η απαρχή ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού, που θα βάλλει οριστικά τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

---

*. Θα ήθελα και από αυτή τη θέση να ευχαριστήσω τον οικονομολόγο Βασίλη Μυλόπουλο για την  καλοσύνη του να διαβάσει και να συζητήσει μαζί μου αυτό το κείμενο, κάνοντας σημαντικές παρατηρήσεις, οι οποίες συνέβαλαν στη συμπλήρωση και στη βελτίωση αυτής της ανάλυσης.

[1]. Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Πρόβα, ή Ψαευδαίσθηση Άμεσης Δημοκρατίας;, http://infonewhumanism.blogspot.com/2011/05/blog-post.html,

[2] Λογοθέτη Μαρλέν,  Εισαγωγή στο: Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ, Αθήνα 2010, σελ. 22.

[3] . Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ, Αθήνα 2010, σελ. 251.

[4]. Ό. π., σελ. 254.

[5]Ό. π., σελ. 25.

[6].Ό. π., σελ. 25.

[7] Βλέπε δηλώσεις της Γενικής Γραμματέας του ΚΚΕ στον τύπο.

[8] Βλέπε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στον τύπο.

[9]Βλέπε εκτιμήσεις διάφορων πολιτικών σχολιαστών στον τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

[10] Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων…, ό. π., σελ. 253.

[11] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής,, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.