ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Βρίσκω ιδιαίτερα σημαντική την πρωτοβουλία σύνταξης σχεδίου συντάγματος, που ξεκίνησε στην ιστοσελίδα http://antisomata.wordpress.com Θα προτιμούσα τον όρο «Καταστατικός Νόμος», ή τον ακόμα επιτυχέστερο «Θεμελιακός Νόμος του Πολιτεύματος της Άμεσης Δημοκρατίας των Ελλήνων». Αν και στο συγκεκριμένο «Ολοκληρωμένο Σχέδιο Συντάγματος» με συντάκτες τους ΗΛΙΑ Β., ΓΙΩΡΓΟ Β. και ΓΙΑΝΝΗ Κ., υπάρχουν σοβαρές αντιφάσεις βρίσκω πολύ γόνιμο το διάλογο που γίνεται με αφορμή αυτό το σχέδιο. Σ’ αυτό το διάλογο θα ήθελα να προσθέσω τις παρακάτω παρατηρήσεις, ως ένα σύντομο σκεπτικό και στη συνέχεια, συμφωνώντας περίπου με το Φίλιππος, αλλά και με την ιστορική εμπειρία, πως οι θεμελιακοί νόμοι είναι συνήθως πολύ σύντομοι, προτείνω για προβληματισμό και συζήτηση ένα σύντομο Σχέδιο Θεμελιακού Νόμου με τις βασικές αρχές που κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να διέπουν μια αυριανή Άμεση Ελληνική Δημοκρατία, αφήνοντας αναγκαστικά τον αποφασιστικό λόγο και φυσικά τις λεπτομέρειες σ’ εκείνους που θα την κάνουν πραγματικότητα.

1.        Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε συνθήκες οικονομικής ανισότητας, γιατί όπου υπάρχει οικονομική ανισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ισοευκαιρία και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ισόμερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, δηλαδή ισόμερη ατομική-συλλογική-κοινωνική ευημερία και άρα δεν μπορεί να υπάρξει ατομική και συλλογική ελευθερία και ανθρωπιστικός πολιτισμός. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανισότητας, είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά αυτό υποτίθεται πως θέλουμε να αλλάξουμε. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι και συμφωνώ με την παρατήρηση του markos και του tanzo πως χωρίς Κοινοκτημοσύνη πάνω στη γη, στον οικονομικό, πνευματικό και παραγωγικό πλούτο (μέσα παραγωγής κλπ. κλπ.) δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο κόσμο. Η Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι μια απόπειρα καλλωπισμού του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού και γι’ αυτό δεν μπορεί να περιορίζεται σε μεταρρυθμίσεις  που δεν αλλάζουν τόσο τις εμπράγματες σχέσεις των τοπικών συλλογικοτήτων (Κοινοτήτων, Δήμων), των κοινωνιών και κατ’ επέκταση της ανθρωπότητας με τη Φύση, τη γη και τις άλλες πηγές πλούτου, τη σχέση της κοινωνίας-ανθρωπότητας με την επιστήμη, την τεχνολογία και τον πολιτισμό και τελικά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι προφανές πως όσο θα διατηρείται η ατομική ιδιοκτησία στη γη, στα μέσα παραγωγής, στη γνώση, στην τεχνολογία και στον πολιτισμό τόσο θα διατηρείται  ένας κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, στα πλαίσια του οποίου κάποιοι θα κάνουν κουμάντο στην υπόλοιπη κοινωνία και θα πλουτίζουν σε βάρος της και οι υπόλοιποι, περίπου τα 9/10 θα εκτελούν εντολές σε βάρος τους και ως εκμεταλλευόμενοι-εξουσιαζόμενοι θα λιμοκτονούν, θα καταπιέζονται και θα αλλοτριώνονται σε πιστούς, οπαδούς, καταναλωτές και μισθωτούς, ή άνεργους δούλους. Αίροντας η Άμεση Δημοκρατία το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και στα μέσα παραγωγής καταργεί τον λεγόμενο κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, καταργεί δηλαδή με την Κοινωνική Αυτοδιαχείριση τη διάσπαση της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, που σημαίνει σε τελική ανάλυση πως καταργεί το Κεφάλαιο και συνεπώς και τη μισθωτή δουλεία. Για όλους αυτούς τους λόγους σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνεται λόγος για επιχειρήσεις, επιχειρηματίες, εργοδότες, εργαζόμενους, μισθωτούς, κίνητρα, κέρδος, για εμπορευματικές σχέσεις, για συσσώρευση ατομικού-ιδιωτικού πλούτου, γιατί αυτές οι έννοιες ανήκουν στον καπιταλισμό και οδήγησαν την ανθρωπότητα στη σημερινή βαρβαρότητα. Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας μιλάμε για κοινωνική –οικουμενική διαχείριση όλων των οικοσυστημάτων του πλανήτη, για κοινωνική οικονομία, για κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες, για το αναγκαίο κοινωνικό πλεόνασμα, για ελεύθερη ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, για άμιλλα, για ισοκατανομή στη βάση των κοινωνικά προσδιοριζόμενων πραγματικών αναγκών, για αλληλεγγύη, για ατομική στα πλαίσια της συλλογικής-κοινωνικής-οικουμενικής ευτυχίας και για ουμανιστικό πολιτισμό, πράγματα που, ιστορικά αποδειγμένα, αποτελούν πάγια αιτήματα της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας από την αθώα αγριότητα μέχρι τις μέρες μας. Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας καταργείται ο εμπορευματικός χαρακτήρας της παραγωγής και συνεπώς καταργείται και το χρήμα ως μέσο πλουτισμού, αναθεωρείται η έννοια του πλούτου και αντικαθίσταται από βαθμούς ελευθερίας, ευημερίας και ευτυχίας. Η οικονομική ισότητα δεν είναι ποσοτική, αριθμητική, αλλά ποιοτική δηλαδή κοινωνική ισότητα και γι’ αυτό δεν μετριέται άπαξ ή περιοδικά, αλλά κάθε στιγμή του ατομικού και κοινωνικού βίου, ως ισοζύγιο μεταξύ των αναγκών και των απολαβών του καθενός, ώστε κανείς να μην απολαμβάνει περισσότερα και κανείς να μην απολαμβάνει λιγότερα από όσα χρειάζεται.

2.        Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη στη Φύση, στα μέσα παραγωγής και στα παραγόμενα αγαθά καταργείται επίσης ο καταστροφικός ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων, των τάξεων και των εθνών, με αποτέλεσμα τη σταδιακή διαμόρφωση ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού της ισορροπίας με τη Φύση, της ισότητας, της συνεργασίας, της άμιλλας, της ελευθερίας, της ευημερίας και της ειρήνης.

3.        Σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας όπου καταργείται το ατομικό και ταξικό μονοπώλιο της πληροφορίας και της γνώσης, η επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση θα είναι απόλυτα κοινωνικοποιημένη και στη διάθεση όλων των ανθρώπων και δεν θα υπάρχουν περιθώρια για σκοταδιστικές θρησκείες  που διχάζουν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα ολόκληρη σε «πιστούς» και «άπιστους» και συνεπώς δεν θα υπάρχουν περιθώρια για εξουσιαστικά και παραεξουσιαστικά ιερατεία που είτε εκμεταλλεύονται, με τη βοήθεια θρησκευτικών και παραθρησκευτικών, εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών αγυρτών-‘θαυματοποιών’ και φανατικών φονταμενταλιστών, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τους πιστούς, είτε υποδουλώνουν και εξοντώνουν με τη βία των όπλων τους υποτιθέμενους άπιστους για να υφαρπάξουν  τη γη τους και να εκμεταλλευτούν την εργατική τους δύναμη. Γι’ αυτό σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας δεν αναγνωρίζονται θρησκείες και οργανωμένες εκκλησίες με ιερατεία γιατί οι μεταφυσικές ανησυχίες, ακόμα και η όποια πίστη σε υποτιθέμενες μεταφυσικές δυνάμεις είναι απόλυτα  προσωπικές υποθέσεις και μόνο ως τέτοιες είναι απόλυτα ελεύθερες και προστατεύονται ως ατομικές  δοξασίες από κάθε απόπειρα εκμετάλλευσής τους από άτομα ή οργανωμένα ιεραρχικά, εξουσιαστικά και δήθεν θεόσταλτα ιερατεία.

4.        Νομίζω πως το δικό μας χρέος είναι να θέσουμε το πρόβλημα της αναζήτησης ενός καλύτερου κόσμου, ο οποίος προφανώς βρίσκεται πέρα από κα ενάντια στον καπιταλισμό και να προσπαθήσουμε να σπρώξουμε τις εξελίξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του κόσμου μπορούμε να τα προσεγγίσουμε με βάση τις σημερινές ανάγκες και δυνατότητές μας, ως κοινωνίες, προσθέτοντας τα θέλω και τα μη θέλω μας. Την οριστική όμως μορφή του θα τη δώσουν οι γενιές που έρχονται και θα πραγματοποιήσουν την Άμεση Δημοκρατία και αυτές δεν μπορούμε να τις δεσμεύσουμε.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Άρθρο 1. Το Πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Άμεση Δημοκρατία που κατοχυρώνει την απόλυτη Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση σε τοπικό, Ενοριακό, Δημοτικό, Περιφερειακό και Εθνικό επίπεδο της Ελληνικής Επικράτειας, τα αδιαπραγμάτευτα όρια της οποίας ορίζονται από τις ισχύουσες διεθνείς συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο.

Άρθρο 2. Όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικές προσωπικότητες και γι’ αυτό είναι μεταξύ τους ίσοι. Διαφορετικοί αλλά ίσοι και γι’ αυτό έχουν όλοι και ανεξάρτητα από την όποια διαφορετικότητά τους τα ίδια δικαιώματα, ώστε όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες ελεύθερης σωματικής-πνευματικής ανάπτυξης και δημιουργικής απασχόλησης, χωρίς η ελευθερία του ενός να εμποδίζει την ελευθερία των άλλων συνανθρώπων του, αλλά αντίθετα η ελευθερία του ενός να είναι προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτη και κοινωνικά προστατευόμενη αξία.

Άρθρο 3. Πολίτες της Άμεσης Δημοκρατίας της Ελλάδας είναι όλοι όσοι επιλέγουν να ζήσουν μόνιμα στην ελληνική επικράτεια, βρίσκονται στη χώρα για περισσότερο από τρία χρόνια και συμμετέχουν ενεργά στα δημόσια πράγματα του τόπου κατοικίας τους.

Άρθρο 4. Η Φύση, η γη, ο φυσικός πλούτος, τα μέσα  παραγωγής, η επιστήμη, η τεχνολογία και ο πολιτισμός ανήκουν εξίσου και αδιαίρετα σε όλα ανεξαίρετα τα ανθρώπινα όντα και η διαχείρισή τους ανήκει συνολικά στην κοινωνία-ανθρωπότητα, ασκείται σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα με αμεσοδημοκρατικό τρόπο και αποσκοπεί στη συνολική ευημερία και ευτυχία όλων των ανθρώπων.

Άρθρο 5. Για όλα τα θέματα αποφασίζουν, ανάλογα με τη σπουδαιότητα, την ένταση και την έκτασή τους, οι τοπικές, οι δημοτικές, οι περιφερειακές και οι εθνικές συνελεύσεις με την έκδοση-δημοσίευση Αποφάσεων, και Νόμων, ή με την κατά περίπτωση διενέργεια τοπικών, περιφερειακών και εθνικών Δημοψηφισμάτων.

Άρθρο 6. Η οικονομική δραστηριότητα έχει δημόσιο, κοινωνικό και εθνικό χαρακτήρα, διεξάγεται σε συνθήκες Κοινωνικής Αυτοδιαχείρισης στον κάθε φορά και κατά περίπτωση μεγαλύτερο δυνατό βαθμό υποκατάστασης της ζωντανής εργασίας από τις επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, με απόλυτο σεβασμό της Φύσης και με μοναδικό στόχο τη μέγιστη δυνατή διεύρυνση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου όλων ανεξαίρετα των πολιτών. Η κοινωνικά προγραμματισμένη και ελεγχόμενη ορθολογική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών αρχίζει από την ελεύθερη συμβολή όλων ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες, τις γενικές-ειδικές δυνατότητές και επιλογές του καθενός και καταλήγει στην κοινωνικά ελεγχόμενη και συνεπώς κοινωνικά δίκαιη κατανομή των αγαθών, μέσω των αντίστοιχων δικτύων δημόσιας διανομής, ανάλογα με τις εκάστοτε πραγματικές ανάγκες τους, με σκοπό τη ατομική και κοινωνική ευημερία.

Άρθρο 7. Η Εαυτότητα του κάθε ανθρώπου είναι απόλυτα σεβαστή και απαραβίαστη στα πλαίσια των κοινωνικών συλλογικοτήτων που συνθέτουν το Αμεσοδημοκρατικό Εμείς και γι’ αυτό η μέριμνα για την υγεία, την παιδεία, την ευημερία και την ευτυχία του κάθε ατόμου είναι υπόθεση ολόκληρης της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής οντότητας μέσα στην οποία ζει, δημιουργεί και κλείνει το βιολογικό του κύκλο.

Άρθρο 8. Οι Αμεσοδημοκρατικές Συνελεύσεις μπορούν να δημιουργούν διάφορες μόνιμες ή κατά περίπτωση βοηθητικές, συμβουλευτικές και εκτελεστικές υπηρεσίες προκειμένου να αποφασίζουν σωστά και σύμφωνα με τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, να λειτουργεί εύρυθμα η κοινωνική οικονομία και η κοινωνική ζωή, να υλοποιούνται οι αποφάσεις τους και να εξασφαλίζεται η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ευημερία και η ευτυχία όλων.

Άρθρο 9. Όλοι οι Πολίτες της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας συμμετέχουν στις συνελεύσεις και αποφασίζουν για όλα τα θέματα που αφορούν την Ενορία, το Δήμο, την Πόλη, την Περιφέρεια και την Πατρίδα τους και διαδοχικά και μετά από κλήρωση αναλαμβάνουν, ανάλογα με τις δεξιότητές τους, την ειδικότητά τους και την ελεύθερη επιλογή τους, ειδικά καθήκοντα στα διάφορα βοηθητικά, συμβουλευτικά και εκτελεστικά όργανα της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας, υποκείμενοι στην αρχή της εναλλακτικότητας και της ανακλητότητας.

Άρθρο 10. Η Άμεση Ελληνική Δημοκρατία διατηρεί σχέσεις καλής γειτονίας και αμοιβαίας συνεργασίας με όλους τους γείτονες Λαούς, ανεξάρτητα από το πολίτευμά τους. Συνάπτει ειδικές συμφωνίες και συμμαχίες με άλλες χώρες που έχουν αντίστοιχα αμεσοδημοκρατικά πολιτεύματα και συμμετέχει σε διεθνείς συνεργασίες για την υπεράσπιση και την προώθηση της Άμεσης Δημοκρατίας μέχρι την συγκρότηση της Οικουμενικής Άμεσης Δημοκρατίας, τη μόνη και ικανή συνθήκη για την Πανανθρώπινη Συνεργασία, Ευημερία, Ελευθερία, Ειρήνη και Ευτυχία.

Άρθρο 11. Η υπεράσπιση της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας είναι καθήκον συνείδησης όλων των Ελλήνων και όλων των πολιτών του πλανήτη που θεωρούν χρέος τους την υπεράσπισή της.

Άρθρο 12. Για την αναθεώρηση του Θεμελιακού Νόμου της Άμεσης Ελληνικής Δημοκρατίας απαιτείται αίτημα του 1/3 των ενοριακών συνελεύσεων, σχετική εισήγηση αναθεωρητικής Εθνοσυνέλευσης και πλειοψηφία των 3/4 όλων των ενοριακών συνελεύσεων, η οποία θα επικυρώνεται, μετά από τουλάχιστον τρεις μήνες, με εθνικό δημοψήφισμα και εφόσον αυτό θα συγκεντρώνει πλειοψηφία των 4/5 του συνολικού πληθυσμού της χώρας.