ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ,
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Όσο ο καπιταλισμός ήταν μια αυστηρά εθνική υπόθεση, ένα είδος αυτόνομου ανεξάρτητου οργανισμού, τα φαινόμενα της όποιας κρίσης, δηλαδή οι παθογένειες του ενός καπιταλισμού μπορεί, και συνήθως ήταν ευκαιρίες για τους ανταγωνιστές και αντίπαλους καπιταλισμούς, ευκαιρίες που γίνονταν προσπάθειες να μεγιστοποιηθούν. Με τη «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», δηλαδή με τον πόλεμο, γινόταν προσπάθειες να ξεπεραστεί και να μετακυληστεί η κρίση στον αντίπαλο ή και σε κάποιον άλλον. Αυτός ο θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών, προέκταση του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, οδηγούσε μεταξύ των άλλων και στην αποδυνάμωση τους απέναντι στις εργαζόμενες κοινωνίες και συνολικά απέναντι στην εργαζόμενη ανθρωπότητα. Αυτό το θέμα το κεφάλαιο προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με τα διάφορα τραστ, τα κονσέρν, τις τοπικές, εθνικές και διεθνείς ενώσεις βιομηχάνων, εμπόρων κ.λπ., αλλά και με τις περιφερειακές ενώσεις και τις διεθνείς οικονομικές κοινότητες, χωρίς ωστόσο να βρεθεί οριστική και αποτελεσματική λύση γιατί ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε και μεταξύ των διεθνών οικονομικών συνασπισμών.
Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τόσο ως αποτέλεσμα της τεράστιας υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκεντροποίησης του κεφαλαίου, όσο και ως προσπάθεια υποταγής, (μέσω του ΟΗΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΝΑΤΟ, των ‘πράσινων επαναστάσεων’, των ‘προληπτικών πολέμων’ και κύρια, υπό την επίβλεψη του εργολάβου της παγκοσμιοποίησης με τις χίλιες στρατιωτικές βάσεις στον πλανήτη, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής), είχε μοναδικό στόχο την υπαγωγή όλων των εθνικών καπιταλισμών σε ένα ενιαίο συντονιστικό κέντρο. Δημόσια έκφραση αυτής της συσσωμάτωσης των εθνικών καπιταλισμών σε ένα ενιαίο μόρφωμα είναι η Ομάδα των 7, 8, 10, 20, (G7, G8, …G20) και δε συμμαζεύεται, υπό τον αφανή έλεγχο του σκληρού πυρήνα του ηγεμονικού κεφαλαίου. Ο ρόλος του εκδικητή φαντομά έχει ανατεθεί στις λεγόμενες ‘αγορές’, τα κερδοσκοπικά funds και τους ‘οίκους αξιολόγησης’ με αποτέλεσμα, και μέσω της πρωτοφανούς σε έκταση ιδιωτικοποίησης, την αποεθνικοποίηση με την έννοια της κατάργησης της αυθυπαρξίας των επιμέρους καπιταλισμών, πράγμα που οδήγησε στην αφύσικη πολλαπλή σιαμαιοποίηση και τελικά την φρανκενστάϊνοποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Με αυτό το βίαιο τρόπο οι επιμέρους καπιταλισμοί έχασαν την αυθυπαρξία τους και έγιναν μέρος ενός τεράστιου ενιαίου οργανισμού.
Προφανώς αυτό το τερατούργημα αύξησε θεαματικά τη δύναμη κρούσης του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με αποτέλεσμα την αποδόμηση του όποιου κοινωνικού κράτους, τη λεγόμενη ‘ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας’, την αύξηση της ανεργίας με ταυτόχρονη εντατικοποίηση της εργασίας, τη φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και των διεθνών σχέσεων και φυσικά την επιδιωκόμενη αύξηση της ανισοκατανομής του τοπικού, εθνικού και του παγκόσμιου εισοδήματος σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας.
Όμως οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης δεν πρόβλεψαν πως η παραμικρή παθογένεια του όποιου τμήματος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού θα μπορούσε να επιμολύνει και τα υπόλοιπα μέλη του και έτσι να εξελιχθεί σε απειλή για ολόκληρο τον ενοποιημένο οργανισμό του.
Είναι προφανές πως προγενέστερες συσσωματώσεις όπως ΚΟΜΕΚΟΝ, ΕΟΚ κ.λπ. η οποία στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση, έπρεπε να διαλυθούν ή να ενσωματωθούν-αφομοιωθούν στο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, γιατί διαφορετικά θα μπορούσαν κάτω από ειδικές, απρόβλεπτες και συνεπώς ανεξέλεγκτες συνθήκες να αποτελέσουν επιβραδυντή ή και στην περίπτωση εναλλακτικής-αντικαπιταλιστικής συμπεριφοράς και επιλογής των ευρωπαϊκών λαών, θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε γνήσια απειλή για τα σχέδια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στην προσπάθεια της υπονόμευσης της Ε.Ε. από το σκληρό πυρήνα του ηγεμονικού κεφαλαίου, η Ελλάδα επιλέχθηκε, με τη βοήθεια του κομπραδόρικου τμήματος του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού και των υποτακτικών αχυρανθρώπων αστών πολιτικών, να είναι το πρώτο πειραματόζωο με το οποίο θα προετοίμαζαν την κοινή γνώμη της Ε.Ε. ενάντια στην ίδια την Ε.Ε. Σχέδιο με προοπτική την σταδιακή αποδόμησή της Ε.Ε. και την αναζωπύρωση ενός νέου τύπου αμερικανόφιλου εθνικισμού, όπως δείχνει η περίπτωση του γερμανισμού της Μέρκελ, ως υπεργολαβικού εκφραστή του αμερικανισμού στην Ευρώπη.
Δεν έλαβαν όμως υπόψη τους οι αρχιτέκτονες αυτού του σχεδίου πόσο δύσκολο χειρουργικό πρόβλημα θα ήταν η απόσπαση από την ευρωπαϊκή σιαμαιοποίηση ενός, έστω και του πιο αδύνατου σιαμαίου. Το εγχείρημα έγινε πιο δύσκολο όταν στην προσπάθεια να αποδομήσουν τη μια χώρα της Ε.Ε. μετά την άλλη, τα λεγόμενα επενδυτικά funds, με συντονιστή την αμερικανική υπερτράπεζα Goldman Sachs αρχικά έστησαν ένα τρελό κερδοσκοπικό παιχνίδι αφαίμαξης της Ελλάδας, το οποίο όμως, λόγω του κοινού νομίσματος εξελίσσεται σε αφαίμαξη της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και τελικά ολόκληρης της Ευρωζώνης.
Αυτή όλη η περιπέτεια απόδειξε βέβαια πως η συγκεκριμένη Ε.Ε. δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε και ένωση, αλλά μια συμμορία διαπλεκόμενων κερδοσκόπων και αμερικανόφιλων πολιτικών που λειτουργούν στη λογική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε βάρος των συμφερόντων των ευρωπαϊκών λαών, των εργαζόμενων Ευρωπαίων, της Ευρώπης και της ανθρωπότητας συνολικά. Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστεί ένας κάποιος σκεπτικισμός σε επίπεδο διευθυντηρίου, αλλά και κοινής γνώμης για το κατά πόσο μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να ριχτεί στον Καιάδα. Έγινε σιγά-σιγά κατανοητό πως μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα συμπαρασύρει στον Καιάδα και πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης και μαζί τους ολόκληρη την Ευρωζώνη, πράγμα που θα σήμαινε τη βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι άρχισαν σιγά-σιγά να βγαίνουν στις πλατείες, να αρνούνται συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα και να διεκδικούν αλλαγή πλεύσης της Ε.Ε. με κατεύθυνση την υπέρβαση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της Άμεσης Δημοκρατίας.
Φαίνεται όμως πως η επιμόλυνση δεν περιορίζεται μόνο στις χώρες της Ε.Ε., αλλά προχωράει σε όλο τον οργανισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το ξαφνικό ενδιαφέρον των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής να σωθεί η Ελλάδα και φυσικά και η Ε.Ε., γιατί διαφορετικά θα θιγούν και αμερικανικά συμφέροντα και ενδεχόμενα θα αποσταθεροποιηθεί και η οικονομία των ΕΠΑ. Αυτό το σενάριο που μέρα με τη μέρα γίνεται πιθανότερο, εξελίσσεται σε εφιάλτη της συμμορίας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για τον απλούστατο λόγο, ότι στην ιστορία αυτή υπάρχει και δράκος. Πρόκειται βέβαια για τον κινέζικο δράκο που τον έθρεψαν τα αμερικανικά δολάρια για να φάει τον άλλοτε διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, τη Σοβιετική Ένωση και που τώρα διεκδικεί αυτός την παγκόσμια ηγεμονία και μάλιστα όσο γίνεται γρηγορότερα, γιατί οι νεόδουλοι του μανιακού καπιταλισμού κινέζοι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται κατά εκατομμύρια κατά του κινέζικου κρατικοκαπιταλισμού και της διεφθαρμένης ηγεσίας του.
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει μπει οριστικά στη φάση της τελικής παρακμής του και αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τη σοβαρότερή του κρίση. Η αδυναμία του να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας και η εμμονή του να διατηρηθεί στη ζωή καταδικάζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια και δισεκατομμύρια εργαζόμενων στην ανεργία και στην πείνα, του στερεί τη ζωοδότρα δύναμη και τον σπρώχνει, ως παρακμασμένο και γερασμένο οργανισμό στη φάση της ζωικής κατάρρευσης. Ο καπιταλισμός όμως, ως το πιο καταστροφικό και απάνθρωπο σύστημα που γνώρισε η ανθρωπότητα σε ολόκληρη την ιστορία της, είναι θηρίο και όπως κάθε θανάσιμα τραυματισμένο θηρίο γίνεται επικίνδυνο, έτσι και αυτός θα προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία γιατί μόνο έτσι μπορεί να ζει.
Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να επαγρυπνούν και να οργανώνονται, να οραματίζονται και να προγραμματίζουν, όχι μόνο την άμυνά τους, αλλά και τον αλληλέγγυο αγώνα τους σε τοπικό εθνικό, διεθνή και οικουμενικό επίπεδο για ένα καλύτερο κόσμο, με περιεχόμενο την Άμεση Δημοκρατία και με κατεύθυνση την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
Είναι δεδομένο πως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποδιοργανώνει και καταστρέφει κάθε χώρα και Λαό που αντιστέκεται και αγωνίζεται να διατηρήσει την ταυτότητά του και συνεπώς στέκεται εμπόδιο στην ισοπεδωτική ομογενοποίηση. Δεδομένο είναι επίσης πως στην ακόρεστη επιδίωξη του κέρδους ο καπιταλισμός καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη, τη μοναδική κοινή πατρίδα όλων των λαών και των ανθρώπων. Απέναντι σε αυτή την ιμπεριαλιστική πολιτική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για τη διασύνδεση και την ενοποίηση του κοινού αγώνα για την ταυτόχρονη υπεράσπιση τόσο των μικρών πατρίδων όσο και της μεγάλης κοινής πατρίδας μας. Γιατί η διασύνδεση όλων των μικρών πατρίδων μας, ως συστατικά στοιχεία ενός νέου οικουμενικού αμεσοδημοκρατικού πατριωτισμού της μιάς και ενιαίας αταξικής οικουμενικής ανθρωπότητας, συνιστά τη μοναδική εγγύηση για την επιτυχία του αγώνα ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας για ένα καλύτερο κόσμο.
Στο βαθμό που αυτή η πραγματικότητα θα γίνεται συνείδηση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών όγκων, όλο και περισσότερων κοινωνικών δυνάμεων στον ίδιο βαθμό ο καπιταλισμός θα υποστεί τις συνέπιες της δικής του ζωικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα ένα καλύτερο κόσμο. Ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι που ξεκίνησε ήδη με το πρώτο μικρό βήμα από τις πλατείες και με προορισμό την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ. Τα επόμενα βήματα θα μπορούσαν να είναι τα εργοστάσια, οι Δήμοι, τα κέντρα λήψης αποφάσεων, οι νομοθετικές λειτουργίες, η Ισότητα, η Ελευθερία, η Ευημερία, η Ειρήνη…, ένας καλύτερος κόσμος και μετά ένας ακόμα καλύτερος κόσμος, μέχρι την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Αυτός είναι ο σύγχρονος ρεαλισμός, ο ρεαλισμός του αγώνα για το καλύτερο για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου